คนคุ้นเคยที่อยู่เรือนใกล้กัน

ซีหยวนไห่หนาน!!!! เขามาทำอะไรที่นี่ เจิ้งซูอี้เบิกตาโตด้วยอาการตกตะลึง ทั้งหลิวตงจวิ้นและแม่นางหวังเมื่อเห็นใบหน้าตกใจของบุตรสาวพวกเขาก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันที เหตุใดนางถึงจ้องพ่อหนุ่มรูปงามผู้นี้ตาไม่กะพริบเลย หรือว่าบุตรสาวของพวกเขากำลังถึงวัยรักชอบบุรุษหน้าตาดีกันแล้วนะ

 

“เอ่อ...คุณชายหยวนซี”

 

หลิวตงจวิ้นเรียกซีหยวนไห่หนานที่เขาแนะนำตัวว่าชื่อหยวนซีหลังจากที่เขามาทักทายเรือนที่อยู่ใกล้กัน ซีหยวนไห่หนานละสายตาจากเจิ้งซูอี้แล้วหันกลับมามองหลิวตงจวิ้น

“ว่าอย่างไรหรือ ท่านอาหลิว”

ซีหยวนไห่หนานหันมาสนใจหลิวตงจวิ้นที่กำลังมีท่าทีอึดอัดเหมือนมีเรื่องต้องการพูดกับเขา

“เอ่อ...ไม่มีอะไรข้าเพียงแค่อยากแนะนำให้เจ้ารู้จักเท่านั้น นางคือบุตรสาวคนโตของข้าเอง”

หลังจากที่เจิ้งซูอี้ได้สติกลับมานางก็แสร้งทำท่าเอียงอายที่ไม่ค่อยเข้ากับการแสดงออกทางสีหน้าของนางก่อนหน้านี้เท่าใดนัก

“ออ...ยินดีที่ได้รู้จักแม่นางข้าชื่อหยวนซีพึ่งย้ายมาอยู่เรือนข้างๆ”

แนะนำตัวเสร็จซีหยวนไห่หนานก็เลิกคิ้วสังเกตการแสดงออกของเด็กสาวที่เขาเฝ้ามองมาหลายเดือน การแสดงของนางยังอ่อนด้อยนักครั้งแรกที่นางเห็นเขา เขามั่นใจว่าสายตาที่นางมองมาเหมือนกับกำลังมองคนรู้จัก แต่เขาและนางไม่เคยพบกันสักครั้งแล้วนางจะรู้จักเขาได้อย่างไร เวลาออกเดินทางทำภารกิจเขามักจะแสร้งทำตัวเป็นพ่อค้าและใช้ชื่อปลอมเสมอ

สิ้นเสียงของเขานางก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องไปตั้งหลักก่อน แต่หลิวตงจวิ้นกับแม่นางหวังกลับคิดว่าบุตรสาวของตนกำลังเขินอายพ่อหนุ่มหน้าตาดีผู้นี้อยู่

“ข้าต้องขออภัยแทนบุตรสาวของข้าด้วยนางไม่ค่อยคุ้นเคยกับคนแปลกหน้าเท่าใดนัก”

หลิวตงจวิ้นพยายามแก้ไขสถานการณ์ ซีหยวนไห่หนานพยักหน้ารับน้อยๆ

“ไม่เป็นไรขอรับอีกหน่อยคงจะคุ้นเคยไปเองเพราะข้าจะมาอยู่ที่นี่หลายเดือน”

พูดจบเขาก็นั่งจิบชาของตนเองต่อไป หลิวตงจวิ้นถึงกับหน้าเหวอไม่คิดว่าพ่อหนุ่มผู้นี้จะมาอยู่ที่นี่นานเพราะเขาคิดว่าเขาอาจจะมาพักแค่ไม่กี่วันแล้วก็จากไป

