บทที่ 34 : ไดอารี่

หลังจากที่เจฟฟ์คลาดกับปวริศาไปเพียงเสี้ยวนาที เขาก็พยายามครุ่นคิดอยู่ว่าคนที่พาปวริศาออกไปคือใคร

“น้าขอคุยอะไรหน่อยได้ไหม พอมีเวลาคุยกับน้าไหมจ๊ะ”

เจฟฟ์รีบพยักหน้ารับ

“ได้ครับคุณน้าวันนี้ผมตั้งใจจะมาหาพี่แป้ง จะมาขอโทษและอธิบายความจริงให้ฟังครับ”

“น้าเองก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของเราสองคนนะ แต่น้ามีลูกคนเดียว ไม่ว่าเขาเป็นอย่างไรน้าก็รักของน้า น้าจะไม่มากล่าวหาว่าใครผิดใครถูกหรืออย่างไร แต่น้าแค่อยากบอกว่า ตั้งแต่น้าเลี้ยงลูกน้ามา น้าเห็นเขาเสียใจหนักๆ สองครั้ง ครั้งแรกก็ตอนที่เจย์เดนย้ายไปอเมริกา ครั้งที่สองก็เมื่อช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา และน้าก็ไม่อยากเห็นลูกสาวน้าต้องเสียใจอีก น้าพูดแค่นี้หวังว่าเจย์เดนจะเข้าใจนะ”

เจฟฟ์ก้มหน้า

“ครับผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นครับคุณน้า”

“น้าไม่รู้ว่าอนาคตของคนทั้งคู่จะเป็นอย่างไร ทั้งคู่รักกันมากน้อยแค่ไหน”

“ผมรักพี่แป้งจริงๆ นะครับ คุณน้า”

“เจย์เดนก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือว่า แค่คำว่ารักมันอาจจะไม่เพียงพอ แต่มันจะต้องมีความไว้ใจและเชื่อใจกันด้วย”

            เจฟฟ์สบตากับปิ่นมณีแล้วทั้งคู่ก็พูดคุยกันไปเกือบสองชั่วโมงทำให้เจฟฟ์คิดอะไรได้หลายอย่าง

“น้าว่าเจย์เดนค่อยมาวันหลังดีกว่า วันนี้ยายแป้งน่าจะกลับค่ำ”

            “พี่แป้งไปข้างนอกกลับค่ำแบบนี้บ่อยหรือครับ”

“นั่นไง ยังไม่ทันไร ก็เริ่มระแวงอีกแล้ว”

ปิ่นมณียิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ เจฟฟ์ยิ้มออกด้วยเก้อเขิน

“คือผมไม่ได้ระแวงนะครับคุณน้า แต่ผมกลัว ผมกลัวว่าจากเหตุการณ์นี้พี่แป้งจะไม่ยกโทษให้ผม พี่แป้งจะทิ้งผม”

“มันก็อาจจะเป็นช่วงที่โดนเอาคืนก็ได้นะ แค่นี้ก็จะท้อจะถอยแล้วหรือ”

“ไม่ครับ ผมไม่ถอยแน่นอน ผมจะพยายามตามง้อพี่แป้งให้ได้”

“งั้นเดี๋ยวรอน้าแป๊บนึง เมื่อเช้ายายแป้งเขาทดลองอบคุกกี้สูตรใหม่เขาบอกว่าเตรียมหาอาชีพเสริมไว้รองรับตอนตกงาน”

“ผมให้พี่แป้งแค่พักร้อน ไม่ได้ให้ออกเสียหน่อย แต่ก็มีคนโมโหเขียนใบลาออกมาเฉยเลย”

“เดี๋ยวน้ามานะ”

ปิ่นมณีเดินไปเอาถุงกระดาษในห้องแล้วหายไปในครัวแล้วเดินยิ้มออกมา

“อ่ะ .. เจย์เดนลองเอาไปชิมดู ให้ไปถึงห้องก่อนนะ แล้วค่อยแกะชิมจะได้มีเวลาค่อยๆลิ้มรสครั้งต่อไปตอนคุยกับยายแป้งจะได้บอกถูก เอ๊ะ.. เขาเรียกว่าอะไรนะ นึกออกแล้ว จะได้รีวิวให้ยายแป้งฟังได้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร นี่น้าช่วยเต็มที่แล้วนะ ถ้ายายแป้งรู้มีหวังงอนน้าแน่ๆ เลย”

