บทที่ 84 เหอถิงถึงคราวซวย

บทที่ 84

เหอถิงถึงคราวซวย

            เหอถิงถึงคราวจบสิ้นแล้ว!

            แม้จะใช้เวลาเตรียมการถึงสี่วัน แต่ผลลัพท์ที่ได้ถือว่าไม่เลว…กงเยียนซูคิดพร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น ในขณะที่มองความลนลานบนใบหน้าสองแม่ลูกตระกูลเหอ

            ทางด้านของเหอถิง ได้แต่มองกงเยียนซูกับลู่ซินฟางสลับไปมาด้วยความสงสัย

            ตามหลักความจริง ตระกูลจี๋ที่อยู่เมืองชิ่งไม่ควรรู้การเคลื่อนไหวของเหอถิงในเมืองเล่ออันรวดเร็วถึงเพียงนี้ นอกเสียจากจะมีใครบางคนส่งม้าเร็วแจ้งข่าวไปบอก และคนคนนั้นต้องมีฐานะที่น่าเชื่อถือ

            ทันใดนั้น เหอถิงก็เบิกตาโพลง มองไปที่กงเยียนซูด้วยสังหรณ์ร้ายแปลกๆ

            “คุณชายเป็นใครกันแน่!”

            กงเยียนซูคลี่ยิ้มมุมปาก แต่ดวงตากลับไม่ได้ยิ้มตาม “ก่อนมาที่เมืองเล่ออัน จี๋หลิน ภรรยาของเจ้าไม่ได้บอกเอาไว้หรอกหรือ ว่าคนที่ไม่ควรยุ่งด้วยมากที่สุดคือเจ้าของโรงเตี๊ยมตระกูลกง”

            คำพูดเหล่านั้นทำเอาเหอถิงได้แต่ยืนแข็งทื่อ

            ไม่เพียงรู้จักตระกูลจี๋ ชายคนนี้ยังรู้ว่าจี๋หลินที่เป็นภรรยาของเขา

            อย่างไรก็ตาม คล้ายว่าจี๋หลินจะเคยเตือนให้ระวังคนสูงศักดิ์ที่อยู่ในเมืองเล่ออันจริงๆ แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่ค้ำคอ และคิดว่าจี๋หลินคิดมากไปเอง เหอถิงจึงไม่ได้สนใจคำพูดของภรรยา

            “ที่แท้ ทั้งหมดนี้ก็เป็นแผนของพวกเจ้า!” เหอถิงฉุนเฉียวจนไม่สนใจฐานะ ชี้หน้าใส่กงเยียนซูพร้อมกับตะเบ็งเสียงดังสนั่นอย่างกล่าวหา

            เห็นแบบนี้แล้ว ลู่ซินฟางอดจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอาไม่ได้ เพราะความดิ้นรนแบบโง่ๆ ของเหอถิงในตอนนี้ทำให้นางนึกถึงเจียงลิ่ว แล้วสุดท้ายคนโง่เขลามักมีจุดจบที่ไม่สวย

            “เคยคิดว่าลูกชายคนโตตระกูลเหอเป็นคนฉลาด แต่จริงๆ แล้วก็เป็นแค่คนโง่ ซ้ำความโลภของเขายังไร้ทางเยียวยา” ลู่ซินฟางพึมพำเหมือนคนปลงตก

            “เจ้าว่าอะไรนะ” เหอถิงรู้สึกอับอายมากเมื่อได้ยินคำพูดของอดีตภรรยา ถึงกับหายใจฮึดฮัดรุนแรง

            “เป็นแผนของเจ้าจริงๆ ด้วย ลู่ซินฟาง เจ้าทำแบบนี้กับข้าทำไม หนีตามชู้รักและวางแผนทำลายชื่อเสียงของข้า แก้แค้นที่ข้าเลี้ยงดูเจ้าไม่ดีหรือ”

            “แถไปเรื่อย แถจนสีข้างถลอกปอกเปิกไปหมดแล้ว”

            เจ้าของประโยคนั้นเป็นของหลางไป๋ อันที่จริง หมาป่าหนุ่มเห็นเหอถิงแอบมองนายหญิงกับกงเยียนซูตั้งแต่พวกเขากำลังตรวจความเรียบร้อยของรถขนเสบียง และเชื่อว่ากงเยียนซูก็รู้ตัวเช่นกันจึงได้ตามนายหญิงเข้ามาในร้าน

            แต่การที่หลางไป๋ไม่ได้ออกมาปกป้องนายหญิงทันที เพราะไม่อยากถูกมองว่าสามรุมหนึ่ง

            เหอถิงกวาดตามองทุกคน ก่อนจะพูดราวกับคนเสียสติ “พวกเจ้ารวมหัวกันทำลายชื่อเสียงข้า”

            “หากเจ้าไม่ใช้แผนโง่เขลาอย่างการทำลายชื่อเสียงของนายหญิงก่อน คนที่เมืองชิ่งก็ไม่มีใครรู้ใครเห็น แต่เจ้าเล่นตะโกนป่าวร้องไปทั่ว ต่อให้ท่านกงไม่เขียนจดหมายไปบอกตระกูลจี๋ พฤติกรรมของเจ้าก็ทำลายชื่อเสียงของเจ้าเองอยู่ดี”

            เนื่องจากแผนไล่เหอถิงออกจากเมืองเล่ออันสำเร็จลุล่วง เหลือก็แต่จัดการขั้นเด็ดขาด! ด้วยเหตุนี้ หลางไป๋ที่อารมณ์ดีจึงอธิบายให้เหอถิงฟังอย่างใจเย็น

            “ไม่รีบกลับไปแก้ตัวกับตระกูลจี๋เร็วๆ จะดีหรือ เก็บของแล้วออกเดินทางได้แล้ว ชิ่วๆ” กงเยียนซูไม่เพียงเตือน ยังแสดงท่าทีกวนโมโหด้วยการโบกมือไล่เหมือนสัตว์เดรัจฉาน

            เหอถิงกำหมัดแน่น รู้สึกโมโหและอับอายอย่างมาก

            “กลับเมืองชิ่งกันก่อนเถอะ อาถิง” นางเหอเข้ามาเกาะแขนลูกชาย รั้งให้ออกมาจากร้านซินหลิน ในขณะที่พูดกับลูกชาย ใบหน้าเหี่ยวย่นของคนสูงวัยแสดงออกอย่างเป็นกังวล

            เหอถิงโกรธจนเก็บอาการไม่อยู่ แต่ระบายกับใครไม่ได้ จึงสะบัดแขนแรงๆ ทั้งยังพ่นคำกล่าวหาใส่มารดาด้วยสายตาเลือดเย็น

            “ไหนท่านแม่บอกว่าจะขัดขวางตระกูลจี๋ให้ข้าอย่างไรเล่า”

            “แม่…แม่ขอโทษนะลูก”

            “ข้าต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราะท่านแม่ รู้เอาไว้ซะด้วย”

            “อาถิง ลูก…”

            “อย่ามาพูดกับข้า!”

            เหอถิงตะคอกใส่มารดา ก่อนผลุนผลันออกจากร้านซินหลิน

            นางเหอตวัดสายตามองลู่ซินฟางด้วยสายตาโกรธแค้นชิงชัง แล้วรีบปรี่ตามหลังลูกชายออกไป

            เมื่อทั้งสองออกไปจากร้านซินหลิน ภายในร้านกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม ราวกับก่อนหน้านั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            ลู่ซินฟางพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไม่ใช่เพราะกลัวแม่ลูกตระกูลเหอ แต่ในที่สุดพวกเขาก็ออกจากเมืองเล่ออันสักที ตลอดสี่วันมานี้ นางต้องอดทนอย่างเงียบๆ ทั้งที่อยากจะจับพวกเขามาแล่เนื้อหั่นกระดูกใจจะขาด

            “จากนี้พวกเขาจะไม่มากวนใจเจ้าได้อีกแล้ว ไม่ต้องห่วง” กงเยียนซูหันมาปลอบใจลู่ซินฟาง

            ทันใดนั้น หญิงสาวสะดุ้งเบาๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเบิกตามองกงเยียนซู

            ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยความสงสัย

            “ข้า…พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” กงเยียนซูถาม

            “เอ๊ะ เอ่อ…เปล่าเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งนึกออกว่ามีงานด่วน เช่นนั้นขอตัว” ลู่ซินฟางพูดจบก็เดินขึ้นชั้นสองทันที

            หลางไป๋เดินเข้ามายืนข้างๆ กงเยียนซูแล้วถาม “ทำไมนายหญิงมีท่าทีแปลกๆ แบบนั้นหรือขอรับ”

