บทที่ 1 ตระกูลโจว

รัชศกหลิงไท่ปีที่ 25

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ รอสักครู่บ่าวจะนำของว่างมาให้ท่านนะเจ้าคะ"

สายลมต้นฤดูหนาวพัดผ่านเข้ามาปะทะกับแก้มขาวผ่องของโจวหว่านหรู จนนางรู้สึกเย็นเยียบไปทั่วทั้งใบหน้า กลีบดอกเหมยปลิดปลิวตามสายลมมาตกลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมของมันทำให้นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองอย่างช้า ๆ ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ปรโลกเย็นเยียบถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

โจวหว่านหรูถอนหายใจพลางยกยิ้มออกมาคราหนึ่ง นางจำได้ว่านางเผาตนเองไปพร้อมกับตำหนักบูรพา เพลิงไหม้ลุกโหมทุกอย่างจนไม่เหลือซาก รอบ ๆ ตัวนางค่อย ๆ ดำมืด ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนราวกับร่างกายจะแหลกสลายนั้นมันช่างทรมานเหลือเกิน

โจวหว่านหรูหันมองซ้ายขวาด้วยความมึนงงสับสน นางยื่นมือไปหยิบกลีบดอกเหมยขึ้นมามองดู ก่อนจะค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้น แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้นางถึงกับตื่นตระหนก

นี่มัน!!!

จวนตระกูลโจวของนางมิใช่หรือ?

โจวหว่านหรูลนลานมองไปโดยรอบอีกครา เพื่อต้องการแน่ใจว่าตนไม่ได้เลอะเลือน

ยามนี้นางกำลังนั่งอยู่ที่ศาลาริมสระบัว บนโต๊ะมีตำราการต่อสู้ที่นางชอบอ่านเป็นประจำก่อนหลังจากที่กลับมาถึงเมืองหลวง ยามนี้หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ดอกเหมยบานสะพรั่งชูช่อท้าสายลมหนาวคล้ายกับช่วงเวลานั้น

ช่วงเวลาที่ท่านพ่อและท่านแม่เพิ่งจะพานางเดินทางกลับมาจากชายแดน!!!

ยามนั้นนางมีอายุเพียงสิบสามปี

นี่มันเรื่องใดกัน?

"คุณหนู ของว่างมาแล้วเจ้าค่ะ หิมะเริ่มตกหนักแล้ว บ่าวเตรียมร่มและเตาอุ่นมือมาให้คุณหนูด้วย อีกสักครู่เรากลับเข้าเรือนใหญ่กันเถิดเจ้าค่ะ ที่เมืองหลวงอากาศหนาวกว่าชายแดนมากนัก บ่าวเกรงว่าคุณหนูจะไม่สบายเอาได้"

โจวหว่านหรูค่อย ๆ หันไปมองสตรีน้อยตรงหน้า ก่อนที่นางจะยกมือขึ้นปิดปากตน

เย่หยวน!!!

ความรู้สึกนึกคิดต่าง ๆ ถาโถมเข้ามาในความคิดของโจวหว่านหรู นางรู้สึกว่ารอบตัวหมุนเคว้ง รู้สึกเวียนหัวร่างกายซวนเซจนเกินจะควบคุม

"คุณหนู!!!"

เสียงเรียกของเย่หยวนทำให้นางมีสติ โจวหว่านหรูรีบเอ่ยถามเย่หยวนทันที

"เย่หยวน เจ้าไม่ได้หนีไปตามที่ข้าบอกหรือ หรือว่าเจ้าถูกกบฏฆ่าตายแล้วเดินทางมาปรโลกพร้อมกับข้า!!! เย่หยวน เจ้าตอบข้ามาสิ!!!"

เย่หยวนที่ถูกโจวหว่านหรูโผเข้ามาจับร่างตนแล้วเขย่าก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด ก่อนจะรีบเอ่ยอย่างขลาดกลัว

"คุณหนู ท่านเอ่ยวาจาใดกัน กบฏอันใดเจ้าคะ นี่คือจวนตระกูลโจวไม่ใช่ปรโลกนะเจ้าคะ เราเพิ่งจะเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงเมื่อไม่กี่วันก่อนเอง คุณหนูท่านเอ่ยวาจาแปลกประหลาดเช่นนี้ บ่าวกลัวแล้วนะเจ้าคะ"

เย่หยวนลนลานพลางจ้องมองโจวหว่านหรูด้วยความขลาดกลัว โจวหว่านหรูพยายามตั้งสติ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

"เดินทางกลับเมืองหลวงหรือ?"

