CHAPTER 2 พิมพ์แพรดาว

แสงสีขาวสว่างวาบแทงผ่านเปลือกตาหญิงสาวค่อยๆ ขยับตัว ก่อนจะเปิดตาขึ้นช้าๆ ความหนักอึ้งแล่นไปทั่วศีรษะราวกับมีบางอย่างถ่วงไว้ เธอขมวดคิ้วหายใจถี่ พยายามกวาดตามองรอบๆ

เพดานสีขาวซีดกลิ่นยาอ่อนๆ ลอยคลุ้งในอากาศ สายเครื่องมือบางอย่างพาดผ่านข้อมือของเธอ

หัวใจเริ่มเต้นแรงเธอจำได้ว่าความทรงจำสุดท้ายเธอเจ็บปวดทรมานจากการป่วยด้วยโรคร้าย แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้ได้ ยังไม่จากโลกนี้ไปอีกเหรอ

“อยากตายทำไมเธอไม่ตายๆ ไปเลยล่ะ?” เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากมุมห้อง หญิงสาวสะดุ้งเฮือกดวงตาเบิกกว้างทันที

เธอหันไปทางต้นเสียง เห็นเงาร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนพิงกำแพง สายตาของเขาคมเฉียบราวมีด เขามองเธอราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่น่าจะอยู่ตรงนี้

“...”

“เธอจะเรียกร้องความสนใจจากฉันเหรอบอกเลยว่ามันไม่มีผล” เขาเสียเวลากับอีกฝ่ายมามากพอแล้ว ทำไมเธอไม่ตายไปแล้วให้รู้แล้วรู้รอด

        “พูดอะไร” เธอมองใบหน้าของเขามั่นใจได้ว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอคนหล่ออยู่ใกล้ขนาดนี้

        “โอ๊ยยย เจ็บนะ!” หญิงสาวร้องออกมาเมื่อเขาบีบปลายคางของเธอแน่น

        “ขนาดนรกยังไม่ต้องการเธอเลย เธอควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะว่าทำไมถึงไม่มีใครรักเธอ”

        “เป็นบ้าเหรอแล้วคุณเป็นใคร?” หญิงสาวสะบัดหน้าหนี มองไปรอบห้องผู้ป่วยที่นี่หรูหรามาก แม่จะมีเงินจ่ายไหมปกติเวลาป่วยก็ได้แต่นอนห้องรวมกับผู้ป่วยคนอื่นเสมอ

        แต่สายตาหันไปเจอกระจกที่อยู่ข้างเตียง เธอจับหน้าตัวเองตอนนี้ราวกับคนไม่มีจิตวิญญาณ ผมสีน้ำตาลยาวสลวยใบหน้าขาวสะอาด ตากลมโตปากเล็กจมูกหน่อย เรียกได้ว่าสวยแบบครบเครื่อง

        “กรี๊ดดดดด ใครเนี้ยย”

        “พิมพ์แพรดาวเธอเป็นอะไร!” ปรินวัชร์ตกใจที่อีกฝ่ายกรีดร้องออกมา เขาจึงรีบตามหมอมาดูอาการคงไม่กลายเป็นผู้ป่วยจิตเวชไปก่อนหรอกนะ

ไม่นานพยาบาลและหมอวิ่งเข้ามาในห้อง เสียงปลอบเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางความโกลาหล หญิงสาวยังคงร้องไห้และดิ้นไม่หยุด จนแพทย์ต้องตัดสินใจฉีดยาเพื่อให้สงบลง

ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้น ร่างของพิมพ์แพรดาวค่อยๆ อ่อนแรงลง ดวงตาที่เคยตื่นกลัวหลับลงช้าๆ เหลือเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรที่ดังเป็นจังหวะในห้องอันเงียบสงัด

“หนูแพรเป็นยังไงบ้าง”

“ยังไม่ตายง่ายๆ หรอกครับ”

“ตาปริ้นท์ทำไมลูกพูดกับน้องแบบนั้น” ปวิมลนั่งลงข้างลูกชาย เข้าใจว่าที่ต้องหมั้นหมายกันเพราะต้องแสดงความรับผิดชอบ

“เรียกร้องความสนใจเก่ง”

“แต่น้องก็รักปริ้นท์คนเดียวนะ”

“เรียกว่าอยากเอาชนะมากกว่า ผมไม่ได้รักพิมพ์แพรดาว ผมมีงานต่อขอตัวครับ”

“จะไปหาหนูฟ้าวันใหม่เหรอ เขามีคนรักแล้วนะ”

เหมือนตอกย้ำเขาว่าเขาแพ้ให้ผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย คนหล่อรวยหน้าตาดีแบบเขา กลับถูกผู้หญิงปฏิเสธอย่างไม่ไยดี

“มีได้ผมก็แย่งมาได้เหมือนกัน” เขาตอบแบบไม่สนใจว่าใครคิดจะคิดยังไง แค่เขาต้องการทุกอย่างบนโลกใบนี้ต้องเป็นของเขา

        เสียงนาฬิกาเดินแผ่วเบาในห้องสีขาวสะอาดพิมพ์แพรดาวค่อยๆ ขยับตัว ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยเปิดขึ้นทีละน้อย แสงอ่อนจากหน้าต่างทำให้เธอต้องหรี่ตา

ทันทีที่รู้สึกถึงความอุ่นข้างกาย หญิงสาวชะงักร่างของใครบางคนกำลังนอนอยู่ข้างๆ หัวใจเธอเต้นแรง มือสั่นเทา เธอรีบจับผ้าห่มขึ้นมากอดแน่น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ

“พะ…พี่ปริ้นท์ต้องรับผิดชอบแพรนะ...” เสียงเธอสั่นพร่าทั้งตกใจทั้งสับสน

“ใครมันมากวนวะ”

เสียงชายหนุ่มดังขึ้นอย่างตกใจ เขาลืมตาแทบพร้อมกันนั้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งอยู่ข้างๆ ตัวเอง เขารีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที

“เฮ้ย! เธอมาทำอะไรบนเตียงฉันเนี่ย!?” เขาตะโกนลั่น เสียงเต็มไปด้วยความงุนงงและโกรธปนตกใจ

“นี่มันอะไรกัน! ใครพาเธอเข้ามา!?”

“แพรไม่รู้ แพรตื่นมาก็อยู่ตรงนี้แล้ว...” พิมพ์แพรดาวน้ำตาไหลพราก

“อย่ามาโกหกนะ! ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่!” ปรินวัชร์เสียงดังจนหญิงสาวสะดุ้ง เขาหันหน้าหนีพยายามตั้งสติ แต่ในหัวกลับวุ่นวายไปหมด

“อ๋อ เธอวางยาฉันใช่ไหม!” เขาดื่มน้ำที่เธอเอามาให้คะยั้นคะยอให้เขาดื่ม หลังจากนั้นเขาไม่รับรู้อะไรอีกเลย

“แพรเปล่า”

“ตอแหล”

และในจังหวะที่ทั้งคู่ยังเถียงกันไม่หยุด เสียงเปิดประตูดัง ทำให้ทั้งคู่ตกใจเมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามาเจอพวกเขาอยู่ในสภาพนั้น

“ปริ้นท์! นั่นเสียงอะ...” ประตูเปิดกว้างขึ้นพร้อมร่างของคุณหญิงปวิมลมารดาของเขา ภาพตรงหน้าทำให้ท่านชะงัก

“คุณแม่ ไม่ใช่อย่างที่เห็นนะครับ!” ปรินวัชร์รีบพูด เสียงสูงกว่าปกติเล็กน้อย แต่ยิ่งพูดสถานการณ์กลับยิ่งดูแปลกประหลาดขึ้นกว่าเดิม

“แต่งตัวให้เรียบร้อยและออกไปคุยกันข้างนอก”

สุดท้ายจบลงที่เขาต้องหมั้นหมายกับพิมพ์แพรดาว พ่อฝ่ายหญิงเล่นเอาเรื่องธุรกิจมาข่มขู่ ครอบครัวทั้งสองคนก็สนิทกันไม่น้อย

เสียงตะโกนดังลั่นกลางสวน พิมพ์แพรดาวตะโกนทั้งน้ำตา ใบหน้าแดงก่ำด้วยโทสะและความน้อยใจ มือที่กำผ้าพันคอแน่นสั่นเทา

“แพรบอกแล้วไงว่าห้ามมายุ่งกับพี่ปริ้นท์อีก!”

“พี่ไม่ได้แย่งใครแพรคิดไปเองทั้งนั้น”

“โกหก! พี่ฟ้าทำแบบนี้เพราะอยากเห็นแพรเสียใจใช่ไหม!” หญิงสาวผลักไหล่อีกฝ่ายแรงๆ “อย่ามาทำเป็นคนดี!”

“พิมพ์แพรดาว!” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นด้านหลัง ทั้งสองหันขวับไปพร้อมกัน

ปรินวัชร์เดินเข้ามาด้วยใบหน้าขรึม เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และเห็นพอดีในจังหวะที่แพรกำลังจะฟาดมือลงบนหน้าพี่สาว

“พอได้แล้ว!” เขาตะโกนพร้อมคว้าแขนหญิงสาวไว้ แต่แรงกระชากของเขากับแรงขืนของเธอทำให้เสียหลัก

“พี่ปริ้นท์ กรี๊ดดด”

ตู้ม!

ร่างบางของพิมพ์แพรดาวร่วงลงสระน้ำต่อหน้าทั้งคู่ เสียงน้ำกระเซ็นดังสนั่น ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันไปมองด้วยซ้ำ

“แพร!” ฟ้าวันใหม่ร้องตกใจ รีบจะกระโจนตามลงไปแต่ปรินวัชร์ไวกว่า

“ไม่ต้องลงไป”

“แต่แพรว่ายน้ำไม่เป็น”

“น้ำแค่เอวจะจมก็ให้จมไป ไปคุยกับผมหน่อย” เขาพาฟ้าวันใหม่เดินผ่านไปต่อหน้าต่อตาของพิมพ์แพรดาว ไม่สนใจเสียงด่าทอของอีกฝ่าย

“เพราะแพรรักพี่ปริ้นท์แพรไม่ยอมให้ใครมาแย่งพี่ปริ้นท์ไปหรอก!” เธอสะอื้น กำเสื้อเขาแน่น

“ฉันให้ชีวิตเธอแล้วต่อจากนี้ใช้ชีวิตให้ดี” เสียงกระซิบทำให้หญิงสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ความทรงจำของพิมพ์แพรดาวยังคงตราตรึงในความทรงจำ เธอเข้ามาอยู่ในร่างของพิมพ์แพรดาว

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ” เธอไม่อยากใช้ชีวิตต่อไปอีกแล้วยิ่งมาอยู่ในร่างนี้ และผู้ชายคนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าผีเสียอีก

“แพรเป็นยังไงบ้าง” ฟ้าวันใหม่รีบเข้ามาดูน้องสาว หญิงสาวกำลังจะจับแขนน้องสาว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมให้แตะตัว

“ไม่มี เอ่อ ไม่เป็นอะไร” เธอไม่รู้ต้องพูดกับอีกฝ่ายยังไง คนนี้น่าจะเป็นพี่สาวของเจ้าของร่าง และเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ไม่ใช่สิคนที่เป็นต้นเหตุคือพิมพ์แพรดาวต่างหาก

“ตำรวจกำลังตามหารถคันนั้นอยู่ครับ คุณแพรพอจะจำรายละเอียดได้ไหม” จิรกานต์ลูกน้องคนสนิทของพ่อทั้งสองสาวเอ่ยขึ้น

“แพรเพิ่งจะฟื้นพี่จินอย่าเพิ่งถามอะไรเลยค่ะ ให้แพรพักผ่อนดีกว่า”

“ออกไปทั้งสองคนเลยฉะ...แพรอยากพักผ่อน” เธอนอนหันหลังทันที เพื่อกดดันให้ทั้งสองคนออกไป เมื่อประตูปิดลงเธอถอนหายใจ ต้องใช้ชีวิตแบบนี้อีกนานแค่ไหนกันนะ

ตลอดเจ็ดวันที่เธอพักรักษาตัวคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นกลับไม่โผล่หัวมาเลยสักวัน ฟ้าวันใหม่มาเยี่ยมเธอทุกวัน ทำให้เอรับรู้ว่าอีกฝ่ายดีไม่น้อยทำไมเจ้าของร่างถึงดูไม่ค่อยชอบพี่สาวตัวเองกัน

“จะไปไหนเหรอแพร”

“กลับบ้านค่ะ”

“แค่แพรย้ายไปอยู่กับคุณปริ้นท์แล้วนะ” ฟ้าวันใหม่ตอกย้ำอีกครั้ง น้องสาวทำเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอพูด

“ห๊ะ! แค่หมั้นทำไมต้องไปอยู่ด้วยกัน”