1 - สมัครงาน

สมัครงาน

"พาย...จบ ม.6 เราจะไปเรียนที่ไหนต่อล่ะลูก" พรพรรณ ป้าของพระพาย ญาติเพียงคนเดียวของเธอ เอ่ยถามหลานสาวขึ้น

พระพาย บุญพิทักษ์ วัย 18 ปี อาศัยอยู่กับป้าในจังหวัดหนึ่งของภาคกลาง ป้าพรพรรณมีอาชีพทำสวน ปลูกผักสวนครัวขาย ซึ่งพรพรรณเป็นญาติทางพ่อเพียงคนเดียวของเธอ ทั้งสองอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังหนึ่งไม่ใหญ่มาก เพราะพวกเธอไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรเลย พรพรรณ เป็นหญิงวัยกลางคน ที่ไม่มีครอบครัวหรือสามี เพราะเธอมีโรคประจำตัว...เธอจึงไม่คิดมีสามี และเมื่อพี่ชาย พ่อของพระพายเสีย ตนจึงรับมาเลี้ยงตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ส่งเสียต่อจนหญิงสาวจบระดับมัธยมศึกษา

"พายว่าจะเข้าไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯจ่ะป้า...เรียนมหาลัยเปิดเอา...แล้วพายจะได้หางานพิเศษทำด้วยค่ะ" พระพายเอ่ยตอบเมื่อคนเป็นป้าถามขึ้น

"จ่ะ...ดีเหมือนกันลูก...กรุงเทพก็ถือว่าไม่ไกลจากบ้านเรามาก...ไป-มาก็สะดวกอยู่" พรพรรณเอ่ยตอบ

"แต่พายห่วงที่ป้าต้องอยู่คนเดียวนี้ค่ะ" พระพายเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงเปลี่ยนทันที เเล้วมาสวมกอดพรพรรณเอาไว้

"ป้าไม่เป็นไรหรอกลูก...พายไม่ต้องห่วงป้าน่ะ" พรพรรณเอ่ยพร้อมมือลูบศีรษะของพระพายเบาๆ

"ป้าไปอยู่กรุงเทพกับพายได้ไหมค่ะ...เราเช่าห้องอยู่กัน พายจะหางานทำเองค่ะ" พระพายเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างออดอ้อนคนเป็นป้า

"ป้าขออยู่ที่นี่ดีกว่าน่ะ...ป้าก็แก่มากแล้ว และอีกอย่างโรคที่ป้าเป็นอยู่มันรักษาต่อเนื่อง...ถ้าขืนป้าไปอยู่กรุงเทพด้วย ต้องย้ายที่รักษา...แถมค่าใช้จ่ายคงสูงมากแน่ๆเลย" พรพรรณเอ่ยขึ้นบอกถึงเหตุผล

"เห้อ...คิดถึงป้าแย่เลย" เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของพระพาย

"คิดถึงเราก็วีดีโอคอลเห็นหน้ากันได้ ทุกวันนี้เทคโนโลยีไปไกลมากแล้ว"

"จ่ะป้า...พรุ่งนี้พายต้องเดินทางแล้วน่ะ"

"จ้า...วันนี้ รีบไปพักผ่อนเถอะ" พรพรรณเอ่ยบอก

"จ่ะป้า...พายไปนอนแล้วน่ะ...อื้อ...รักป้าที่สุดเลย" พระพายเอ่ยรับปาก พร้อมกับหอมแก้มไปหนึ่งฟอด แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนห้องนอนทันที

บ้านฤทธิไพศาล

"ตาคิม...เมื่อไหร่ลูกจะมีหลานให้แม่อุ้มสักที นี้อายุก็ปาไป สามสิบกว่าแล้วน่ะ" คนึงนิจ เอ่ยถามลูกขายเพียงคนเดียวของทันที ที่ลูกชายก้าวขาเข้ามาในบ้าน

"ผมมาบ้านทีไร...คุณแม่ไม่คิดจะคุยเรื่องอื่นบ้างเลยหรือครับ...นอกจากเรื่องนี้" คิมหันต์ ฤทธิไพศาล หนุ่มวัย 32 ปี ผู้รักสันโดษ รักสบาย ความอิสระ ใช้ชีวิตโสด เพลบอย เป็นลูกคนรวย พ่อแม่มีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ โดยเจ้าตัวมีตำแหน่งเป็นถึงรองฯประธาน

"แล้วลูกจะให้แม่รอไปถึงเมื่อไหร่?...ถ้าในปีนี้ลูกยังไม่มีครอบครัวสักที...แม่จะเป็นคนจัดการให้เอง" คนึงนิจเอ่ยขึ้นมาทันที

"นี้คุณ...หยุดความคิดจับลูกคลุมถุงชนเลยน่ะ...สมัยนี้มันหมดยุคนั้นแล้ว" เหมันต์ บิดาของคิมหันต์ เอ่ยคัดค้านขึ้นมาทันที เมื่อภรรยาพยายามจะหาครอบครัวให้ลูกชาย เพียงเพราะอยากได้หลาน

"ก็คุณ...ไม่เห็นเหรอว่าลูกเราอายุก็เยอะเเล้ว...ฉันกลัวว่าลูกเราจะแก่ไปเสียก่อน ก่อนได้ใช้น้ำเชื้อ" คนึงนิจเอ่ยบอกสามี

"เรื่องน้ำเชื้อ...คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ...ผมปั้มออกตลอดทุกวัน เพียงแต่ยังไม่ได้เจอแม่ของลูกแค่นั้นเอง" คิมหันต์เอ่ยเชิงหนอกล่อมารดา

"ถ้าคิด...จะเอาพวกผู้หญิงที่ทำงานแบบนี้มาเป็นแม่ของลูกล่ะ...เราไม่ต้องมาเป็นแม่ลูกกันเลย" คนึงนิจเอ่ยคำขาด

"ครับ...ผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ถึงผมจะรักสนุกเพราะชีวิตโสด...แต่คุณแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกนะครับ ผมป้องกันอย่างดี ไม่มีทางพลาดแน่นอน" คิมหันต์เอ่ยยืนยัน รับประกันของคำตอบทันที

"ดี...แม่จะคอยดู...แล้วผับนั้นก็ขายทิ้งส่ะ...เเล้วก็เจ้าไปช่วยงานคุณพ่อที่บริษัทเถอะ!" คนึงนิจ บอกกับลูกชาย

"ผมขอเวลาอีก 2 ปี น่ะครับคุณแม่" คิมหันต์เอ่ยบอกมารดาไป

"แม่พูดอะไรออกไป...ลูกก็มีข้อต่อรองกับแม่ทุกที" คนึงนิจเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจลูกชาย

"แล้วคืนนี้...จะนอนบ้านไหม?" เหมันต์ เอ่ยถามลูกชายขึ้นบ้าง

เพราะตั้งแต่ตอนเรียนลูกชาย ก็ขอออกไปใช้ชีวิตข้างนอก นอนคอนโด หรือไม่ก็ที่ผับ ไม่เคยกลับมานอนที่บ้าน

"ไม่ครับ...วันนี้งานที่ผับมีปัญญานิดหน่อยครับ" คิมหันต์เอ่ยบอกบิดาไป

"มีลูกชายก็เหมือนไม่มี" คนึงนิจเอ่ยเสียงเบา

"ถ้าอย่างนั้น...ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณพ่อ คุณแม่" คิมหันต์เอ่ยลา พร้อมกลับหมุนตัวเดินจากไปทันที

อีกด้าน

"เดินทางปลอดภัยนะลูก!" พรพรรณเอ่ยบอกอวยพรให้หลานสาว ที่วันนี้ต้องเป็นวันเดินทางแล้ว

"ขอบคุณป้ามากนะค่ะ...ไว้พายทำงานได้เงินเยอะๆ...พายจะมาหาป้าบ่อยๆ แล้วพายจะรีบเรียนให้จบไวๆ พายจะได้มีงานทำ มีเงินเยอะๆ เราจะไปซื้อบ้านอยู่กันนะป้า...ป้ารอดูความสำเร็จของพายก่อนน่ะ" พระพายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมีความหวัง

"ป้าขอบคุณหนูมากเลยน่ะพาย...เดินทางปลอดภัยน่ะลูก ดูแลตัวเองด้วยน่ะ...ป้ารักหนูน่ะลูก" พรพรรณเอ่ยบอกหลานสาวเพียงคนเดียวของเธอ

ทั้งสองกอดลากันอยู่สักพักใหญ่ พระพายก็ออกเดินทาง

@กรุงเทพมหานคร

"คุณว่าอะไรน่ะ!...คุณปาลิน มีคนมาสมัครงานในตำแหน่งแม่บ้าน?..." คิมหันต์ เอ่ยถาม ปาลิน ผู้จัดการร้านสาวใหญ่ของผับแห่งนี้ เมื่อเธอมาบอกว่ามีคนมาสมัครงานในตำแหน่งแม่บ้าน ไม่ได้มาสมัครในตำแหน่งเสิร์ฟ หรือเด็กดริ้งค์

"นี่...คนที่มาสมัครงาน...เขาไม่รู้เหรอว่าผับส่วนมากรับพนักงานในตำแหน่งอะไร?" คิมหันต์ได้แต่คิดในใจ เมื่อคนที่ต้องการมาสมัครงานในผับของเขา มาสมัครในตำแหน่งแม่บ้าน

"คุณบอกเขาไปเถอะ...ว่าเราไม่รับแม่บ้าน" คิมหันต์เอ่ยบอกผู้จัดการร้านออกไป

"ลินบอกไปแล้วค่ะ...แต่เธอไม่ยอมกลับ แถมยังจะขอคุยกับเจ้าของที่นี่อีกค่ะ" ปาลินเอ่ยบอก

"ผมมอบสิทธิ์...ในการตัดสินใจของคุณนะ คุณปาลิน คุณมีสิทธิ์ที่จะรับหรือไม่รับก็แล้วแต่คุณจะพิจารณาตามสมควรได้เลย" คิมหันต์เอ่ยบอกผู้จัดการร้านไป

"ก็ได้ค่ะ!!..." ปาลิน เดินออกจากห้องทำงานส่วนตัวของคิมหันต์ในผับนี้ทันที