"เจ้าค่ะ คุณหนู ท่านนอนหลับมากไปจนฝันแล้วละเจ้าค่ะ โอะ หรือว่าท่านไม่สบายเจ้าคะ"

"เย่หยวน เจ้าช่วยตบข้าที"

"คุณหนู!!"

"ตบข้า"

"บ่าวไม่กล้า"

โจวหว่านหรูที่เห็นท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่นของเย่หยวนก็ถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง นางตัดสินใจยกมือขึ้นตบหน้าตนเองอย่างเต็มแรง ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ใบหน้าทำให้นางฉุกคิดขึ้นมาได้

"คุณหนู!!!"

เย่หยวนที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจจนทำสิ่งใดไม่ถูก โจวหว่านหรูสูดลมหายใจเข้าอย่างเต็มแรง ก่อนจะครุ่นคิดด้วยความตื่นตระหนก

สวรรค์ ข้าย้อนเวลากลับมาเช่นนั้นหรือ!!

ย้อนเวลากลับมาในรัชสมัยของฮ่องเต้หลิงไท่ปีที่ยี่สิบห้า ยามนี้นางยังไม่ได้เข้าวังไปแต่งงานกับหยางจิ่ง นางยังคงเป็นเพียงสาวน้อยอายุสิบสามปีเท่านั้น

ราวกับฝันไป แต่นี่ไม่ใช่ความฝัน!!!

นี่คือความจริง!!!

โจวหว่านหรูไม่สนใจว่าอากาศจะเหน็บหนาวเพียงใด นางไม่แม้แต่จะใช้ร่มและเตาอุ่นมือเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่ากลับวิ่งฝ่าหิมะไปเช่นนั้น ใบหน้าสวยหวานอาบย้อมไปด้วยหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา

ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่!!! ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ ข้ากลับมาแล้ว!!!

ลูกสาวผู้โง่เขลาและน้องสาวแสนดื้อรั้นของพวกท่านกลับมาแล้ว!!!

โจวหว่านหรูวิ่งมาถึงที่เรือนใหญ่ ก่อนจะพบว่ายามนี้ท่านพ่อและพี่ชายของนางกำลังนั่งสนทนาพลางดื่มสุราด้วยกันอยู่ ส่วนท่านแม่ก็กำลังนั่งเย็บซ่อมเสื้อผ้าของท่านพ่อที่ขาดอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง ซึ่งท่านแม่ชอบนั่งเป็นประจำ

เมื่อได้ยินเสียงวิ่ง ทุกคนจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะพบกับโจวหว่านหรูที่ยามนี้บนศีรษะมีแต่หิมะเกาะเต็มไปหมด

"หวานหว่าน!!! นี่เจ้าไปแอบเล่นหิมะมาเช่นนั้นหรือ ช่างซุกซนยิ่งนัก หากไม่สบายจะทำเช่นไร เร็วเข้ารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

โจวฮูหยินเอ่ยด้วยความตื่นตระหนก นางรีบเข้าไปหาก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดตามใบหน้าของโจวหว่านหรู พร้อมกับปัดหิมะบนศีรษะของบุตรสาวออกอย่างทะนุถนอม

โจวหว่านหรูดวงตาแดงก่ำ นางโผเข้ากอดมารดาของตนพร้อมกับร้องไห้โฮ แม่ทัพใหญ่โจวผู้เป็นบิดาและโจวอวี้หานพี่ชายของนางที่เห็นเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นมาหานางทันที

"หวานหว่าน ผู้ใดรังแกเจ้า บอกพี่มา พี่จะไปจัดการมัน"

"ฮือ!!!"

