บทที่ 60 ความรู้สึกของกงเยียนซู (ครึ่งแรก)

บทที่ 60

ความรู้สึกของกงเยียนซู (ครึ่งแรก)

            “เจ้าแซ่หลางนี่เอง”

            จิ่นเซี่ยกล่าวสรุป

            “น่าจะใช่”

            คำตอบของชุนที่เหมือนแค่เอ่อออตาม ชวนให้คนฟังงุนงงยิ่งนัก แต่จิ่นเซี่ยคุยกับนางมาหลายครั้ง เลยรู้ว่านางเป็นคนง่ายๆ สบายๆ อาจจะพูดจาแปลกประหลาดอยู่บ้าง แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไรในก่อไผ่

            พอพูดถึงนายหญิง สีหน้าของชุนก็ยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี

            “ถึงจะไม่ใช่เนื้อ แต่ก็ขอบใจเจ้ามาก จิ่นเซี่ย” ชุนพูดพร้อมเหน็บดาบสั้นบนเอวเลียนแบบท่าทางจอมยุทธ์ของจิ่นเซี่ย

            จิ่นเซี่ยใจเต้นตึกตักกับรอยยิ้มสดใสของหญิงสาว

            ก็ไม่รู้หรอกว่า ทำไมถึงได้รู้สึกว่ารอยยิ้มของนางราวกับเป็นของหนักที่พุ่งเข้ามากระแทกอกของเขาอย่างเต็มแรง  

            ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะหน้าอกตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อลดมือลง เขาก็พูดกับนางว่า “ถ้าเจ้าชอบเนื้อ วันหลังก็มาที่โรงเตี๊ยมแซ่กงสิ ข้าจะเลี้ยงเนื้อเจ้าเอง เนื้อของที่นั่นล้วนเป็นของชั้นเลิศ ซ้ำยังนำเข้าสดๆ ทุกวัน”

            “จริงหรือ” ดวงตาของชุนเป็นประกาย ปิดบังความตื่นเต้นไม่มิด มิหนำซ้ำ นางยังเลียริมฝีปากทำท่าน้ำลายสอ

            จิ่นเซี่ยยิ้มจางๆ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาของเขาจะขยับขึ้นลง “ข้าไม่เคยโกหก”

            “เช่นนั้นก็ได้! ข้าอยากรู้พอดี ว่าอาหารที่โรงเตี๊ยมของเจ้านายเจ้าจะอร่อยสู้อาหารฝีมือของนายหญิงข้าได้หรือไม่”

            “นายหญิงของเจ้าทำอาหารเองหรือ” ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ

            “ใช่แล้ว” ชุนตอบอย่างภูมิใจ “นายหญิงทำอาหารให้กับทุกคน นายหญิงของข้าชอบทำอาหารน่ะ บางครั้งข้าเองยังไปเป็นลูกมือให้กับนายหญิงเลยด้วย”

            “อย่างนั้นหรอกหรือ”

            “อื้อ…” หมาป่าสาวพยักหน้าแรง “หลางไป๋ทำอาหารเป็นเพราะนายหญิงเป็นคนสอน นายหญิงน่ะใจดีกับพวกเรามาก สอนพวกเราหลายอย่างเชียวละ ตั้งแต่เริ่มเพาะปลูก เก็บเกี่ยว สอนอ่านหนังสือ นับตัวเลข แล้วก็…”

            ท้ายที่สุด ชุนก็ร่ายยาว ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของลู่ซินฟางทั้งหมด

ตอนแรกชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ บนมุมปากขณะฟังนางพูด แต่ยิ่งชุนสาธยาย รอยยิ้มบนใบหน้าของจิ่นเซี่ยก็ค่อยๆ จางหายไปทีละนิด

            …ทำไมมีแต่เรื่องของนายหญิงลู่ซินฟาง?

