ตอนที่ 8 - 1 ไม่ทำตนให้เด่นกว่าผู้ใด

“ไม่มีผู้ใดที่จะเก่งตั้งแต่เริ่มต้น ผู้ใดกันเล่าที่จะจดจำบทกวีเหล่านี้ได้ในระยะเวลาเพียงสั้นๆ อาจารย์เชื่อว่าพวกเจ้าที่นั่งอยู่ที่นี่เกินกว่าครึ่งนั้นมิอาจจดจำบทกวีที่อาจารย์สั่งให้ไปท่องจำได้หมดทุกบท อาจารย์พูดถูกหรือไม่” อาจารย์ลู่อวิ๋นกล่าวสั่งสอนศิษย์ที่กำลังหัวเราะให้สหายร่วมห้องออกมาให้ได้คิด

“พวกศิษย์ขออภัยเจ้าค่ะ” ผู้ที่หัวเราะกล่าวออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ชิงเหมย ซูฉี และหลูซินไม่ได้หัวเราะกับสหายร่วมห้อง พวกนางจึงนั่งเงียบๆ

“เอาล่ะ ชีโยว วันนี้อาจารย์ถือว่าเจ้าทำได้ดีแล้วล่ะ นั่งลงได้" อาจารย์ลู่อวิ๋นหันไปบอกลูกศิษย์ที่ยังคงยืนอยู่

“เจ้าค่ะท่านอาจารย์” ชีโยวศิษย์คนแรกของเรือนเหมยฮวาตอบพลางคำนับท่านอาจารย์แล้วนั่งลง

และก็เป็นดังเช่นที่อาจารย์ลู่อวิ๋นได้กล่าวเอาไว้ เพราะมีทั้งผู้ที่สามารถท่องบทกวีออกมาได้จนจบบท และมีทั้งผู้ที่ท่องออกมาได้เพียงแค่ครึ่งๆ กลางๆ เขาไม่ได้คาดหวังกับศิษย์ใหม่เหล่านี้มากนัก เพราะเพิ่งจะเข้ามาสำนักศึกษาได้ไม่นาน บางคนก็มีพื้นฐาน บางคนก็เพิ่งจะเคยได้ศึกษาเกี่ยวกับบทกวี แต่ทว่าเขากลับรู้สึกคาดหวังกับชิงเหมยเพราะจากที่สังเกตดูนางเมื่อวาน นางนั้นท่องได้เป็นอย่างดี

“คนต่อไป ชิงเหมย” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนพร้อมกับท่องบทกวีที่นางได้เตรียมเอาไว้ออกมา

'หน้าเตียงแสงจันทร์กระจ่าง ประดุจว่าน้ำค้างแข็งบนพื้นดิน

เงยหน้ามองดูแสงจันทร์ ก้มหน้านึกถึงบ้านเกิด… หลี่ไป๋'

เสียงปรบมือจากท่านอาจารย์ลู่อวิ๋นดังขึ้น สหายร่วมห้องจึงพากันปรบมือให้แก่ชิงเหมยที่เป็นคนสุดท้ายของการท่องบทกวีในวันนี้เช่นกัน

“เยี่ยมๆ พวกเจ้าหลายคนช่างเป็นเด็กที่มีความจำที่ดียิ่งนัก อาจารย์หวังว่าพวกเจ้าผู้ใดที่ยังจดจำบทกวีเหล่านี้ยังไม่ได้ ก็ให้พยายามอ่านและจดจำบทกวีที่งดงามเหล่านี้ให้ได้ต่อไป… เอาล่ะ ชิงเหมย… เจ้านั่งลงได้” เด็กหญิงคำนับท่านอาจารย์หลังที่เขาบอกให้นางนั่งลง

“เจ้าเก่งยิ่งนักชิงเหมย ข้ายังท่องได้ไม่ราบรื่นเช่นเจ้าเลย” ซูฉีกล่าวชมสหายออกมาอย่างจริงใจ

“เป็นเพราะบทกวีที่ข้าท่องออกมามันสั้นอย่างไรล่ะ พวกเจ้าอย่าอวยข้านักเลย พวกเจ้าก็เก่งเช่นกัน”

ชิงเหมยบอกสหายยิ้มๆ นางไม่อยากทำตนเองให้เด่นกว่าผู้ใด เพราะนางรู้ดีว่าการทำตนเองให้เด่นเกินผู้ใดนั้นไม่ใช่เรื่องดี นอกจากจะสร้างความอิจฉาริษยาให้แก่ผู้อื่นแล้ว ยังสร้างความยุ่งยากให้แก่ชีวิตนี้ของนางอีกด้วย

