“คุณจะให้นางอยู่ในฐานะนี้อีกนานแค่ไหนคะ...”
อังศณาตัดสินใจพูดออกไปซึ่งคำถามของเธอทำให้คนที่กำลังเลาะเล็มพรมจูบไปตามแก้มเนียนชะงักแล้วมองหน้าเธอนิ่ง อังศณากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อเห็นแววตาของเขา
“ถามทำไม หรืออยากจะไปหาผัวใหม่...” ชายหนุ่มถามเสียงแข็งเมินหน้าหนีแล้วลุกขึ้นด้วยท่าทางหงุดหงิด
“นางก็แค่... อยากรู้ว่าเวลาของนางบำเรออย่างนางจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่เท่านั้น นางไม่อยากอยู่ในสภาพนี้...”
“เธอต้องการอะไรที่มากกว่านี้ล่ะ เราสนุกกันแล้วก็จบ เงินฉันก็มีให้เธอ อะไรที่เธออยากได้มากกว่านี้ล่ะ”
เขาถามเสียงเย็นแววตาคมเข้มมองหยันจนอังศณาหน้าร้อนด้วยความอับอาย... ร่างสูงผละไปโดยที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า ร่างแกร่งแข็งแรงล่ำสันงดงามไปด้วยกล้ามเนื้อทำให้หญิงสาวใจแกว่งได้ทุกยามที่เห็น แต่เธอก็เขินอายเกินกว่าจะมองเขาในสภาพนี้ได้จึงหันหน้าหนีภาพชายหนุ่มที่แสนเร้าใจด้วยใบหน้าแดงก่ำ...
“เปล่าค่ะ เพียงแต่ได้ยินพนักงานพูดกันว่าอีกไม่นานคุณจะต้องแต่งงานกับคู่หมั้นของคุณ... นางก็เลยคิดว่าเรา เอ่อ.. ควรจะยุติความสัมพันธ์แบบนี้เสียที...”
“แค่นี้เหรอที่ต้องการ”
“ค่ะ...” เธอตอบเขาเสียงเบาแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอด้วยซ้ำ
“เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าเราควรจะมาสนุกกันต่อเมื่อต้องการหรือว่าเราควรจะต่างคนต่างไป” เขาพูดอย่างเลือดเย็นแต่กรีดใจของเธอให้เลือดไหล...
“แต่นางไม่อยากอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไปแล้ว นางไม่อยากอยู่ในสภาพนี้คุณเข้าใจมั้ย...” อังศณาตัดสินใจพูดออกไปด้วยน้ำเสียงดังชัดถ้อยชัดคำ ปฐวินหันมามองด้วยแววตาที่ทำให้อังศณาหายใจติดขัดและขื่นขมในลำคอ
“ฉันว่าเธอต้องการอย่างอื่นมากกว่าล่ะมั้งนาง คราวก่อนก็แอบปล่อยข่าวเพื่อหวังเรียกร้องบางอย่างจากฉัน คราวนี้ก็มาทำเรียกร้องอิสระเพื่อให้ฉันผูกมัดเธอไว้หลอกล่อฉันเพื่อให้ฉันหลงกล เธอยากให้ฉันรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน นี่ใช่ไหมล่ะที่เธอต้องการ...”
ชายหนุ่มพูดด้วยความทระนงตัว คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องผูกมัดนางบำเรอด้วยการแต่งงาน เขาจะหาผู้หญิงที่สวยกว่าดีกว่าอังศณาได้เป็นร้อย... ชายหนุ่มคิดอย่างมั่นใจในตนเอง
“ไม่จริง... ฉันไม่เคยอยากเรียกร้องอะไรจากคุณแม้แต่น้อย ไม่เคยอยากอยู่ใกล้ๆ คุณด้วยซ้ำอย่าหลงตัวเองนักเลย สาเหตุที่ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะอะไรคุณก็น่าจะรู้ดี...”
“แล้วที่ครางระงมเรียกร้องเอาจากฉันทุกครั้งที่ฉันอยู่ในตัวเธอมันคืออะไรล่ะอังศณา...”
“หยาบคาย... จิตใจคุณทำด้วยอะไรกัน ทำไมต้องคิดว่าคนอื่นเขาอยากจะได้คุณนักจะบอกอะไรให้นะ ต่อให้คุณมากราบกรานให้ฉันรับคุณเป็นสามีฉันก็ไม่มีวันเอาคุณมาเป็นสามีแน่นอน...”
หญิงสาวกรีดร้องใส่เขาเมื่อคำพูดหยาบคายร้ายกาจนั้นมันทำให้เธอดูไร้ศักดิ์ศรีเหลือเกิน...
“ฉันก็ไม่มีวันคว้าเธอมาเป็นเมียหรอกอังศณา... ที่เห็นว่าฉันยังนอนกับเธอก็เพราะฉันยังไม่เบื่อก็เท่านั้น เธอเองก็อย่าสำคัญตัวเองนักเลย” ปฐวินเองก็ตอบกลับมาด้วยความกราดเกรี้ยว
ผู้หญิงอะไรชวนหาเรื่องได้อย่างน่าทึ่งทั้งที่เมื่อครู่เธอยังครางกระเส่าเร่าร้อนอยู่ใต้ร่างเขา แต่ดูตอนนี้สิเธอกลับมาตะโกนใส่หน้าเขา หาเรื่องทะเลาะกับเขาได้อย่างเป็นเรื่องเป็นราว ซ้ำยังพูดว่าเธอไม่มีวันจะยอมรับเขาเป็นสามีเธออีกด้วยจะอวดดีเกินไปแล้ว...
ปฐวินรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เคยรู้สึกว่าถูกลบเหลี่ยมมากขนาดนี้มาก่อน อังศณาก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เขาอยากจะได้เธอเท่านั้น เธอไม่มีค่าอะไรมากกว่านั้นเลย แต่ทำไมแค่คำพูดของเธอที่ว่าไม่อยากได้เขาเป็นสามีถึงได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ในใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไม่ต้องมาพบกันอีก นับจากวันนี้เราจบกัน” อังศณาแหวกลับยังไม่ยอมแพ้
“เธอจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการตราบใดที่ฉันยังต้องการเธออยู่อังศณา คนที่จะพูดว่าเราจบกันได้มีแค่ฉันเท่านั้น เธอไม่มีสิทธ์มาชิ่งหนีฉันไม่ว่าฉันจะแต่งงานกับใคร หรือมีใครกี่คนก็ตาม...” ปฐวินเดินมายังคนตัวเล็กที่ตะโกนใส่เขาด้วยความฉุนเฉียว มือหนาขยุ้มไหล่เปล่าเปลือยแล้วเขย่าแรงๆ จนอังศณาหัวสั่นหัวคลอนเลยทีเดียว...
“คนทุเรศ คุณมันคนไม่มีหัวใจ...”
“รู้ก็ดีแล้ว... อย่าได้มาพูดเรื่องนี้กับฉันอีก ฉันจะเป็นคนบอกเองว่าเราจะจบกันเมื่อไหร่...”
ปฐวินพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างฉุนเฉียว อังศณามองตามแผ่นหลังแกร่งเปล่าเปลือยไปด้วยความเจ็บปวด... เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้นานแค่ไหน เขาจะรู้ไหมว่ายิ่งเธออยู่ในสภาพนี้นานเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเจ็บปวดและยิ่งตัดใจจากเขายากมากขึ้น
หนุ่มสาวต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง โดยไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างทำร้ายจิตใจกันและกันโดยไม่รู้ตัว...
ตอนที่ 2.ณ หน้าผับหรูชื่อดังใจกลางเมืองท่องเที่ยวขึ้นชื่อของภาคตะวันออกที่คลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ ทั้งหญิงชายต่างก็เดินขวักไขว่ไปตามท้องถนนหลากสีแสงจนบางครั้งมันดูน่าเวียนหัวเสียเหลือเกินในความรู้สึกนึกคิดของ นาง หรือ อังศณา หญิงสาววัยยี่สิบสามพนักงานบัญชีของห้างหรูชื่อดัง แกรนด์เจนเซ่น ซึ่งเป็นของไฮโซตระกูลดังที่ร่ำรวยมหาศาลติดอันดับโลกเลยทีเดียว...“เฮ้ย จีจี้ ฉันว่าเรากลับเหอะ ฉันไม่อยากเข้าไปแล้ว...”หญิงสาวบอกเพื่อนรักซึ่งได้ผ่าตัดแปลงเพศจากหนุ่มน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นจนเป็นหญิงสาวแสนสวยแล้วเรียบร้อยด้วยความประหม่าและเริ่มไม่มั่นใจว่าตนทำถูกหรือไม่ ก็ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเคยเที่ยวผับเที่ยวบาร์กับเขาเสียที่ไหน เพราะวันๆ เธอมีแค่งานกับเรียน เรียนแล้วก็ทำงานเท่านั้น...“แกจะกลัวทำไมวะ แกมากับฉันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น โน่นไง ร็อบยืนอยู่ตรงนั้น ไปๆๆ”จีจี้ หรือ แจ็กเกอร์รีน คือชื่อของเธอ และแจ็กเกอร์รีนก็เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่อังศณามักจะไปไหนมาไหนด้วยเป็นประจำเพราะรู้จักและเติบโตมาด้วยกัน ร่างบางของอังศณาเดินตามแรงรั้งของเพื่อนสาวไปอย่างเสียไม่ได้แม้แข้ง
ตอนที่ 3. “พี่ก้องเขาบอกฉันว่า เขารักฉันคนเดียวคนอื่นแค่ทางผ่าน เมื่อแต่งงานแล้วเขาจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงพวกนั้น...”อังศณามักบอกแจ็กเกอร์รีนเช่นนี้เสมอยามที่เพื่อนรักนำข่าวเกี่ยวกับแฟนหนุ่มมาบอกให้รู้ ด้วยกลัวว่าเธอจะกลายเป็นคนโง่งมให้คนกะล่อนและเจ้าเล่ห์เช่นก้องกรุณหลอกลวงและสวมเขาให้ แต่เธอเองก็ยังไว้ใจคนรักอยู่เช่นเดิมและคิดว่าคงจะเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้นเพราะเท่าที่ผ่านมาก้องกรุณให้เกียรติและไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง จะมีบ้างก็แค่จับมือกันเท่านั้น อีกทั้งเขายังสุภาพอ่อนโยนกับเธอและคุณยายของเธอซึ่งทำให้เธอไว้เนื้อเชื่อใจเขาและเมินเฉยกับข่าวลือของเขา... และแล้วในวันที่หน้ากากอันแสนดีของชายเจ้าเล่ห์ก็มาถึงเมื่ออังศณาเกิดอยากจะไปอวยพรวันเกิดให้ก้องกรุณแบบเงียบๆ เพื่อให้เขาตื่นเต้น แต่กลายเป็นว่าเธอพบชายหนุ่มกำลังเริงสวาทอยู่กับสาวสวยรุ่นน้องซึ่งทำงานเป็นพนักงานแนะนำสินค้าอยู่ห้างสรรพสินค้าที่เธอประจำอยู่ และเธอเองก็รู้จักสนิทสนมกับผู้หญิงคนนั้นพอสมควร ซึ่งการที่ได้เจอกับตาตนเองแบบคาหนังคาเขาเช่นนี้ทำให้เธอตัดสินใจบอกเลิกก้องกรุณทันที แต่ชายหนุ่มไม่ยอมเล
ตอนที่ 4.แม้แจ็กเกอร์รีน ไม่ใช่สาวแท้มาตั้งแต่กำเนิด แม้ว่าเธอเป็นหญิงที่ปรุงแต่งขึ้นมา แต่ความดีงามของแจ็กเกอร์รีนคือสิ่งที่เขาไม่อาจจะละเลยหรือปล่อยเธอไป... โรบินคิดอย่างภูมิใจที่เขาได้พบกับคนดีๆ อย่างแจ็กเกอร์รีน “วู้วววว สนุกจังเลยแก เป็นไงฉันบอกแล้วว่ามันสุดๆ”ในขณะเดียวกันสองสาวก็กำลังเมามันกับเสียงดนตรีจังหวะสนุกสนานอยู่กลางฟลอร์เต้นรำที่มีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติมากหน้าหลายตาซึ่งต่างก็อยู่ในอารมณ์สนุกเมามันกับเสียงดนตรีเช่นกัน แจ็กเกอร์รีนตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มเร้าใจเมื่อเห็นอังศณาปลดปล่อยได้เต็มที่ไม่เหลือเค้าความเศร้าโศกอีกต่อไป “ใช่.. จริงด้วยแก ฉันรู้สึกดีจังเลย วู้ววว... สนุกจังเล้ยยย...” อังศณาซึ่งตอนนี้ขยับยักย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างเมามันไปกับอารมณ์ ตอนนี้เธอต้องการการปลดปล่อยให้ตนเองลืมความทุกข์ ลืมผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าเธอรักเขา แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ หลงไปเองคิดไปเองเท่านั้น... และตอนนี้เธอก็สามารถหลุดพ้นจากความรู้สึกตรงนั้นแล้วด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และเสียงดนตรีเร้าใจที่ทำให้อังศณ
ตอนที่ 5. “คนนี้ฉันจองแล้วอย่ายุ่ง ส่วนแกไปหาเอาคนใหม่...”ปฐวินเอ่ยขึ้นพลางผลักร่างสูงของเพื่อนรักออกไปให้พ้นทางก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาทางเข้าถึงตัวแม่สาวสวยแสนเย้ายวนที่เขาสนใจทันทีด้วยความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม... “จีจี้... ฉันอยากอ้วก...” อยู่ๆ อังศณาก็เอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรวิ่งวนปั่นป่วนอยู่ในท้องของเธอ และเริ่มรู้สึกวิงเวียนอย่างบอกไม่ถูกเมื่อทั้งเต้นทั้งดื่มอย่างเมามันไปสักระยะ... “อ้าว.. เฮ้ยแก... อย่าเพิ่งมาปล่อยตรงนี้ ไปๆ เดี๋ยวฉันพาไปห้องน้ำ” “ไม่ต้องๆ ฉันไปเองได้ แกไปอยู่เป็นเพื่อนร็อบก็ได้” อังศณาพูดอ้อแอ้โบกไม้โบกมือวุ่นวาย “ไหวแน่นะแก...” “อืมมม... ฉานไปห้องน้ำแล้วนะ...” แล้วอังศณาก็เดินเซนิดๆ ไปยังทางเดินที่ตรงไปห้องน้ำหญิงทันทีในขณะเดียวกันนั้นปฐวินซึ่งเดินลงมาหมายจะเข้าไปหาหญิงสาวที่ตนหมายตา แต่พอมาถึงชั้นล่างก็ไม่เจอเจ้าหล่อนจึงได้แต่ยืนบ่นอย่างหัวเสีย... “อ้าว... หายไปไหนแล้ววะ แม่สาวเท้าไฟของฉัน บ้าชะมัดใครมาตัดหน้าวะ” ปฐวินสบถอย่างหัวเสีย พลันสายตาข
