บทที่ 107 เพราะข้าเป็นห่วงเจ้า

บทที่ 107

เพราะข้าเป็นห่วงเจ้า

            ยามบ่ายของวันนั้นเอง กงเยียนซูกับโจวหวังเยว่แวะมาดูสินค้าที่ร้านซินหลิน

            ทันทีที่มาถึง โจวหวังเยว่แยกกับกงเยียนซูไปเลือกดูสินค้าด้วยท่าทีตื่นตาตื่นใจ เวลานี้กงเยียนซูกับลูซินฟางจึงมีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพัง

            “พี่ห้าสนใจสินค้าของร้านซินหลิน ช่วงที่เขาอยู่เมืองเล่ออันต้องรบกวนเจ้าแล้ว” กงเยียนซูเอ่ยทักทายด้วยสีหน้าเก้อเขิน

            หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ให้กับชายหนุ่ม พลางตอบว่า “มีคนกระเป๋าหนักมาอุดหนุน ข้าย่อมดีใจอยู่แล้ว กลับกัน ร้านของเราต้องขอบคุณพวกท่านที่มาอุดหนุนบ่อยๆ เจ้าค่ะ”

            “ไม่ถึงขนาดหรอก สินค้าร้านซินหลินคุณภาพดีทุกอย่าง บริการก็ดีมาก ลูกค้าที่ซื้อไปแล้วก็อยากกลับมาซื้อใหม่ อ้อ ชาสมุนไพรที่ซื้อไปคราวก่อนใกล้จะหมดแล้ว เจ้าพอจะแนะนำใบชาอย่างอื่นให้ข้าได้หรือไม่”

            “ได้แน่นอนเจ้าค่ะ”

            พูดจบ ลู่ซินฟางเดินนำชายหนุ่มไปทางจุดที่วางขายใบชา

            หญิงสาวแนะนำใบชาแต่ละชนิดให้กับกงเยียนซู ชาดอกไม้ ชาสมุนไพร และชาหายากใหม่ๆ

            ระหว่างแนะนำสินค้าให้กับกงเยียนซู จู่ๆ ในหัวของลู่ซินฟางก็ผุดไอเดียการตกแต่งหน้าร้านเครื่องประดับ รวมถึงเรื่องที่ว่าจะเลือกใครมาเป็นพนักงานขายดี

            พนักงานขายเครื่องประดับต้องหูตาว่องไว พูดจาฉะฉาน มีไหวพริบรับมือกับผู้ซื้อได้เก่ง และต้องป้องกันตัวเองได้ด้วย

            อยู่ดีๆ หญิงสาวก็เงียบไป กงเยียนซูจึงลองเรียกนาง

            “ซินฟาง?”

            ลู่ซินฟางสะดุ้งเบาๆ ตอบรับอย่างฉับไหว

            “อ๊ะ…เจ้าคะ”

            “เห็นเจ้าเหม่อลอย มีเรื่องอะไรรบกวนใจเจ้าหรือ”

            ได้ยินคำถามของกงเยียนซู หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนหมกมุ่นเรื่องขยายกิจการใหม่มากเกินไป

            ลู่ซินฟางยิ้มแห้งๆ พลางมองกงเยียนซูอย่างลังเล

            “คือว่า…”

            ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหญิงสาวด้วยความสงสัย

            ลู่ซินฟางเม้มปากเงียบ แต่หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วน นางก็เอ่ยถามกงเยียนซูว่า “ข้ากำลังวางแผนขยายร้านที่เมืองหลวงเจ้าค่ะ”

            “เจ้าจะเปิดร้านซินหลินที่เมืองหลวงหรือ” กงเยียนซูถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

            หญิงสาวสั่นศีรษะเบาๆ พลางอธิบาย “ไม่ใช่ร้านซินหลินที่ขายสินค้าจิปาถะหรอกเจ้าค่ะ แต่เป็นร้านขายเครื่องประดับ พอดีข้าได้สินค้าใหม่จากพ่อค้าเร่แบบบังเอิญ ทดลองผลิตสินค้ามาได้สักพักแล้ว และสินค้าตัวนี้ต้องเปิดตลาดในเมืองใหญ่ๆ อย่างเมืองหลวงเจ้าค่ะ”

            “อย่างนั้นหรอกหรือ คงเป็นสินค้าราคาสูงใช่หรือไม่?”

            “เจ้าคะ”

            กงเยียนซูยกมือขึ้นจับคาง ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววครุ่นคิดและเคร่งขรึม

            พอเห็นแบบนี้ ลู่ซินฟางจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงลังเล “คนอย่างข้า เปิดร้านที่เมืองหลวงทำเกินตัวไปหรือเปล่าเจ้าคะ”

            กงเยียนซูรีบสั่นศีรษะปฏิเสธ “ไม่ใช่”

            “แต่สีหน้าท่านดูกังวล?”

            “นั่นเพราะข้าเป็นห่วงเจ้าต่างหาก!” ชายหนุ่มโพล่งอย่างที่ใจคิด

            “เอ๊ะ!?”

