บทที่ 54 ความใสซื่อของหมาป่าสาว ชุน

บทที่ 54

ความใสซื่อของหมาป่าสาว ชุน

            ด้วยความร่วมมือจากทุกคน ผ่านไปเพียงหนึ่งสัปดาห์ ลู่ซินฟางก็ได้อาคารหลังใหม่มาครอบครอง เหลือก็แค่ตกแต่งร้านกับรับคนงานเพิ่ม

            อย่างหลังพักเอาไว้ก่อน เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด และตรงกับวันที่ชิงเหลียนมาสอนวิชาเลข ลู่ซินฟางที่ต้องการพักสมองจึงเข้าครัวทำขนมแป้งไส้ถั่วหวานกับอาหารกลางวันของเด็กๆ ด้วยตัวเอง

            พูดถึงเรื่องน่าปวดหัวในช่วงนี้ ไม่พ้นเรื่องการสั่งจองชุดแก้วชา พ่อค้าบางคนก็ใจร้อน เร่งให้ร้านซินหลินผลิตสินค้าออกมาเร็วๆ บางคนถึงขั้นมากดดันทุกวัน วันละหลายๆ รอบ พ่อค้าบางคนก็หัวหมอ อยากกักตุนชุดแก้วชาจำนวนมากๆ ในครั้งเดียว เลยจ้างวานพ่อค้าจากร้านเล็กๆ ทำทีมาสั่งจอง ส่วนบางคนถึงกับทุ่มทุนให้เงินใต้โต๊ะหลางไป๋

            หลางไป๋ไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน และมองเห็นพิรุธของพ่อค้าเหล่านั้น เลยแก้ปัญหาได้เร็ว

            พอนึกเรื่องชวนให้ปวดหัว ลู่ซินฟางก็พ่นลมหายใจยาวๆ ออกมา

            “เฮ้อ…”

            ชุนที่เดินไปส่งเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ที่ห้องเรียนแล้วย้อนกลับมาหาลู่ซินฟางที่ครัว เห็นตอนนายหญิงถอนหายใจพอดี เกิดความเข้าใจผิด คิดว่านายหญิงคงเหนื่อยที่ต้องเตรียมอาหารคนเดียว นางจึงถลกแขนเสื้อ สาวเท้าไปยังอ่างล้างมือ    

            “วันนี้เด็กๆ มาเรียนเยอะมาก ให้ข้าช่วยนายหญิงทำหมั่นโถอีกแรงนะเจ้าคะ” ชุนกล่าวพร้อมกับเช็ดมือให้แห้ง

            ลู่ซินฟางพยักหน้าตอบ “อืม”

            แล้วทั้งสองก็ช่วยกันปั้นหมั่นโถเป็นรูปตัวการ์ตูน ทำแบบนี้เหมือนปล่อยให้สมองได้จินตนาการไปเรื่อยๆ ลู่ซินฟางรู้สึกสบายใจขึ้นมากทีเดียว

            “พูดก็พูดเถอะ ไม่เจอแค่พักเดียว เจ้าเด็กตงตงคนนั้นสงบลงมากเลยเนอะ”

            ลู่ซินฟางเปิดประเด็น พลางคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า

            ตอนที่จางต้วนมาส่งตงตงกับเม่ยเม่ย ใครจะคิดเล่าว่า เจ้าเด็กเกเรอย่างตงตงจะก้มศีรษะให้ความเคารพลู่ซินฟาง ทำเอานางเผลอตัวเบิกตามองด้วยความตะลึงเลยทีเดียว

            ชุนเองก็คงคิดเหมือนกันจึงขำพรืดออกมา

            ลู่ซินฟางเห็นหญิงสาวหัวเราะอย่างสนุกสนานก็พลอยยิ้มตามไปด้วย

            ชุนปาดน้ำตาตรงหางตาหลังจากหยุดหัวเราะแล้ว พูดปนขบขำว่า “ถูกหลางไป๋อบรมไปทีเดียวไม่กล้าฮืออีกเลยเจ้าค่ะ คิกๆ นึกแล้วก็ตลก”

            ชุนเคยเล่าว่า วันแรกที่ตงตงกับเม่ยเม่ยมาเรียน เด็กชายก็แผงฤทธิ์ทันที รบกวนเพื่อนๆ ในห้องเรียน ก้าวร้าวในหลางไป๋

            ภายนอกหลางไป๋เป็นคนสุขุม แต่หากได้โกรธ ความน่ากลัวนั้นแม้แต่ลู่ซินฟางยังต้องยอม

            หลางไป๋บอกให้ชุนนำของว่างของวันนั้นออกมา จากนั้นก็สั่งงดขนมในส่วนของตงตง

            เด็กๆ ชอบของหวาน อีกอย่าง การที่เพื่อนๆ ทั้งห้องได้กินขนมอร่อย ยกเว้นตัวเอง เป็นใครก็ต้องรู้สึกสะเทือนใจเป็นธรรมดา

