บทที่11 พระรองผู้มีความรู้สึกนึกคิด

“อาบเสร็จเรียกฉันแล้วกัน” หลังจากวางร่างเล็กลงนั่งที่ขอบอ่างเสียงนุ่มทุ้มก็เอ่ยพร้อมกับจัดการเปิดน้ำลงไปในอ่างให้เสร็จสรรพ ความแสนดีนี้นีรชาไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่เพียงแต่พอได้เจอมาเจอความอ่อนโยนด้วยตัวเองมันทำให้รู้สึกแตกต่างไปจากตอนนั่งเพียรเขียนนิยายก็เท่านั้น

“ไม่ต้องหรอก” เสียงหวานตอบกลับด้วยความมั่นใจในตัวเอง ครั้งหนึ่งนีรชาเคยถูกรถเฉี่ยวชนขณะปั่นจักรยานออกไปซื้อของหน้าปากซอยจนต้องใส่เฝือกอยู่เป็นเดือนๆ เธอยังช่วยเหลือตัวเองได้สบาย

“ตามใจแต่ถ้าเธอเกิดล้มหัวฟาดชักโครกจนขาหักเดินไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ อย่ามาโทษฉันทีหลังแล้วกัน” พายุว่าอย่างเอือมระอาร่างสูงเดินไปที่ประตู ก่อนที่นัยน์ตาคมจะชำเลืองไปด้านหลังแวบหนึ่งเพราะรู้สึกแปลกใจในท่าทีของแม่ดารา ต่อให้อุบัติเหตุอาจจะทำให้สมองของพราวดาวได้รับการกระทบกระเทือนอย่างที่เขาสงสัยแต่คนที่เป็นถึงดาราแถวหน้าโดยเฉพาะดาราที่ดูแลตัวเองยิ่งกว่าไข่ในหินปกติก็น่าจะเป็นคนเอ่ยปากให้เขาบริการตัวเองมากกว่าที่จะพูดด้วยสีหน้าอย่างนั้น แต่พายุก็ไม่ได้พูดความสงสัยของเขาออกมา

ผ่านไปราวสิบกว่านาทีเห็นจะได้ประตูห้องน้ำก็เปิดออกมา นีรชาอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเแบบส