ตอนที่ 75 เงามืดที่มองไม่เห็น

แม่ทัพหลานซือเหยียนมั่นใจเสมอในความภักดีของสองรองแม่ทัพ เจิ้งเหวิน และโหวซื่อหมิงผู้ติดตามเขามานับปี เปรียบประดุจแขนขาในสนามรบ ร่วมฟาดฟันจนผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วน ทุกคำสั่งเป็นไปดังใจราวกับเรียกลมเรียกฝนแต่สิ่งที่แม่ทัพประมาท…คือหัวใจของผู้คน ความทะเยอทะยานในก้นลึกนั้น มืดและลึกยิ่งกว่ามหาสมุทร เช้าวันนั้น ลานกว้างหน้าค่ายเต็มไปด้วยเหล่าทหารพร้อมเคลื่อนพล เหลือเพียงสองบุรุษที่ยังไม่ปรากฏตัวไม่นาน ร่างสูงทั้งสองจึงรีบก้าวมาจนหยุดต่อหน้าแม่ทัพ

“เรากำลังจะออกเดินทาง พวกเจ้ามาช้า” น้ำเสียงหลานซือเหยียนเรียบเย็น แฝงตำหนิเพียงเล็กน้อย เจิ้งเหวินโค้งศีรษะ “ขออภัยท่านแม่ทัพ ข้ามัวบอกลาลูกเมียอยู่” โหวซื่อหมิงก็กล่าวคล้ายกัน น้ำเสียงหนักแน่นและมั่นคง

ข้อแก้ตัวนั้นไร้ที่ติสมบูรณ์แบบจนไม่มีช่องให้สงสัยไม่มีใครรู้…ว่ายามค่ำคืนที่ผ่านมา ทั้งสองอยู่ในเรือนหลังของขันทีเฒ่า หลี่เถี่ยนกวงจนถึงรุ่งสางหลานซือเหยียนเพียงพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ยสั้น ๆ“เคลื่อนทัพ” เสียงกลองศึกดังขึ้นอีกระลอก ธงรบสีชาดโบกสะบัดเหนือหัวกองทหาร กองทัพเริ่มเคลื่อนไปตามจังหวะฝีเท้าและเสียงเกราะกระทบกันภารกิจครั้งนี้…คือการยกทัพปราบกบฏแต่ในเงามืดหลังธงศึก ความภักดีและการหักหลังกำลังเดินทางไปพร้อมกัน

แม้การเดินทางครั้งนี้จะอาบไปด้วยเงาแห่งความทรยศและการหักหลัง แต่สิ่งที่สองรองแม่ทัพยังไม่รู้…คือ ในกองทัพอันแน่นขนัดไปด้วยเหล่าทหาร กลับมีเงามืดแฝงตัวร่วมขบวนเงาที่พวกเขาไม่เคยล่วงรู้

หลานเยว่ และเหล่ามือสังหารของนาง เดินทางเคียงข้างกองทัพอย่างไร้ร่องรอย เสมือนลมหายใจของรัตติกาลที่ไม่มีใครมองเห็น การคงอยู่ของนางเป็นความลับระดับสูงสุด แม้แต่ลูกน้องคนสนิทที่สุดของแม่ทัพหลานก็ไม่เคยได้รับอนุญาตให้รู้

นางมือสังหารไร้นาม ผู้มีชื่อเสียงสะท้านไปทั่วนครหลวง โดยเฉพาะในหมู่ผู้มีอำนาจ ผู้เคยลิ้มรสพิษแห่งคมมีดของนางล้วนจดจำไปจนตายและเหนือสิ่งอื่นใด…นางคือ บุตรสาวของแม่ทัพหลานซือเหยียน สำหรับเขา นางไม่ใช่เพียงเงา แต่คือคมดาบที่พร้อมฟาดฟันทุกสิ่งที่กล้ำกรายสำหรับศัตรู…นางคือความตายที่ก้าวเข้ามาโดยไร้สุ้มเสียง“เจ้าสองคนนี้…ทำตัวไม่น่าไว้ใจ”เสียงของหลานเยว่เย็นเยียบ ราวกับลมหนาวพัดผ่านค่ายศึก นางปะปนอยู่ท่ามกลางแถวทหาร ก้าวย่างไร้ร่องรอยเด่นตา แต่สายตาคมดุจับจ้องทุกอากัปกิริยาของเจิ้งเหวินและโหวซื่อหมิงอย่างไม่คลาด