            ถึงอย่างไร ตงตงก็เป็นแค่เด็ก 8 ขวบ ถูกดัดนิสัยด้วยวิธีนี้ย่อมไม่กล้าอวดเก่ง

            “ท่านต้องเห็น ตอนเลิกเรียนก็ถูกหลางไป๋อบรมอีกรอบ สั่งให้เช็ดโต๊ะ เก็บหนังสือ เจ้าหนูนั่นยอมทำทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ”

            กว่าจะได้กินขนม ในวันนั้นตงตงถูกหลางไป๋อบรมเป็นชั่วยาม

            “อย่าแกล้งเขานักล่ะ” ลู่ซินฟางพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

            ชุนหัวเราะฮ่าๆ แล้วตอบ “เห็นว่าตอนอยู่ที่บ้านก็เป็นเด็กดีด้วย รู้จักช่วยพ่อทำงานแล้ว”

            ลู่ซินฟางยิ้มพลางส่ายหน้าเบาๆ

            คงกลัวว่าความเกเรของตนจะรู้ถึงหูหลางไป๋แล้วจะถูกอบรมอีก เลยทำตัวเป็นเด็กดีสินะ

            คิดจบ ลู่ซินฟางก็ขำคิกๆ ไม่ต่างจากชุน สักครู่ผ่านไป นางจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่ ช่วงนี้ข้าไม่เห็นจิ่นเซี่ยแวะมาหาเจ้าเลย พวกเจ้าทะเลาะกันหรือ”

            ชุนทำปากยื่นแล้วพูด “ไม่ได้ทะเลาะเจ้าค่ะ ครึ่งเดือนก่อนเขามาหาข้า บอกว่าต้องติดตามนายท่านเข้าเมืองหลวง จะไม่เจอกันพักหนึ่ง แล้วก็บอกว่าจะเอาของฝากมาให้ด้วย ก็ดีใจอยู่หรอกที่จะได้เนื้อชิ้นโต แต่ทำไมต้องมาบอกข้าด้วย ไม่เข้าใจเลย”

            “เนื้อหรือ” ลู่ซินฟางกะพริบตาถี่ พร้อมทวนคำอย่างติดใจ

            ทำไมคุยไปคุยมาถึงวกเข้าเรื่องเนื้อได้ล่ะ

            “เวลาที่เผ่าหมาป่ามอบของฝากให้กันส่วนใหญ่ก็เป็นเนื้อชิ้นโต เนื้อกวาง เนื้อกระต่าย เอ…นายหญิงไม่ทราบหรือ” ชุนตอบพร้อมถามกลับด้วยสีหน้าพาซื่อ

            มุมปากของลู่ซินกระตุกเล็กน้อย

            เรื่องในต่างมิตินางจะไม่รู้ได้อย่างไร ก็คลุกคลีอยู่ที่นั่นมาตั้ง 10 ปี

            แต่ว่า เจ้าเด็กคนนี้ไม่ซื่อเกินไปหน่อยหรือ ถึงคิดว่าของฝากจากจิ่นเซี่ยจะเป็นเนื้อน่ะ!

            เฮ้อ…

            และแล้ว ก็มีเรื่องให้ลู่ซินฟางต้องถอนหายใจเพิ่มอีกหนึ่งเรื่องจนได้

            “อุบ!”

            จู่ๆ ชุนก็ยกมือปิดปากตัวเอง ดวงตาเรียวรีสอดส่ายไปทางประตู เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร นางก็ตบหน้าอกตัวเองด้วยท่าทีโล่งใจ

            “เป็นอะไรอีก?” ลู่ซินฟางถาม อยู่กันมาตั้งนาน แต่ไม่เคยเข้าใจความคิดของเด็กคนนี้เลย

            ชุนขยับมาใกล้ๆ ตอบด้วยเสียงกระซิบ

            “ข้าไม่ควรพูดคำว่าเนื้อกระต่าย เดี๋ยวจะทำให้อาอวิ๋นกับเสี่ยวเหมยหวาดกลัวเอา”

            หมายถึงพี่น้องกระต่ายหู่จือหรอกหรือ!

            หลงเข้าใจว่า ชุนจะตระหนักได้แล้วว่าจิ่นเซี่ยเป็นมนุษย์ และมนุษย์นั้นไม่มอบของฝากเป็นเนื้อ

            ลืมไปเลย สมองของชุนคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน