ยั่วยวนคุณชายรูปงาม

“ฝากเจ้าไปขอบใจพี่ใหญ่แทนข้าด้วยนะ เมื่ออาเฉิงสอบได้จีว์เหรินเมื่อใดรับรองว่าตระกูลหลิวจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้แน่”

นี่เป็นสิ่งที่จางเมิ่งเสวี่ยอยากได้ยิน เมื่อพี่ฟู่เฉิงสอบได้จีว์เหรินท่านปู่ก็จะมาคุยเรื่องแต่งงานของนางกับเขา ถึงแม้สองตระกูลจะรู้กันเรื่องนี้อยู่แล้วก็ตามแต่นางก็อยากประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่าพี่ฟู่เฉิงเป็นของนาง แม่พวกดอกท้อที่หวังจะมาเป็นสะใภ้ตระกูลหลิวจะได้เลิกล้มความคิดนั้นซะ

จางเมิ่งเสวี่ยอยู่คุยกับแม่เฒ่าจางสักพัก เมื่อรู้ว่าวันนี้ตนไม่สามารถพบหน้าพี่ฟู่เฉิงได้นางจึงไม่อยากอยู่ต่อ จางเมิ่งเสวี่ยขอตัวลาแม่เฒ่าจางจากนั้นจึงเดินออกจากตระกูลหลิวไป นางเดินยังไม่ถึงหน้าหมู่บ้านสายตาก็ไปสะดุดบางสิ่งเข้า ชายหนุ่มรูปงามในชุดขาวกำลังยืนชมบรรยากาศยามเช้าที่กำลังมีหมอกลงหนาอย่างเพลิดเพลิน

เมื่อก่อนนางคิดว่าหลิวฟู่เฉิงเป็นบุรุษที่หล่อเหลาที่สุดเท่าที่นางเคยพบมา แต่หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น หลิวฟู่เฉิงเทียบไม่ติดเลยสักนิดเดียว เหตุใดหมู่บ้านตระกูลสือถึงได้มีชายหนุ่มรูปงานเกลื่อนกลาดเช่นนี้

จางเมิ่งเสวี่ยแสร้งเดินไปใกล้ชายหนุ่มผู้นั้นจากนั้นจึงแสร้งล้มลงใกล้ๆ กับที่เขายืนอยู่

“ขออภัยคุณชายข้าเดินไม่ทันระวังจึงสะดุดก้อนหินเข้า”

จางเมิ่งเสวี่ยช้อนสายตาขึ้นมองร่างสูงแสดงท่าทางอ่อนแอสุดขีดเพื่อให้เขาช่วยพยุงนางขึ้น แต่สิ่งที่นางได้รับกลับมากลับเป็นสายตาเย็นชาที่น่ากลัวยิ่งนัก จางเมิ่งเสวี่ยตกใจจนลืมการแสดง นางรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไปทันที

“นางเป็นอะไรน่ะ”

หลิวซีฮันที่พาเสี่ยวหลงออกมาเดินเล่นตอนเช้าพร้อมกับซีหยวนไห่หนานมองหญิงสาวที่ท่าทางประหลาดผู้นั้นด้วยสายตาไม่เข้าใจ

“สมองของนางคงกระทบกระเทือน”

ซีหยวนไห่หนานตอบออกมาเบาๆ

“น่าสงสารยิ่งนัก เช่นนั้นนางคงต้องการหมอ”

คนทั้งสองมองไปทางที่จางเมิ่งเสวี่ยพึ่งเดินจากไปแล้วพวกเขาก็ส่ายหน้าพร้อมกัน เฉิงรุ่ยที่เดิมตามอยู่ด้านหลังถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ องค์ชายท่านจะเอานิสัยของตนมาแพร่ให้เด็กน้อยผู้นี้มิได้นะขอรับ ใต้หล้านี้มีท่านที่นิสัยแปลกประหลาดเพียงคนเดียวก็พอแล้ว

เจิ้งซูอี้ฝึกมวยของตนเสร็จแล้ว หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่นางจึงเดินออกมาตามหลิวซีฮันกลับไปทานข้าว เมื่อเห็นว่าน้องชายอยู่กับใครนางก็อยากหันหลังกลับทันที แต่เขามองเห็นนางแล้วจึงทำเช่นนั้นมิได้

“ซีฮันสายแล้วกลับไปทานข้าวเถอะ”

เจิ้งซูอี้พยักหน้าให้ซีหยวนไห่หนานเป็นการทักทาย จากนั้นจึงเดินจูงมือเด็กชายให้ตามตนเองไป ซีหยวนไห่หนานเดินมาขวางนางเอาไว้ทำให้เจิ้งซูอี้ไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างแรง

“โอ๊ย!!!”