ตอนที่ 6. “โอ๊ย... จีจี้ฉันปวดหัวจัง แต่ก็สนุกสุดๆ ฉันว่าฉันจะออกไปเต้นอีกรอบ...”หญิงสาวกุมขมับบางของตนพลางหลับตาพูดแผ่วเบาอ้อแอ้ แล้วยังเอนซบบ่ากว้างของใครบางคนโดยไม่ลืมตาขึ้นมอง แต่ก็ยังพยายามลุกเพื่อจะออกไปเต้นรำให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ส่วนแจ็กเกอร์รีนเองก็ได้แต่มองเพื่อนรักตาปริบๆ ก่อนจะหันไปมองคนรักที่ขอตัวไปรับโทรศัพท์เมื่อครู่ ไม่นานโรบินก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่เครียดขึงจนเธอสังหรณ์ใจว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น “มีอะไรคะร็อบ เกิดปัญหาอะไรรึเปล่า...”แจ็กเกอร์รีนถามแฟนหนุ่มอย่างใส่ใจและคอยมองเพื่อนรักไม่วางตาเช่นกันทั้งห่วงเพื่อนรัก และคนรักซึ่งมีท่าทีเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจอย่างมาก เพราะสำหรับโรบินแล้วหากมีเรื่องด่วนหรือปัญหาอะไรที่ไม่สำคัญมากเขาจะให้เลขาและบอดีการ์ดส่วนตัวของเขาจัดการแทนทันที แต่คราวนี้จากท่าทางของชายหนุ่มแล้วเรื่องที่เขาต้องจัดการนั้นคงหนักหนาเอาการอยู่ เพราะคนที่เก็บอารมณ์เก่งอย่างโรบินแสดงอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดและดูร้อนรนมากขนาดนี้แสดงว่าต้องไม่ธรรมดาแน่นอน... “คุณแม่ผมเกิดป่วยกะทันหันครับท่า
ตอนที่ 7. ปฐวินรู้สึกเสียดายไม่น้อยที่เขาไม่ทันได้มีโอกาสสานสัมพันธ์กับแม่สาวผมหอมนางนั้นเมื่อเธอเพิ่งจะเดินออกไปกับเพื่อนของเธอเมื่อครู่ ทั้งยังไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ นี่เขาไม่มีอะไรดึงดูดสายตาเธอเลยหรืออย่างไรทั้งที่เขาโอบกอดเธอไว้ตอนที่จะล้มแถมยังถอดเสื้อคลุมของตนให้เจ้าหล่อนสวมอีกด้วย...“นี่เจ้าหล่อนไม่สนใจเราเลยหรือไงวะ...” ชายหนุ่มพูดอยู่คนเดียวอย่างหัวเสียพลันสายตาก็หันไปเจอหญิงสาวที่เขาเพิ่งบ่นถึงอย่างไม่ตั้งใจแต่สะดุดใจยิ่งนัก...แม่สาวเท้าไฟที่กระโดดขึ้นไปเต้นรำด้วยท่วงท่าเย้ายวนบนเวทีเตี้ยๆ ของทางร้านที่จัดไว้สำหรับดูโชว์การแสดงของนักดนตรี เธอกำลังยักย้ายส่ายสะโพกนัวเนียอยู่กับหนุ่มตาน้ำข้าวรูปหล่อคนหนึ่งอย่างเมามันโดยไม่สนใจสายตาของใคร แต่จะว่าไปในสถานที่แห่งนี้ไม่มีใครสนใจใครอยู่แล้ว ทุกคนมาเพื่อนสนุกเท่านั้น...“ยายบ้าเอ๊ย กำลังทำบ้าอะไรของเธอกันนะ...”ปฐวินรู้สึกเลือดขึ้นหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเพียงแค่เห็นเธอไปนัวเนียกับชายคนอื่นเขาก็รู้สึกร้อนรนจนทนไม่ได้ ปฐวินหงุดหงิดเมื่อหญิงสาวมีอิทธิพลเหนือจิตใจของเขาอย่างไม่น่าจะเป็นได้ เขาเพิ่งได้พบเธอเมื่อไม่กี่น่าทีที
ตอนที่ 8.“นี่ปล่อยนะ ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นปล่อย...” ทางด้านอังศณานั้นหน้าตื่นแทบจะหายเมาเป็นปลิดทิ้งเมื่อเขารั้งร่างเธอให้เดินตามเขาไป โดยที่มันไม่ใช่ทางที่จะไปยังรถของแจ็กเกอร์รีนที่เธอเอากุญแจไว้... “นิพนธ์ จัดการเรื่องที่เหลือต่อให้ที...”ปฐวินบอกลูกน้องคนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนและมือขวาซึ่งคอยช่วยเหลือเขาแทบทุกอย่างและอยู่กับเขามานานและ นิพนธ์ ก็โค้งรับคำอย่างรู้หน้าที่แล้วพยักหน้าให้ผู้ติดตามอีกสองคนซึ่งคอยตามอารักขาชายหนุ่มอยู่ห่างๆ ในขณะที่ชายหนุ่มจับร่างบางเย้ายวนที่กำลังขัดขืนโวยวายไปยังรถยนต์คันหรูราคาแพงลิบของตนอย่างทุกลักทุเล “นี่แม่คุณหยุดดิ้นซะทีได้ไหม หรืออยากกลับไปล่าเหยื่อต่อ...” ชายหนุ่มพูดชิดแก้มนวลของคนที่ผินหน้าหนีเมื่อเห็นเขาชิดใกล้กับเธอมากเกินไปจนน่าหวาดเสียว แต่ก็ถลึงตามองเขาอย่างกราดเกรี้ยวเมื่อไม่สามารถต่อกรกับเขาได้... “เอ้าเรียบร้อยแล้ว และก็ขอความกรุณานั่งเฉยๆ สักนาทีนะคุณผู้หญิง...”เสียงนุ่มทุ้มที่ห่างออกไปเมื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อยแล้ว ทำให้หญิงสาวที่เอาแต่ผินหน้าหนีหันกลับมามองเขาอย่างสับสน
