ตอนที่ 05 : แกล้ง

[DARLA’S PART]

10.00 น. 

เฮ้ย!...หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหกดาหลาคนดีคนเดิม เพิ่มเติมคือขอบตาดำคล้ำคล้ายกับหมีแพนด้าเขาไปทุกที 

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันอาทิตย์ วันนี้เป็นวันหยุดแรกหลังจากที่ฉันเริ่มทำงานมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วค่ะ...

ตลอดเวลาที่ฉันเริ่มทำงานงานมาทุกอย่างที่ฉันเจอล้วนแต่เป็นสิ่งที่ฉันคาดการณ์เอาไว้แล้ว จึงไม่มีอะไรที่เป็นปัญหาหรือหน้าเป็นห่วงสำหรับฉัน และยิ่งฉันได้รุ่นพี่ที่ดี ได้เพื่อนร่วมงานที่น่ารัก ทุกคนคอยช่วยเหลือกันดีมันก็ยิ่งทำให้การทำงานของพวกเราไม่ตึงเครียดสักเท่าไหร่ ที่เหลือก็คงเป็นการปรับตัวของฉันในบางเรื่องเท่านั้นเอง

วันนี้เป็นวันหยุดของฉันก็จริงแต่ฉันไม่ได้กลับไปบ้านใหญ่หรอกนะ เพราะว่าคุณท่านพาทุกคนในบ้านไปเที่ยวบ้านพักต่างอากาศที่ภูเก็ตกันหมดเลย น่าอิจฉาใช่ไหมล่ะ...

 ~ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน~

 - Unknown -

ตึ๊ด!

ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น... 

ฉันก้มมองเบอร์ที่โทรเข้ามาก็พบว่าเป็นเบอร์ที่ฉันไม่รู้จัก แต่ฉันก็ตัดสินใจรับนะ เพราะคนที่โทรมาอาจจะมีเรื่องด่วนก็ได้...

“ฮัลโล่ค่ะ...”

(...) เงียบ!

(ปึง!...) ปลายสายเงียบได้ยินเพียงเสียงปิดประตูที่ดังออกมา...

“ฮัลโล่เบอร์ใครคะ?” ฉันเองถามออกไปด้วยความสงสัย ถ้าเขาไม่ตอบกลับมาฉันคงจะว่างแล้วล่ะ เพราะฉันก็กลัวเหมือนกันนะ เป็นคนปกติก็ต้องตอบฉันแล้วสิ หรือถ้าเป็นแก๊งคอลเซ็นเตอร์ก็คงต้องพูดอะไรบ้างแล้วล่ะ

(ฉันเอง...)

“ฉันไหนอ่ะคะ?” ฉันเองถามปลายสายออกไปไม่ได้มีเจตนาที้จะกวนหรืออะไร ก็ฉันไม่รู้จริงๆนิว่าฉันไหนอะ...

(กวนหรอ...เอาชุดมาให้ฉันเปลี่ยนชุดนึง)

“คะ!... คุณเบลซหรอ” ฉันถามออกไปด้วยความตกใจ เขาไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนอะ...

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกมั้ง คนระดับเขาทำเรื่องแบบนี้ได้สบายอยู่แล้วนี่...

เขาโทรมาให้เขาเสื้อผ้าไปให้เขานั่นหมายความว่า เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาหรอ...แต่ฉันว่าเขาน่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่ตั้งแต่วันจันทร์เลยมากว่า เพราะช่วงนี้มีเคสหนักๆ เข้ามาเยอะเขาคงทำงานจนไม่มีเวลากลับมาแน่ๆ ...

(เร็วๆ ล่ะฉันรออยู่)

“อ้อ...ค่ะ”

ตึ๊ด!

หลังจากว่างสายคุณเบลซแล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองทันที... 

แอ๊ดดดดดดดดดด!

“อือหือ เยอะอะไรขนาดนี้เนี่ย” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง หลังจากเปิดประตูห้องเเต่งตัวของคุณเบลซเข้ามา ก็พบว่ากับประตูเสื้อผ้าบานเล็กบานน้อยรอบห้องนี้ และตรงกลางยังมีเคาน์เตอร์ขนาดใหญ่ว่างอยู่กลางห้องอีกด้วย...

ฉันหาของที่เขาต้องการได้ไม่นานก็เอาออกไปให้เขาทันที เพราะถ้าช้าฉันอาจจะต้องโดนดุอีกแน่ๆ...

@โรงพยาบาล ADN

“เอ้าดาหลา...วันนี้วันหยุดไม่ใช่หรอ” หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยความสงสัย...