"หวานหว่าน บอกพ่อมาเร็วเข้า ผู้ใดรังแกเจ้า"

"ท่านพ่อท่านแม่ท่านพี่ ข้าฝัน ข้าฝันว่าพวกท่านตายไปหมด เหลือข้าเพียงคนเดียว ข้ากลัวมาก ข้ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ"

แม่ทัพใหญ่โจวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นมือมาลูบศีรษะบุตรสาวตนด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเอ่ย

"เหลวไหล ยังไม่มีผู้ใดตายเสียหน่อย เจ้านี่กินมากนอนมากจนเพ้อเจ้อแล้ว ไป ๆ รีบไปอาบน้ำเร็วเข้า เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้"

โจวหว่านหรูที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้ารับ

"เจ้าค่ะ"

"นี่น้องเล็ก หากเจ้าจัดการตนเองเสร็จแล้วก็ไปที่ห้องตำราของพี่ เราจะไปแข่งปาลูกดอกกัน"

โจวหว่านหรูจ้องมองโจวอวี้หานทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

นางกับโจวอวี้หานเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันอย่างมาก เขาสอนนางทุกอย่างทั้งขี่ม้า ยิงธนู ฟันดาบ และเป็นเพื่อนเล่นกับนางได้ในยามที่นางเหงา จวนตระกูลโจวไม่ได้เคร่งครัดธรรมเนียมและกฎระเบียบระหว่างชายหญิงมากนัก อีกทั้งพวกนางก็มีกันเพียงสองคนพี่น้อง จึงรักใคร่ปรองดองกันเป็นอย่างมาก ไม่เหมือนจวนอื่น ๆ ที่พี่น้องชายหญิงไม่อาจสนิทสนมกันได้มากนัก

น่าเสียดายที่ชาติที่แล้วพี่ใหญ่กลับถูกกบฏหลอกล่อไปฆ่าจนตายในสนามรบ ตระกูลโจวที่เก่งกาจในการรบกลับตายยกตระกูลในชาติที่แล้ว 

ชาตินี้นางจะไม่ยอมให้ตระกูลโจวเดินซ้ำรอยเดิมอีกแล้ว ไม่มีทาง!!!

หลังจากที่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว โจวหว่านหรูก็มาพบกับโจวอวี้หานที่ห้องตำราตามที่นัดหมายกันเอาไว้ 

"พี่ใหญ่"

“น้องเล็ก เจ้ามาแล้วหรือ?"

"ไหนเล่า ปาลูกดอกที่ท่านว่า"

โจวอวี้หานยิ้มตาหยี ก่อนจะชี้มือไปยังด้านข้างไม่ไกลกันนัก โจวหว่านหรูมองตามมือของโจวอวี้หานไป ก่อนจะเห็นลูกดอกที่นางและพี่ชายผู้นี้ชอบเล่นด้วยกันเป็นประจำ

ขอบตาของโจวหว่านหรูเริ่มร้อนผ่าว นางจ้องมองลูกดอกเหล่านั้นอีกคราและไม่กล้ากะพริบตา ด้วยเกรงว่าหากนางกะพริบตาไปเพียงชั่วขณะ ภาพเหล่านี้จะหายไป

"น้องเล็ก"

โจวอวี้หานที่เห็นว่าน้องสาวตนดูนิ่งงันไปก็รีบเอ่ยถามด้วยความห่วงใย โจวหว่านหรูรีบปรับสีหน้าตนให้เป็นปกติ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับโจวอวี้หาน

"วันนี้พนันอันใด?"

โจวอวี้หานที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ยตอบ

"หากเจ้าแพ้ต้องอ่านตำรา หากเจ้าชนะ วันนี้พี่จะให้เจ้าติดตามพี่ไปเที่ยวนอกจวนได้"

โจวหว่านหรูที่ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าก็ขรึมลงไปชั่วขณะ

นางจำได้ดีวันนี้ในชาติที่แล้ว นางกับโจวอวี้หานเล่นปาลูกดอกและพนันกัน ผลปรากฏว่านางชนะ จึงได้ชวนโจวอวี้หานออกไปเที่ยวเล่นนอกจวนโดยไม่ให้ท่านพ่อท่านแม่รู้ และวันนี้นางก็ได้พบกับหยางจิ่งที่หอสุราในเมืองหลวง

หยางจิ่งกำลังจะเดินออกมาจากโรงสุรา เขาแต่งกายคล้ายคุณชายมีฐานะทั่ว ๆ ไป นางจำเขาได้ในทันที เขาเติบโตเป็นบุรุษที่รูปงามยิ่งนัก นับตั้งแต่วันนั้นนางก็ทำทุกทางเพื่อให้เขายอมรับ ทั้งที่นางไม่มีทักษะด้านการเล่นหมาก ดีดพิณ หรือแม้แต่ร่ายรำ แต่นางกลับพยายาม นางเปลี่ยนตนเองให้เป็นสตรีที่เพียบพร้อม สงบเรียบร้อยงดงามน่ามอง หวังเพียงให้เขามองเห็นในสิ่งที่นางทำ แต่เขากลับมองนางราวกับคนไร้ค่า ไม่ควรค่าแก่การได้รับความรักจากเขา

และจุดจบในชาติที่แล้วของนางก็ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน

"น้องเล็ก เจ้าคิดสิ่งใดอยู่หรือ?"

เสียงเรียกของโจวอวี้หานทำให้โจวหว่านหรูพลันได้สติ นางหันไปยิ้มให้โจวอวี้หานคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"อากาศหนาว ข้าไม่อยากออกไปนอกจวน หากข้าชนะ ท่านพี่ต้องสอนข้าขี่ม้ายิงธนู ข้าอยากเรียนกับท่านพี่อีก

โจวอวี้หานที่ได้ยินเช่นนั้นก็ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อย น้องสาวที่แสนซุกซน วัน ๆ ชอบชวนเขาไปที่นั่นที่นี่อยู่เสมอ แต่ทว่าวันนี้นางกลับไม่อยากไปที่ใด

"น้องเล็ก เจ้าป่วยหรือ?"

"ไม่ได้ป่วยนี่เจ้าคะ"

"เจ้าป่วยแน่ ๆ ทุกคราเจ้าวุ่นวายซุกซนราวกับลูกลิง ก่อนกลับเมืองหลวงเจ้ายังบอกกับพี่อยู่เลยว่าให้พี่พาออกไปเที่ยวชมตลาดในเมืองหลวง"

โจวหว่านหรูเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ย

"ก็ข้าไม่อยากไปแล้วนี่ ถามมากจริง ไม่ดีหรือที่ข้าไม่รบเร้าท่าน ตกลงตามนี้นะ ถ้าข้าชนะ ท่านต้องทำตามสัญญา"

"อืม เช่นนั้นก็ได้"

โจวหว่านหรูยิ้มตาหยี ก่อนจะเล่นปาลูกดอกกับโจวอวี้หานอย่างมีความสุข ไม่นานนักโจวอวี้หานก็ขอตัวออกไปที่นอกจวน บอกว่านัดหมายสหายผู้หนึ่งเอาไว้ น่าเสียดายที่นางไม่ได้ติดตามไปด้วย

โจวหว่านหรูยิ้มให้พี่ชายตนคราหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับห้องนอนของตนเอง ระหว่างทางนางยื่นมือไปรองรับหิมะสีขาวบริสุทธิ์ ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ชีวิตนางชาติที่แล้วก็เปรียบเสมือนหิมะบริสุทธิ์เหล่านี้ แรกเริ่มก็งดงามขาวสะอาด พอผ่านวันเวลาที่แสนเจ็บปวด มันก็ถูกอาบย้อมด้วยหยาดน้ำตา จนสุดท้ายก็ละลายหายไปไม่เหลือแม้กระทั่งร่องรอยให้ผู้คนนึกถึง

โจวหว่านหรูจ้องมองหิมะในมือของตน ดวงตาคู่งามมีความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวฉายชัดในแววตา

ชาตินี้นางจะต้องปกป้องคนในตระกูลโจวให้อยู่รอดปลอดภัยให้ได้

นับแต่นี้นางจะไม่ขอผูกมัดและทุ่มเทเพื่อบุรุษใดให้เจ็บช้ำใจอีกแล้ว