ตอนที่ 9.ปฐวินก็ห้ามปากตัวเองไม่ทันอีกแล้วเมื่อเขามองไปนอกรถพบว่าย่านนี้เป็นเขตก่อสร้างคอนโดหรูซี่งมีแคมป์คนงานก่อสร้างปลูกสร้างอยู่ในพื้นที่การก่อสร้างซึ่งขณะนี้มีคนงานหนุ่มๆ บางคนกำลังตั้งวงเหล้ากันอยู่“มันเรื่องของฉัน หากต้องนั่งรถกับคนปากเสียฉันก็ไม่ขอทน... อุ๊บ...”ปากก็ต่อล้อต่อเถียงกับเขาทั้งที่ตอนนี้เธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนและวิงเวียนไปหมดราวกับว่าโลกหมุนกลับด้านเสียอย่างนั้นทั้งยังรู้สึกว่าศีรษะเธอมันหนักอึ้งจนแทบจะประคองตัวอยู่ไม่ไหว จนทำให้เธอต้องหลับตาลงพิงกับพนักพิงเบาะหนังหรูหรานั้นเสียก่อนที่จะมีอาการที่เรียกว่า หัวทิ่ม ให้อับอายขายขี้หน้า...“ฉะ ฉันอยากอ้วก...” ในที่สุดเธอก็พูดออกมาเสียงแผ่วเมื่อท้องไส้และลำคอมันเริ่มจะไม่ไหว ไอ้ที่ดื่มๆ เข้าไปมันกำลังจะหาทางออกเสียแล้ว“เฮ้ยๆ นี่เธออย่าเพิ่งนะ ให้ฉันจอดรถก่อน ห้ามอ้วกใส่รถฉันนะ”พูดจบชายหนุ่มก็รีบจอดรถเลียบข้างทางตรงที่มีไฟสว่างและไม่เปลี่ยวมากทันทีแล้วเดินลงมาเปิดประตูรถแล้วประคองร่างบางลงมาข้างนอกซึ่งพอออกมาจากรถคันหรูได้อังศณาก็โก่งคออาเจียนจนหมดไส้หมดพุงทันที...ปฐวินเข้ามาลูบหลังลูบไหล่หาน้ำให้เธอบ้วนปากแล้วยัง
ตอนที่ 69. ตอนอวสาน“โอ้ว... / อา...”หนุ่มสาวร้องครางออกมาพร้อมกันเมื่อกายประสานเป็นหนึ่ง ปฐวินโยกกายไหวระรัวทั้งเร็วและแรงตามอารมณ์ปรารถนาที่คุโชนจนเรือนผมยาวสยายของเธอพลิ้วกระจายไปทั้งแผ่นหลังชื้นเหงื่อ บางส่วนก็พลิ้วไหวตามแรงกระแทกกระทั้นอันร้อนแรง ยิ่งทำให้ปฐวินเร่งเร้าจังหวะให้แรงขึ้นๆ เร็วขึ้นๆ อังศณาก็ตอดรัดแก่นกายของเขาอย่างรุนแรงจนในที่สุดเขาก็ครางหนักๆ ออกมาพร้อมทั้งแหงนเงยใบหน้าไปด้านหลังด้วยความเสียวซ่านสุดใจ“เป็นไงบ้างจ๊ะเมียจ๋า มีความสุขมั้ย...”เขาถามเสียงหอบพร่าซึ่งคำตอบของอังศณาก็มีเพียงเสียงลมหายใจหอบกระเส่ากับใบหน้าแดงก่ำแต่ดวงตาฉ่ำปรือนั้นมีแววแห่งความสุขสมปิดไม่มิด...“นางจ๋า อีกครั้งได้ไหม...”เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบและแก่นกายแกร่งที่ยังสอดประสานอยู่ในกลีบดอกไม้บางนั้นก็ยังไม่ได้ถอดถอนออกมา เมื่อเขาเคลื่อนไหวร่างกายอังศณาก็ต้องครางออกมาเบาๆ ด้วยความเสียวรัญจวนอีกครั้งปฐวินรั้งร่างบางขึ้นมาแล้วจับเรียวขาเสลาให้โอบรัดรอบสะโพกสอบทำให้เธอต้องโอบแขนเรียวรอบลำคอแกร่งสบตากับเขาด้วยความซ่านสุข ปฐวินลุกจากเตียงกว้างพาเธอเดินไปยังโต๊ะอ่านหนังสือมุมห้องติดกับระเบียงก
