บทที่ 89 ถูกสารภาพรักครั้งแรก

บทที่ 89

ถูกสารภาพรักครั้งแรก

            หมายความว่ายังไง

            เขาไม่ได้โกหก

            เขาที่ประกาศต่อหน้าทุกคนว่า ‘ชอบ’ นาง บอกว่าไม่ได้โกหก

            ลู่ซินฟางนั่งตัวแข็งทื่อ อึ้งจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ

            ต่อมา หัวใจของนางก็เต้นอย่างรุนแรง ใบหน้าร้อนผ่าวและแดงระเรื่อ

            ในโลกก่อนและโลกนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ซินฟางถูกชายหนุ่มสารภาพว่าชอบ นางจึงสับสนและรับมือกับอารมณ์ในตอนนี้ไม่ถูก

            ผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตาคู่สวยกะพริบมองชายหนุ่มอยู่หลายครั้ง 

            กงเยียนซูเลิกคิ้วมองตอบลู่ซินฟาง ดวงตาของเขาแฝงด้วยความสงสัย

            ว่ากันตามจริง ลู่ซินฟางไม่ใช่สาวน้อยวัยแรกแย้ม ทำไมท่าทางเขินอายนั้นถึงทำให้รู้สึกราวกับว่านางเพิ่งถูกสารภาพรักครั้งแรก

            “ท่านไม่ได้เข้าใจอะไรผิดใช่หรือไม่”

            หลังจากเงียบอยู่สักพัก ในที่สุดลู่ซินฟางก็เอ่ยออกมา

            “ข้าไม่ได้เข้าใจผิด คิดมาดีแล้วถึงได้มาหาเจ้าวันนี้”

            “ถึงท่านจะพูดแบบนั้น แต่ข้ากลับนึกไม่อออก เหตุใดท่านถึงชอบข้า ทั้งฐานะของข้ากับท่านก็แตกต่างกันมาก”

            “จะชอบใครสักคนต้องมีเหตุผลที่เหมาะสมด้วยหรือ”

            นั่นก็จริง

            การตกหลุมรักใครสักคนไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลมารองรับ 

            แต่ถึงอย่างนั้น ระหว่างนางกับเขาก็มีฐานะแตกต่างกันเกินไป มิหนำซ้ำ กงเยียนซูที่ไม่เคยมีข่าวอื้อฉาวเรื่องผู้หญิง ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้สนใจในตัวแม่หม้ายลูกติดอย่างลู่ซินฟาง

            “บอกตรงๆ ก็มีเหตุผลอยู่”

            กงเยียนซูเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปสักพักหนึ่ง

            “…?”

            “อาจจะเป็นตั้งแต่วันแรกที่เจอเจ้า”

            “วันแรก?”

            “ใช่ วันแรกที่เจอกัน” ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยันอย่างหนักแน่น

            จุดเริ่มที่ทำให้เขาสนใจในตัวนาง เป็นวันที่นางมาขายสูตรขนมให้กับโรงเตี๊ยมตระกูลกง การวางตัว รวมไปถึงการเจรจา มองอย่างไรก็ไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาที่เริ่มทำธุรกิจ…ตรงนี้ กงเยียนซูก็อธิบายให้นางฟังเช่นกัน

            “ไม่ใช่เพราะสูตรขนมของข้าน่าสนใจ ท่านก็เลยสนใจในตัวข้าไปด้วยหรอกหรือ” 

            ชายหนุ่มส่ายหน้า “ตอนแรกข้าเคยเข้าใจเช่นนั้น ถึงให้จิ่นเซี่ยตามสืบเรื่องของเจ้า ภายหลังเกิดเรื่องมากมาย ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในการคำนวณของข้า แต่เจ้าก็แก้ปัญหาและฝ่าฟันมาได้ เจ้าแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น…ไม่สิ ต้องบอกว่าเจ้านั้นแตกต่างจากทุกคนในสถานที่แห่งนี้”

            เมื่อฟังมาถึงประโยคท้าย ลู่ซินฟางรู้สึกตะลึงในลางสังหรณ์ของกงเยียนซู เขาไม่เพียงฉลาดหลักแหลม ยังจับสังเกตถึงความแตกต่างในตัวนางได้อีก

            “…หลังจบเรื่องคดีความของเจียงลิ่ว ข้าพยายามเว้นระยะห่าง เพื่อไม่ล้ำเส้นในพื้นที่ของเจ้า แต่ว่า ไม่มีวันไหนที่ข้าไม่คิดถึงเจ้า”

            ลู่ซินฟางมองกงเยียนซูที่พูดพร้อมกับใบหูแดงก่ำ

            ทุกคำที่เขาพูดมาล้วนเป็นความจริง

            กงเยียนซูยิ้มจางๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่มาบอกเจ้าวันนี้ ไม่ได้หวังให้เจ้ายอมรับ ข้ามาเพื่อแสดงความจริงใจ”

            วันที่เหอถิงบุกเข้ามาในร้าน พูดจาทำให้ลู่ซินฟางเสื่อมเสีย กงเยียนซูเลือดขึ้นหน้าจึงประกาศออกไปว่าชอบนาง วันนั้นมีคนได้ยินไม่น้อย

            “ยังไงก็เถอะ หวังว่าพวกเราจะยังทำธุรกิจร่วมกันต่อไปนะ”

            “ท่านวางใจได้ ข้าไม่เคยเอาปัญหาส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน กลับกันแล้ว ท่านจะต่างหากที่จะมีปัญหา องค์ชายอย่างท่านมีใจให้แม่หม้ายอย่างข้า มีแต่จะทำให้ชื่อเสียงท่านด่างพร้อยเปล่าๆ”

            กงเยียนซูหัวเราะขบขัน เหมือนไม่ได้ใส่ใจเรื่องชื่อเสียงตัวเอง

            “ฐานะองค์ชายของข้าไม่มีทางด่างพร้อยเพราะเจ้าแน่นอน อีกอย่าง ข้าสละสิทธิ์สืบทอดบัลลังก์ตั้งแต่ผลันตัวมาเป็นเถ้าแก่บริหารโรงเตี๊ยมแล้ว จะเลือกใครมาเป็นชายาล้วนเป็นข้าที่ตัดสินใจ ไม่เกี่ยวกับราชวงศ์”

            “ท่านได้รับความใส่ใจจากฝ่าบาทเป็นพิเศษขนาดนี้ คงเป็นลูกรักสินะ” ลู่ซินฟางกล่าวยิ้มๆ

            กงเยียนซูส่ายหน้าพลางว่า “ฝ่าบาทไม่ได้สนใจข้าด้วยซ้ำ”

            “ทำไมถึงคิดเช่นนั้นหรือ”

            “เพราะไม่ว่าข้าจะทำอะไร หรือเลือกอะไร ฝ่าบาทไม่เคยสนใจข้าอยู่แล้ว สิ่งที่พระองค์ต้องการจากข้ามีแค่เงินภาษีและเรียกใช้งานข้าตามความสะดวกก็เท่านั้น”

            “หมายถึงเสบียงที่ท่านจัดหาให้กับกองทัพองค์ชายห้าใช่หรือไม่”

            กงเยียนซูพยักหน้าแทนคำตอบ

            ลู่ซินฟางไม่ค่อยเห็นด้วยความคิดของเหล่าเชื้อพระวงศ์เท่าไร แต่เท่าที่ดูจากซีรี่ย์หลายๆ เรื่อง ไม่มีเชื้อพระวงศ์คนไหนได้รับอิสระเท่ากงเยียนซูแล้ว

            บางที การที่ฮ่องเต้ปล่อยปละละเลยกงเยียนซู เพราะไม่ต้องการให้เขาหลงทางอยู่กับการแก่งแย่งอำนาจก็เป็นได้