ซีหยวนไห่หนานหมุนจอกชาราคาถูกในมือเล่น เด็กสาวผู้นี้น่าสนใจจริงๆ นับวันการแสดงออกของนางยิ่งสะดุดตาเขามากขึ้นทุกที อืม.... ดูเหมือนเขาจะต้องเก็บนางเอาไว้ข้างกายเพื่อความบันเทิงสำหรับชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายของเขาซะแล้ว ซีหยวนไห่หนานโบกพัดในมือเบาๆ อย่างนึกสนุก

หลิวตงจวิ้นและภรรยาถึงกับเหงื่อตกเมื่อเห็นชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก คงไม่ใช่ว่าพ่อหนุ่มคนนี้เองก็ถูกใจอันอันของพวกเขานะไม่ได้เขาจะต้องรีบขัดขวาง หากบุตรสาวต้องแต่งงานเขายอมให้นางแต่งกับชาวนาดีกว่าแต่งให้คนตระกูลใหญ่แล้วบุตรสาวของเขาต้องไปสู้รบตบมือกับอนุทั้งหลายพวกนั้น เขายอมไม่ได้

สิ่งที่หลิวตงจวิ้นและแม่นางหวังกังวลแตกต่างจากสิ่งที่เจิ้งซูอี้คิดโดยสิ้นเชิง ที่นางตกใจเพราะพวกเขาเป็นสหายร่วมเรียนวรยุทธมาด้วยกันตั้งแต่ยังเยาว์ อีกทั้งองค์ชายห้าของแคว้นซีหยวนมาทำอะไรที่หมู่บ้านกลางหุบเขาแห่งนี้ เขาคงไม่ได้รู้ว่าวิญญาณของนางอยู่ที่นี่กระมังเป็นไปไม่ได้ มีหลายคำถามในหัวที่เจิ้งซูอี้สงสัยแต่ไม่ได้รับคำตอบ

คนทั้งสี่ต่างคนต่างความคิด แต่หลิวตงจวิ้นและแม่นางหวังนั้นคิดเลยเถิดออกไปไกลหลายพันลี้แล้ว หลังจากที่ซีหยวนไห่หนานทักทายครอบครัวของหลิวตงจวิ้นเสร็จ เขาก็กลับไปที่เรือนข้างกันด้วยท่าทางอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด

“ส่งอะไรไปให้พวกเขาดีนะ”

ซีหยวนไห่หนานนึกอย่างสนุก จื่อรุ่ยถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ดูเหมือนองค์ชายของเขาจะติดใจครอบครัวชาวบ้านพวกนั้นเข้าแล้วจริงๆ

เจิ้งซูอี้หลังจากกลับเข้ามาในห้องนางก็เริ่มใช้ความคิดวิเคราะห์ บางทีพวกเขาอาจมาทำงานให้ฝ่าบาทอย่างลับๆ หากทำตัวกลมกลืนกับชาวบ้านอาจจะเป็นการดีต่องานของพวกเขาก็เป็นได้

อย่าพึ่งคิดเลยเถิดไปไกลเรื่องทั้งหมดอาจเป็นแค่เพียงความบังเอิญ เจิ้งซูอี้ปลอบใจตนเองในใจ ตอนนี้หากต้องเผชิญหน้ากับเขานางก็ทำแค่เพียงไม่รู้จักกันเท่านั้น อืม...แบบนี้แหละดี

“ท่านพี่คิดอย่างไรกับท่าทางของคุณชายหยวนซีผู้นั้นเจ้าคะ”

แม่นางหวังเอ่ยถามสามีเบาๆ หลังจากซีหยวนไห่หนานกลับไปแล้ว หลิวตงจวิ้นขมวดคิ้วมุ่นเขาเองก็คิดไม่ตกสำหรับเรื่องนี้เหมือนกัน

“อาอี๋หากว่าคุณชายผู้นั้นชอบพอกับอันเอ๋อของเราเล่า”