ตอนที่ 68.ปฐวินอุ้มร่างกลมปุ๊กลุกของน้องน่านที่กำลังมองเขาตาแป๋วขึ้นมาแล้วเขาก็ต้องอุทานออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆ เปียกๆ พุ่งมาใส่ร่างเปลือยเปล่าของตน และเมื่อก้มมองก็พบเจ้าตัวเล็กของเขานั่นเองที่ปัสสวะใส่เขาพร้อมกับหัวเราะเอิ๊กอ๊ากทำเสียงอ้อแอ้กับผู้เป็นพ่ออย่างชอบใจ อังศณาหัวเราะสามีเบาๆ แล้วรับร่างกลมป้อมของน้องน่านมากินนมในขณะเดียวกันเธอก็เช็ดก้นนุ่มๆ ของลูกน้อยไปด้วย ปฐวิน รีบไปชำระล้างตัวแล้วรีบกลับมาดูลูกชายตัวน้อยที่กำลังดื่มกินนมจากอกแม่ด้วยความหลงใหลและปลาบปลื้มยินดี... ซึ่งมันเป็นภาพที่ทรงพลังและให้ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานที่สุดสำหรับเขา...ปฐวินเดินเข้าไปหาภรรยาในห้องนั่งเล่นแสนสบายก็พบว่าอังศณากำลังให้นมลูกอยู่กับคุณยายอังกาบและมารดาของตน ชายหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อเห็นทั้งมารดากับภรรยาของเขานั้นเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย จนบางทีเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน ซึ่งภาพที่มารดาของเขากับอังศณาคุยกันด้วยความรักเอาใจใส่กันนั้นมันเป็นภาพที่งดงามที่สุด... คนที่เขารักที่สุดในชีวิตรักใคร่กลมเกลียวกันไม่มีปัญหาแม่ผัวกับลูกสะใภ้อย่างที่นึกกลัว...“ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะลูก
ตอนที่ 67.พูดไปมือร้ายกาจก็ปลดสายเสื้อนอนแบบสายเดี่ยวเล็กๆ นั้นออกจากบ่ามนแล้วก้มลงปิดปากช่างค้านนั้นด้วยจุมพิตเร่าร้อนทันที...“อุ้ย อื้มมม...” เสียงค้านหายไปในลำคอเมื่อเรียวลิ้นร้อนกวาดไล้ตวัดรัดรึงดูดดื่มเสาะหาความหวานจากเรียวปากบางด้วยความเสน่หาซึ่งเธอเองก็ไม่อาจจะปฏิเสธว่าลึกๆ แล้วก็ต้องการเขาเช่นกัน...อังศณาลูบไล้บ่าแกร่งด้วยความวาบหวามในอกเมื่อริมฝีปากร้ายกาจนั้นครอบครองยอดอกสีหวานของเธออย่างหิวกระหายทั้งมือหนาก็ฟอนเฟ้นอกอวบใหญ่ด้วยความเสน่หา เคล้นคลึงสะโพกกลมมนหนักๆ สร้างความซ่านกระสันให้แก่ร่างงามที่บิดส่ายเสียดสีกับร่างแกร่งของเขาอย่างเร่าร้อน เรียวขาเสลายกขึ้นเสียดสีกับต้นขาแกร่งเกี่ยวกระหวัดรัดรอบเอวสอบยั่วยวนให้เขาแนบชิดเธอมากขึ้นกว่าเดิม...“โอ.. นางจ๋า หวานเหลือเกินคนดี...”“พี่วินขา... อื้อออ...” หญิงสาวครางกระเส่าเมื่อปากร้อนๆ ของเขาเลื่อนเคลื่อนย้ายมาตามผิวเนื้อละมุนข้างสะเอวบางละเรื่อยมายังหน้าท้องเรียบเนียนเหมือนว่าที่ตรงนี้ไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตน้อยๆ อยู่ในนั้น...“หวานที่สุด...” ปฐวินยังคงหลงใหลอยู่กับผิวเนื้อนวลปลั่งของภรรยาสาวและไม่ละเลยที่จะเชยชิมเธอทั่วทั้งร่า
ตอนที่ 66.“ค่ะ ไปทำอาหารสิคะ น้องน่านหลับแล้วนางจะได้ไปกินข้าว” เธอบอกเขาด้วยความขวยเขิน แม้จะให้นมลูกต่อหน้าเขามาหลายครั้งแต่เธอก็ยังรู้สึกขัดเขินทุกทีที่เขาจ้องมอง ก็สายตาของเขามันร้อนแรงแทบจะแผดเผาเธอนี่สิ...“อืม.. แต่พี่ว่าก่อนกินข้าวนางอาบน้ำก่อนดีไหม พี่จะช่วยถูหลังให้”“ไม่เอาค่ะ... ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์กับนางเลยค่ะ ไปทำอาหารได้แล้ว”“ครับที่รัก... คุณแม่จอมบงการ...”เขาพูดเสียงเนือยๆ พร้อมกับหอมแก้มเธอหนักๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่ไม่วายส่งตาหวานฉ่ำสื่อความหมายชัดเจนในดวงตาว่าเขาต้องการอะไรอังศณาค้อนเขาหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก... “คนหื่น...” หญิงสาวต่อว่าเขาอุบอิบคนเดียวแต่ใบหน้านวลเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข...อังศณามองคนที่พาลูกไปนอนที่เตียงเด็กด้วยความอ่อนโยนทะนุถนอมอย่างรักใคร่สุดซึ้ง น้องน่านซึ่งตอนนี้อายุได้หกเดือนแล้วเริ่มกินนอนเป็นเวลารู้หลับรู้ตื่น เรียกได้ว่าเลี้ยงง่ายเลยทีเดียว ยิ่งอยู่กับคุณปู่คุณย่าและคุณยายทวดแล้ว น้องน่านนั้นเป็นดังแก้วตาดวงใจเลยทีเดียว เด็กน้อยรู้กินรู้นอนและรู้ออดอ้อนคนแก่ให้หลงได้ไม่ยากเย็นเลย ซึ่งคุณปู่คุณย่านั้นรักน้องน่านมาก และช่วยเธอเลี
