บทที่ 55 เพราะการเปิดร้าน เป็นสิ่งเดียวที่พอจะทำให้ลูกๆ ได้ (ครึ่งแรก)

บทที่ 55

เพราะการเปิดร้าน เป็นสิ่งเดียวที่พอจะทำให้ลูกๆ ได้ (ครึ่งแรก)

            ผ่านมาอีกครึ่งเดือน กำหนดส่งแก้วชาก็มาถึง

            เนื่องจากลู่ซินฟางต้องจัดการคิวรับสินค้ากับเหล่าพ่อค้าใจร้อนที่มารอกันตั้งแต่เช้า ซินหลินกับหลางไป๋จึงทำหน้าที่ขนย้ายสินค้าระหว่างมิติ

            หลังจากทั้งสองคนทำการขนส่งสินค้ามาเก็บไว้ที่โกดังสินค้าเสร็จแล้ว ตอนที่กลับมารายงานลู่ซินฟาง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

            หากแค่นั้นคงไม่มีอะไรให้ต้องสงสัย เหล่าสัตว์อสูรที่เพิ่งเดินทางมาจากต่างมิติ บนใบหน้าก็เปื้อนยิ้มแปลกๆ เช่นกัน

            “พวกเจ้ายิ้มแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ถ้ามีเรื่องน่ายินดีอะไรก็เล่าให้ข้าฟังด้วยสิ”

            ลู่ซินฟางพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยระคนน้อยใจ ถึงอย่างนั้น กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคน

            ยิ่งกว่านั้น ซินหลินกับหลางไป๋หลังจากหันไปมองหน้ากันราวกับส่งสัญญาณผ่านสายตา พวกเขาก็ยกมือขึ้นปิดปาก เห็นชัดว่าตั้งใจจะไม่บอก

            “อะไรกัน ขี้งก!”

            “ฮะๆ”

            พอเห็นซินหลินหัวเราะร่วน ลู่ซินฟางยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม

เด็กคนนี้ปกติจะสุขุมเหมือนกับผู้ใหญ่ ถ้าถึงขั้นหัวเราะออกมาแบบนี้ คงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีธรรมดาแล้วกระมัง

            ยิ่งคิด ลู่ซินฟางก็ยิ่งสงสัย

            ต้องลองตื้อหลางไป๋สักหน่อย

            ลู่ซินฟางขยับเข้าใกล้หมาป่าหนุ่ม พูดพลางยิ้ม “หลางไป๋ มีเรื่องน่ายินดีอะไรหรือ บอกมาเถอะนะ…นะๆๆ นิดเดียวก็ได้ นิ้ดเดียว…”

            หลางไป๋ซื่อสัตย์กับลู่ซินฟางเป็นอย่างมาก ครู่เดียวก็ใจอ่อน ยอมแย้มพรายว่า “อะแฮ่ม ถ้าเสร็จธุระทางนี้แล้ว ท่านซินฟางลองกลับไปที่ต่างมิตินะขอรับ”

            “เกี่ยวกับต่างมิติหรอกหรือ” ลู่ซินฟางพึมพำ และไม่วายครุ่นคิด

            …หรือจะมีสัตว์อสูรมาขอเป็นพันธมิตรร่วม

            …หรือว่าพื้นที่มิติต่างโลกขยายกว้างขึ้น

            เรื่องอะไรกันแน่นะ

            ระหว่างที่ลู่ซินฟางคิดไม่ตกอยู่นั้น หู่จืออวิ๋นเข้ามารายงาน

            “นายหญิงขอรับ เถ้าแก่จงจากร้านไห่ฉางมารับสินค้าแล้ว”

            ลู่ซินฟางดึงความคิดกลับ จังหวะที่กำลังขยับปากพูดกับหู่จืออวิ๋น เสี่ยวจวิน ลูกจ้างในร้านก็กระหืดกระหอบเข้ามา

            “นายหญิง ตัวแทนร้านอี๋หนานโวยวายใหญ่เลยเจ้าค่ะ บอกว่ามารอรับสินค้าตั้งแต่เช้าแล้ว ทำไมร้านซินหลินไม่ส่งสินค้าให้เสียที หรือว่าจะโกงกัน”

            เฮ้อ…ตาแก่ใจร้อนพวกนี้นี่!

            หญิงสาวบ่นในใจ จากนั้นตั้งสมาธิกับการทำงานตรงหน้า

            ด้านหลางไป๋กับซินหลินเองก็กลับไปทำงานของตนแล้วเช่นกัน

            ลู่ซินฟางพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น

            เอาละ รีบทำงานของวันนี้ให้เสร็จ จะได้ไปหลินที่ต่างมิติ!

            ถึงตั้งใจเช่นนั้น แต่กว่าจะจัดการเคลียร์คิวงาน พร้อมกับจัดการส่งสินค้าให้กับลูกค้าจนครบทุกคน เวลาก็ล่วงเลยมาถึงค่ำ

            การรับมือกับอารมณ์ของผู้คนทำเอาลู่ซินฟางเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด เหนื่อยยิ่งกว่าตอนที่บุกเบิกทำสวนในพื้นที่ต่างมิติเสียอีก

            หญิงสาวฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

            “เฮ้อ!”

