การกลับมาของหลิวฟู่เฉิง

คนสกุลหลิวต่างตกใจไม่คิดว่าจะมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาเช่นนี้ อาหารการกินที่มีสำหรับพวกเขาสกุลหลิวยังแทบจะไม่พอ นี่ยังจะเพิ่มชายร่างใหญ่ผู้นี้เข้ามาอีกเห็นทีพวกเขาจะอยู่ไม่พ้นหน้าหนาวแน่

“อาเฉิงหลานช่วยมาคุยกับย่าสักหน่อยได้หรือไม่”

แม่เฒ่าจางเดินไปหาหลานชายอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะข้างกายเขามีชายร่างใหญ่เหมือนยักษ์ปักหลั่นยืนอยู่ แม่เฒ่าจางดึงแขนหลานชายเข้ามาคุยในห้องของนาง

“เฉิงเอ๋อย่าไม่ว่าอะไรหรอกที่หลานจะมีผู้ติดตามเพราะอีกหน่อยหากหลานได้เป็นขุนนางในราชสำนักหลานจะมีคนติดตามมากมายแน่นอน แต่ตอนนี้ครอบครัวของเราเกรงว่าจะไม่สามารถเลี้ยงดูเขาได้....หลานช่วยคิดดูอีกครั้งได้หรือไม่”

หลิวฟู่เฉิงนึกว่าแม่เฒ่าจางมีปัญญาหาเรื่องฟู่เถี่ยโถวที่ติดตามเขามาเสียอีกที่แท้ก็เรื่องเงิน หลิวฟู่เฉิงหยิบถุงเงินออกมาจากแขนเสื้อวางไว้ด้านหน้าของนาง

“นี่คือเงินหนึ่งร้อยตำลึงขอรับท่านย่า ทีนี้คงไม่มีใครมีปัญหากับการที่ฟู่เถี่ยโถวอยู่ที่นี่แล้วนะขอรับ”

หลิวฟู่เฉิงพูดกับแม่เฒ่าจางทั้งยังบอกผู้ที่แอบฟังอยู่นอกห้องให้รับรู้โดยทั่วกัน แม่เฒ่าจางรีบตะครุบถุงเงินทันที นางไม่เคยจับเงินมากมายเช่นนี้มาก่อนในชีวิต แม่เฒ่าจางรีบพยักหน้ารับรัวๆ หลิวฟู่เฉิงไม่สนใจคนในบ้านของเขาอีก เขากลับไปที่ห้องโถงจากนั้นพาฟู่เถี่ยโถวกลับมาที่ห้องส่วนตัวของตน

“ท่านแม่ ท่านจะไม่แบ่งให้พวกข้าเก็บไว้คนละสักเล็กน้อยบ้างหรือขอรับ”

หลิวเฟยหลงบุตรชายคนเล็กของแม่เฒ่าจางถูมือเดินเข้ามาในห้อง

“เจ้าลูกคนนี้นี่ เงินนี่เป็นเงินที่เฉิงเอ๋อหามาหาใช่เงินของพวกเจ้า”

แม่เฒ่าจางตวาดบุตรชายคนเล็กทั้งยังบอกไปถึงบุตรชายคนโตด้วย แต่ถึงนางจะดุด่าพวกเขาแค่ไหนนางก็ยังนำเงินก้อนหนึ่งตำลึงวางบนมือพวกเขาคนละก้อน

“อย่าใช้สุรุ่ยสุร่าย มีเงินเยอะแค่ไหนแต่ก็สามารถหมดไปได้เหมือนกัน”

พูดจบนางจึงเก็บเงินที่เหลือเอาไว้ในกล่องข้างหัวเตียงแล้ว ล็อกกุญแจเอาไว้อย่างดี หลิงตงหัวและหลิวเฟยหลงเมื่อได้เงินจากแม่เฒ่าจางพวกเขาก็รีบออกจากเรือนทันที ภรรยาของทั้งสองมองตามหลังสามีด้วยความโมโห

หลิวตงหัวรีบเดินออกมาจากสกุลหลิวเมื่อไปถึงหน้าเรือนหลังหนึ่งเขาก็มองซ้ายขวาจากนั้นจึงแอบเข้าไป หากใครมาเห็นทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รู้ได้ทันทีว่าเรือนหลังนั้นเป็นเรือนของแม่หม้ายแซ่หู ทางด้านหลิวเฟยหลงเมื่อได้เงินมาเขาก็ตรงเข้าเมืองไปทันที หลิวเฟยหลงชอบเล่นการพนันมาแต่ไหนแต่ไรคนในสกุลหลิวล้วนแต่รู้กันทั้งนั้น แต่เรื่องที่หลิวตงหัวที่แอบไปติดพันแม่หม้ายหูนั้นยังคงเป็นความลับ เมื่อหลิวตงหัวได้เงินมาเขามักจะรีบนำมันมาให้แม่หม้ายสาววัยสามสิบผู้นี้ทันที

