บุกปล้นยามวิกาล

เงาที่ถูกยิงส่งเสียงร้อง อึก!! เพียงเท่านั้นจากนั้นจึงล้มลง เงาเหล่านั้นเมื่อเห็นพรรคพวกของตนถูกสังหารพวกมันก็ตกใจหันรีหันขวางอย่างร้อนรน จากนั้นธนูดอกที่สองสามสี่ก็ตามมา เหล่าเงาที่ต้องการเข้าไปในเรือนของนางล้มลงไปกองที่พื้นดั่งใบไม้ร่วง

ซีหยวนไห่หนานกับเหล่าองครักษ์ที่ซ่อนตัวอยู่อีกมุมหนึ่ง เพื่อเฝ้าดูว่าเจ้านกน้อยของเขาจะจัดการกับคนเหล่านั้นอย่างไร ท่าทางของเขาดูคึกคักจนออกนอกหน้าทำให้จื่อรุ่ยที่อยู่ด้านหลังแอบกลอกตาให้กับความสนุกที่ไม่ดูเวลาของเจ้านาย ไม่ยอมช่วยนางแล้วยังมาแอบดูอีก หากนางรู้เข้าคงเอาธนูนั่นยิงแสกหน้านายท่านแน่นอน

ลูกธนูสิบดอกของนางถูกยิงออกไปจนหมด เจิ้งซูอี้ทิ้งคันธนูไปจากนั้นจึงกระโดดลงมาจากต้นอู๋ถงประจันหน้ากับเงาเหล่านั้น นางดึงมีดสั้นออกมาจากเอวจากนั้นพุ่งเข้าใส่แขกที่ไม่ได้รับเชิญยามวิกาลพวกนี้ ดูเหมือนว่าในเหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้นจะยังมีคนที่พอมีฝีมืออยู่บ้าง

เขาใช้ดาบใหญ่เข้าปะทะมีดสั้นของนาง ทั้งสองต่อสู้กันหลายกระบวนท่า เสียงการต่อสู้ของพวกเขาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ชาวบ้านที่เข้านอนไปแล้วเริ่มออกจากเรือนมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เจิ้งซูอี้ใช้มีดสั้นฟันแขนของชายร่างใหญ่จนดาบหลุดออกจากมือเขาจากนั้นนางจึงถีบไปที่หน้าอกทำให้ร่างของเขาลอยเข้าไปปะทะกับต้นอู๋ถงเสียงดัง

“พี่ใหญ่ท่านไม่ได้บอกว่าพวกเขามียอดฝีมือคอยอารักขานี่นา นางสังหารพี่น้องของเราไปจนเกือบหมดแล้ว”

ชายร่างเตี้ยผู้หนึ่งที่ยืนถือดาบคอยคุมเชิงอยู่ไม่ไกลพูดออกมาด้วยเสียงอันสั่นเทา ชายที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่คว้าดาบในมือเขาย่างสามขุมมาที่เจิ้งซูอี้ทันที

“หลีกไป”

เสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้เจิ้งซูอี้รู้สึกคุ้นเคย เหมือนนางเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหนสักแห่ง แต่ช่วงเวลานี้นางไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องไร้สาระพวกนั้น ยังเหลืออีกเกือบสิบคนที่นางต้องจัดการ

เจิ้งซูอี้หยิบดาบของชายร่างใหญ่ที่กระเด็นไปกระแทกต้นอู๋ถงขึ้นมา มีดสั้นของนางไม่ได้ทำด้วยเหล็กชั้นดีดังนั้นตอนนี้หากใช้มันต่อสู้เกรงว่ามันคงจะทนไม่ไหวอีกต่อไป นางจับดาบในมือให้มั่นจากนั้นจึงพุ่งเข้าใส่ชายร่างยักษ์ทันที

