สัญญาณเตือน

“คุณชายขอรับท่านกำลังหาอะไรอยู่หรือ”

จื่อรุ่ยเอ่ยถามจากทางด้านหลัง ซีหยวนไห่หนานหันกลับมามองเขา จากนั้นทำนิ้วประกบกันเป็นรูปสี่เหลี่ยม

“ข้าต้องการกล่องที่งดงามสักหน่อย ขนาดเท่านี้”

จื่อรุ่ยเข้าใจในทันที เขาเดินออกไปด้านนอกสักพักจากนั้นกลับมาพร้อมกล่องไม้สลักลวดลายดอกไห่ถังบนฝากล่องยื่นให้ผู้เป็นนายดู

“กล่องขนาดเท่านี้ได้หรือไม่ขอรับ”

ซีหยวนไห่หนานรับกล่องมาดูจากนั้นนำหยกพกที่เอววางลงไป จื่อรุ่ยตกใจจนตาโตเขาไม่นึกว่าองค์ชายจะลงทุนยกหยกประจำตัวที่สลักคำว่าไห่หนานให้เป็นของขวัญแก่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา

“คุณชายแน่ใจว่าจะใช้หยกนี้จริงๆ หรือขอรับ”

จื่อรุ่ยถามนายเหนือหัวอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ซีหยวนไห่หนานพยักหน้าจื่อรุ่ยได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ช่างเถอะ แม้แต่ฮ่องเต้ที่เป็นถึงผู้ครองแคว้นยังห้ามองค์ชายห้าผู้นี้มิได้ เขาที่เป็นเพียงองครักษ์เล็กๆ เท่านั้นจะทำได้อย่างไร หลิวซีฮันที่ยังยืนอยู่ในห้องมองคนนั้นทีคนนี้ทีแต่ก็ไม่มีใครสนใจเขา เมื่อรู้สึกเบื่อเขาจึงอุ้มเสี่ยวหลงเดินกลับเรือนไป

หลังจากที่หลิวซีฮันกลับมาที่เรือนแล้ว จากนั้นไม่นานซีหยวนไห่หนานเองก็มาที่นี่ด้วยเช่นกัน ครอบครัวของหลิวตงจวิ้นกำลังจัดเตรียมอาหารมากมายกว่าทุกวันบนโต๊ะในห้องโถงเล็กๆ เขาเดินถือกล่องของขวัญเข้ามาในเรือนของหลิวตงจวิ้นแล้วนั่งลงร่วมวงกับพวกเขาด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนเขากำลังใช้ชีวิตในเรือนของตนเองก็มิปาน หลิวตงจวิ้นมองเขาด้วยสายตามึนงงเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณชายผู้นี้กำลังกระทำเลยสักนิด

 

“ยินดีด้วยสำหรับอายุครบสิบห้าปีของเจ้าแม่นางหลิวขอให้สุขภาพแข็งแรง”

ซีหยวนไห่หนานยื่นกล่องของขวัญให้เจิ้งซูอี้ด้วยท่าทางสง่างาม นางอึ้งไปกับคำอวยพรของเขาเพราะนางเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของหลิวอันอัน เจิ้งซูอี้หันไปมองหลิวตงจวิ้นและแม่นางหวังเพื่อยืนยันคำพูดของเขา ทั้งสองพยักหน้ารับเป็นการบอกว่าที่ซีหยวนไห่หนานพูดนั้นเป็นเรื่องจริง

 

“ขะ...ขอบคุณ”

นางรับกล่องของขวัญมาจากเขาด้วยท่าทางมึนงงเล็กน้อย ทำไมไม่มีใครบอกนางเลยสักคนว่าวันนี้เป็นวันเกิดของหลิวอันอัน มิน่าเล่าแม่นางหวังถึงได้ทำอาหารมากมายเพียงนี้ หลิวตงจวิ้นเองก็เข้าไปในอำเภอเพื่อซื้อเหล้ากลับมาด้วย ทั้งที่ปกติเขาเป็นคนไม่ดื่มเหล้า

เจิ้งซูอี้ไม่รู้เรื่องวันเกิดของหลิวอันอันก็ไม่แปลกเพราะนางไม่เคยได้จัดงานวันเกิดเลย แต่ซีหยวนไห่หนานรู้วันเกิดของหลิวอันอันได้อย่างไร เจิ้งซูอี้หันไปมองแขกที่มานั่งร่วมโต๊ะโดยที่ไม่ได้รับเชิญอย่างนึกหวาดระแวง เหมือนซีหยวนไห่หนานจะรู้ความคิดของนางเขาจึงเฉลยว่าตนเองรู้ได้อย่างไร

“ก่อนหน้านี้ซีฮันเดินไปบอกข้าที่เรือนขอรับ ต้องขออภัยที่ไม่ได้เตรียมของขวัญที่ดีกว่านี้”

ซีหยวนไห่หนานแสร้งรู้สึกผิดต่อครอบครัวของหลิวตงจวิ้นด้วยท่าทางจริงจัง ทำเอาผู้ใหญ่ในห้องรู้สึกผิดตามเข้าไปด้วย

“จะเป็นความผิดของเจ้าได้อย่างไร พวกเราเองก็ไม่คิดว่าจะจัดงานวันเกิดใหญ่โตอะไรจึงไม่ได้เชิญผู้ใดมาร่วมอวยพร แต่วันนี้เป็นวันปักปิ่นที่มีแค่เพียงครั้งเดียวของอันเอ๋อ พวกเราจึงอยากให้นางมีความทรงจำดีๆ เอาไว้”

แม่นางหวังที่เลิกอคติกับซีหยวนไห่หนานแล้วเป็นผู้อธิบาย หลิวตงจวิ้นที่ช่วงนี้ได้คุยกับชายหนุ่มรูปงามผู้นี้บ่อยๆ เขาก็ลดการป้องกันลงไปมากโขเหมือนกัน

“ช่างเถอะๆ อย่างไรก็รู้แล้วเช่นนั้นก็มาร่วมอวยพรให้อันเอ๋อกันเถอะ”

หลิวตงจวิ้นเทเหล้าลงในชามที่เขาเตรียมเอาไว้ก่อนหน้ายื่นให้ซีหยวนไห่หนาน เขารับมาอย่างเต็มใจจากนั้นทั้งสองก็ร่ำสุรากันสองคนจนดึก หลิวตงจวิ้นเมาหลับไปแล้วจื่อรุ่ยจึงทำหน้าที่แบกเขากลับไปนอนที่ห้อง แม่นางหวังเองก็ตามไปดูแลสามีของตน ตอนนี้ในห้องโถงจึงเหลือเพียงเจิ้งซูอี้และซีหยวนไห่หนานสองคน

“อะแฮ่ม!!นี่ก็ดึกแล้วคุณชายหยวนซีไม่คิดจะกลับไปที่เรือนของท่านหรือ”

ซีหยวนไห่หนานเลิกคิ้วมองเจิ้งซูอี้ที่ยืนอยู่ห่างจากเขา ท่าทางของนางหวาดระแวงเหมือนเขาเป็นตัวอันตราย ซีหยวนไห่หนานยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยจากนั้นจึงลุกขึ้นเดินเข้าหานาง เจิ้งซูอี้ถอยหลังเพื่อที่จะหลบเขาแต่ซีหยวนไห่หนานใช้แขนค้ำยันผนังด้านหลังนางเอาไว้นางจึงหลบออกไปไม่ทัน

“เจ้าคิดจะทำอะไร”

เจิ้งซูอี้เสียงสั่น หัวใจของนางตอนนี้แทบจะทะลุออกมาจากอกแล้วเพราะความตื่นเต้นและตกใจ ซีหยวนไห่หนานมองท่าทีลนลานของนางอย่างนึกสนุก สตรีในเมืองหลวงมีใครบ้างไม่อยากอยู่ในอ้อมกอดของเขา

มีแค่นางกับสตรีอีกคนที่พยายามวิ่งหนีออกไปจากการกักขังของเขา ยิ่งพวกนางดิ้นรนมากเท่าใดเขาก็ยิ่งรู้สึกสนุกที่ได้ไล่ล่าพวกนางมากเท่านั้น นกน้อยของเขาหากเชื่องอยู่แต่ในกรงมันจะทำให้เขาเบื่อหน่ายและไม่ต้องการอีกต่อไป

ซีหยวนไห่หนานขยับเข้าไปใกล้นางอีกเล็กน้อย เจิ้งซูอี้ได้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาได้อย่างชัดเจน มันเหมือนกลิ่นที่คอยมอมเมาทำให้นางลุ่มหลงจนอยากวิ่งเข้าหา แต่ส่วนลึกภายในใจจิตใจร่ำร้องบอกกับนางว่าให้รีบหนีไปเพราะบุรุษผู้นี้เป็นตัวอันตราย ก่อนที่เจิ้งซูอี้จะผลักเขาออกซีหยวนไห่หนานก็ผละออกไปซะก่อน เขาปักบางอย่างลงบนมวยผมของนาง

“ห้ามถอดออกเป็นอันขาด”

พูดเพียงเท่านั้นเขาก็เดินฮำเพลงออกไปจากเรือนของหลิวตงจวิ้น ทิ้งให้เจิ้งซูอี้ยืนในห้องโถงเพียงผู้เดียวอย่างมึนงง หลังจากงานเลี้ยงเล็กๆ ของครอบครัวผ่านไปทุกคนก็กลับเข้าห้องนอนของตนเอง จู่ๆ เสี่ยวหลงที่นอนอยู่ในตะกร้าก็ผงกหัวขึ้นส่งเสียงขู่เล็กๆ ออกมาปลุกให้เจิ้งซูอี้ที่กำลังอยู่ในนิทราตื่นขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณทันที

“อะไรหรือเสี่ยวหลง”

เจ้าลูกหมาป่าใช้ขาที่สั้นป้อมพยายามตะกายออกจากที่นอนของมันเดินมาหาเจิ้งซูอี้ที่ตื่นเต็มตาแล้ว สัญชาตญาณที่เคยอยู่ในสนามรบบอกนางว่ากำลังจะเกิดเรื่องขึ้น เพราะตลอดมาตั้งแต่ที่นางเลี้ยงเสี่ยวหลงเอาไว้มันไม่เคยตื่นกลางดึกและไม่เคยขู่คำรามเช่นนี้เลยสักครั้ง เจิ้งซูอี้ไม่ได้จุดตะเกียงเพื่อให้ความสว่างแต่ใช้แสงจันทร์ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาเพื่อเป็นแสงนำทาง

นางคว้ามีดสั้นที่อยู่ใต้หมอนออกมาจากนั้นอุ้มเสี่ยวหลงและหลิวซีฮันที่ตามมานอนกับนางในคืนนี้ไปที่ห้องของแม่นางหวัง เจิ้งซูอี้เปิดประตูเข้าไปเบาๆ จากนั้นปลุกแม่นางหวังที่กำลังหลับสนิทให้ตื่นขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นหรืออันเอ๋อ”

แม่นางหวังถามบุตรสาวเสียงเบา เจิ้งซูอี้ยกนิ้วชี้แตะที่ปากนางส่งสัญญาณว่าให้นางเงียบ แม่นางหวังพยักหน้าขึ้นลงทำตามที่เจิ้งซูอี้บอกอย่างว่าง่าย

“ท่านลงกลอนประตูหน้าต่างเอาไว้ให้ดีหลังจากที่ข้าออกไปแล้ว”

นางสั่งเพียงเท่านั้นก็เดินออกจากห้องไป แม่นางหวังอยากจะห้ามบุตรสาวของตนแต่ก็ไม่ทันแล้ว นางไม่อยากจะปลุกหลิวตงจวิ้นขึ้นมาตอนนี้เพราะกลัวว่าเขาจะเสียงดังจนทำให้คนที่แอบเข้ามาที่เรือนของนางรู้ตัว

เจิ้งซูอี้เดินไปที่ห้องครัวคว้าเอาธนูของหลิวตงจวิ้นมาสะพายเอาไว้ด้านหลังจากนั้นจึงย่องออกจากเรือนไป นางไม่ได้เปิดประตูรั้วใหญ่แต่ใช้วิชาตัวเบาทะยานไปหลบบนต้นอู๋ถงแทน

เสียงเดินเบาๆ อยู่ห่างจากเรือนของนางไม่ไกล จากเงาที่นางมองเห็นท่าทางจะเป็นชายฉกรรจ์หลายสิบคน นางไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของพวกเขาต้องการมาที่เรือนของนางหรือเรือนของคนที่อยู่ข้างๆ กันแน่

นางเฝ้ารอจนกระทั่งเงาพวกนั้นมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูรั้วของนาง เจิ้งซูอี้ค่อยๆ ง้างสายธนูที่ขึ้นลูกเตรียมเอาไว้แล้วยิงไปที่เงาพวกนั้นอย่างแม่นยำ นางไม่ได้ต้องการไว้ชีวิตพวกคนที่จ้องทำร้ายครอบครัวนี้ ไม่ว่าพวกมันจะเป็นใครก็ตาม