            “น้ำชาขอรับ”

            เสียงทุ้มละมุนของหลางไป๋ดังขึ้น ลู่ซินฟางขยับใบหน้า ใช้คางเกยกับโต๊ะ ดวงตาคู่สวยเหลือบมองหมาป่าหนุ่มที่ยกชาเข้ามาเสิร์ฟด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

            “หลางไป๋ของเราสุดยอดไปเลยน๊า รับมือกับพวกคนแก่ที่ชอบจู้จี้มาทั้งวันแล้ว งานในส่วนของบัญชีก็ทำไม่ขาดตกบกพร่อง แถมเจ้ายังม่บ่นเลยสักคำ ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ” ลู่ซินฟางพึมพำด้วยน้ำเสียงยานคางของคนที่เหนื่อยล้า

            “แค่นี้สบายมากขอรับ” หหลางไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม

            แวบนั้น ลู่ซิฟางรู้สึกเหมือนเห็นร่างของหลางไป๋มีแสงสว่างเจิดจ้าปรากฏรอบๆ ตัว เหมือนกับพระโพธิสัตว์

            หญิงสาวเปลี่ยนท่านั่งเป็นยืดหลังตรง

            “ว้าว สมกับเป็นพ่อบ้านหนุ่มไฟแรงจริงๆ!”

            หลางไป๋ยังคงยิ้มจางๆ “ค่ำมากแล้ว ท่านซินฟางควรกลับคฤหาสน์ไปพักผ่อนนะขอรับ”

            พอหลางไป๋เอ่ยขึ้นมา ลู่ซินฟางถึงเพิ่งรู้ตัว “นั่นสินะ เวลาขนาดนี้แล้วหรือเนี่ย”

            พอเคลียร์บัญชีลูกค้าคนสุดท้ายเสร็จ ซินหลินกับคนอื่นๆ ก็ปิดร้านแล้วกลับต่างมิติ

            ชิงเหลียนนั้นมีสามีมารับกลับบ้าน ภายในร้านเลยเหลือแค่ลู่ซินฟางกับหลางไป๋

            ตอนแรกตั้งใจจะสรุปยอดบัญชีคร่าวๆ เสร็จแล้วค่อยกลับ แต่รู้ตัวอีกทีท้องฟ้าก็มืดเสียแล้ว

            “ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องทำงานล่วงเวลานะ” ลู่ซินฟางบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด 

            หมาป่าหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อย “ข้าจะทิ้งนายหญิงไว้ที่ร้านในเวลาค่ำมืดเช่นนี้แล้วหนีกลับไปก่อนได้อย่างไรขอรับ” 

            คำพูดของหมาป่าหนุ่มทำเอาหัวใจของลู่ซินฟางเกิดความอบอุ่น

            หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยน้อยก่อนถาม “ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเลยเถอะ อ้อ วันนี้จะพักที่คฤหาสน์หรือกลับต่างมิติ”

            หลางไป๋ครุ่นคิดสักครู่ แล้วตอบว่า “ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ข้าคิดว่าจะอยู่พักที่นี่ขอรับ ถือโอกาสคุ้มครองท่านซินฟางกลับคฤหาสน์ด้วย”

            “เจ้านี่นะ กังวลมากเกินไปแล้ว”

            อันที่จริง อาจิ้งที่ทำหน้าที่เป็นสารถีให้กับลู่ซินฟางคือสัตว์อสูรเผ่าหมาป่า อาจิ้งไม่เพียงทำหน้าที่ขับรถม้า ยังเป็นองครักษ์ส่วนตัวตอนที่ลู่ซินฟางต้องเดินทางไปไหนมาไหน

            แต่ถ้าหลางไป๋ต้องการคุ้มครองนาง นางก็ไม่ขัดข้อง

            เมื่อคุยกันจบ ทั้งสองช่วยกันตรวจดูตะเกียงว่าดับหมดหรือยัง จากนั้นค่อยเดินออกไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่หน้าร้าน

            ระหว่างนั่งรถม้ากลับคฤหาสน์ หลางไป๋ถามขึ้นด้วยความสงสัย “นายหญิง ข้าสงสัยมาสักพักแล้ว ท่านยอมเหนื่อยขนาดนี้เพื่ออะไรหรือขอรับ”

            ลู่ซินฟางมีมิติต่างโลกอยู่ในมือ สถานที่แห่งนั้นอุดมไปด้วยทรัพยากร เครื่องมืออำนวยความสะดวก เหล่าสหายสัตว์อสูร และยังสนิทกับภูตซึ่งคอยดูแลมิติแห่งนั้น มิหนำซ้ำ เงินของนางก็มีเยอะมากแล้ว ให้ใช้อย่างไรก็ใช้ไม่หมด นางไม่จำเป็นต้องดิ้นรนหาเงินก็ได้ แต่ทำไมถึงต้องพยายามขนาดนี้กันนะ หลางไป๋คิดด้วยความสงสัย

            รถม้าไหวโคลงเคลงเล็กน้อยขณะวิ่งเยาะๆ บนถนน ภายในรถม้าเงียบกริบเมื่อไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา