หลานสาวแม่เฒ่าจาง

“นี่ท่านป้าสือท่านบอกว่าจะไปหาบ้านของชายหนุ่มมาให้ข้าเลือกไม่ใช่หรือ ผ่านไปหลายวันแล้วเหตุใดท่านยังไม่มาหาข้าสักที”

หลิวตงจิ้นถามแม่สื่อแซ่สือที่ทำหน้าที่เป็นผู้หาบ้านชายหนุ่มหญิงสาวที่เหมาะสมให้แต่งงานกัน นางเป็นคนที่เชื่อถือได้ในหมู่บ้านตระกูลสือและหมู่บ้านใกล้เคียง หากถึงเวลาที่บุตรสาวหรือบุตรชายแต่งงานแล้วล่ะก็ไม่ว่าบ้านไหนก็ล้วนมาหานาง แม่สื่อสือที่อายุราวห้าสิบกว่าถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่หา แต่ละแวกหมู่บ้านใกล้เคียงไม่มีใครต้องการแต่งงานกับบุตรสาวเจ้าเลยสักคน”

หลิวตงจวิ้นขมวดคิ้วมุ่นด้วยท่าทางไม่เข้าใจ

“ก็เรื่องที่บุตรสาวของเจ้ามีวิญญาณร้ายคอยตามติด บ้านฝ่ายชายบ้านไหนก็ไม่กล้าแต่งบุตรสาวเจ้าเข้ามาเป็นลูกสะใภ้ พวกเขาบอกว่ามันเป็นลางไม่ดี”

แม่สื่อสืออธิบายเสียงอ่อย

“เหลวไหลทั้งเพ ท่านไปได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากที่ไหน”

หลิวตงจวิ้นโพลงออกมาด้วยความโมโห จริงอยู่ที่บุตรสาวของเขาเคยฝันเห็นท่านพ่อของเขา แต่ท่านพ่อหาใช่วิญญาณร้ายอย่างที่พวกเขาลือกัน

“จะที่ไหนซะอีกก็ทุกที่ที่ข้าไปน่ะสิ เรื่องของลูกสาวเจ้าเล่าลือกันไปหลายหมู่บ้านแล้วไม่รู้หรือ เห็นทีครั้งนี้ข้าคงจะช่วยเหลือเจ้าไม่ได้”

แม่สื่อสือไม่เคยทำงานพลาดเช่นนี้มาก่อนในชีวิตการเป็นแม่สื่อมายี่สิบปีของนาง นี่เป็นครั้งแรกที่นางไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร ไม่มีบ้านฝ่ายชายบ้านไหนตอบรับเลย นางเป็นแม่สื่อที่มีจรรยาบรรณนางจะไม่หลอกลวงให้ใครมาแต่งงานกันเด็ดขาด

หลิวตงจวิ้นกลับมาที่เรือนด้วยท่าทางห่อเหี่ยว แม่นางหวังเห็นสามีเป็นเช่นนั้นนางก็รู้สึกเห็นใจ แต่จะบังคับให้ใครมาแต่งงานกับบุตรสาวของนางสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นั่นเป็นเรื่องที่ถูกต้อง หลิวตงจวิ้นเล่าเรื่องที่แม่สื่อสือเล่าให้เขาฟัง แม้แต่แม่นางหวังเองตอนนี้ก็รู้สึกเครียดตามสามี ใครกันที่ปล่อยข่าวลือเช่นนี้ออกมา

“ท่านพี่คงไม่ใช่ว่าคนบ้านสกุลหลิว...”

หลิวตงจวิ้นเองก็คิดเช่นเดียวกันกับนาง เขาไม่เคยมีศัตรูที่ไหนไม่เคยขัดแย้งกับผู้ใด มีเพียงคนตระกูลหลิวเท่านั้นที่มีเรื่องกันมาก่อนหน้านี้ จะต้องเป็นพวกเขาแน่หลิวตงจวิ้นกำหมัดแน่นด้วยความโมโห

ซีหยวนไห่หนานโบกพัดในมือเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ดูจากท่าทางที่ร้อนรนของหลิวตงจวิ้นดูเหมือนเรื่องที่เขาให้คนไปปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับนางจะได้ผลดีทีเดียว ไหนมาดูกันซิว่าพวกเจ้าจะดิ้นรนไปได้สักกี่น้ำ สุดท้ายนางก็ต้องเป็นของข้าอยู่ดี ซีหยวนไห่หนานหัวเราะฮ่าๆ ออกมาอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย เหล่าผู้คุ้มกันถึงกับมองหน้ากันไปมาด้วยความตกใจ ท่าทางอาการขององค์ชายจะกำเริบอีกแล้ว

ผ่านไปเกือบเดือนแล้วที่บ้านสกุลหลิวใช้เวลาในการเก็บเกี่ยวพืชผล ตอนนี้ยังทำได้ไม่ถึงครึ่งฝนก็เทกระหน่ำลงมาทำให้พวกเขาต้องหยุดทำงาน ข้าวที่เกี่ยวเอาไว้ก็ถูกน้ำท่วมเสียหายแม่เฒ่าจางก่นด่าสาบแช่งสวรรค์ที่กลั่นแกล้งพวกตน อีกทั้งยังไม่ลืมด่าคนบ้านหลิวตงจวิ้นที่ไม่ยอมมาช่วยพวกเขาทำงาน

 

หลังจากที่ฝนหยุดตกพวกเขาก็กลับไปดูข้าวที่เกี่ยวเอาไว้ เพราะมันแห้งกรอบมานานจึงทำให้เมื่อฝนตกลงมาเมล็ดข้าวจึงหล่นหายไปกับน้ำ แม่เฒ่าจางทั้งด่าและทุบตีบุตรชายและสะใภ้ที่เอาแต่ทำตัวสันหลังยาว ปล่อยให้ข้าวที่ลำบากเก็บเกี่ยวหายไปเช่นนี้

ข่าวเรื่องที่บ้านสกุลหลิวไม่สามารถเก็บเกี่ยวได้ในปีนี้กลายเป็นเรื่องเล่าในวงสนทนา ไม่ว่าผู้คนในหมู่บ้านจะนั่งลงตรงไหนก็มักจะหยิบยกเอามาพูดกัน

“ท่านอา อยู่หรือไม่”

 

เสียงหวานคุ้นหูดังขึ้นที่หน้าเรือนทำให้จางซานเหนียงต้องลุกขึ้นมาเปิดประตูเพื่อดูว่าใครกันมารบกวนแต่เช้า หญิงสาวอายุราวสิบห้าสิบหกในชุดสีชมพูใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มมาเป็นอย่างดีทำให้นางดูงดงามและโดดเด่นมากกว่าเด็กสาวชาวบ้านทั่วไป กำลังยืนรอให้คนสกุลหลิวมาเปิดประตูให้ตน

“เสวี่ยเอ๋อ เกิดอะไรขึ้นเหตุใดเจ้าถึงได้มาที่นี่”

จางเมิ่งเสวี่ยนบุตรสาวของพี่ชายจางซานเหนียงยืนบิดไปมาด้วยท่าทางเขินอาย

“ท่านปู่ให้ข้านำเนื้อมาให้ท่านย่าเล็กเจ้าค่ะ”

จางเมิ่งเสวี่ยบอกจุดประสงค์ของตนทั้งยังสอดส่ายสายตามองหาใครบางคนที่นางแอบชอบ จางซานเหนียงเมื่อได้ยินคำว่าเนื้อนางก็ตาโตทันที

“พี่ฟู่เฉิงไม่อยู่หรือเจ้าคะ”

จางเมิ่งเสวี่ยถามอาหญิงของนางหลังจากที่เดินตามเข้าไปในเรือน จางซานเหนียงมัวแต่สนใจของในตะกร้าที่จางเมิ่งเสวี่ยนำมาจึงไม่ได้สนใจตอบคำถามของนาง

“มีขนมด้วยหรือ เหตุใดวันนี้นำของมาให้มากมายเพียงนี้เล่า”

จางเมิ่งเสวี่ยกลอกตาอย่างนึกรำคาญ แต่นางก็ต้องข่มใจเอาไว้เพราะที่นางมาวันนี้เพื่อที่จะมาพบหลิวฟู่เฉิงต่างหาก

“ก็แค่ไม่กี่อย่างเจ้าค่ะ พี่สะใภ้ของข้าพึ่งกลับมาจากบ้านเดิมเลยเอาขนมจากที่ร้านติดมาด้วย ท่านปู่เห็นว่ามีเยอะจึงนึกถึงพวกท่านและพี่ฟู่เฉิงที่ต้องตรากตรำอ่านตำรา เลยฝากมาให้ทานเป็นของว่างยามอ่านหนังสือ”

จางเมิ่งเสวี่ยนเมื่อพูดถึงหลิวฟู่เฉิงนางก็ทำเสียงอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม แม่เฒ่าจางได้ยินสะใภ้ใหญ่เสียงดังนางจึงออกจากห้องมาดู

“อ้าวเสวี่ยเอ๋อ”

แม่เฒ่าจางทักหลานสาวบ้านเดิมของนาง สายตาก็มองไปที่ตะกร้าที่จางซานเหนียงกำลังค้นอยู่

“คารวะท่านย่าเล็กเจ้าค่ะ”

จางเมิ่งเสวี่ยย่อตัวทำความเคารพให้กับแม่เฒ่าจางอย่างอ่อนช้อย แม่เฒ่าจางพยักหน้าให้นางอย่างชื่นชม อืม..คนที่จะมาเป็นหลานสะใภ้ของนางต้องอ่อนหวานมีกิริยาเช่นนี้ถึงจะเหมาะ จางเมิ่งเสวี่ยอ่านสายตาของแม่เฒ่าจางออกว่านางกำลังพอใจในท่าทางของตน นางจึงลอบยิ้มให้กับตนเองในใจ

“ท่านปู่เห็นว่าเรื่องเมื่อครั้งก่อนอาจทำให้ท่านย่ารู้สึกไม่ดีเท่าใดนัก จึงฝากให้ข้ามาดูท่านสักหน่อย ทั้งยังฝากเนื้อและขนมมาให้พี่ฟู่เฉิงด้วยเจ้าค่ะ”

จางเมิ่งเสวี่ยเอ่ยเสียงหวานบอกเหตุผลที่นางมาที่นี่ในวันนี้

“แล้วพี่ฟู่เฉิงล่ะเจ้าคะ อ่านตำราอยู่หรือ”

แม่เฒ่าจางส่งเสียงอึกอักเมื่อหลานสาวบ้านเดิมของตนถามหาหลานชายที่หายไปเป็นเดือนไม่ติดต่อมาเลย

“อืม...ช่วงนี้อาเฉิงกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับการอ่านตำรา ปีหน้าก็ต้องเข้าสอบจึงไม่ค่อยว่างนัก ฝากเจ้าขอบใจพี่ใหญ่ด้วยสำหรับของพวกนี้”

จางเมิ่งเสวี่ยพยักหน้ารับ แต่ภายในใจของนางแอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่มาแล้วแต่กลับไม่ได้พบคนที่นางแอบชอบ

“ยังมีอีกเรื่องเจ้าค่ะท่านย่า”

จางเมิ่งเสวี่ยหยิบถุงเงินออกจากแขนเสื้อยื่นให้แม่เฒ่าจาง

“ท่านปู่บอกว่าพี่ฟู่เฉิงร่ำเรียนจำเป็นต้องใช้เงินทองเพื่อเป็นทุน อาจจะไม่มากมายนักแต่ท่านปู่อยากให้ท่านรับเอาไว้”

แม่เฒ่าจางพยักหน้ารัวๆ นางรับถุงเงินจากจางเมิ่งเสี่ยมา เมื่อเปิดปากถุงดูเงินตำลึงห้าก้อนนอนอยู่ด้านใน แม่เฒ่าจางรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันใด เงินก้อนสุดท้ายนางได้ให้หลานชายไปแล้วที่เรือนจึงเหลือเพียงไม่กี่ร้อยอีแปะเท่านั้น นี่เป็นเหมือนสายโลหิตต่อชีวิตทำให้ตระกูลหลิวสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้