            ใบหน้าหล่อเหลาของกงเยียนซูแสดงออกอย่างงุนงงไม่ต่างจากอีกฝ่าย “ข้าต่างหากที่ต้องถาม มีงานเร่งด่วนเข้ามาหรือ นางถึงรีบร้อนเช่นนั้น”

            หลางไป๋ส่ายหน้า “ไม่มีนะขอรับ”

            คำตอบนั้น ทำเอากงเยียนซูย่นหัวคิ้ว “ถ้าอย่างนั้น นางอาจจะกังวลแผนต่อไป”

            แผนต่อไปที่ว่าคือสร้างสถาการณ์ทำให้เหอถิงเหมือนประสบอุบัติเหตุ แผนนี้ไม่ทำให้ถึงตาย แค่เจ็บหนัก และไม่มีโอกาสย้อนกลับมาที่เมืองเล่ออันได้อีก

            ในวันที่กงเยียนซูวางแผนจัดการเหอถิงด้วยกันกับหลางไป๋ ก็ยังย้ำให้หลางไป๋มาบอกเรื่องนี้กับลู่ซินฟาง ในตอนนั้นนางเองก็ยอมรับแผนการของเขา ทั้งยังบอกว่าจะจัดการต่อเอง แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้…?

            กงเยียนซูเงยหน้ามองระเบียงของชั้นสอง พึมพำออกมาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “หรือว่านางยังมีใจให้กับอดีตสามีอยู่”

            “เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน” หลางไป๋รีบแก้ตัวแทนนายหญิง

            วิญญาณที่อยู่ในร่างลู่ซินฟางตอนนี้ไม่ใช่คนเก่า เรื่องมีใจเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว 

            อีกอย่างหนึ่ง ลองคิดดูว่าตอนที่นายหญิงใช้พิษเอาคืนฝางลี่และยังจัดการกับเจียงลิ่วจนหมดตัว ตอนนั้นนายหญิงเด็ดเดี่ยวและไม่มีความลังเลเลยสักนิด และแน่นอน การจะจัดการกับคนชั่วๆ อย่างเหอถิง นายหญิงก็ไม่มีความลังเลเช่นกัน

            “ถ้าอย่างนั้น ปัญหาคงอยู่ที่ประเด็นอื่น?” กงเยียนซูยังคงคิดไม่ตก เขาไม่ชอบเวลาที่ลู่ซินฟางหมางเมินใส่ เพราะท่าทางแบบนั้นทำให้เขาทรมานใจที่สุดแล้ว

            หลางไป๋มองความกังวลบนใบหน้าของกงเยียนซู ก่อนจะถอนหายใจออกมา

            “ช่วยไม่ได้นะขอรับ…”

            กงเยียนซูหันไปมองหลางไป๋พร้อมตั้งคำถาม “อะไรหรือ”

            “ท่านกงไม่รู้ตัวจริงๆ หรือขอรับ ตอนที่ท่านออกหน้าปกป้องนายหญิงเมื่อกี้นี้ ท่านได้พูดอะไรออกไปบ้าง”

            “…”

            ชายหนุ่มหลุบตามองพื้น พร้อมกับย้อนคิดเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น

            หลางไป๋มองสีหน้าของกงเยียนซูเงียบๆ

            ทันใดนั้นเอง กงเยียนซูก็ช้อนตาขึ้นมองหลางไป๋แล้วกล่าวเหมือนเพิ่งอะไรบางอย่างออก “หรือจะเป็นตอนนั้น!?”

            หลางไป๋พยักหน้าน้อยๆ “ตอนนั้นท่านกงเผลอพูดความในใจออกมาใช่หรือไม่ขอรับ ท่านประกาศต่อหน้าทุกคนว่าชอบนายหญิง ในเมื่อท่านนึกออกแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ”

            ว่าจบ หลางไป๋ก็เดินกลับไปทำงานต่อ 

            กงเยียนซูยังยืนที่เดิม ครุ่นคิดถึงการกระทำที่น่าอายของตน

            ตอนนั้นเขาหลุดความในใจออกมา เหตุผลเพราะเลือดขึ้นหน้า ทว่าคำพูดนั้น กงเยียนซูไม่ได้โกหก เขาชอบลู่ซินฟางจริงๆ

            ว่าแต่ว่า หลางไป๋ได้ยินคำพูดของเขาด้วยหรือ ในเมื่อตอนนั้นอีกฝ่ายยืนอยู่ที่ชั้นสอง