เจ้าสอบผ่าน

ซีหยวนไห่หนานพูดอย่างอารมณ์ดีเพราะตอนนี้เจ้านกน้อยที่หลับใหลมาอย่างยาวนานได้ฟื้นคืนสติแล้ว เจิ้งซูอี้ยังไม่หลุดจากภวังค์นางพยายามเรียบเรียงเรื่องราวที่เขาบอกภายในหัว ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่องค์ชายห้าอีกต่อไปแล้วตอนนี้เขาคือรุ่ยอ๋อง นางหลับไปเพราะบาดเจ็บหนักถึงสิบห้าวัน แล้วครอบครัวของนางล่ะ

“คนในครอบครัวของข้าเป็นอย่างไรบ้าง ศพพวกนั้นอีก”

เจิ้งซูอี้เมื่อนึกขึ้นได้จึงรีบถามเขาอย่างร้อนรน นางไม่ต้องการให้ครอบครัวของนางต้องเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้

“ศพพวกนั้นได้ถูกจัดการอย่างถูกต้องจากคนของทางการ บิดามารดาและน้องชายของเจ้าก็ปลอดภัยดีพวกเขายังอยู่ที่เดิมแต่ไม่ต้องห่วง ข้าจัดการตัวปัญหาของครอบครัวของเจ้าให้เจ้าเรียบร้อยแล้วเช่นกัน”

จากนั้นซีหยวนไห่หน่านก็เล่าเรื่องราวหลังจากที่นางสลบไปให้ฟัง เจ้าหน้าที่ทางการเดินทางมาหมู่บ้านตระกูลสือเพื่อยืนยันศพที่นางสังหารและพบว่าพวกมันคือโจรตามใบประกาศจับที่ทางการต้องการตัวมาช้านาน

จากนั้นมีคนไปแจ้งเบาะแสว่าเห็นหลิวฟู่เฉิงติดต่อกับกลุ่มโจรเหล่านี้เขาจึงถูกจับตัวไป แม่เฒ่าจางเองก็ถูกจับไปข้อหารับเงินจากกลุ่มโจรเช่นกัน หลักฐานคือเงินหนึ่งร้อยตำลึงที่พบในเรือนของนาง ลูกชายคนเล็กของแม่เฒ่าจางถูกตัดมือทั้งสองข้างกลายเป็นคนพิการเพราะไปยืมเงินในบ่อนพนันเอาไว้หลายร้อยตำลึง แต่ไม่สามารถชดใช้คืนได้

ลูกชายคนโตของนางถูกจับได้เรื่องมีชู้จึงถูกภรรยาใช้ไม้ตีเข้าที่สันหลังทำให้ไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป ตอนนี้ได้แต่นอนอยู่เฉยๆ เป็นผักเช่นนั้นไปตลอดชีวิต เมื่อเจิ้งซูอี้ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดนางจึงหันไปมองหน้าเขาทันที เรื่องพวกนี้ทั้งหมดต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่

เจิ้งซูอี้เดาไม่ผิด เรื่องทั้งหมดเป็นแผนของซีหยวนไห่หนาน หลังจากที่เขาตัดสินใจพานางกลับมาที่นี่เขาก็จัดการเรื่องยุ่งยากของครอบครัวนางให้หมดไป เพื่อที่นางจะได้มาอยู่ที่นี่กับเขาโดยที่จะได้ไม่พะวงเรื่องเหล่านั้นอีก

หลังจากที่ศพของกลุ่มโจรถูกเก็บกลับไปแล้วซีหยวนไห่หนานก็ให้คนของเขาเริ่มทำตามแผนทันที เริ่มจากหลิวฟู่เฉิงเขาให้คนของเขาในหอหยกงามไปแจ้งทางการและให้การเรื่องของหลิวฟู่ฉิงและอี้ซ่งคุน จากนั้นให้มือปราบมาตรวจค้นที่เรือสกุลหลิว เมื่อพบหลักฐานก็ให้จับแม่เฒ่าจางไป

จากนั้นสั่งให้คนของเขาในบ่อนพนันปล่อยให้หลิวเฟยหลงกู้ยืมเงินจนเขาไม่สามารถชดใช้คืนได้จึงตัดแขนทั้งสองข้างของเขาเพื่อชดใช้หนี้แทน แต่เรื่องของหลิวตงหัวนั้นเขาแค่ทำให้ถูกจับได้เรื่องมีชู้เท่านั้น ส่วนเรื่องที่จางซานเหนียงตีเขาจนพิการอันนั้นเขาไม่รู้เรื่องด้วย

และแล้วสุดท้ายคนสกุลหลิวทั้งหมดที่ตามรังควานครอบครัวของนางก็ได้พบจุดจบที่เลวร้ายทุกคน ตอนนี้เหลือเพียงคนไร้ค่าที่ต้องอยู่รวมกันเท่านั้น อีกอย่างคนในหมู่บ้านต่างก็ไม่ยอมสุงสิงกับพวกเขาอีกต่อไปเพราะทุกคนคิดว่าครอบครัวสกุลหลิวสมคบคิดกับโจรป่า

“แล้วทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่”

นางถามคำถามที่นางรู้สึกข้องใจที่สุดออกมา ซีหยวนไห่หนานโบกพัดในมือเบาๆ จากนั้นจึงหุบมันแล้วเคาะไปที่หน้าผากของนางเบาๆ

“เพราะว่าเจ้าเป็นของข้าแล้วอย่างไรเล่าเจ้าเด็กโง่”

เจิ้งซูอี้อ้าปากค้างด้วยความตกใจในคำตอบที่แสนกำกวมของเขา เจ้าวายร้ายนี่จะตอบให้มันดีๆ ไม่ได้หรืออย่างไร

“พูดเรื่องจริงมา”

ซีหยวนไห่หนานยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ

“ข้าก็พูดเรื่องจริงแล้วอย่างไร ไยเจ้าไม่เชื่อ”

เขาใช้พัดแตะจมูกนางเบาๆ เป็นเชิงหยอกเย้า เจิ้งซูอี้ทำหน้างอหันไปทางอื่นไม่ยอมมองเขาอีก ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกเอาไว้หายดีเมื่อใดนางค่อยหนีไปจากที่นี่ก็ได้ เหมือนซีหยวนไห่หนานจะรู้ทันความคิดในใจของนาง เขาจึงพูดดักขึ้น

“อย่าได้คิดหนีเชียว ข้าอุตส่าห์เกลี้ยกล่อมท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าตั้งนานเพื่อพาเจ้ากลับมารักษาตัวที่นี่ ตอนนี้เจ้าและครอบครัวของเจ้าเป็นหนี้ข้าอยู่ ดังนั้นเจ้าจึงต้องอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้หนี้ให้ข้า”

ได้ผลแล้วเจิ้งซูอี้ก็หันกลับมา นางถลึงตากลมโตใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราด

“หนี้อะไรข้าไปยืมเงินเจ้าเมื่อใดกัน”

นางตวาดเขาเสียงดังจนรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณแผลที่หน้าท้อง

“เจ้าคิดว่าตนเองบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ หากจะให้ข้าพูดด้วยภาษาของชาวบ้านธรรมดาก็คือ ขาข้างหนึ่งของเจ้าได้เหยียบลงไปบนฝาโลงเรียบร้อยแล้ว ข้าต้องใช้ยามากมายทั้งโสมพันปีที่อยู่ในท้องพระคลังเพื่อยื้อชีวิตของเจ้าเอาไว้ แล้วทีนี้เจ้ายังจะคิดว่าตนเองไม่ได้เป็นหนี้ข้าอยู่หรือไม่เล่า”

เจิ้งซูอี้เงียบไป นางไม่สามารถตอบโต้เขากลับไปได้เพราะที่เขาพูดมาทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเรื่องจริง ดูจากบาดแผลที่นางได้รับและตอนนั้นนางเองก็เสียเลือดมาก รอดตายกลับมาได้ครั้งนี้ถือว่าเป็นปาฏิหาริแล้ว

“เอาล่ะ เจ้าพักผ่อนเถอะต้องการสิ่งใดสั่งสาวใช้ด้านนอก นางจะอยู่รอรับคำสั่งของเจ้าที่นี่ตลอดเวลา”

กล่าวจบซีหยวนไห่หนานกำลังจะหันหลังเดินออกจากห้องไป เสียงหวานก็ดังขึ้นด้านหลัง

“ขอบคุณ”

พูดเพียงเท่านั้นนางก็เอาผ้าห่มคลุมโปงเพราะรู้สึกเขินอายที่ต้องเอ่ยขอบคุณเขา ท่าทางขี้อายแต่ไม่เสแสร้งของนางทำให้ซีหยวนไห่หนานยกยิ้มมุมปาก ก่อนส่งสียงหัวเราะในลำคอจากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป

เจ้านกน้อยเจ้าติดกับดักของข้าแล้ว ซีหยวนไห่หนานเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตนด้วยท่าทางอารมณ์ดี บ่าวรับใช้ในตำหนักต่างมองท่านอ๋องหมาดๆ อย่างเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด ตั้งแต่ที่เขาพาสตรีที่บาดเจ็บเจียนตายนางนั้นกลับมาที่ตำหนัก ท่านอ๋องผู้นี้ก็มีท่าทีเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา

แม้แต่ฮ่องเต้ที่มีรับสั่งให้เข้าเฝ้าเพื่อแต่งตั้งตำแหน่งอ๋องให้เขาซีหยวนไห่หนานก็ยังปฏิเสธไป และอ้างว่าเองตนไม่สบายหนักทั้งยังเรียกหมอหลวงมากฝีมือหลายท่านมาที่นี่ไม่เว้นแต่ละวันเพื่อรักษานาง

ทำเอาฮ่องเต้และเหล่าขุนนางในราชสำนักต่างก็คิดว่าเขาป่วยจริงๆ มีเพียงหลิงกุ้ยเฟยเท่านั้นที่ยังคงทำใจเย็นไม่สนใจเรื่องที่คนเล่าลือว่ารุ่ยอ๋องกำลังใกล้ตาย เพราะนางรู้จักนิสัยของบุตรชายอย่างซีหยวนไห่หนานเป็นอย่างดี นางจึงนิ่งเฉยไม่นำพาข่าวลือที่กำลังแพร่ออกไป

ที่ตำหนักรุ่ยอ๋อง หลังจากหมอหลวงถูกเรียกตัวมาพวกเขาต่างก็เข้าใจว่าต้องมารักษารุ่ยอ๋องตามข่าวลือ แต่กลับกลายเป็นว่าต้องมารักษาแม่นางน้อยผู้หนึ่งแทน

รุ่ยอ๋องยืนเฝ้าดูหมอหลวงรักษานางไม่ห่างด้วยท่าทางจริงจัง ต่างจากท่าทางยิ้มแย้มตลอดเวลาของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น อาการของสตรีนางนั้นเองก็เดี๋ยวทรงเดี๋ยวทรุดทำเอาเหล่าหมอหลวงต้องปาดเหงื่อด้วยความหนักใจ หากว่าแม่นางน้อยผู้นี้เสียชีวิตในตอนที่พวกตนรักษาอยู่ เกรงว่ารุ่ยอ๋องผู้นี้คงจะไม่ยอมไว้ชีวิตของพวกเขาแน่

ทุกวันซีหยวนไห่หนานจะต้องแวะมาดูว่าเจิ้งซูอี้ฟื้นกลับมาหรือยัง หมอหลวงที่ทำการรักษาจะต้องคอยรายงานเขาว่าอาการของนางเป็นอย่างไรบ้าง หากวันไหนนางอาการทรุดพวกเขาก็ต้องคอยรับโทสะของอ๋องหนุ่มผู้นี้ จะให้ทำอย่างไรได้ก็เขาเป็นถึงโอรสของฮ่องเต้และหลิงกุ้ยเฟยสตรีที่ฝ่าบาททรงรักมากที่สุด

แม้แต่ฮองเฮาก็เป็นเพียงหุ่นเชิดในตำแหน่งเพียงเท่านั้น ผู้ที่มีอำนาจในวังหลังจริงๆ คือหลิงกุ้ยเฟย แต่ถึงหลิงกุ้ยเฟยจะมีอำนาจเหนือฮองเฮาเพียงใด นางกลับไม่เคยแสดงตนว่านางเหนือกว่าและไม่เคยผลักดันให้บุตรชายเพียงคนเดียวของตนเข้าแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทกับองค์ชายใหญ่บุตรชายของฮองเฮาสักครั้ง

นางอยู่ในที่ของตนและใช้ชีวิตเรียบง่ายตามที่นางต้องการ ไม่ถูกกฎเกณฑ์บังคับและไม่เข้าร่วมวงแย่งชิงความโปรดปรานจากฝ่าบาท เพราะตัวนางนั้นเป็นที่โปรดปรานอยู่แล้วรวมไปถึงบุตรชายเพียงคนเดียวของนางด้วย

ในเมืองหลวงแห่งนี้มีเพียงหลิงกุ้ยเฟยและองค์ชายห้าซีหยวนไห่หนานเท่านั้นที่ที่กล้าปฏิเสธฮ่องเต้ หากว่าเป็นผู้อื่นที่กล้าหาญทำเยี่ยงนี้เห็นทีหัวคงจะหลุดจากบ่า