ตอนที่ 65.“เดี๋ยวครับคุณหมอ...” หมอโตมรเดินผ่านเคาน์เตอร์รับยาหลังจากตรวจคนไข้เสร็จแล้วก็คิดว่าจะแวะเข้าไปเยี่ยมอาการของอังศณากับลูก แต่ก็ต้องหยุดตามเสียงร้องเรียกของใครคนหนึ่ง“อ้าวคุณวิน วันนี้คุณก็พานางกับลูกกลับบ้านได้แล้วสินะ ผมว่าจะเข้าไปเยี่ยมอยู่พอดีเลยครับ...”หมอโตมรมองใบหน้าหล่อเหลาของปฐวินที่ผู้ชายด้วยกันยังนึกอิจฉาด้วยความรู้สึกที่เป็นมิตรขึ้น ซึ่งดูจากท่าทางของปฐวินแล้วหมอโตมรก็วางใจได้ทันทีว่า อังศณาจะได้พบกับความรักอันยิ่งใหญ่ของผู้ชายคนนี้ และมั่นใจว่าปฐวินจะดูแลเธอกับลูกเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน...“ขอบคุณมากนะครับหมอโตมร” น้ำเสียงนั้นดูเก้อๆ ไปแต่มันทำให้ปฐวินดูเป็นคนอ่อนโยนขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว“ผมทำตามหน้าที่ครับ อีกอย่างผมก็รักนาง...”“อะไรนะ...” จากน้ำเสียงนุ่มนวลเมื่อครู่ของปฐวินกลายเป็นเสียงเข้ม ใบหน้าแดงจัดขึ้นมาทันที หมอโตมรยิ้มบางๆ ในแบบของเขา“ผมหมายถึง ผมรักนางในฐานะน้องสาว และเจ้าตัวเล็กนั่นก็เหมือนหลานของผม ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอกครับ ผมรู้ดีว่าผมจะอยู่ในฐานะอะไรสำหรับนาง นางรักคุณมาก และนางรักผมในฐานะพี่ชายเท่านั้น...”“รู้ตัวก็ดีแล้ว... แต่ผมก็ต้อ
ตอนที่ 64.“นาง...” อังศณามองใบหน้าหล่อเหลาที่มีร่องรอยความอิดโรยของเขาด้วยความสับสน ระคนตื่นเต้นยินดีกับชีวิตที่กำเนิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอกับเขา อีกทั้งความอบอุ่นที่เธอได้รับจากคนตรงหน้าทำให้ความขุ่นข้องหมองใจที่มีก่อนหน้านั้นหายไปสิ้น...“นางจ๋า รู้ไหมว่าพี่หัวใจแทบสลายที่เห็นนางล้มไปต่อหน้า หากนางเป็นอะไรไปพี่จะไม่ให้อภัยตัวเองเลยที่ไม่สามารถดูแลลูกเมียของตัวเองได้ และพี่เสียใจที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้...”“มันไม่ใช่ความผิดพี่วินนี่คะ และนางกับลูกก็ปลอดภัยแล้ว...” หญิงสาวบอกและยิ้มบางๆ ให้เขา“นางจ๋า... พี่มีอีกอย่างที่ตั้งใจจะให้นางมานานแล้ว แต่เพราะพี่เป็นคนโง่เขลาและขี้ขลาดมัวแต่กลัวสารพัดทำให้เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นและก็เกือบจะสายเกินไปที่พี่จะได้บอกนางว่า พี่รักนางเหลือเกิน คนดียกโทษให้กับความงี่เง่าของพี่ได้ไหมที่รัก... และได้โปรดแต่งงานกับพี่วินเถอะนะครับ เพราะพี่คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้หากไม่มีนางกับลูก พี่รักนาง พี่รักลูกของเรา แต่งงานกับพี่นะคนดี...”ปฐวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคงพลางหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงที่เขาเก็บถนอมสิ่งที่อยู่ข้างในไว้ให้เธอมาแสนนาน ชายหนุ่มเปิดกล่อ
ตอนที่ 63.โรบินพูดด้วยภาษาไทยชัดเจนด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม... ใครว่าคนที่มีบุคลิกอบอุ่นอ่อนโยนเช่นเขาจะไม่มีมุมเหี้ยมๆ เช่นนี้ เพราะบนเส้นทางธุรกิจของเขาก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ การมีเขี้ยวเล็บติดตัวมันก็คือสิ่งที่ต้องมี โรบินชักปืนออกมาจากเสื้อสูทเนื้อดีของตน จ่อมายังหน้าผากมันเยิ้มด้วยเหงื่อของคนขี้ขลาดอย่างจักรกริช ด้วยแววตาท่าทางที่ทำให้จักรกริชขนลุกเกรียวหนาวไปทั้งไขสันหลัง“จีจี้ตามวิลล์กับนางไป ทางนี้ผมจัดการเอง...”โรบินบอกภรรยาซึ่งแจ็กเกอร์รีนก็เดินแกมวิ่งตามหลังปฐวินที่อุ้มอังศณาไปยังรถยนต์ที่มีคนขับมารอแล้วอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันชายฉกรรจ์หลายคนก็กรูเข้าไปในบ้าน แจ็กเกอร์รีนมองตามอย่างงุนงง เธอจำได้ว่าหนึ่งในชายเหล่านั้นมีคนของโรบินรวมอยู่ด้วยหลายคนทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วชนิดที่ว่าแจ็กเกอร์รีนเองก็ยังงงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเมื่อตอนนี้ห่วงเพื่อนรักมากกว่า เพราะอังศณาอาจจะคลอดก่อนกำหนด...“หยุดเดินบ้างก็ได้นะลูกปัด เดี๋ยวพื้นโรงพยาบาลเขาจะสึกไปเสียก่อน...”คุณปัทมาเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องคลอดอย่างกระวนกระวายใจจนคุณวิลเลี่ยมต้องออกปากให้นางหยุ
ตอนที่ 62.“ครับ... ไม่คิดเลยนะครับว่าจะมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้”ปฐวินพูดเสียงเย็นชาปรายตามองคุณลินดาเพียงเล็กน้อยเพราะเขากำลังจับจ้องมองคนที่รักไม่วางตากลัวว่าชายร่างสูงใหญ่คนนั้นจะทำร้ายเธอ“ผมว่าพวกคุณปล่อยตัวคนของเราดีกว่าแล้วมาเจรจากันดีๆ พวกเราไม่ต้องการให้เกิดอันตรายหรือเสียหายใดๆ ทั้งสิ้น”โรบินพูดขึ้นเพื่อให้คนเหล่านั้นได้ลดคามตึงเครียดลงและเพื่อถ่วงเวลาไว้ก่อน“พูดง่ายๆ ก็ดี... ผมเองก็ไม่อยากมีเรื่อง เฮ้ย พวกมึงเอามีดลงก่อน...”จักรกริชซึ่งคิดวิเคราะห์แล้วว่าหากจะดันทุรังเขาจะต้องเสียลาภก้อนใหญ่ไปแน่ๆ ซึ่งการที่ปฐวินมาถึงที่นี่ได้ นั่นแสดงว่ามันไม่ธรรมดา เขาควรจะเลือกเอาเงินไว้ก่อนแล้วค่อยหาทางหนีเอาตัวรอด เพราะเมื่อถึงขั้นนี้แล้วจักรกริชมั่นใจได้เลยว่า ชายหนุ่มซึ่งรินนภาหมายปองนั้นไม่มีทางปล่อยให้เขาลอยนวลแน่ๆ ดังนั้นมันจะต้องมีแพะคอยรับบาปแทนเขา... คนที่ทำชั่วโดยสันดานเริ่มคิดวางแผนหนีไปพร้อมกับเงินที่คิดว่าตนจะได้ในเวลาอันใกล้นี้“ปล่อยตัวนางก่อนได้ไหม ดูท่าทางเธอจะไม่ไหวแล้ว”ปฐวินเริ่มกังวลเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัดของอังศณาทั้งเธอยังนิ่วหน้าเหมือนเจ็บปว
ตอนที่ 61.จักรกริชคิดอย่างคนละโมบและเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เรื่องพวกนี้เขาทำมานักต่อนักแล้ว และตอนนี้คุณลินดาไม่รู้ว่าเขากำลังหนีการจับกุมของตำรวจด้วยข้อหาการค้าประเวณีและยาเสพติดอยู่ พอดีรู้ว่ารินนภากลับมาเมืองไทยจึงหวนกลับมาหาสองแม่ลูกนี้อีกครั้ง และเขาเองก็ยังมีไม้เด็ดที่จะบีบบังคับให้รินนภาทำงานให้เขาได้อีกนานด้วย และเขาก็ไม่ผิดหวังเลยสักนิดเมื่อคุณลินดายังคงเป็นผู้หญิงแก่โง่ๆ บ้าตัณหาที่หลอกได้ง่ายอยู่เช่นเดิม...“แล้วจักรจะให้พี่ทำอย่างไรก็บอกมา” คุณลินดาพูดเหมือนเหนียมอายจักกริชก็ยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ“พี่ก็เป็นคนถ่ายคลิปสิครับ หรือถ้าพี่อยากจะแจมกับเราก็ค่อยเปลี่ยนกันถ่ายวีดีโอ สนุกนะครับคุณพี่ได้เปลี่ยนบรรยากาศแบบเซ็กซ์หมู่ด้วยตื่นเต้นดีออก... แล้วคุณพี่จะสนุกจนลืมเซ็กซ์แบบเดิมๆ ไปเลย แล้วผมกับคุณพี่ก็ยังมีเงินใช้แบบสบายๆ ด้วย เสร็จงานคราวนี้เราไปฮาวายกันนะครับคุณพี่ ผมรู้นะว่าคุณพี่อยากจะไปอวดหุ่นเป๊ะเวอร์แบบนี้ที่ฮาวาย...”จักรกริชเอ่ยด้วยน้ำเสียงหื่นกระหายพลางลูบไล้ต้นขาของคุณลินดาเพื่อสร้างอารมณ์ร่วม ซึ่งมันก็ทำให้ผู้ที่มักมากเช่นคุณลินดาหลงคล้อยตามได้ไม่ยาก “ก็ได้ๆ แต่