แม่นางหวังเบิกตาโตยกมือขึ้นปิดปาก

“จะเป็นเช่นนั้นแน่หรือเจ้าคะบางทีเราอาจเข้าใจผิดไปเองก็ได้กระมัง”

แม่นางหวังปลอบใจสามีที่เหมือนกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้

“ข้าเองก็หวังให้เป็นเช่นนั้น อันเอ๋อของเราต้องได้แต่งงานกับคนที่รักนางเพียงคนเดียว นางไม่เหมาะกับตระกูลใหญ่ที่มีเหล่าอนุมากมายพวกนั้น”

เจิ้งซูอี้ไม่รู้ว่าบิดามารดากำลังคิดมากเรื่องของนาง นางกลับเข้าห้องจากนั้นมุดเข้าไปในผ้าห่มหลับไปอย่างไม่ใส่ใจเรื่องที่พึ่งเกิดกับตน

ตั้งแต่วันนั้นซีหยวนไห่หนานก็แวะมาที่เรือนของหลิวตงจวิ้นบ่อยๆ เหตุผลที่เขามาแต่ละครั้งล้วนไม่เหมือนกันและมันก็เป็นเหตุผลที่เขาปฏิเสธไม่ได้ด้วย บางครั้งเขาก็มาคุยเล่นกับแม่นางหวัง บางครั้งก็มาเล่นกับบุตรชายคนเล็กของเขา ท่าทางของคุณชายหยวนซีผู้นั้นไม่เหมือนต้องการเข้าหาบุตรสาวเขาเลยสักนิด เหมือนเขากำลังเหงาแล้วหาเพื่อนคุยมากกว่า แต่หลิวตงจวิ้นเองก็อยากจะระวังเอาไว้ก่อน เขาจึงปรึกษากับภรรยาในคืนหนึ่งหลังจากกลับเข้าห้องนอน

“อาอี๋ข้าคิดว่าเราควรหาคู่หมั้นให้อันเอ๋อเจ้าว่าดีหรือไม่”

แม่นางหวังที่นอนอยู่ด้านข้างพลิกตัวหันมามองสามี

“แล้วท่านคิดเห็นอย่างไร ไม่ว่าท่านตัดสินใจอย่างไรข้าล้วนฟังท่าน”

แม่นางหวังเอ่ยเสียงอู้อี้คล้ายคนกำลังง่วงนอน

“เดือนหน้าก็ถึงวันเกิดครบสิบห้าของอันเอ๋อแล้ว มองหาคู่หมั้นให้นางเอาไว้ก็ดีเหมือนกัน”

แม่นางหวังพยักหน้าเห็นด้วยกับสามี ถึงแม้นางจะรู้สึกว่าคุณชายหยวนซีผู้นี้เองก็ค่อนข้างนิสัยดีเหมือนกัน

การสนทนาของสามีภรรยาหลิวล้วนอยู่ในสายตาของเขาทั้งสิ้น ซีหยวนไห่หนานยกยิ้มมุมปากบางๆ ท่าทางที่ชั่วร้ายของเขาทำเอาองครักษ์ที่มารายงานรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที

“คิดพานางหนีไปจากข้าอย่างนั้นหรือ มันคงไม่ง่ายเพียงนั้น”

ซีหยวนไห่หนานคลึงจอกเหล้าในมือไปมา ท่าทางครุ่นคิดของเขาช่างดูเย้ายวนไม่ต่างจากมารร้ายที่คอยหลอกล่อหญิงสาวให้หลงเข้ามาในวังวนอันชั่วร้าย

วันต่อมาหลิวตงจวิ้นก็ไปหาแม่สื่อแต่เช้า ให้เขาหาบ้านชายหนุ่มมาให้เขาเลือก แต่ผ่านไปหลายวันแม่สื่อก็ไม่มาหาเขาสักทีหลิวตงจวิ้นร้อนใจจึงกลับไปหาแม่สื่ออีกครั้ง