            เขาไม่ได้มาหานางเพราะอยากรู้เรื่องพวกนี้สักหน่อย

            ทว่า

            แม้คิดเช่นนั้น หากพอเห็นสีหน้าของชุนที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ชายหนุ่มกลับไม่กล้าขัดจังหวะ

            จิ่นเซี่ยอดทนฟังชุนชื่นชมลู่ซินฟางด้วยความรู้สึกของคนที่พ่ายแพ้อยู่นานสองนาน แต่นางก็ยังไม่หยุดพูด

            เฮ้อ

            ชายหนุ่มถอนหายใจ

            “ข้าเอาชนะนายหญิงของเจ้าไม่ได้เลยจริงๆ” จิ่นเซี่ยหลุดปากโพลงออกมา

            ชุนปิดปากลงฉับเหมือนมีใครมาปิดสวิตซ์

            ดวงตาเรียวรีอันมีเสน่ห์ของชุนกะพริบถี่ สักครู่ นางเอ่ยถามชายหนุ่มว่า “เจ้าแข่งขันอะไรกับนายหญิงของข้าหรือ” พอพูดจบ ชุนยังเตือนจิ่นเซี่ยด้วยความหวังดี “บอกไว้ก่อนเลยนะ เจ้าไม่มีทางชนะนายหญิงของข้าได้หรอก เพราะนางเป็นคนรอบรู้”

            “ข้าก็คิดเช่นนั้น” จิ่นเซี่ยยอมรับความจริงอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

            แม้ไม่ได้อยากสืบค้นเรื่องส่วนตัวของนายหญิงลู่ซินฟาง แต่ก็รู้ว่าทุกคนในร้านแห่งนี้ต่างเคารพเลื่อมใสผู้หญิงคนนั้น

            เจ้านายของเขาก็เหมือนกัน พักหลังนี้แทบจะหายใจเข้าออกเป็นลู่ซินฟางอยู่แล้ว!

         ย้อนกลับมาทางด้านของกงเยียนซู

            หากพูดถึงความรู้สึกของกงเยียนซูที่มีต่อลู่ซินฟาง เรียกว่า ‘มีใจให้ แต่ยังไม่กล้าแสดงออก’

            เหตุผลเพราะกงเยียนซูยังรู้สึกละอายใจ ที่เคยทดสอบลู่ซินฟางจนกลายเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต

            แต่กระนั้น ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมแพ้ คิดเข้าหาหญิงสาวอย่างแนบเนียน  

            ‘หลงจู๊ตู้ วันนี้ข้าจะไปรับสินค้าที่ร้านซินหลินเอง เจ้าอยู่ดูแลร้านที่นี่แหละ’

            ทุกๆ 2-3 วัน โรงเตี๊ยมตระกูลกงจะส่งคนไปรับวัตถุดิบที่ร้านซินหลิน ปกติแล้ว ตู้เข่อจะทำหน้าที่นั้น

            ครั้งนี้นายท่านเอ่ยว่าจะไปรับวัตถุดิบด้วยตัวเอง หลงจู๊ตู้พลันใจหายวาบ

            อันที่จริง เจ้าของร้านเข้าไปรับวัตถุดิบด้วยตัวเองใช่จะเป็นเรื่องไม่ดี แต่เพิ่งเกิดคดีความของเจียวลิ่ว ขืนนายท่านโผล่หน้าไปให้ลู่ซินฟางเห็นตอนนี้ เกรงว่าจะสร้างความขุ่นเคืองทางสายตาให้นางเปล่าๆ

            แต่ต่อให้ตู้เข่อคิดแบบนี้ กลับไม่กล้าเตือนนายท่านตรงๆ เขาจึงส่งสายตามองจิ่นเซี่ย  ผู้ติดตามคนสนิทของนายท่านเพื่อขอความเห็น 

            คำตอบของจิ่นเซี่ยคือส่ายหน้า

            หลงจู๊ตู้ถอนหายใจอย่างยากลำบาก สมองเรียบเรียงคำพูด ก่อนจะเอ่ยออกไปว่า ‘นายท่าน ให้ข้าไปรับสินค้าที่ร้านซินหลินเองดีกว่าขอรับ หากนายท่านไปด้วยตัวเองจะดูเหมือนจงใจเกินไป’

            พูดจบ ตู้เข่อหลับตาปี๋ ความรู้สึกยามนี้เหมือนยืนอยู่บนขอบหน้าผา ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ด้วยกลัวว่านายท่านจะไม่พอใจกับเตือนนั้น

            ระหว่างตู้เข่อยืนนิ่ง กงเยียนซูเองก็เงียบเช่นกัน

            ‘ข้าคิดว่าหลงจู๊ตู้กล่าวไม่ผิด ช่วงนี้ท่านอย่าเพิ่งเข้าร้านซินหลินดีกว่าขอรับ’ จิ่นเซี่ยกล่าว

            สายตาเรียบนิ่งเหมือนสายน้ำของกงเยียนเลื่อนไปจับจ้องอครักษ์หนุ่ม ‘เจ้าก็คิดเช่นนั้น?’