“ขอบคุณครับคุณน้า”

ปิ่นมณียื่นถุงกระดาษที่บรรจุกล่องคุกกี้ไปให้แล้วคว้าตัวเจย์เดนมากอดพร้อมกับลูบหลังด้วยความอบอุ่น เจฟฟ์ไหว้ร่ำลากับหญิงวัยกลางคนอนาคตที่จะมาเป็นคนในครอบครัวของเขาอีกคน

ปิ่นมณีมองชายหนุ่มถือถุงกระดาษเดินออกไปแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า

“แม่ก็ช่วยเต็มที่แล้วนะ หวังว่าทั้งคู่จะเข้าใจกันเสียที”

เจฟฟ์หลังจากขับรถออกจากบ้านปวริศา เขาก็มุ่งตรงกลับคอนโด เขาเอาไอแพดขึ้นมาดูงาน เคลียร์อีเมลทำงานไปเรื่อยๆ จนค่ำ ก็เริ่มรู้สึกหิวแต่ก็ไม่อยากออกไปข้างนอก เขาจึงเดินไปโซนห้องครัวเพื่อที่จะทำอะไรง่ายๆ กิน แล้วเขาก็เห็นถุงกระดาษที่ใส่กระปุกคุกกี้ตั้งอยู่ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเทนมใส่แก้วแล้วมาหยิบกระปุกคุกกี้ออกจากถุง แล้วเขาก็เห็นเหมือนมีสมุดอะไรบางอย่างวางอยู่ที่ก้นถุง เขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู

“นี่คืออะไร.. ไดอารี่ของพี่แป้งหรือ มาอยู่ในนี้ได้อย่างไรนะ”

เจฟฟ์มานั่งที่โชฟาดื่มนมกับเปิดกระปุกหยิบคุกกี้ชิ้นพอดีคำขึ้นมากิน แค่เปิดกระปุกกลิ่นหอมก็วิ่งมาแตะที่จมูกแล้ว เขากินไปยิ้มไปนึกถึงหน้าคนทำก็ยิ้มกว้างไปอีก แล้วเขาก็เริ่มเปิดไดอารี่เล่มเก่าที่ตอนนี้เนื้อกระดาษค่อนข้างจะเหลืองตามขอบ รายมือเขียนตัวอักษรน่ารักบางหน้ามีตกแต่งด้วยปากกาหลากสี บางหน้ามีตกแต่งด้วยการวาดตัวการ์ตูน เขาเปิดอ่านไปทีละหน้าด้วยความเพลิดเพลิน บางตอนที่ปวริศาเขียนถึงเขาเจฟฟ์ก็จะยิ้มกว้างออกมา

“นี่พี่แป้งก็แอบชอบเราด้วยหรือนี่”

“เคสที่สนามบอลกับพี่หวานตอนนั้น นั่นพี่แป้งหึงเหรอ มิน่าละงอนได้น่ารักเชียว”

เจฟฟ์อ่านไปยิ้มไปแล้วเขาก็ตรงมาหยุดนิ่งเมื่อถึงหน้าที่ปวริศาเขียนบันทึกถึงเขาช่วงที่เขาไปอเมริกา

‘คิดถึง พี่แป้งคิดถึงเจย์เดนจัง ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเลย วันนี้พี่แอบร้องไห้ด้วยนะหลังจากที่คอลคุยกับเจย์เดนแล้ว เพราะครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้คุยกัน พี่ขอโทษที่พี่ไม่ได้บอกลาเจย์เดน’

“คืออะไรกันพี่แป้ง”