“ข้าท่องทั้งคืนยังท่องไม่จบเลย เหตุใดชิงเหมยนางถึงได้ท่องได้จนจบอย่างไม่ติดขัดเลยล่ะ”

ตวนเจียฉีเอ่ยออกมาในขณะที่มองไปยังกลุ่มของชิงเหมย กวงชีเยว่กำอาภรณ์ของนางแน่น ไม่คิดเลยว่าชิงเหมยที่เป็นเพียงเด็กกำพร้า อีกทั้งยังอาศัยอยู่กับยายที่มีอาชีพค้าขายยังสามารถท่องบทกวีออกมาได้เทียบเท่ากับนางที่ฝึกฝนตนเองมาตั้งแต่ยังเด็ก

“บทมันง่ายเจ้าไม่ได้ยินหรือ เพียงแค่นั้นผู้ใดจะท่องไม่ได้กัน”

คุณหนูรองสกุลกวงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง นางรู้ดีว่าสำนักศึกษาแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ที่จะมาใช้อำนาจการที่ตนเองมีเชื้อสายของขุนนางได้ เพราะศิษย์ของที่นี่มีหลายชนชั้น และนั่นยิ่งทำให้นางรู้สึกขุ่นเคืองที่คนที่ด้อยกว่านางกลับทำได้ดีเทียบเท่านาง

“โถ่… ข้าเพียงแต่สงสัย เหตุใดถึงต้องใช้น้ำเสียงเช่นนั้นด้วยล่ะ” ตวนเจียฉีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“น้ำเสียงเช่นไรรึ ข้าก็พูดจาเช่นนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เราคบหากันมานานเจ้าน่าจะคุ้นชินกับการพูดจาของข้าได้แล้วนะเจียฉี” กวงชีเยว่กระแทกเสียงใส่ตวนเจียฉี นางไม่ได้สนใจหากอีกฝ่ายจะเลิกคบนาง เพราะนางเป็นถึงลูกของขุนนาง ผู้ใดจะไม่อยากคบหานางกัน

แม้นจะรู้สึกแย่ที่ได้ยินสหายเอ่ยออกมาเช่นนี้ ทว่าตวนเจียฉีกลับแสร้งเมินเฉยไป ถึงภายในใจจะรู้สึกขุ่นเคืองอีกฝ่ายอยู่ก็ตาม หากท่านแม่ของนางไม่บอกให้คบหาคุณหนูรองช่างเอาแต่ใจตนเองนางนี้ ตวนเจียฉีคงจะเลิกคบหาไปตั้งแต่รู้ถึงนิสัยที่แท้จริงของอีกฝ่าย

ยามเซินศิษย์จากสำนักศึกษาหวุนซีเริ่มทยอยกันกลับเรือนของตน ชิงเหมยเดินไปตลาดพร้อมกับหลูซินเช่นเดิม แต่ทว่าวันนี้ซูฉีอยากไปเดินเล่นที่ตลาดด้วย เพราะสำนักศึกษาปล่อยให้ศิษย์เลิกเรียนเร็วกว่าทุกวัน นางจึงใช้โอกาสนี้แวะเวียนไปเที่ยวชมตลาดซานฉีแทนการกลับจวน หากกลับไปนางก็ไม่พ้นต้องไปฝึกระเบียบของสตรี เรียนรู้การเย็บปัก ทั้งที่วัยของนางนั้นยังห่างไกลจากวัยที่ต้องออกเรือนยิ่งนัก ทว่ามารดากลับอยากให้นางได้เรียนรู้ทุกอย่างก่อนที่ยามนั้นจะมาถึง

“เหตุใดสตรีครั้นถึงวัยปักปิ่นจะต้องเตรียมตัวออกเรือนด้วยล่ะ”

ซูฉีเอ่ยถามสหายออกมาด้วยความอึดอัดใจ นางไม่กล้าปริปากถามมารดา หรือแม้แต่สาวรับใช้ที่คอยติดตามดูแลนางยามที่อยู่ในจวนตระกูลเซี่ย

“เกิดเป็นหญิงก็มีหน้าที่เพียงเท่านี้ เป็นขุนนางก็ไม่ได้ ทำงานที่พวกบุรุษทำก็ไม่ได้เพราะเรี่ยวแรงสู้บุรุษไม่ได้ ดังนั้นหน้าที่ของสตรีที่ดีที่สุดคือการออกเรือน มีทายาทสืบสกุล ดูแลเรือนหลังให้สงบสุข”