            “ท่านไม่คิดบ้างหรือว่า การที่ฝ่าบาทปล่อยปละละเลยท่าน คือการตามใจท่านในแบบของพระองค์ แล้วการมอบหมายให้ท่านจัดหาเสบียงให้กับกองทัพขององค์ชายห้า เพราะฝ่าบาทไว้ใจในตัวท่านเพียงคนเดียว หากขุนนางคนอื่นเป็นคนจัดสรร เสบียงที่กองทัพจะได้รับ หากไม่ล่าช้าก็คงถูกยักยอกเข้ากระเป๋าตัวเอง”

            คำพูดของลู่ซินฟางทำเอากงเยียนซูอึ้ง ถึงขั้นพูดอะไรไม่ออก

            “แม้วิธีแสดงออกจะแตกต่างจากพ่อแม่คนอื่น แต่ข้าคิดว่าฝ่าบาทไม่ได้ทอดทิ้งท่านกับองค์ชายห้า”

            หญิงสาวสรุปสั้นๆ เผื่อว่าเขายังไม่เข้าใจ

            สักพักหนึ่ง กงเยียนซูก็หัวเราะออกมา

            “ทำไมคำสารภาพของข้าถึงเปลี่ยนมาเป็นปรึกษาปัญหาครอบครัวไปได้ แต่เพราะเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าถึงได้สนใจในตัวเจ้าอย่างไรล่ะ”

            ตอนนั้นเอง ลู่ซินฟางเพิ่งตระหนักได้ ว่านางเผลอพูดจาจุ้นจ้านเรื่องของเขามากเกินไปจึงกล่าวขอโทษขอโพย

            “อภัยให้ข้าด้วย ข้าลืมตัวจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวของท่านเสียแล้ว”

            “ไม่ใช่เช่นนั้น เจ้าที่เป็นแบบนี้ดีอยู่แล้ว” กงเยียนซูโบกมือ “กลับกัน การได้คุยกับเจ้าทำให้ข้าสบายใจยิ่งนัก แล้วก็ คำสารภาพที่ข้าพูดมานั้นเจ้ามีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่ว่า…”

            “แต่ว่า...หรือ?”

            “ข้าไม่ตัดใจจากเจ้าง่ายๆ หรอกนะ”

            เอ่อ...แบบนี้เหมือนการบังคับกันหรือไม่

            ใครจะคิดว่าคนที่พูดไม่ออกคือฝ่ายลู่ซินฟาง

            “จริงๆ แล้วข้าควรต้องขอโทษเจ้าก่อน ปัญหาในอดีตของเจ้าเพิ่งผ่านไปแท้ๆ แต่ข้ากลับมาพูดเรื่องนี้ เหมือนสร้างปัญหาใหม่ให้เจ้า”

            หญิงสาวยิ้มเล็กๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร

            “ยังมีอีกเรื่อง ที่ข้ามาวันนี้เพื่อเชิญเจ้ากินอาหารเย็นด้วยกัน”

            “กินข้าวเย็นเจ้าคะ ข้ากับองค์ชายเนี่ยนะ!?”

            “ไม่มีเหตุผลเป็นพิเศษ ข้าแค่อยากสนิทกับเจ้าและลูกๆ ของเจ้ามากขึ้น เย็นวันพรุ่งนี้หากเจ้าสะดวก เชิญมาที่คฤหาสน์ของข้า ข้าอยากเลี้ยงอาหารพวกเจ้า จะพาเด็กๆ ของเจ้ามาด้วยก็ได้”

            “ตอนนี้ข้ายังไม่รับปากท่านนะ แต่หากตัดสินใจแล้ว ข้าจะให้หลางไป๋ไปบอกท่านอีกที”

            กงเยียนซูผงกศีรษะพร้อมกับยิ้มให้ลู่ซินฟาง ก่อนออกจากห้อง

            เมื่อชายหนุ่มกลับออกไปแล้ว ลู่ซินฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือสับสนกับคำสารภาพของกงเยียนซูดี