เจฟฟ์พูดกับตัวเองแล้วก็อ่านต่อ

‘น้าเดือนพูดถูกว่า เจย์เดนกำลังจะไปมีอนาคตที่ดี สังคมใหม่ที่ดี ถ้าพี่ยังคบยังคุยกับเจย์เดนอยู่นั่นก็เท่ากับพี่ไปขวางทางอนาคตที่สดใสของเจย์เดน แต่พี่ก็อยากจะยื้อเวลาไว้สักวันก็ยังดี ให้พี่ได้เห็นหน้าได้พูดคุยกับคนที่พี่รักสุดหัวใจ ทำไมโลกใบนี้ใจร้ายกับพี่จัง พี่รู้ว่าสิ่งที่น้าเดือนพยายามจะบอกพี่กับแม่คือ พี่ไม่คู่ควรไม่เหมาะสมกับเจย์เดน ถึงไม่ได้พูดตรงๆ แต่พี่ก็เข้าใจ และได้แต่หวังว่าถ้าเราเป็นคู่กันจริง เราคงได้มาเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันอีก รักเจย์เดนที่สุด พี่แป้ง’

            สีหน้าและแววตาของเจฟฟ์เปลี่ยนไป ใบหน้านิ่ง ขบกรามเบาๆ ดวงตาฉายแววตาที่โกรธและขุ่นเคือง

            “ทั้งหมดเป็นเพราะแม่งั้นหรือ”

‘คิดถึงจังไม่ได้คุยกันมา 8 วันแล้ว มันเป็น 8 วันที่แสนทรมานมากเลยรู้ไหม เจย์เดนจะเป็นอย่างไรบ้างนะ คิดถึงพี่หรือเปล่า จะโกรธพี่ไหม แต่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพราะอนาคตของเจย์เดนนะ น้าเดือนบอกว่าอยากให้เจย์เดนโฟกัสเรื่องการเรียน ถ้าไม่ได้คุยกับพี่เจย์เดนก็น่าจะมีเวลาทุ่มเทกับการเรียนมากขึ้น ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของพี่ พี่ยังรักและจะรอเจย์เดนอยู่ตรงนี้นะคะ ถ้าฟ้าเป็นใจสักวันเราต้องได้เจอกัน’

“พี่แป้งผมขอโทษที่ผมเข้าใจพี่ผิดมาตลอด จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่มีวันปล่อยมือพี่แน่นอน”

เจฟฟ์กดวิดีโอคอลไปที่อเมริกาซึ่งที่โน่นคงเป็นเวลาเช้ามืด แต่เขาร้อนใจอยากจะเคลียร์ทุกสิ่งอย่างให้จบ

            “เจฟฟ์ลูก..วันนี้คอลหาแม่แต่เช้า เอ.. วันนี้ลูกไม่มีปาร์ตี้ที่ไหนหรือจ๊ะ”

            “ไม่มีครับ แล้วแด๊ดกับคุณย่าละครับทำอะไรอยู่”

            “พ่อของลูกออกไปเดินดูต้นไม้หน้าบ้านอ่ะ คุณย่าก็มาพอดีเลย”

            หญิงสูงวัยสัญชาติอเมริกา หน้าตาใจดี ผมหยักศกสีขาว เดินด้วยท่วงทีที่คล่องแคล่วแข็งแรงเข้ามาโบกมือทักทาย

            “ไฮ..เจฟฟ์หลานรักของย่า เป็นอย่างไรบ้าง ย่าคิดถึงจังเลย”

            “สวัสดีครับคุณย่า ผมก็คิดถึงคุณย่านะครับ”

            “เห็นไหมลูกคุณย่าก็คิดถึงกลับมาย่ากับแม่นะ เดี๋ยวแม่เคลียร์เรื่องตั๋วให้”

            ผู้เป็นแม่เห็นจังหวะดี ก็เลยจะใช้จังหวะนี้ที่จะล็อบบี้ให้ลูกชายตนตอบรับและกลับมาที่อเมริกา เพราะเธอรู้ดีกว่า ลูกชายของเธอรักและเกรงใจย่ามาก

            “แม่ครับผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับเรื่องนี้”

            “นี่เดือนถ้าเราคิดถึงเจฟฟ์ก็ไม่เห็นต้องให้หลานกลับมาหาเราเลย เราก็บินไปหาหลานเองสิ”

            เดือนหรือแม่ของเจฟฟ์ทำหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อคุณย่าไม่เข้าทางเธอ เธอควรจะหว่านล้อมอย่างไรดี แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เจ้าลูกชายของเธอก็ชิงพูดเสียก่อน

            “ใช่ครับ ถ้าแม่กับย่าคิดถึงเจฟฟ์ก็บินมาหาเจฟฟ์ที่เมืองไทยนะครับ เดี๋ยวเจฟฟ์พาเที่ยว พากินอาหารไทยอร่อยๆ”

            “จริงด้วย ย่านะ ไม่ได้ไปเมืองไทยนานมากแล้ว เดี๋ยววางแผนไปหาหลานดีกว่า นะแม่เดือน”

            เจฟฟ์ยิ้มเมื่อคุณย่าคล้อยตามเขา แล้วเขาก็อยากจะเคลียร์กับคุณย่าให้รู้เรื่องไปเลย คนเป็นแม่จะได้ไม่มายุ่มย่ามจับคู่ให้เขาอีก

            “ถ้าคุณย่ามาเมืองไทย ผมจะแนะนำหลานสะใภ้ให้คุณย่ารู้จักนะครับ”

            “เจฟฟ์ นี่หลานไปเมืองไทยแค่ไม่มีเดือน หลานมีแฟนแล้วหรือ ใครกันนะเป็นผู้โชคดีคนนั้น”

            “คนที่ผมเคยเล่าให้ย่าฟังนะครับ”

            “อ๋อ.. หนูคนนั้นหรือ ที่บอกว่าเคยอยู่บ้านติดกัน ไหนเจฟฟ์บอกว่าเขาทิ้งเจฟฟ์ไปไงล่ะ”

            “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะครับคุณย่า เพราะมีใครบางคนอยากให้เราแยกกัน แต่เราสองคนรักกันนะครับคุณย่า ผมขออนุญาตคุณย่านะครับ เรื่องแฟนคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตผม ผมขอเลือกเองนะครับ สำหรับผู้หญิงคนนี้ผมรักของผมมาตั้งแต่ผมจำความได้ จะให้ผมลืมง่ายๆ คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ หวังว่าคุณแม่คงเข้าใจผมและไม่บังคับผมนะครับ เรื่องที่ผ่านมาผมจะไม่รื้อฟื้น แต่จากนี้ไปขอให้ผมเลือกและตัดสินใจเอง”

            ผู้เป็นแม่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วคนเป็นย่าก็หันมาคุยด้วย

            “เจฟฟ์เนี่ยได้เลือดพ่อมาเยอะจริง เดือน.. แม่ก็ไม่อยากให้ประวัติมันซ้ำรอยอีก ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เขาโตแล้ว อย่าไปกำหนดชีวิตลูกเลย ให้เขาเลือกทางเดินของเขาเองดีกว่า”

            “เอ่อ.. แต่ว่า”

            คนเป็นแม่ยังพยายามจะหาเหตุผลมาคัดค้านแต่ก็ถูกคนเป็นย่าตัดบทเสียก่อน

            “เดือนพวกเราก็แก่ตัวกันแล้วจะอยู่กันได้อีกกี่ปีก็ไม่รู้ อย่าไปกำหนดชีวิตลูกเลยปล่อยให้เขาเลือกทางเดินของเขาเอาตามนี้นั่นแหละ”

เจฟฟ์ยิ้มกว้างออกมา

“ขอบคุณครับคุณย่า”

“เอาเป็นว่า ย่าตามใจเจฟฟ์ เดี๋ยวย่าจะบินไปดูหน้าหลานสะใภ้ด้วยตัวเอง ส่วนแม่ของหลานจะไปหรือไม่ไปก็เรื่องของเขา โอ๊ย..ย่าตื่นเต้น ย่าต้องไปเตรียมหาของไปรับหลานสะใภ้แล้ว”