ชิงเหมยตอบออกมาเท่าที่นางพอจะคิดได้ ในยุคสมัยนี้บุรุษอยู่เหนือสตรี มีเพียงบุรุษที่สามารถสอบเป็นขุนนางได้ แต่สตรีกลับทำไม่ได้ นึกแล้วก็ช่างน่าขัน เหตุใดถึงต้องให้ค่าหญิงด้อยกว่าชายในเมื่อสตรีบางคนนั้นเก่งเกินบุรุษก็ยังมี โชคยังดีที่ชิงเหมยไม่ได้อาศัยอยู่ในตระกูลของขุนนาง เพราะหากถึงยามนั้นนางเองก็คงจะต้องถูกผลักไสออกเรือนไปกับบุรุษที่ทางตระกูลหาให้เป็นแน่

“นี่ท่านแม่ของเจ้าวางแผนอนาคตในภายภาคหน้าเอาไว้ให้เจ้าแล้วรึซูฉี” หลูซินถามสหายด้วยความสงสัย เพราะพวกนางยังเยาว์วัยนัก และอีกตั้งเกือบหกปีเจ็ดปีถึงจะเข้าสู่วัยปักปิ่น

“อื้อ… ท่านแม่อยากเห็นข้ามีอนาคตที่ดี ได้ออกเรือนไปกับคนที่ดีๆ หากข้าเติบโตมาเป็นสตรีที่เพียบพร้อม การที่ข้าเป็นเพียงลูกอนุคงไม่สำคัญ”

“แต่พวกเรายังเยาว์วัยนักซูฉี ควรจะใช้ชีวิตวัยเยาว์ให้สมกับวัยสิ”

ฟังน้ำเสียงของสหายแล้ว ชิงเหมยก็พอจะรู้สึกได้ว่าชีวิตของซููฉีนั้นไม่ง่าย เกิดเป็นบุตรีของขุนนางก็จริงอยู่ แต่ทว่าเป็นบุตรีที่เกิดจากอนุนี่สิช่างน่าเห็นใจยิ่งนัก โชคดีแค่ไหนกันที่ชิงเหมยนั้นอยู่กับยายจึงทำให้ใช้ชีวิตนี้อย่างไร้กังวล

“อืม… ว่าแต่ชิงเหมย เจ้าน่ะท่องจำบทกวีหรือตำราเก่งยิ่งนัก เหตุใดถึงต้องถ่อมตนว่าเจ้าไม่เก่งด้วยล่ะ บทนั้นที่เจ้าท่องก็มิใช่ว่าจะจดจำง่ายถึงเพียงนั้น”

เพราะอยากอวดความสามารถของสหายสนิท ยามที่อยู่ในเรืือนเหมยฮวาหลูซินจึงเอ่ยชมสหายออกมาเสียงดัง ทว่าชิงเหมยกลับถ่อมตนเสียได้ หากนางเก่งเช่นเดียวกับชิงเหมย นางก็อยากจะแสดงออกมาเพื่อที่จะได้รับคำชมจากท่านอาจารย์ แต่ทว่านางสมองไม่ค่อยดี จดจำบทกวียาวๆ ไม่ค่อยได้ จึงทำได้เพียงท่องบทกวีสั้นๆ

“เจ้าเคยได้ยินว่าแสร้งโง่หรือไม่หลูซิน” ชิงเหมยหันไปถามสหายกลับ

“แสร้งโง่งั้นรึ แล้วเหตุใดถึงต้องแสร้งโง่ด้วยล่ะ” หลูซินงุนงงกับคำถามของชิงเหมยจึงถามนางกลับไป ซูฉียิ้มออกมา นางพอจะคาดเดาได้ว่าเหตุใดชิงเหมยถึงต้องแสร้งโง่

“เพราะหากเราอวดว่าเราฉลาด ก็จะมีผู้ที่อิจฉาเรา จนอาจจะทำให้เรามีภัยก็เป็นได้ ข้าน่ะอยากใช้ชีวิตอยู่ในสำนักศึกษาอย่างเงียบๆ น่ะหลูซิน”

ถึงจะเยาว์วัยทว่าหลูซินและซูฉีต่างเข้าใจสิ่งที่ชิงเหมยบอกได้เป็นอย่างดี เพราะท่านแม่ของพวกนางเองก็สั่งสอนในเรื่องนี้เช่นเดียวกัน เด็กหญิงทั้งสามพากันหัวเราะออกมาพลางเดินตามกันไปยังตลาดซานฉี วันนี้ที่แปลกไปคือมีซูฉีและสาวรับใช้ของนางติดตามเด็กหญิงทั้งสองไปด้วย