“พี่นาสวัสดีค่ะ...” ฉันกล่าวทักทายเธออย่างนอบน้อม พี่นาเธอเป็นหัวหน้าของฉันด้วยบุคคลิกและท่าทางของแกที่ดูคล่องแคล่วง กระฉับกระเฉง ในเวลาทำงานฉันแทบจะไม่เห็นแกได้หยุดพักเลยนอกจากเวลาทานข้าว แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความใจดีของพี่นาก็ทำให้แกเป็นรักของทุกๆคนในโรงพยาบาลแห่งนี้

“ดาลืมของน่ะค่ะ” ... ‘ขอโทษนะคะพี่นา ที่ดาโกหก’ ฉันเอ่ยขอโทษพี่นาอยู่ภายในใจ...

“อ้อ...”

“พี่นาคุณหมอมิลาเรียกค่ะ” เสียงพี่ผู้ช่วยพยาบาลเอ่ยเรียกพี่นาขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน ในขณะที่พี่นาเธอเหมือนว่ากำลังจะเอ่ยถามอะไรกับฉัน...

“งั้นพี่ไปก่อนนะดา”

“ค่ะ”... ‘เฮ้ย รอดไปเรา’

หลังจากพูดจบเธอก็เดินออกไปทันที ฉันจึงหันหลังขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของตึก เพราะชั้นนั้นทั้งชั้นเป็นห้องทำงานและห้องพักของผู้บริหารโรงพยาบาลแห่งนี้นั่นเอง...

หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากลิฟต์ชายหนุ่มที่ดูอายุเยอะกว่าฉันเพียงไม่กี่ปี แต่ที่สำคัญหน้าตาดี ดูจากเสื้อแนบเนื้อที่เขาใส่คงเดาได้ไม่ยากเลยว่าหุ่นเขาคงต้องดีเหมือนหน้าตาของเขาแน่ๆ ‘ตายๆ คิดอะไรของเธอดาหลา’

“อะ...เอ่อ” ฉันกำลังจะยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้เขา...

แอ๊ดดดดดดดด!

“เชิญครับ” เขาเปิดประตูพร้อมกับบอกให้ฉันเข้าไปด้านใน แต่...เดี๋ยวนะไม่ใช่ว่าเอามาให้เฉยๆ หรอต้องเข้าไปในนั้นด้วย...

“คะ?” ฉันตอบเขาออกไปด้วยความสงสัย แต่ก็เลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องนั้นตามที่เขาบอก

“ขออนุญาตค่ะ” ฉันเอ่ยออกไปตามมารยาทก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่กลางห้องของคุณเบลซ เอกสารมากมายวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะทำงาน

“เข้ามานี่”

“คะ...ค่ะ” ฉันหันกลับไปมองคุณเบลซที่ยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่เชื่อมกับห้องทำงานนี้ ฉันเดินเข้าไปตามที่เขาบอก... 

“ชุดละ” ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยถามฉันขึ้นหลังจากที่ฉันมาหยุดอยู่ตรงบริเวณโซฟาโซนห้องรับแขก

ห้องนี้ไม่ต่างอะไรกับคอนโด เพราะมีครบทุกห้องทั้งห้องครัว ห้องนอน และไหนจะโซฟาตัวใหญ่ที่ว่างอยู่กลางห้องที่ฉันอยู่นี่อีก แต่น่าแปลกตรงที่ไม่มีเสื้อผ้าให้ชายตรงหน้าจะเปลี่ยน

“นี่ค่ะ” พูดจบฉันจึงยื่นกระเป๋าใส่เสื้อผ้าให้กับเขา

“นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันมา”

“คะ?”

“หรือจะไปอาบน้ำกับฉัน”

“มะ...ไม่ค่ะ ดะ...เดี๋ยวดาจะนั่งรอตรงนี้ไม่หนีไปไหนแน่นอนค่ะ” ฉันตอบเขาออกไปอย่างรนๆ ใครจะไปคิดว่าเขาจะแกล้งฉันเล่นแบบนี้ หรือเขาทำงานหนักจนไม่สบายรึป่าวนะ

“หึ...” 

แน่ะ! ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนยังหันมายิ้มมุมปากให้ฉันอีก ปกติแล้วคุณเบลซที่ฉันรู้จักตั้งแต่เล็กจนโตเขาเคยทำแบบนี้กับใครที่ไหน ยิ่งพูดเล่นอย่างนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่เคยใหญ่เลย ‘เอ๊ะ! หรือว่าเคยแต่ฉันไม่รู้’ 

“โอ้ย! พอๆ เลิกคิดได้แล้ว” ฉันเอามือตีที่หัวตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา...

“ครับป๊า”

“...”

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“...”

“ครับ”

คุณเบลซเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดที่ฉันเตรียมให้หลังจากผ่านไปได้ไม่นาน ซึ่งเขาเดินออกมาพร้อมกับคุยโทรศัพท์ แต่สายตาของเขาก็หันมามองจ้องหน้าฉันด้วยสายตาที่คาดเดาได้ยากอีกแล้ว

สายตาแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิเหมือนกับว่าอีกไม่นานต้องมีเรื่อง เกิดขึ้นกับฉันแน่...

ตึ๊ด!

“ปะ กินข้าวกัน”

“คะ?”

“ทำไมต้องทำหน้าเอ๋อแบบนั้นด้วย” ผู้ชายตรงหน้าเอายออกมาพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ

“ค่ะ...” 

“ไปกันฉันหิว แต่ว่ากินที่คอนโดนะฉันมีงานต้องทำต่อ”

“คะ?” ฉันอึ้งไปกับประโยคบอกเล่าของผู้ชายตรงหน้า ก็ในเมื่อเขาจะกลับคอนโดอยู่แล้วอ่ะ ทำไมต้องให้ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เขาด้วยนะ 

“...” 

“0.0 ดะ....เดี๋ยวค่ะ” ฉันเดินตามเขาออกไปจนถึงประตูหน้าห้องทำงานของเขาก็นึกขึ้นได้ว่า...

“...”

“คะ คือ ดาไปรอที่คอนโดนะคะ”

“...”

“เจอกันที่คอนโดค่ะ” พูดจบฉันก็วิ่งยังบันไดหนีไฟข้างๆ ทันที แต่...

“...”

“อะ...คะ คุณเบลซ” ฉันเอ่ยเรียกเขาอย่างงงๆ ก็เขาเล่นดึงหมวกเสื้อฮู้ดของฉันเอาไว้ ทำให้ฉันวิ่งออกไปไม่ได้แล้วแถมยังเซเข้ามากระแทกกับอกแก่งของเขาอีก...

“ไปพร้อมฉัน” 

“แต่ดากลัวคนอื่นมองคุณเบลซไม่ดีนะคะ”

“ใครสน” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ก่อนจะจูงมือฉันเดินเขาลิฟต์ไป...

“ดาสนค่ะ...คุณเบลซปล่อยดาก่อนนะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับเขากึ่งขอร้อง ซึ่งมันก็ได้ผลเขาปล่อยมือออกจากมือฉันพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าฉันอีกเลย

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา จนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นล่างสุดของอาคาร

คุณเบลซเดินออกไปทันทีที่ปะตูเปิดออก ฉันจึงเดินตามเขาออกไปอย่างห่างๆ ใครจะกล้าไปเดินข้างๆ เขากันละ...ฉันเป็นใครและเขาเป็นใครเรื่องนี้ฉันรู้อยู่แก่ใจ...และทุกครั้งที่เขาเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนเขามักจะเป็นที่จับจ้องของคนอื่นเสมอ ซึ่งต่างจากฉันที่ไม่ได้มีใครสนใจเลยสักนิด เพราะแบบนี้ฉันจะกล้าไปเดินใกล้ๆ เขาได้อย่างไง...

ฉันมัวแต่หยุดคิดคิดอะไรไปเรื่อย ทำให้ฉันไม่เห็นคุณเบลซแล้วว่าเขาเดินไปทางไหน แต่ก็ชั่งเถอะ...

ปี้น! ปี้น!

หลังจากที่ฉันเดินออกมายังหน้าโรงพยาบาลได้ไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงแตรรถดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองก็พบว่ารถแลมโบกินี่สีเหลือคันนั้นขับมาจอดที่ริมฟุตบาทใกล้กับที่ฉันยืนอยู่ ทำให้สายตาทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันจับจ้องมาที่ฉัน ก่อนที่เจ้าของรถจะเดินลงมาประจันหน้ากับฉัน

“ขึ้นรถ”

“คะ คอนโดแต่นี้เองดาเดินไปดีกว่านะคะ”

“ให้คิดอีกที” พูดจบก็เปิดประตูรถฝั่งด้านข้างคนขับออก...

“คะ แค่” 

“...”

“ว๊ายยยย คุณเบลซ” ยังไม่ทันที่ฉันพูดจบผู้ชายตรงหน้าก็อุ้มฉันเข้าไปในรถก่อนจะคาดเบลท์ให้ฉันเรียบร้อยก่อนจะเดินอ้อไปยังฝั่งคนขับ และขับรถหรูคันนี้ออกไปทันที