เจิ้งซูอี้ต้องสู้กับคนเกือบสิบคนทำให้นางทั้งเหนื่อยล้าและบาดแผลตามร่างกายก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ฝั่งชายฉกรรจ์นั้นเลวร้ายยิ่งกว่า ตอนนี้คนเกือบยี่สิบเหลือเพียงสองคนเท่านั้น แต่ไม่ใช่สองคนที่สมบูรณ์เพราะพวกเขาเองก็บาดเจ็บจากคมดาบของนางเช่นกัน

เจิ้งซูอี้ใช้ดาบใหญ่พยายามพยุงร่างของตนเองเอาไว้ นางกดบาดแผลให้ตนเองรู้สึกเจ็บจะได้ไม่หมดสติไปก่อนที่จะสังหารพวกมันทั้งหมด ไม่เช่นนั้นครอบครัวของหลิวอันอันจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน

“ข้ายอมรับว่าเจ้าเก่งกาจจริงๆ ที่สามารถสังหารพี่น้องของข้าได้เกือบทั้งหมด แต่ตอนนี้เจ้าเสียเลือดมากอีกไม่นานเจ้าจะต้องหมดสติแน่ ข้าจะยังไม่ฆ่าเจ้าตอนนี้แต่ข้าจะให้เจ้าได้ดูข้าเล่นกับคนในครอบครัวของเจ้าทีละคน”

เมื่อพูดจบชายร่างยักษ์ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เจิ้งซูอี้หรี่ตามองพวกเขาด้วยสายตาอำมหิต หมดสติอย่างนั้นหรือไม่มีวันหรอก นางใช้นิ้วจิกไปที่ต้นแขนที่ถูกฟันจนเป็นแผลฉกรรจ์ จากนั้นใช้แรงเฮือกสุดท้ายต่อสู้กับชายร่างใหญ่ทั้งสอง เจิ้งซูอี้สามารถสังหารพวกเขาได้หนึ่งคน แต่ชายร่างยักษ์ที่นางรู้สึกคุ้นเสียงนั้นนางไม่สามารถฆ่าเขาได้ เจิ้งซูอี้ค่อยๆ ทรุดลงนางไม่เหลือแรงที่จะยกดาบขึ้นได้อีกแล้ว

ชายร่างยักษ์เมื่อเห็นว่าเป็นโอกาสของตน เขาจึงค่อยๆ ย่างสามขุมเข้าหานาง เจิ้งซูอี้พยายามดิ้นหนีเพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้ตนเอง แต่ชายร่างยักษ์ที่บาดเจ็บน้อยกว่านางเข้าถึงตัวเจิ้งซูอี้ก่อน เขาจิกผมนางขึ้นมาจากนั้นจึงมองใบหน้าที่เปรอะไปด้วยเลือดของนางด้วยสายตาอำมหิต

ชายร่างยักษ์ที่คิดว่าตนเองเป็นผู้ชนะแล้วเมื่อเห็นสตรีใต้ร่างของตนเสียเลือดมากจนอ่อนแรงร่างทรุดไปกับพื้นจึงไม่ทันได้ระวังตัว เจิ้งซูอี้อาศัยตอนที่ชายร่างยักษ์ลดการป้องกันตัวลง นางใช้มีดสั้นที่ซ่อนเอาไว้จ้วงแทงไปที่ใต้คางของเขาจนมิดด้าม

 

ชายร่างยักษ์เบิกตาโตส่งเสียงอึกอัก เขาไม่คิดว่าสตรีผู้นี้จะยังมีพิษสงหลงเหลือจนกระทั่งเขาได้สัมผัสมันด้วยตนเองในวาระสุดท้าย ก่อนสิ้นใจดวงตาของเขาเบิกโพลงด้วยความไม่ยินยอม

 

เจิ้งซูอี้เองก็ทนไม่ไหวแล้วเช่นกันนางไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะผลักร่างของชายร่างยักษ์ที่ล้มทับตนเองออก ก่อนที่จะหมดสตินางเหมือนเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของใครบางคน เขาเดินเข้ามาเตะชายร่างยักษ์ออกไปจากนาง จากนั้นจึงช้อนอุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของนางเอาไว้ในอ้อมแขน เขากระซิบเบาๆ ที่ข้างหูนางว่า เจ้าสอบผ่านแล้วตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าเป็นของข้าโดยสมบูรณ์

เจิ้งซูอี้ไม่รู้ว่าตนเองสลบไปนานเท่าใด แต่เมื่อนางฟื้นคืนสติกลับมาห้องเล็กๆ ที่นางเคยอยู่ก็ได้เปลี่ยนแปลงไป ความคุ้นเคยนี้ทำให้นางตกใจนึกว่าตนเองกลับคืนมาร่างเดิมได้แล้ว เจิ้งซูอี้พยายามลุกขึ้นด้วยตัวเอง แต่บาดแผลตามร่างกายที่มากมายของนางทำให้นางต้องกลับลงไปนอนที่เตียงเช่นเดิม

“ดูเหมือนเราจะคิดไปเองสินะ”

เจิ้งซูอี้พึมพำกับตนเอง หากนางกลับร่างเดิมได้แล้วนางคงจะไม่มีบาดแผลเต็มตัวมากมายขนาดนี้ เจิ้งซูอี้ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ แล้วสรุปว่านางอยู่ที่ไหนกันแน่ ห้องนอนหรูหรากับเตียงหลังใหญ่ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะที่อยู่ในห้องล้วนทำจากไม้เนื้อดี ต่างจากเรือนหลังเล็กที่ทุกอย่างดูธรรมดาของนาง

เสียงเปิดประตูห้องเข้ามาทำให้เจิ้งซูอี้หันไปมอง สาวใช้แต่งตัวด้วยชุดหรูหราบ่งบอกว่าที่นี่คือจวนของคนใหญ่คนโตของใครบางคน แล้วสรุปที่นี่เป็นจวนของใครนางอยู่ที่ไหนกันแน่ หรือว่านางเสียเลือดมากจนกำลังฝันเรื่อยเปื่อย แต่ความเจ็บนี้มันเป็นของจริงนี่นา

สีหน้าของเจิ้งซูอี้ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาทำเอาสาวใช้ที่เข้ามาดูแลนางถึงกับทำตัวไม่ถูก เจิ้งซูอี้หันไปมองสาวใช้ที่กำลังเตรียมน้ำให้นาง

“ที่นี่คือที่ไหน”

เจิ้งซูอี้ถามสาวใช้นางนั้น นางละมือจากอ่างล้างหน้าจากนั้นจึงหันมาย่อตัวทำความเคารพนาง

“เรียนแม่นางที่นี่คือตำหนักของรุ่ยอ๋องเจ้าค่ะ”

สาวใช้ตอบเสียงนุ่มนวล เจิ้งซูอี้ขมวดคิ้วมุ่นนางไม่รู้จักรุ่ยอ๋องแล้วนางมาอยู่ที่ตำหนักของเขาได้อย่างไร

“ใครพาข้ามาที่นี่หรือ แล้วข้าหลับไปนานเท่าใดแล้ว”

ก่อนที่สาวใช้นางนั้นจะทันได้ตอบคำถามของเจิ้งซูอี้ ใครบางคนก็เดินเข้ามาในห้องซะก่อน เมื่อนางได้เห็นผู้มาใหม่เต็มตานางก็ต้องเบิกตาโตด้วยความตกใจ

“เหตุใดถึงเป็นเจ้า!!”

ซีหยวนไห่หนานโบกพัดในมือสาวใช้ก็ย่อตัวทำความเคารพจากนั้นจึงถอยออกจากห้องไป

“เจ้ากำลังอยู่ที่ตำหนักของข้า และเจ้าก็หลับไปครึ่งเดือนหรือก็คือสิบห้าวันนับจากวันที่เจ้าต่อสู้กับโจรป่าเหล่านั้น ออลืมบอกไปตอนนี้ข้าคือรุ่ยอ๋องแล้วนะดังนั้นเจ้าควรเรียกข้าว่ารุ่ยอ๋อง หรือเจ้าจะเรียกข้าว่าคุณชายเหมือนเดิมก็ได้ตามใจเจ้าเลย”