นางยกมือกุมจมูกตนเองเอาไว้เพราะรู้สึกเจ็บ ซีหยวนไห่หนานยกยิ้มมุมปากท่าทางชอบใจ จากนั้นจึงก้มลงมองคนที่ตัวเตี้ยกว่า อืมมม...ร่างกายของนางยังไม่ค่อยโตสักเท่าใดนัก คงต้องขุนนางให้มากกว่านี้อีกสักหน่อย

ซีหยวนไห่หนานใช้นิ้วสัมผัสไปที่ริมฝีปากสีกลีบบัวของนางเบาๆ ทำให้เจิ้งซูอี้ที่กำลังตกใจที่นางชนเขาจนไม่ทันได้ระวังตัว

“นี่เจ้า!!!”

นางกำลังจะเอ่ยต่อว่าเขา แต่ซีหยวนไห่หนานโอบร่างเล็กเข้ามาหาตนซะก่อนทำให้เจิ้งซูอี้ปะทะเข้ากับอกแกร่งของเขาอีกครั้ง

“ปล่อยข้านะ!!!”

นางพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเจ้าคนหน้าไม่อายนี่ หลิวซีฮันมองพี่สาวกับพี่ชายข้างบ้านกอดกันด้วยสายตาสงสัย จื่อรุ่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เขารีบยกมือขึ้นปิดตาของเด็กน้อยแล้วรีบอุ้มเขาเดินกลับเรือนไปทันที

ซีหยวนไห่หนานไม่สนใจแรงดิ้นของนาง เขาก้มหน้าเข้าหานางช้าๆ เจิ้งซูอี้หลับตาเอียงหน้าหลบเขา นางไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ซีหยวนไห่หนานส่งเสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอทำให้เจิ้งซูอี้หันกลับมามองเขาอีกครั้ง ลูกกระเดือกที่กำลังขยับขึ้นลงบนลำคอแข็งแรงของเขาทำให้นางรู้สึกลำคอแห้งผากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่นะ

"เจ้าเป็นของข้าแล้ว”

ซีหยวนไห่หนานพูดเสียงเบาข้างใบหูเล็กของนาง เจิ้งซูอี้ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแต่ใบหน้างามของนางกลับแดงเรื่่อขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ นางผลักเขาออกจากนั้นจึงวิ่งกลับเรือนไป ซีหยวนไห่หนานเห็นท่าทางการแสดงออกของนางเขายิ่งอารมณ์ดียิ่งกว่าเดิม

จื่อรุ่ยที่พาหลิวซีฮันกลับมาส่งที่เรือนแล้ว เขาหันกลับไปมองทางเดิมที่ตนพึ่งจากมา เขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ เห็นแก่สวรรค์เถอะองค์ชายท่านจะทำสิ่งใดได้โปรดดูด้วยว่าที่นั่นมีเด็กเล็กอยู่ด้วยหรือไม่ หากยังกระทำตามใจตนเองอยู่อย่างนี้สวรรค์จะลงโทษเอานะพ่ะย่ะค่ะ

หลายวันมานี้ท่าทางของเจิ้งซูอี้ดูเหม่อลอยจนหลิวตงจวิ้นสังเกตเห็น เขาอยากจะถามบุตรสาวว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับนางแต่แม่นางหวังกลับส่ายหน้าบอกว่าให้ปล่อยนางไปก่อน เพราะนางโตแล้วนางอาจมีเรื่องให้คิดคนเดียวก็ได้ ความจริงตั้งแต่ที่นางถูกซีหยวนไห่หนานกอดครั้งนั้นนางเองก็ไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกอย่างไรกับเขา แต่ก่อนทั้งสองต่างต่อสู้เพื่อเอาชนะกันและกันตอนนี้นางจึงไม่รู้สึกคุ้นชินกับท่าทางของเขาเอาเสียเลย

 

เจิ้งซูอี้หลบหน้าซีหยวนไห่หนานมาหลายวันแล้ว เมื่อเขามาที่เรือนของนางนางก็จะหลบออกทางด้านหลัง หรือบางครั้งนางเจอเขาโดยบังเอิญนางก็จะรีบวิ่งหนีโดยไม่รอทักทาย ตอนนี้หัวใจของนางเต้นโครมครามทุกครั้งที่ทั้งสองเจอกัน นางทนเห็นตนเองเป็นเช่นนั้นไม่ได้จึงต้องรีบหนีไป

ซีหยวนไห่หนานเองก็รู้สึกบันเทิงใจที่ได้ดูปฏิกิริยาของนาง ทำให้เขานึกถึงสตรีบางคนที่หลบซ่อนอยู่ภายในใจ เขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าตอนนี้ตนเองรู้สึกอย่างไรกับเด็กสาวผู้นี้ เขารู้เพียงว่าเขาต้องการให้นางมาเป็นของของเขาเท่านั้น หากให้จื่อรุ่ยมาได้ยินเสียงในความคิดขององค์ชายของเขา จื่อรุ่ยจะต้องพูดออกมาว่า องค์ชายอาการเอาแต่ใจของท่านกำเริบอีกแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ

ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด เจิ้งซูอี้และหลิวตงจวิ้นขึ้นเขาล่าสัตว์นานกว่าเดิม จากที่ไม่เคยค้างคืนในภูเขาตอนนี้เปลี่ยนเป็นค้างหนึ่งคืน พอถึงช่วงเย็นของอีกวันพวกเขาถึงจะลงจากเขามา สัตว์ป่าเริ่มเข้าสู่ฤดูจำศีลทำให้หาตัวได้ยากพวกเขาเองก็ต้องตุนเสบียงเอาไว้ในช่วงหน้าหนาวเช่นกัน จึงจำเป็นที่จะต้องเร่งทำงานก่อนที่หิมะจะตกลงมา

หมู่บ้านตระกูลสืออยู่ในหุบเขาและค่อนข้างอยู่ห่างจากตัวอำเภอหลิงจือ ทำให้การเดินทางช่วงหน้าหนาวยุ่งยากยิ่งนักแม้แต่เกวียนโดยสารก็ไม่แวะเข้ามาที่นี่ ดังนั้นชาวบ้านมักจะซื้อของตุนเอาไว้จะได้ไม่ต้องเดินทางเข้าอำเภอในตอนที่หิมะตก

ปลายเดือนเก้าเป็นวันเกิดของหลิวอันอัน สองสามีภรรยาคุยกันว่าจะจัดงานวันเกิดครบอายุสิบห้าปีให้นางสักครั้ง ที่ผ่านมาพวกเขาทุกข์ยากกันมาอย่างหนัก อย่าว่าแต่งานวันเกิดเลยอาหารที่จะให้กินในแต่ละวันแทบจะไม่พอ เจิ้งซูอี้ไม่รู้ว่าแม่นางหวังวางแผนจะจัดงานวันเกิดให้ตนเพราะนางยังคงทำตัวเป็นปกติดั่งเช่นทุกวันไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนั้นขึ้นมาเลยสักนิด

ที่ตระกูลหลิววันนี้หลิวฟู่เฉิงเองก็กลับมา แต่การกลับมาครั้งนี้เขาแตกต่างออกไปเพราะเขากลับมาพร้อมกับชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่หนวดเครารุงรังท่าทางน่ากลัว แม่เฒ่าจางไม่รู้ว่าหลายเดือนที่ผ่านมาที่หลานชายหายหน้าไปไม่กลับมาบ้านเขาไปทำอะไรมากันแน่

“ท่านย่าข้าขอแนะนำให้พวกท่านรู้จัก เขาคือผู้ติดตามของข้านามว่าฟู่เถี่ยโถวขอรับ ตั้งแต่วันนี้เขาจะมาอยู่กับพวกเราที่นี่”