            “ข้าได้ยินจากหลางไป๋มาน่ะ เจ้ามักจะทุ่มเทให้กับงานมากเกินไปจนลืมดูแลตัวเอง เลยอดเป็นห่วงเจ้าไม่ได้”

            พูดจบ ชายหนุ่มเกาแก้มอย่างขวยเขิน

            “เรื่องนี้เองหรอกหรือ”

            น้ำเสียงของชายหนุ่มตอนเอ่ยคำว่า เป็นห่วง นุ่มนวลจนทำให้นางใจสั่นไหว

            จริงอยู่ ลู่ซินฟางคนเก่าร่างกายอ่อนแอ แค่อากาศเปลี่ยนก็ล้มป่วยแล้ว

            ทว่า…นั่นคือลู่ซินฟางคนเก่า

            ตั้งแต่ลู่ซินฟางเข้ามาสวมร่างนี้ ถึงจะโหมทำงานหนัก แต่ยังไม่เคยล้มหมอนนอนเสื่อเลยสักครั้ง  

            “ถ้าเป็นเรื่องโหมงานหนัก ข้าสัญญากับทุกคนไว้แล้วว่าจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด ท่านวางใจได้”

            ชายหนุ่มยิ้มโล่งใจ “เช่นนั้นก็ดี หากรู้ว่าเจ้าหักโหมงานหนัก ข้าก็จะบังคับให้เจ้าพักทันที”  

            “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ”

            “พูดถึงเรื่องขยายสาขาที่เมืองหลวง ข้าสามารถช่วยเจ้าหาทำเลเปิดร้าน และแนะนำการยื่นเอกสารเปิดร้านกับกรมคลังได้”

            “แบบนั้นช่วยได้มากทีเดียว ขอบคุณเจ้าค่ะ”

            “กลับกันเลยต่างหาก ข้าเป็นฝ่ายดีใจเสียอีกที่เจ้าหันมาพึ่งพาข้า” กงเยียนซูพูดพร้อมมองนางด้วยแววตารักใคร่

            หญิงสาวหลุบตามองพื้นอย่างเขินอาย

            กงเยียนซูมองแก้มที่แดงระเรื่อของหญิงสาว สักครู่หนึ่ง เขาก็กระแอมแล้วกล่าวตัดบท “เอาเป็นว่า ข้าจะให้โม่หยวน…ญาติของข้าที่คอยดูแลกิจการที่เมืองหลวงน่ะ เขาชื่อกงโม่หยวน เป็นคนไว้ใจได้ และยังมีประสบการณ์ทำการค้ามาหลายปี ข้าจะให้เขาเลือกทำเลไว้หลายๆ ที่ หากเจ้าสะดวก ค่อยๆ เลือกดูก็ได้”

            “ขอบคุณท่านมาก”

            นอกจากนี้ กงเยียนซูยังถามกำหนดวันเปิดร้านค้า

            ลู่ซินฟางไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้น จึงตอบกลับว่า อาจเป็นต้นฤดูหนาวหรือปีหน้า อย่างไรก็ดี นางอยากหาทำเลเปิดร้านล่วงหน้าไว้ก่อนที่ฤดูหนาวจะมาเยือน

            เมื่อฟังจบ ชายหนุ่มก็ครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

            “เช่นนั้นก็พอดีเลย หลังงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ ข้าต้องเดินทางกลับเมืองหลวง ตรวจงานสาขาทางนั้น เจ้าจะเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกับข้าหรือไม่”

            แม้กงเยียนซูจะชวนโดยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ลู่ซินฟางกลับรู้สึกเขิน 

            การเดินทางร่วมกับกงเยียนซูแม้จะมีผู้ติดตามไปด้วยหลายคน แต่ระหว่างเดินทางร่วมกัน ย่อมมีโอกาสใกล้ชิดกันหลายต่อหลายครั้ง 

            ทันใดนั้น กงเยียนซูทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดได้ เขารีบอธิบายเพิ่มว่า “ที่ชวนเจ้าเดินทางด้วยกัน ข้าไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอกนะ ไม่สิจริงๆ ก็คิดอยู่ว่าการเดินทางร่วมกันครั้งนี้ ข้าอาจสร้างความประทับใจให้เจ้าได้บ้าง แต่เหนืออื่นใด หากเดินทางเข้าเมืองหลวงด้วยกัน ทางข้าก็จะอำนวยความสะดวกให้เจ้าได้หลายอย่าง”

            หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ กับท่าทางร้อนรนของชายหนุ่ม ก่อนจะตอบกลับว่า “ถ้าอย่างนั้น ข้าต้องรบกวนท่านด้วย”

            นี่เป็นการเดินทางเข้าเมืองหลวงครั้งแรกของลู่ซินฟาง พึ่งพาคนมีเส้นสายย่อมดีกว่า

            “วันออกเดินทาง ข้าจะให้คนมาบอกเจ้าล่วงหน้า”

            “เจ้าค่ะ”

            เมื่อตกลงกันได้แล้ว กงเยียนซูก็เลือกใบชาต่อ แม้จะมีท่าทีประดักประเดิดก็ตาม

            ด้านโจวหวังเยว่ยังคงหอบหิ้วของเต็มไม้เต็มมือออกจากร้านอย่างตื่นเต้นเหมือนทุกที