ภายในห้องของหลิวฟู่เฉิง หลังจากที่ปิดประตูลงกลอนเขาก็หันมากอดจูบกับชายร่างยักษ์ทันที

“ท่านพี่อดทนอีกหน่อยนะเอาไว้ให้ข้าสอบได้จีว์เหรินเมื่อใดเราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นด้วยกัน”

ฟู่เถี่ยโถวพยักหน้า

“เจ้าไม่ได้บอกหรือว่ามีเรื่องที่ต้องกลับมาจัดการที่นี่"

หลิวฟู่เฉิงพยักหน้า ดวงตาของเขาเป็นประกายวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้น เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาได้รับก่อนหน้านี้ที่หอหยกงาม เขาต้องโดนบุรุษกระทำชำเราไม่หยุดหย่อนจนร่างกายบอบช้ำ โชคดีที่หลังจากออกมาจากที่นั่นเขาก็ได้พบกับฟู่เถี่ยโถวลูกค้าคนแรกของเขา หลิวฟู่เฉิงยังไม่เคยลืมรสรักที่ฟู่เถี่ยโถวปรนเปรอให้ตน ดังนั้นเขาจึงยืนข้อเสนอให้ฟู่เถี่ยโถวทำงานให้เขาแลกกับที่เขาจะยอมมีอะไรด้วย แต่ความจริงภายในใจของหลิวฟู่เฉิงนั้นต้องการทำมันอีกครั้ง

“ใช่ข้าต้องการแก้แค้นนางเด็กปีศาจนั่นและครอบครัวของมัน ท่านพี่เถี่ยโถวท่านช่วยข้าได้หรือไม่”

หลังจากที่หลิวฟู่เฉิงอยู่กับฟู่เถี่ยโถวเขาจึงได้รู้ความจริงว่าฟู่เถี่ยโถวคือโจรที่ทางการประกาศจับ แต่หลิวฟู่เฉิงไม่สนใจ เป็นโจรแล้วอย่างไรในเมื่อตอนนี้ตัวเขาเองก็ไม่มีอะไรให้เสียแล้ว หากได้แก้แค้นเด็กสารเลวนั่นต่อให้เป็นยมบาลเขาก็จะยอมมีอะไรด้วย

“เจ้าต้องการให้ข้าลงมือเมื่อใด”

หลิวฟู่เฉิงเอียงหัวแสดงท่าทางครุ่นคิดเล็กน้อย

“คนของท่านอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ใช่หรือไม่ เช่นนั้นก็ลงมือได้เลยในตอนที่พวกท่านพร้อม”

ฟู่เถี่ยโถวดึงร่างของหลิวฟู่เฉิงเข้ามาประกบจูบ จากนั้นปรนเปรอรสรักให้เขาอีกหลายรอบ เมื่อพอใจแล้วเขาจึงออกจากเรือนสกุลหลิวไป

“หืมม...อี้ซ่งคุนอย่างนั้นหรือ”

ซีหยวนไห่หนานเงยหน้ามององครักษ์เงาที่เขาสั่งให้จับตาดูความเคลื่อนไหวในหมู่บ้านเอาไว้

“โจรในประกาศจับนั่นมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ดูเหมือนที่นี่ยิ่งอยู่จะยิ่งมีแต่เรื่องให้สนุกขึ้นทุกวัน”

ซีหยวนไห่หนานยกยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย

“องค์ชายต้องการให้จับตัวเขาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

จื่อรุ่ยที่ยืนอยู่ด้านหลังถามนายเหนือหัวของตน

“ไม่ต้อง ในเมื่ออี้ซ่งคุนมาที่นี่นั่นก็หมายความว่าเขามีเป้าหมายเป็นที่นี่ บางทีอาจจะเป็นนาง ท่าทางหลิวฟู่เฉิงจะยังโกรธแค้นนางไม่หายที่ทำให้เขาต้องเสียพรหมจรรย์ให้กับบุรุษ”

อี้ซ่งคุนที่ซีหยวนไห่หนานเอ่ยถึงคือฟู่เถี่ยโถวที่เปลี่ยนชื่อแซ่เพื่อหลบเลี่ยงทางการ ครั้งนี้ถือเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาไปเที่ยวซ่องบุรุษจึงทำให้ทั้งสองได้พบกัน

“จับตาดูพวกเขาเอาไว้เท่านั้นไม่ต้องยื่นมือเข้ายุ่งเรื่องนี้ ข้าอยากเห็นความสามารถของนาง มาดูกันซิว่านางจะแก้ไขสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร”

ซีหยวนไห่หนานสะบัดพัดในมือท่าทางอารมณ์ดียิ่งกว่าเดิม ดวงตาของเขาไหวระริกเหมือนกำลังรอคอยเรื่องสนุก เจิ้งซูอี้ไม่รู้ว่าตนเองมีคนกำลังจ้องเล่นงานอยู่ นางช่วยแม่นางหวังทำอาหารอยู่ในครัวพร้อมกับความวุ่นวายของเจ้าเด็กน้อยและน้องชายหมาป่าของเขาที่ตอนนี้เดินได้แล้ว

“ฮันเอ๋อช่วยแม่ยกอาหารพวกนี้ไปไว้ที่ห้องโถงได้ไหมจ๊ะ”

หลิวซีฮันพยักหน้าแสดงท่าทางว่าเขาอยากช่วย เมื่อหลิวซีฮันออกไปจากห้องครัวพร้อมกับเสี่ยวหลง สตรีทั้งสองก็พร้อมใจกันถอนหายใจออกมา

“ตอนนี้ดูเหมือนเขากำลังอยู่ในวัยที่กำลังอยากรู้อยากเห็น อีกหน่อยก็คงไม่เป็นเช่นนี้แล้ว”

แม่นางหวังเอ่ยปลอบบุตรสาวที่ต้องรับมือกับน้องชายวัยห้าขวบที่ถามทุกอย่างอยากรู้อยากเห็นทุกเรื่องท่าทางของเขาเหมือนเครื่องตั้งคำถามตัวน้อย

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่ดีซะอีกมีนกกระจิบมาร้องข้างหูตลอด ไม่เหงาดี”

แล้วสองแม่ลูกก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเมื่อจินตนาการถึงร่างเล็กที่กำลังอ้วนกลมเพราะได้ทานอาหารครบสามมื้อทุกวันพูดเจื้อยแจ้วเหมือนนกกระจิบ หลิวซีฮันไม่รู้ว่ามารดาและพี่สาวกำลังจินตนาการถึงตนเองอย่างไร หลังจากที่วางจานอาหารไว้บนโต๊ะในห้องโถง เขาก็ออกจากเรือนตรงไปยังเรือนที่อยู่ข้างๆ ทันที

“พี่ชายอยู่หรือไม่”

เขาเรียกเบาๆ สองสามทีจื่อรุ่ยก็เดินมาเปิดประตู เมื่อเห็นเด็กคนนี้เขาก็เลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย

“มีอะไรหรือ”

จื่อรุ่ยถามเด็กชายตัวน้อย

“ข้ามาตามพวกท่านไปทานอาหารที่บ้านของข้า วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบสิบห้าปีของนาง”

จื่อรุ่ยพยักหน้าจากนั้นเดินกลับเข้าไปรายงานนายเหนือหัวของตน

“หืม..วันเกิดของนางอย่างนั้นหรือ เหตุใดไม่มีผู้ใดรายงานเรื่องนี้ให้ข้าฟัง”

เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น องครักษ์เงาที่ทำหน้าที่รายงานออกมาจากที่ซ่อนคุกเข่าต่อหน้าเขา

“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ”

ซีหยวนไห่หนานไม่สนใจองครักษ์เงาผู้นั้น เขารีบกลับเข้าห้องควานหาของมีค่าที่ตนเองมี แต่ดูเหมือนจะมีไม่กี่อย่างเท่านั้นและมันก็ไม่เหมาะที่จะนำไปเป็นของขวัญเอาซะเลย แล้วสายตาของเขาก็เหลือบมองมาที่เอวของตนอืม..เจ้านี่คงใช้ได้กระมัง จากนั้นเขาก็รื้อหากล่องเล็กๆ ที่พอจะใส่หยกพกของตนได้ เมื่อจื่อรุ่ยและหลิวซีฮันเดินเข้ามาพวกเขาก็ต้องตกใจกับสภาพห้องที่ดูเละเทะเหมือนพึ่งถูกโจรเข้าบุกปล้นก็มิปาน