นางสังเกตความผิดปกติได้ตั้งแต่เช้าการสบตาที่มากเกินจำเป็น การเคลื่อนไหวที่ราวกับซ่อนบางสิ่งไว้ทว่าหลานเยว่ไม่คิดจะรายงานสิ่งนี้ให้บิดา…บิดาผู้ไร้หัวใจ ที่เคยเป็นทั้งเงาแห่งความกลัวและความแค้นในชีวิตนาง

นางเคยตั้งใจจะล้างแค้นให้สิ้น แต่สัจจะที่ให้ไว้กับตนเองได้ทำให้นางละทิ้งเส้นทางนั้นไปแล้วกระนั้น…ในเมื่อเงามืดกำลังซ่อนตัวอยู่ในกองทัพ บางที นี่อาจเป็นโอกาสเล็กน้อยที่จะปล่อยให้มันทำหน้าที่แทนนาง

ตะวันบ่ายคล้อยสาดแสงสีทองหม่นลงบนพื้นดินแห้งแตกระแหง กองทัพแม่ทัพหลานซือเหยียนเคลื่อนถึงที่หมาย ค่ายใหญ่ของเหล่ากบฏ เสียงเกราะเสียดสีกันดังก้องทั่วทุ่ง กลิ่นฝุ่นผสมเหล็กจากคมอาวุธฟุ้งอวลในอากาศ

หลังจากเดินทางอันยาวนาน เขาให้กองทัพหยุดพักเพียงครู่ พอให้ทหารได้ดื่มน้ำและเรียกเรี่ยวแรงกลับคืน ก่อนที่เสียงกลองศึกจะดังกระหน่ำเป็นสัญญาณคำสั่งเด็ดขาด“บุก! กวาดล้างให้สิ้นซาก!”

พลทหารนับพันโถมเข้าใส่แนวค่ายเหมือนคลื่นเหล็ก คมดาบสะท้อนแดดวาววับ พุ่งฟาดใส่ทุกสิ่งตรงหน้า เสียงโห่คำรามผสมเสียงกรีดร้องของผู้สิ้นหวัง เสียงหอกปักทะลุเนื้อ เสียงกระดูกแตกหักดังสลับกับเสียงม้าร้องระงม กลิ่นคาวเลือดอุ่นผ่าวกระจายไปทั่วค่าย

เพียงครึ่งชั่วยาม ค่ายกบฏก็ถูกเพลิงลุกโหม เถ้าควันคลุ้งตลบปิดบังท้องฟ้าอีกหนึ่งชั่วยามต่อมา…ทุกซอกมุมกลายเป็นหลุมศพ ทุกชีวิตดับสิ้นแม่ทัพหลานซือเหยียนไม่เหลือทางรอดให้แม้เชลยสักคน“อย่าให้เหลือแม้เงา…เรามิได้มาเพื่อเลี้ยงศัตรู” เขากล่าวเสียงเรียบแต่เฉียบขาด แต่ท่ามกลางซากปรักหักพังและชัยชนะที่เด็ดขาด กลับมีบางสิ่งฝังหนามอยู่ในความคิดของเขา ความรู้สึกหนาวเย็นแทรกซึมเข้ากระดูกโดยไม่มีเหตุผล เหมือนมีดบางเล่มจ่ออยู่ที่แผ่นหลังเขาหยุดมองไกลออกไปเหนือเปลวเพลิง เสียงในใจดังก้องเจ้าขันทีเฒ่าหลี่เถี่ยนกวง…แท้จริงแล้วเจ้ากำลังวางแผนชั่วร้ายอะไรอยู่กันแน่? ในยามนั้น แม่ทัพหลานรู้เพียงอย่างเดียวสงครามที่แท้จริงอาจยังไม่เริ่ม และศัตรูที่อันตรายที่สุด…ไม่ได้ยืนอยู่เบื้องหน้าเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากด้านหลังก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ท่านแม่ทัพ…กองทัพของเรากำราบพวกกบฏจนราบสิ้นแล้วขอรับ”

รองแม่ทัพผู้เอ่ยรายงานก้มศีรษะลึก ดวงตาสงบนิ่งแต่ลึกลงไปมีประกายแปลกประหลาด เหมือนคมดาบที่ซ่อนอยู่ในฝักเงียบงันแต่พร้อมจะชักออกได้ทุกเมื่อแม่ทัพหลานพยักหน้าอย่างพึงใจ

“ดีมาก… หากไม่มีพวกเจ้าอยู่ ข้าคงไม่อาจปราบพวกมันได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ กลับถึงนคร ข้าจะมอบรางวัลที่คู่ควรแก่พวกเจ้า” รองแม่ทัพอีกคนขยับก้าวออกมา เสียงต่ำเรียบ

“ท่านแม่ทัพ…ค่ำคืนนี้ เราสมควรค้างแรมที่นี่สักคืน เหล่าทหารต่างอ่อนล้าจากศึกหนัก” สายตาของหลานซือเหยียนทอดมองขอบฟ้าที่กำลังถูกกลืนด้วยแสงสนธยา ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ“ก็ได้…ให้ตั้งค่ายพักที่นี่”

เพียงชั่วขณะเดียวกันนั้น สายตาของรองแม่ทัพทั้งสองสบกันวูบหนึ่งสั้นนักราวกับลมหายใจ แต่ลึกพอจะบอกว่ามีบางอย่างรอคอยจะเกิดขึ้นในความมืดของค่ำคืนนี้

ค่ำคืนนั้น แสงเพลิงจากคบไฟถูกจุดสว่างเป็นระยะทั่วค่ายพัก เสียงลมยามราตรีพัดผ่านธงรบสีชาดให้กระพือไหวเพื่อเป็นขวัญกำลังใจแก่เหล่าพลทหาร แม่ทัพหลานซือเหยียนจึงสั่งให้จัดสุราและอาหารอย่างเรียบง่ายเพียงพอให้อุ่นท้องและชุ่มคอ ไม่เกินเลยจนเมามาย เพราะนี่คือแดนต่างถิ่น ทุกสติสัมปชัญญะต้องพร้อมรับศึกในทุกลมหายใจ

“เมื่อกลับถึงนคร ข้าจะจัดเลี้ยงให้สมเกียรติ และมอบความดีความชอบแก่ผู้ที่ทำผลงานโดดเด่น” แม่ทัพเอ่ยชัดถ้อยในท่ามกลางแสงคบไฟ ทำให้เสียงโห่รับจากเหล่าทหารดังสะท้อนไปทั่วค่าย

พลทหารนั่งล้อมวงกันอยู่ด้านหน้ากระโจมของตนเอง ถ้วยสุราถูกส่งต่อไปมาพร้อมกับเสียงหัวเราะหยอกล้อ แม้จะรู้ว่าต้องระวัง แต่รอยยิ้มและเสียงสนทนาก็คลายความเหน็ดเหนื่อยจากศึกหนักไปได้ชั่วครู่กลิ่นเนื้อย่างบนเตาถ่านลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นควันไฟ เสียงน้ำซุปเดือดพล่านในหม้อดังเป็นจังหวะกลมกลืนกับเสียงฝีเท้าของยามที่เดินตรวจรอบค่าย

ส่วนในกระโจมใหญ่ด้านใน เหล่านายทัพนั่งเรียงรายรอบโต๊ะไม้ต่ำ กลิ่นสุราจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศ แสงโคมกระดาษสาดเงาทาบบนใบหน้าแต่ละคนให้ดูเข้มขรึมยิ่งขึ้นแม้ค่ำคืนนี้จะถูกห่อหุ้มด้วยบรรยากาศของการเฉลิมเล็ก ๆ แต่ในเงามืดรอบค่าย…บางสิ่งกำลังคืบคลานอย่างเงียบงัน