            ‘ขอรับ’

            กงเยียนซูเงียบไปสักพัก ท้ายที่สุดก็ยอมฟังคำเตือน

            ‘เอาอย่างนั้นก็ได้’

            ว่าจบ ร่างสูงโปร่งของกงเยียนซูก็เปลี่ยนทิศทาง ชายหนุ่มหมุนปลายเท้า เดินไปทางหลังโรงเตี๊ยม

            ‘ขอบคุณท่านจิ่นเซี่ยที่ช่วยพูดแทน’ หลงจู๊ตู้พูดด้วยสีหน้าโล่งใจ

            ‘หลงจู๊ตู้อย่าใส่ใจ ท่านออกไปรับวัตถุดิบเถอะ ชักช้าประเดี๋ยวหัวหน้าพ่อครัวจะโวยวายเอา’ จิ่นเซี่ยพูดนิ่งๆ

            ‘ขอรับๆ’

            เดิมที จิ่นเซี่ยเข้าใจว่าหากไม่มีการติดต่อโดยตรง นายท่านผู้ยิ่งใหญ่คงหมดความสนใจในตัวลู่ซินฟางไปเอง

            ทว่ายิ่งนานวัน กลับกลายเป็นว่ากงเยียนซูอาการหนักกว่าเดิม ถึงขั้นเฝ้ามองรถม้าของร้านซินหลินเวลาที่วิ่งผ่านโรงเตี๊ยมตระกูลกง

            ในเวลานั้น กงโม่หยวนที่เป็นตัวแทนผู้ดูแลโรงเตี๊ยมตระกูลกง สาขาเมืองหลวง ได้ส่งจดหมายมารายงาน เกี่ยวกับเค้กผิงกั่วที่เป็นสินค้าใหม่ ขายดิบขายดีจนกลายเป็นของหวานอันดับหนึ่งของเมืองหลวง

            ประจวบเหมาะ ใกล้ถึงเวลาที่กงเยียนซูต้องเข้าเมืองหลวงตรวจสอบบัญชีของโรงเตี๊ยมตระกูลกงทั้งสองสาขาเมืองหลวง พร้อมกับส่งภาษีให้กับกรมคลังพอดี

            แม้ว่ากงเยียนซูจะอยู่ที่เมืองเล่ออันเป็นส่วนใหญ่ แต่ทุกหนึ่งเดือนถึงสองเดือน เขาต้องเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อทำหน้าที่ของเถ้าแก่ใหญ่

            มิหนำซ้ำ ในช่วงนี้ยังถึงกำหนดที่โรงเตี๊ยมตระกูลกงต้องจ่ายเงินให้กับกรมคลัง

            เพื่อได้รับชีวิตอันเป็นอิสระ ในแต่ละปี กงเยียนซูจะจ่ายภาษีให้กับกรมคลัง 2 ครั้ง

            หลังจากเดินทางเข้าเมืองหลวง กงเยียนซูก็รีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จเร็วๆ ทั้งงบประมาณทั้งส่งภาษี โชคดีที่กงโม่หยวน ญาติฝ่ายมารดาช่วยตระเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว จึงไม่ต้องเสียเวลาอยู่เมืองหลวงนานนัก

            เมื่อทำการจ่ายภาษีด้วยตั๋วเงินปึกใหญ่ วันต่อมา กงเยียนซูถูกฮ่องเต้เรียกเข้าเฝ้า เขาได้รับผลไม้พระราชทานมาหนึ่งตะกร้า พร้อมกับคำร้องขอจากฮ่องเต้เกี่ยวกับเสบียง

ตอนนั้น ในใจของกงเยียนซูคิดเพียงว่าจะนำผลไม้พระราชทานไปเป็นของฝากให้กับลู่ซินฟาง เรื่องเสบียงของกองทัพองค์ชายห้าก็ทำเหมือนทุกที ให้กงโม่หยวนจัดหาให้

            ทว่า…

            เมื่อมาถึงเมืองเล่ออัน กงเยียนซูก็ยังไม่เจอหน้าลู่ซินฟางอยู่ดี