บทที่ 10 (รีไรท์)

หลินเข่อซิงมองอวิ๋นเฟยหลงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

‘นายโผล่มาได้ถูกจังหวะสุด ๆ! ฉันซึ้งใจมาก! แต่เดี๋ยวก่อน... เขามาได้ยังไงกันนะ!?’

เธอยังไม่ทันได้ถามอะไร อวิ๋นเฟยหลงก็กวาดสายตามองกลุ่มชายชุดดำ ดวงตาเย็นชาของเขาทำให้พวกมันสะดุ้งถอยหลังโดยอัตโนมัติ

"ท...ท่านแม่ทัพกำราบแคว้น..."

เสียงของชายชุดดำคนหนึ่งสั่นระริก สีหน้าของมันซีดเผือดราวกับเห็นยมทูตมาเยือน

"ข้าถามอีกครั้ง" อวิ๋นเฟยหลงเอ่ยเสียงเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล "พวกเจ้ากำลังทำอะไร?"

"ข...ข้าแค่... เอ่อ..."

"หืม?"

เพียงแค่เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มือขวาจับไปที่ด้ามกระบี่ข้างกาย เหล่าชายชุดดำที่เห็นดังนั้นก็หน้าซีดปากสั่น

"ขออภัยขอรับ! ข้าไม่รู้ว่านางเป็นคนของท่าน! ข้าจะไม่กล้าแตะต้องนางอีก ไว้ชีวิตพวกข้าด้วย!"

หา!? คนของท่าน!?

หลินเข่อซิงแทบสำลักน้ำลาย ‘เดี๋ยวนะ! ฉันไปเป็น ‘คนของเขา’ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน' แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย เพราะตอนนี้พวกชายชุดดำกำลังก้มหน้าก้มตาคุกเข่าขอชีวิตจากยมทูตหน้าหยก

อวิ๋นเฟยหลงมองพวกมันนิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา "ไสหัวไปซะ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ"

"ขอรับ! ขอรับ!"

พวกมันพากันวิ่งหนีแทบไม่คิดชีวิต ราวกับกลัวว่าอีกเสี้ยววินาทีอวิ๋นเฟยหลงอาจเปลี่ยนใจ และเมื่อนั้นมันคงไม่มีโอกาสได้หายใจอีก

‘แค่ปรากฎตัวก็ทำเอาพวกตัวประกอบฉี่แทบราด นายพระเอกนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันแฮะ ต่อไปถ้าเกาะติดเขาไว้ คงไม่ต้องกลัวอันตรายอะไรแล้วล่ะ’ หลินเข่อซิงคิดอย่างมาดหมาย

อวิ๋นเฟยหลงมองดวงตากลมโตส่งสายตาเป็นประกายมาทางตน แล้วอดขนหลังคอลุกชันขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ บรรยากาศรอบข้างตอนนี้ก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

หลิงเฉินเห็นเจ้านายทั้งสองสบสายตากันอย่างหวานซึ้งก็ไม่อยากจะขัด แต่เมื่อมองใบหน้าของเจ้านายสาวแล้ว นางอดทักท้วงไม่ได้ ด้วยความกลัวว่าคุณชายจะมองเจ้านายสาวของตัวเองในทางไม่ดีว่าส่งสายตาเผยความนัย จึงตัดสินใจดึงชายเสื้อของหลินเข่อซิงเบา ๆ หลินเข่อซิงเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงจากชายเสื้อของตัวเองก็รู้สึกตัวจึงกระแอมเล็กน้อยแก้เก้อ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อวิ๋นเฟยหลงพลางเอ่ยถาม "เอ่อ... ท่านมาได้ยังไงหรือเจ้าคะ?"

ชายหนุ่มกอดอก ดวงตายังเย็นชาไม่เปลี่ยน

"ข้าควรเป็นฝ่ายถามเจ้ามากกว่า" เขากล่าวเสียงเรียบ "ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?"

โอ๊ย! มาแล้ว! โหมดคุณพ่อของพระเอก!

เธอรีบคิดหาข้อแก้ตัวทันที 'ต้องตอบยังไงถึงจะไม่โดนบ่นดีเนี่ย

"ข้าแค่... เอ่อ... ออกมาเดินเล่นเจ้าค่ะ!"

"เดินเล่น? ในป่าลึกนี่น่ะรึ?"

"...อ่า...ข้าชอบธรรมชาติน่ะเจ้าค่ะ!"

"หืม?"

‘ให้ตายเถอะ! ฉันโกหกไม่เก่งเลยจริง ๆ ! ทำไมนายต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วยยะ'อวิ๋นเฟยหลงจ้องเธอเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ ว่าอย่าทำตัววุ่นวาย"

"...!!!"

เธอรีบยิ้มแห้ง ๆ "ข้าก็ไม่ได้วุ่นวายขนาดนั้นสักหน่อยนี่เจ้าคะ... แค่...เอ่อ..."

อวิ๋นเฟยหลงเลิกคิ้วขึ้น "แค่เกือบถูกลักพาตัวงั้นหรือ?"

"...!!!"

หลินเข่อซิงยืนกุมมือแน่น เธอรู้ดีว่าตอนนี้เธอไม่มีข้อแก้ตัวอะไรอีกแล้ว

"ข้าขอโทษเจ้าค่ะ..." เธอพูดเสียงอ่อย

อวิ๋นเฟยหลงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง "ขึ้นม้า"

"หา?"

เขาหันไปที่ม้าของตน ก่อนจะหันกลับมามองเธอ "ข้าจะพาเจ้ากลับจวน"

"...!!!"

หลินเข่อซิงเงยหน้ามองขึ้นไปยังร่างสูงสง่าที่ขึ้นควบขี่ม้าคู่ใจของเขาเป็นที่เรียบร้อย สองมือกำยังเหียนแน่น เส้นเลือดปูดโปนตามลำแขนแข็งแกร่งและบนมือหนานั้นทำเอาหลินเข่อถึงกับกลืนน้ำชายลงคออย่างยากลำบาก แต่แล้วเธอก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงทุ้มต่ำของชายตรงหน้าดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงบ่งบอกว่าคนพูดเริ่มหงุดหงิดแล้ว

"หรือเจ้าจะเดินกลับเอง?" หลินเข่อซิงรีบส่ายหัวสุดแรงเกิด "ขึ้นก็ขึ้นเจ้าค่ะ!"

หลินเข่อซิงมองม้าราวกับสุนัขมองฟ้า เธอจะก้าวขึ้นไปอย่างไร เกิดมายังไม่เคยขี่ม้าเลยสักครั้ง ตอนอยู่โลกเดิมตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยเลยที่จะมีโอกาสไปเที่ยวที่ไหน ขีวิตในวัยทำงานของเธอนั้น มีแต่บ้านกับที่ทำงาน วนลูปไปเช่นนี้มาหลายปีดีดักแล้ว