로그인공유
บทที่ 171
관련 챕터
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 172
เซียวอวี่เชียนอิดออด หาหินมาหนึ่งก้อนแล้วหย่อนก้นลงไปนั่ง "ข้าเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ พวกเราพักที่นี่สักคืน พรุ่งนี้เช้าค่อยไปกันต่อเถอะ""เจ้าไม่กลัวฝูงหมาป่าจะมาคาบเจ้าไปหรืออย่างไร""หมาป่า ? หมาป่าที่ไหน" เซียวอวี่เชียนตกใจรีบไปหลบหลังนางกู้ชูหน่วนมองบนใส่เขา แล้วเดินหน้าต่อ "พวกเรามีเวลาในการไขคดีอีกไม่มากแล้ว หากไม่ไปเยี่ยมท่านยายของเยี่ยเฟิง ข้าก็ไม่วางใจ เจ้าอดทนอีกหน่อยเถอะ""ยัยขี้เหร่ เจ้าว่าชายปิดหน้าในคืนนั้นใช้เยี่ยเฟิงจริงหรือไม่""ไม่เช่นนั้นเล่า""เช่นนั้นเหตุใดเขาต้องฆ่าเจ้าสำนักด้วย เหตุใดคนในสำนักบัณฑิตถึงพูดถึงเยี่ยเฟิงเช่นนั้น""ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร""เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงเชื่อเขา""เพราะเขาคือเพื่อนที่ข้าเลือกแล้ว ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน ต่อให้ตรงหน้ามีหลักฐานมากเพียงใดมาพิสูจน์ว่าเขาคือผู้ร้าย ข้าก็เชื่อใจเขา"กู้ชูหน่วนเสยผมที่ถูกลมพัดปลิว ภายในดวงตาที่เจิดจ้าเป็นประกายคู่นั้นแฝงไว้ด้วยแววตาแห่งความเชื่อใจเซียวอวี่เชียนเก็บสีหน้าที่เซื่องซึมกลับไป บนใบหน้าไม่มีรอยยิ้มทะเล้นเหมือนก่อนหน้า แต่กลับเต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงจัง "ยัยขี้เหร่ หากคนทั้งใต้หล้ากล่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 173
ในที่สุด กู้ชูหน่วนและเซียวอวี่เชียนก็เห็นผู้ที่กำลังใกล้เข้ามาได้ชัดเจนทว่า พวกเขากลับตะลึงงัน รูม่านตาพลันหดตัวอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ใสเป็นประกายเต็มไปด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง แม้แต่ร่างของพวกเขาก็พลอยสั่นเทิ้มไปด้วยเป็นเยี่ยเฟิงกลับเป็นเยี่ยเฟิงเสียได้เพียงแต่เยี่ยเฟิงในเวลานี้ ไม่ได้เฉยชาพูดน้อย ยโสโอหังเหมือนที่ผ่านมาเขาในยามนี้ ไม่ว่าจะใช้ภาษาใดบนโลกใบนี้ก็ไม่อาจบรรยายความน่าเวทนาของเขาได้มือข้างหนึ่งของเขากุมท้องที่เลือดสีแดงสดไหลโชกเอาไว้แน่น มืออีกข้างดูคล้ายถูกตีจนหัก ทำได้เพียงแค่แนบอิงต้นไม้ใหญ่แล้วหายใจเหนื่อยหอบเสียงดัง ดูเหมือนว่ามีเพียงแค่การยืนพิงต้นไม้เท่านั้น ถึงจะฝืนให้ต้นเองไม่ล้มลงไปได้มองต่อไปยังลำตัวของเขาเสื้อผ้าของเขาฉีกขาดเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นรอยแผลที่เหวอะหวะน่ากลัวรอยแผลเหล่านั้นช่างน่าสะพรึงกลัว หลายบริเวณถูกกัดจนเนื้อหนังหลุดออกไปเป็นก้อนบริเวณหน้าอกไปจนถึงช่วงท้องถูกไหม้จนแม้แต่กระดูกก็ยังโผล่ออกมา เลือดสีแดงฉานเป็นวงใหญ่บริเวณหน้าท้องของเขามีมีดกรงเล็บห้าหกด้ามเสียบอยู่ มีดกรงเล็บแทงลึกถึงกระดูก เลือดแดงสดค่อยๆ ไหลตามปลายมีดลงไปช้าๆ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 174
คิ้วดำเข้มดุจหมึกของเขาขมวดมุ่น มือข้างหนึ่งกุมท้องไว้แน่นหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เก็บฟืนแห้งบนพื้นขึ้นมาหนึ่งแท่งแล้วคาบไว้ในปาก มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปที่บริเวณหน้าท้อง ก่อนจะดึงมีดกรงเล็บที่เสียบลึกบนท้องออกมาทันทีที่มีดถูกดึงออก เลือดสีแดงสดพลันพวยพุ่งเขาเจ็บปวด แต่กลับกัดฟันกล้ำกลืนความเจ็บ ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมาสักแอะหากไม่ใช่เพราะร่างกายที่สั่นเทิ้มไม่หยุดของเขา เกรงว่าคงต้องเข้าใจผิดคิดว่าเขาเพียงแค่ดึงสิ่งผิดปกติออกมาเท่านั้นดึงมีดเล่มแรกออกมาแล้ว เขาก็ดึงมีดอีกเล่มต่อเลือดไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า จนย้อมพื้นเป็นสีแดง แล้วพลอยย้อมให้ดวงตาที่พร่ามัวของกู้ชูหน่วนแดงก่ำไปด้วยเซียวอวี่เชียนพูดเสียงสั่น "เขาเป็นเช่นนี้...จะตายหรือไม่"กู้ชูหน่วนส่ายหน้า"ข้าไม่รู้ว่าเขาจะทนต่อไปได้หรือไม่ แต่หากเข้าไปยามนี้ มีแต่จะทำให้เขาตายทั้งเป็น"ทุกคนล้วนแต่มีศักดิ์ศรีของตนเยี่ยเฟิงก็เช่นกันมีดกรงเล็บห้าเล่ม เยี่ยเฟิงดึงออกมาเองสามเล่ม หลังจากนั้นดูเหมือนเรี่ยวแรงจะถูกใช้ไปหมดสิ้น เขาเอนตัวพิงผนัง แผงอกกระเพื่อมขึ้นลงหยาดเหงื่อเม็ดโตไหลหยดลงมาพร้อมกับเลือด เยี่ยเฟิงมองออกไป
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 175
"ทว่าเยี่ยเฟิงไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการคว้าอันดับหนึ่ง ทั้งยังทำพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วยังถึงขั้น...ถึงขั้นช่วยเหลือนายท่าน ครั้งนี้น่าจะทำให้นายท่านหลันโกรธเกรี้ยวนัก ถึงได้ทรมานเขา"ฝูกวงพูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย แต่กู้ชูหน่วนและเซียวอวี่เชียนรู้ ว่าความอัปยศและความเจ็บปวดตลอดสิบเก้าปี ไม่ใช่สิ่งที่จะแก้ไขได้ด้วยคำพูดไม่กี่ประโยคนับประสาอะไรกับผู้ที่ห่วงหน้าตาชื่อเสียงของตนอย่างเยี่ยเฟิงจนถึงตอนนี้ ในที่สุดนางก็เข้าใจเสียทีว่าเหตุใดสายตาของเยี่ยเฟิงถึงได้เศร้าสลดเช่นนั้นเหตุใดเสียงฉินของเยี่ยเฟิงถึงเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและกร้านโลก ราวกับอยู่ท่ามกลางโลกที่มืดดำไร้ที่พึ่งพิง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจหนีออกมาได้ยิ่งเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเยี่ยเฟิงถึงได้ต่อต้านที่ผู้อื่นจะสัมผัสร่างกายของเขาถึงเพียงนั้นที่แท้...ต้นเหตุของทุกสิ่งก็คือนายท่านหลัน"กึก..."กู้ชูหน่วนหักกิ่งไม้เป็นสองท่อน ดวงตาที่ใสสว่างถูกย้อมด้วยความโกรธเกรี้ยวนายท่านหลัน ?ดีความขัดแย้งนี้ของพวกเขาไม่ใช่เล็กๆ แล้ว"เช่นนั้นนายท่านหลันก็ต่ำช้าเกินคน ยัยขี้เหร่ พวกเราหาโอกาสทำลายเขากันเถอะ แก้แค้นแทนเยี่ยเฟิง"ท
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 176
ทั่วทั้งร่างของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยรอยแผล กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร ทำได้เพียงแค่ควานหาขวดยาในตัวออกมาด้วยความกระสับกระส่าย ก่อนจะเลือกยาห้ามเลือดออกมาป้อนให้เขา แล้วเปิดเสื้อที่ยังเหลืออยู่น้อยนิดบนร่างเยี่ยเฟิงออกถึงแม้จะสลบไปด้วยบาดแผลที่สาหัส ทว่ามือยังคงปิดหน้าอกไว้แน่น กู้ชูหน่วนออกแรงอย่างหนักกว่าจะเปิดเสื้อของเขาออกได้"เสี่ยวเชียนเชียน ไปตักน้ำมา เร็วเข้า""อ่อ...ได้"เซียวอวี่เชียนไม่กล้าประวิงเวลา หลังจากตามหาทั่วทั้งวัดแล้ว เจอเพียงแค่อ่างเก่าๆ ก็รีบวิ่งออกไปทันทีผ่านไปไม่ถึงนาทีก็ยกน้ำอ่างหนึ่งกลับเข้ามากู้ชูหน่วนฉีกปลายเสื้อออกมาชิ้นเล็กๆ ชุบน้ำแล้วเช็ดคราบเลือดที่ผสมกับดินโคลนบนตัวเขาออกไป"โอ๊ย..."เยี่ยเฟิงมุ่นคิ้วด้วยความเจ็บปวด ร่างพลันขดตัวเป็นวงกลมกู้ชูหน่วนคิ้วขมวด พยายามทำอย่างเบามือเสียงฟืนที่เผาไหม้ดังเปาะแปะ ภายในวัดร้าง กู้ชูหน่วนเช็ด เซียวอวี่เชียนบิดผ้า ไม่รู้ว่าเปลี่ยนน้ำไปแล้วกี่อ่างระหว่างเช็ดทำความสะอาด กู้ชูหน่วนพบว่าไม่เพียงแค่จากบริเวณไหล่ไปถึงน่องของเขาที่ถูกกัดเนื้อหลุดเป็นชิ้นๆหลายจุดบนลำตัวก็เป็นหลุมบ่อเช่นกัน หากนางเดาไ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 177
"บนตัวเขามีรอยแผลเต็มไปหมด บนตัวเจ้ามีหรือ?""แต่ข้ามีเสื้อแค่ตัวเดียว หากต้องให้เขา ข้าจะสู้หน้าคนอย่างไร?"กู้ชูหน่วนชี้ไปที่ใบไม้นอกวัดร้าง แล้วโยนเข็มเงินให้เขาเล่มหนึ่ง "ด้านนอกมีใบไม้เยอแยะ เจ้าก็ร้อยๆ ออกมาเป็นชุดสิ ข้าไม่ล้อเลียนเจ้าหรอกน่า"เหม่อมองเข็มเงินในมือ เซียวอวี่เชียนแทบเสียสติ"ไม่มีด้ายเสียหน่อย แถมนี่เป็นเข็มเงินที่ใช้ฝังเข็ม ไม่ใช่เข็มเย็บผ้า ข้าไม่สน เป็นตายอย่างไรข้าก็ไม่ถอด หากแพร่ออกไป ชื่อเสียงข้าคงเป็นอันป่นปี้พอดี"กู้ชูหน่วนสองแขนกอดอก ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "ข้าใช้เสื้อตัวนอกของข้าพันแผลให้เขาแล้ว ตอนนี้ก็เหลือตัวเดียวเช่นกัน เจ้าไม่ถอด แล้วจะให้ข้าถอดหรือ?""แต่...แต่ก็ยังมีฝูกวงมิใช่หรือ? ประเดี๋ยวเขากลับมาก็ให้เขาถอดก็ได้นี่?""ไม่รู้ว่าฝูกวงจะกลับมาเมื่อไหร่ หรือเจ้าจะให้เขาเปลือยกายอยู่เช่นนี้"เซียวอวี่เชียนอยากจะบ้าตายนี่มันเรื่องอะไรกันกู้ชูหน่วนกลอกตามองบน ก่อนจะลงมือกระชากเสื้อเขาออกมา"เฮ้ย เจ้าไม่รู้หรือไรว่าชายหญิงห้ามใกล้ชิด หยุดเดี๋ยวนี้นะ ข้าบอกให้เจ้าหยุดเดี๋ยวนี๋"เซียวอวี่เชียนก็ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงจากไหนมาขัดขืนนาง ก่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 178
"ชีวิตย่อมเดินต่อไป เรื่องของวันหน้า ไว้ค่อยว่ากันทีหลัง"กู้ชูหน่วนใช้แขนเป็นหมอนหนุน พิงก้อนหินก้อนหนึ่ง เงยหน้ามองจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้าพลางทอดถอนใจจัดการแผลเกือบทั้งคืน ทั้งยังเดินอยู่ในป่ามาทั้งวัน ร่างกายของทั้งสองเหนื่อยล้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงนอนไม่หลับเมื่อเยี่ยเฟิงค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา ภาพที่ปรากฏสู่ม่านตาคือกู้ชูหน่วนและเซียวอวี่เชียนทีนอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหมดสติไปไหลทะลักเข้ามาในหัว เยี่ยเฟิงตื่นตระหนก ยกมือขึ้นปกปิดร่างกายตามสัญชาตญาณ แต่เพราะขยับโดนบากแผล จึงเจ็บจนต้องร้องสูดปากกู้ชูหน่วนและเซียวอวี่เชียนตกใจตื่นเพราะการเคลื่อนไหวของเขา"เจ้าฟื้นแล้วหรือ ยังเจ็บอยู่หรือไม่" เซียวอวี่เชียนดีใจเยี่ยเฟิงถอยหลัง ไม่กล้ามองสายตาของพวกเขา เขากลัวสายตาเหยียดหยามพวกนั้นเหลือเกินวินาทีที่ก้มหน้าลง เขาถึงได้พบว่ามีคนสวมเสื้อผ้าหรูหราเซียวอวี่เชียนให้เขา"บนเนื้อตัวเจ้ายังมีแผล หากดิ้นไปมา แผลจะเปิดเอาได้ง่ายๆ" กู้ชูหน่วนรู้ว่าเขาไม่อยากใ้ห้ใครเข้าใกล้ จึงตั้งใจรักษาระยะห่างจากเขาหลายสิบเก้าแววตาเย็นชาของเยี่ยเฟิงพลันอ่อนลง ความปวดร้าวแล่นริ้วไ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 179
เมื่อมองไปที่หน้ากระท่อมฟาง หญิงชราสวมเสื้อผ้าเรียบง่ายที่มีรอนปะชุนมากมาย ใบหน้าเหี่ยวย่น กำลังยืนอยู่หน้ากระท่อมฟาง ราวกับรอบางสิ่งอย่างร้อนใจเบ้าตาของนางกลวงโบ๋ ไม่รู้ว่าตาบอดมานานแล้วเท่าใด แต่สายตาของนางยังคงทอดมองออกไปข้างหน้าเซียวอวี่เชียนถาม "ผู้เฒ่าคนนั้นคือย่าของเยี่ยเฟิงหรือ? หน้าตาไม่เหมือนเลยแฮะ"กู้ชูหน่วนไม่ตอบ เพียงแต่มองเยี่ยเฟิงที่อดกลั้นความเจ็บปวด เดินกลับบ้านราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เอ่ยเสียงอ่อนโยน "ท่านย่า ท่านแข้งขาไม่ดี เหตุใดถึงมายืนรอข้าตรงนี้ ข้าพยุงท่านกลับเข้าไปนอนพักดีกว่า"หัวใจที่เต้นรัวของแม่เฒ่าเยี่ยผ่อนคลายลงไปมาห เอ่ยถามเสียงร้อนรน "เฟิงเอ๋อร์รึ?""ขอรับ ข้ากลับมาแล้ว ขอโทษขอรับ ที่สำนักบัณฑิตมีเรื่องนิดหน่อย จึงได้กลับมาช้า ทำให้ท่านต้องเป็นห่วง"เยี่ยเฟิงพยุงนางให้นั่งลงบนม้านั่งหิน แววตาเย็นชานั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรเทาแม่เฒ่าเยี่ยกุมมือเขาเอาไว้ เผลอไปโดนแผลบนข้อมือของเขาเข้า เยี่ยเฟิงฝืนทนเอาไว้ เรียวคิ้วขมวดแน่น"หิวแล้วกระมัง ข้าต้มข้าวต้มไว้ให้เจ้า อุ่นไว้อยู่ตลอด รอเจ้ากลับมากิน ข้าจะไปยกมาให้เจ้า"แม่เฒ่าเยี่ยคลำทา
최신 챕터
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 476
“เจ้าจงไปตายเสียเถิด” ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาดึงดาบออกมาอย่างแรง เลือดสีแดงสดของนายท่านหลันพุ่งทะลักไปทั่ว สาดกระเซ็นมาบนใบหน้าขาวซีดของเยี่ยเฟิง ทำให้สายตาของเขาเลือนลาง ทว่าวินานี้ เยี่ยเฟิงกลับเห็นชัดแจ้งกว่าผู้ใด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นคู่นั้นสะท้อนสีหน้าตกตะลึงของนายท่านหลัน “เจ้ากล้าฆ่าข้าเลยรึ...เจ้าคือผู้ที่ฆ่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต เหตุใดถึงกล้าฆ่าข้าได้ เฮือก...” สิ่งที่ตอบแทนนายท่านหลันกลับมาคือการแทงด้วยกระบี่เข้าไปอีกครั้งอย่างไร้เยื่อใยจากเยี่ยเฟิง นายท่านหลันถูกแทงติดกันสองครั้ง ร่างกายเจ็บปวดราวกับใจจะขาด แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่จ้องมองเยี่ยเฟิงด้วยความโกรธแค้น จากความรู้สึกเหลือเชื่อในตอนแรก กลายเป็นปวดร้าว ไปจนถึงโกรธเกลียด เยี่ยเฟิงแสยะหัวเราะเบาๆ “ข้าคือผู้ที่เจ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต ? เลี้ยงดูงั้นรึ เหอะ...เลี้ยงดูที่เจ้าหมายถึงคือทรมานข้าทุกวันทุกเวลา หน้าหนาวปล่อยให้ข้านอนเปลือยกาย หิวโหยอยู่บนพื้นหิมะ หน้าร้อนแขวนข้าไว้ใต้แสงอาทิตย์ไม่ให้กินดื่มเป็นเวลาหลายวัน ทั้งยังลงโทษอย่างหน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 475
นายท่านหลันที่เดิมก็กระสับกระส่ายจนทำอะไรไม่ถูก เพราะการเข้ามามีส่วนร่วมของกู้ชูหน่วน ทำให้มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหลายแผล "ฟึบ..." อาวุธลับของกู้ชูหน่วนเชื่องช้า ทว่าพุ่งออกมากลางอากาศแล้วความเร็วกับเพิ่มกะทันหัน พริบตาเดียวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว อาวุธพุ่งเข้าที่หน้าอกของนายท่านหลัน ฝังลึกในร่างกาย เขาอยากจะตอบโต้ ทว่ากลับถูกต้อนจนจนมุม ไม่มีช่องว่างให้โจมตีกลับได้เลยแม้แต่น้อย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย นายท่านหลันรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม หวังแค่ว่านายท่านหมู่ตานและคนอื่นๆ จะรีบมาถึงโดยเร็ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเขาคงต้องจบลงตรงนี้แล้ว กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยยิ่งร้อนรน ลำพังเพียงแค่เขาคนใดคนหนึ่งต่างก็ไม่อาจสังหารนายท่านหลันได้ ยามนี้วิทยายุทธของกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งไม่พอ อี้เฉินเฟยทั้งเจ็บสาหัสและป่วยหนัก เว้นเสียแต่พวกเขาร่วมมือกัน แต่บาดแผลของอี้เฉินเฟยรุนแรงเกินไป อาจต้านทานไม่ไหวได้ทุกเมื่อ หากเขาทนไม่ไหว เช่นนั้นสถานการณ์การต่อสู้ครั้งนี้จะพลิกผันทันที เสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป ราวกับกลองรบคำราม กึกก้องหนักแน่น ดาบที่พุ่งใส่นายท่านหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 474
ใบหูของกู้ชูหน่วนพลันกระดิก นางรับรู้ได้ถึงไอสังหารของนายท่านหลันแล้ว เพียงแต่ความเร็วของนางยังไม่เปลี่ยน ยังคงรวบรวมกำลังภายในทั้งหมดกระแทกใส่นายท่านเถาฮวา สองนายท่านแห่งกองธงร่วมมือกันโจมตี นางถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ไม่มีหนทางจะชนะได้เลย หากเป็นเช่นนี้ ไม่สู้จัดการไปทีละคน สังหารนายท่านเถาฮวาก่อน ค่อยหันไปจัดการนายท่านหลัน ขณะเดียวกัน นางเองก็เชื่อ เชื่อว่าอี้เฉินเฟยไม่มีทางปล่อยให้นางตายอย่างทุกข์ทรมานด้วยน้ำมือของนายท่านหลัน "เฮือก..." นายท่านเถาฮวาไม่มีที่ให้หลบได้อีก ถูกพลังจากฝ่ามือของกู้ชูหน่วนโจมตี ร่างกายราวกับว่าวที่สายขาด กระเด็ดกลับไป สุดท้ายชนเข้ากับหินก้อนโตอย่างแรง เลือดอาบหินก้อนนั้นจนชุ่ม ความเร็วของกู้ชูหน่วนยังไม่เปลี่ยน ถีบลูกเตะออกไปทำให้นายท่านเถาฮวาพลัดตกหน้าผาร่วงไปยังทะเลโลหิตด้านล่าง ความแข็งแกร่งของนางอยู่เพียงแค่ขั้นหนึ่งชั้นกลาง แต่พละกำลังที่นางระเบิดออกมากลับแกร่งกว่าขั้นสอง นายท่านเถาฮวาผู้น่าสงสารจึงต้องตายไปเพราะกู้ชูหน่วนที่วิทยายุทธด้อยกว่าเขามาก ขณะเดียวกัน กระบวนท่าไม้ตายของนายท่านหลันก็พุ่งเข้ามาถึง อี้เฉินเฟยยกมือขวาขึ้นมา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 473
"ในเมื่อเจ้าพูดยากขนาดนี้ เช่นนั้นก็คงต้องทำลายแก้วมังกรทิ้งเสีย ถึงอย่างไรหากต้องตาย มีแก้วมังกรฝังไปด้วยกันก็ไม่เลว" กู้ชูหน่วนพูดพลางเล็งอาวุธลับไปที่ดอกกุหลาบอีกครั้ง นายท่านหลันหน้าถอดสีอย่างรุนแรง นางผู้นี้ไม่เคยทำอย่างที่คนปกติเขาทำกันเลย หากนางยิงแก้วมังกรบนดอกกุหลาบร่วงลงทะเลโลหิตจริง เช่นนั้นก็จะกลายเป็นความสูญเสียที่ไม่อาจย้อนกลับคืนมาได้อีก แม้อี้เฉินเฟยจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางทำให้แก้วมังกรร่วงหล่นทะเลโลหิตไปจริงๆ แต่เห็นแล้วก็ยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่ดี "ผลไม้สีแดงเพลิงของที่นี่มีฤทธิ์ในการรักษาอาการบาดเจ็บ เพียงแค่กินเข้าไปไม่กี่ลูก ก็จะสามารถฟื้นฟูได้ ซึ่งก็คือผลไม้ในมือเจ้าเมื่อครู่นั่นแหละ" "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผลไม้นี่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้" "กู้ชูหน่วน ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าถามให้มากนัก" เขาจะบอกกู้ชูหน่วนได้อย่างไรว่า เขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เพราะความหิว จึงเด็ดผลไม้มากิน คิดไม่ถึงว่าวิทยายุทธจะได้รับการฟื้นฟูกลับมาแบบงงๆ กู้ชูหน่วนคลี่ยิ้มมีเลศนัยให้เขา เช็ดผลไม้ในมือ ก่อนจะยื่นให้อี้เฉินเฟยพลางจ้องมองนายท่านหลันด้วยท่าทีระวังตั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 472
ไม่ไกลออกไป มีเสียงอาวุธกระทบดังขึ้นมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็มีเสียงหินแตกกระจายและระเบิดในที่สุด กู้ชูหน่วนถือผลไม้สีแดงเพลิงที่เพิ่งเด็ดออกมาจากต้นเอาไว้ในมือ พลางฟังเสียงความเคลื่อนไหวอย่างละเอียด "มีเสียงกางและหุบพัด ทั้งยังมีเสียงอาวุธลับกลีบดอกไม้อีกบางส่วน น่าหลันหลิงรั่วกำลังต่อสู้กับนายท่านหมู่ตานเผ่าหมอ น่าแปลก คนเผ่าหมอบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้มีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ น่าหลันหลิงรั่วอาจจะสู้พวกเขาไม่ได้" กู้ชูหน่วนพึมพำคนเดียว นางอยากไปดูด้วยตัวเอง ทว่าอี้เฉินเฟยยังอาการสาหัสขนาดนั้น หากฝืนประครองเขาไป มีแต่จะทำให้อาการเขาแย่กว่าเดิม แต่น่าหลันหลิงรั่วหากไม่ใช่เพราะช่วยนาง ก็คงไม่ต้องตกลงมายังที่แห่งนี้ แม้อี้เฉินเฟยจะบาดเจ็บสาหัสทั้งยังป่วยหนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะฟังอะไรไม่ออกเลย สามารถใช้พลังกระแทกหินก้อนโตให้แตกได้เป็นก้อนๆ ต่อให้พละกำลังยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่เกรงว่าจะกลับมาถึงเจ็ดแปดส่วนแล้ว นายท่านหมู่ตานและนายท่านเถาฮวาล้อมโจมตีน่าหลันหลิงรั่ว กลัวแต่ว่าน่าหลันหลิงรั่วจะสู้พวกเขาไม่ไหว อี้เฉินเฟยเอ่ยอย่างเบาแรง "คนที่เจ้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 471
กู้ชูหน่วนฟังด้วยความมึนงง ในเมื่อเกิดมาสูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้ถูกปฏิบัติด้วยเช่นนั้น "เป็นหน้าที่แบบใดกันแน่" "หน้าที่ที่หนักมาก หนักอึ้งเสียจนหายใจไม่ออก" "เช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใด" "ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ใดแล้ว แต่ข้าเชื่อ ว่าอีกไม่นานนางจะกลับมา แค่กแค่ก..." ไม่รู้เพราะพูดมากเกินไปหรือไม่ อี้เฉินเฟยไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง พลังชีวิตในร่างหายไปอย่างรวดเร็ว กู้ชูหน่วนเริ่มร้อนใจ คำถามมากมายที่กระจุกอยู่ภายในใจไม่อาจถามได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่เอ่ยออกไป "ท่านอย่าเพิ่งพูดเลย พักผ่อนเถอะ" "อาหน่วน...หากวันใดที่ข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี" "ท่านพูดเหลวไหลอะไร ท่านดูสิ ข้าพบแก้วมังกรเขียวแล้ว พวกท่านหาพบสี่ลูกแล้วไม่ใช่หรือ บวกกับลูกนี้ก็เป็นห้า ขอแค่หาเพิ่มอีกสองลูก อาการป่วยของท่านก็จะรักษาหายแล้ว" กู้ชูหน่วนหยิบแก้วมังกรขนาดเท่าไข่นกพิราบออกมา ดวงตาใสเป็นประกายฉายแววยิ้ม ดวงตาของอี้เฉินเฟยกำลังยิ้ม ทว่าในใจกลับขมขื่น แก้วมังกรลูกเดียว ต้องใช้ความพยายามของคนตั้งกี่รุ่น ถึงจะเจอเบาะแส หาง่ายเช่นนั้นเสียเมื่อไหร่ แก้วมังกรลู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 470
ก้นหลุมดำ ลมพัดจนพวกเขาวิงเวียนศีรษะ กลิ้งตุปัดตุเป๋ สุดท้ายก็ถูกทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง กู้ชูหน่วนเกือบจะเป็นลมสลบไป โชคดีที่พื้นอ่อนนุ่ม ไม่เช่นนั้นนางคงต้องตายไปแล้ว ทันใดนั้น นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ทันทีที่ลืมตาขึ้นมากลับพบว่าไม่ได้อยู่บนพื้นที่อ่อนนุ่ม แต่ล้มลงบนร่างของชายหนุ่มผมขาวชุดขาวคนหนึ่ง กู้ชูหน่วนรู้สึกบีบคั้นหัวใจ รีบประครองเขาขึ้นมา "พี่ใหญ่อี้เฟย ท่านตื่นขึ้นมาสิ..." กู้ชูหน่วนเอื้อมมือออกไป กลับสัมผัสโดนของเหนียวข้นบางอย่าง เมื่อจ้องมองดูดีๆ จะเป็นอะไรไปได้อีกนอกจากเลือด มุมปากของอี้เฉินเฟยมีเลือดซึม บนร่างโดนหินมีคมบาดจนเป็นแผลทั้งตัว ชุดสีขาวดุจหิมะถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด พื้นที่มืดดำ ใบหน้าของเขาซีดขาว ไร้ซึ่งเลือดฝาด เพียงแต่บนใบหน้าที่อ่อนโยนยังคงคลี่ยิ้มปลอบโยน เอ่ยอย่างอ่อนแรง "เจ้าไม่เป็นไรก็พอ" กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำในชั่วพริบตา "ท่านมันโง่เสียจริง เหตุใดถึงดีกับข้าขนาดนี้ ข้ามีอะไรควรค่าให้ท่านช่วยเหลือด้วยชีวิตเช่นนี้" "เพราะ...เจ้าคือน้องสาวของข้า..." "ท่านเจ็บหนักมาก อย่าเพิ่งพูดเลย ข้าจะช่วยท่านรักษาอาการบาดเจ็บ" "ไม่...ไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 469
มือของกู้ชูหน่วนกำอาวุธลับไว้แน่น มือข้างหนึ่งรวบรวมกำลังภายในทั้งร่างให้ขึ้นไปถึงขั้นสูงสุด พร้อมจะรับท่าไม้ตายของพวกเขาทุกเมื่อ น่าหลันหลิงรั่วเองก็ยืนอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนในทันที พร้อมจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับนาง แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าไม้ตายเหล่านั้นยังไม่ทันมาถึงตัวนาง ก็ถูกใครบางคนสลายไปเสียก่อน มีคนอีกกลุ่มอยู่ในสระโลหิต คนกลุ่มนั้นมีผ้าคลุมสีขาว แขนเสื้อปักตัวอักษร "อวี้" คนเหล่านี้มีทั้งวัยชราและหนุ่มสาว พละกำลังกำลังแข็งแกร่ง เผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอร่วมมือกันก็ยังไม่อาจทำให้พวกเขาเสียเปรียบได้ "เผ่าอวี้...หายสาบสูญไปหลายพันปี ในที่สุดพวกเจ้าก็โผล่มาแล้ว" คนเผ่าเทียนเฝินต่างก็ตกตะลึง จ้องมองไปที่พวกเขาอย่างไม่ประสงค์ดี บรรยากาศมาคุขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานาน ต่างก็เกิดอาการฉุนเฉียวกันอย่างแรง "ทุกชีวิตที่สูญเสียไปเป็นพันปี วันนี้ถึงเวลาสะสางกันแล้ว" ผู้เฒ่าผมขาวคนหนึ่งของเผ่าอวี้กัดฟันกรอด เค้นออกมาหนึ่งประโยค ดวงตาของเขาแดงก่ำ อยากจะฆ่าคนเผ่าเทียนเฝินให้เกลี้ยงเสียเดี๋ยวนั้น กู้ชูหน่วนหันไปทางน่าหลันหลิงรั่ว "เผ่าอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 468
ผู้อาวุโสระดับสูงแข็งแกร่งนัก ผู้อาวุโสฮวาต้านไว้ไม่อยู่ ถูกโต้กลับจนเจ็บหนัก ทันทีที่พัดสีดำของน่าหลันหลิงรั่วพลิกกลับ อาวุธลับนับสิบออกมาพร้อมกัน ทว่าถูกผู้อาวุโสระดับสูงของเผ่าเทียนเฝินต้านไว้จนกระเด็นออกไปหมด แม้แต่อาวุธลับของกู้ชูหน่วนก็กระเด็นออกไปพร้อมกัน “ฟิ้ว...” ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสระดับสูงเคลื่อนไหวเช่นไร แต่เขาไปถึงด้านบนเสาดอกบัวเรียบร้อยแล้ว เขาผลึกกำลังภายในไว้ในมือ สลายพลังคุ้มกันรอบเสาดอกบัว น่าหลันหลิงรั่วเห็นเช่นนั้น พัดในมือราวกับมีจิตวิญญาณ คนและพัดประสานเป็นหนึ่งเดียว พุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว "ปัง ปัง ปัง......" เพียงพริบตาเดียว ทั้งสองคนต่อสู้กันไปหลายกระบวนท่า ท่วงท่าของพวกเขาเร็วเกินไป ทำให้กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าพวกเขาใช้กระบวนท่าอะไรบ้าง เห็นเพียงแค่ผู้อาวุโสระดับสูงกดน่าหลันหลิงรัวเสียอยู่หมัดอย่างรางๆ "ปัง......" หลังจากที่กระแทกฝ่ามือเข้าด้วยกัน ทั้งสองคนแยกออกจากกัน น่าหลันหลิงรั่วเจ็บหนัก เลือดไหลออกทางมุมปาก เขาเลียเลือดที่มุมปากด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ คิดจะบุกเข้าไปอีกครั้ง ทว่ากู้ชูหน่วนขวางเขาเอาไว้ "ตาแก่วิทยายุทธแข็งแกร่งมาก ขืนฝืนบุ
