ตอนที่ 80 ของเล่นราคาถูก

ภายในห้องที่แสงโคมสั่นไหวเพราะลมหนาว หลี่เถี่ยนกวงนั่งเอนกายอยู่บนตั่งยาว ความเปลี่ยวเหงาที่กัดกินหัวใจและร่างกายชราของเขาเหมือนเพลิงเงียบที่เผาผลาญจากข้างใน หากไม่ได้ระบายออก ความปรารถนาอันบิดเบี้ยวนี้ย่อมกัดกินจนแทบขาดสติ สายตาเหี่ยวย่นคมกริบเลื่อนไปหยุดที่สาวใช้ผู้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อยอย่างชวนให้ขนลุก

“ข้าได้ยินมาว่า… ชายที่เจ้าหมั้นหมายไว้ รูปโฉมไม่เลวทีเดียว”น้ำเสียงช้าและหนืดเหมือนพิษ “ไป… เรียกเขามาพบข้าเดี๋ยวนี้”

สาวใช้หน้าถอดสีทันที ไหล่สั่นระริก มือกำชายกระโปรงแน่นราวกับมันเป็นที่พึ่งสุดท้าย นางเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตา

“นายท่าน… โปรดละเว้นพวกเราด้วยเถิด”เสียงนางแผ่วพร่าแต่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “อีกไม่นาน… ข้ากับเขาจะได้แต่งงานกัน แล้วเราจะกลับไปอยู่บ้านนอกอย่างสงบ ขอเพียงท่านเมตตา”

เปลวไฟจากโคมสะบัดวูบไหว สาดเงาผิดเพี้ยนบนผนังเมื่อใบหน้าของหลี่เถี่ยนกวงบิดเบี้ยวด้วยโทสะ ความเหี่ยวย่นและร่องรอยอัปลักษณ์ยิ่งชัดเจนราวปีศาจที่เผยโฉมออกมาเต็มที่

“นังชั้นต่ำ… เจ้าคิดว่าข้าหมายปองชายคนรักของเจ้ารึ?”เสียงเขาเยาะเย้ยต่ำลึก “มันก็เป็นเพียงแค่ตัวระบายราคาถูก… ข้าก็แค่อยากใช้มันบรรเทาความหนาวชั่วคราวเท่านั้น”

ลมหายใจของขันทีเฒ่ากระเพื่อมแรง แววตาขุ่นมัวด้วยความโกรธที่เดือดพล่าน

“หากเจ้ายังกล้าขัดคำสั่ง… อย่าหวังเลยว่าชีวิตเจ้าจะได้พบความสงบสุข” คำขู่เย็นเฉียบแทงลึกเข้าในหัวใจ สาวใช้ตัวสั่นสะท้าน ริมฝีปากเม้มแน่น น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม นางรู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่ใช่เพียงลมปาก แต่เป็นประกาศิตแห่งหายนะ “บ่าว… ยอมแล้วเจ้าค่ะ” เสียงนางสั่นไหวและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “บ่าว… จะไปตามเขามาให้ท่านเดี๋ยวนี้”

ในช่วงเวลานั้น นางรู้ทันทีว่าทั้งความฝันและอนาคตของชายคนรักถูกบดขยี้จนแหลกสลาย เพียงเพราะอำนาจอันบิดเบี้ยวของนายเหนือหัว ไม่นานนัก เสียงประตูเลื่อนดังแผ่วพร้อมเงาร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามา เป็นชายคนรักของนางเพียงคนขับรถม้าต่ำศักดิ์ ใบหน้าคมเข้ม ผิวกร้านจากแดดและฝน บ่ากว้างและลำตัวเต็มไปด้วยร่องรอยของแรงงานหนัก กล้ามเนื้อแน่นแข็งดั่งเหล็กที่ผ่านการตีซ้ำหลายครั้ง เสริมให้รูปลักษณ์ดูดุดันและบึกบึนยิ่งนักดวงตาของหลี่เถี่ยนกวงทอประกายวาวเหมือนสัตว์นักล่าที่ได้กลิ่นเหยื่อ มือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อกระตุกเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น

“ถอดเสื้อของเจ้าออก”เสียงแหบพร่ากลั้วความเร่งร้อน หลุดออกมาราวกับเป็นคำสั่งที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธเมื่อเสื้อผ้าหลุดจากร่าง กล้ามเนื้อสลักชัดจากแรงงานปรากฏต่อสายตา ขันทีเฒ่าเลียริมฝีปากช้า ๆ พร้อมเอื้อนเอ่ยราวกับชื่นชมสมบัติล้ำค่า

“เจ้ามีเรือนร่างแข็งแรงนัก… ราวกับแม่ทัพผู้ก้าวลงมาจากสวรรค์” แต่คนขับรถม้าเพียงยืนนิ่ง ดวงตาหม่นลึก ความอับอายและความสิ้นหวังปะปนกันในแววตา เขารู้ดีว่าต่อให้กายแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่อาจปกป้องตนเอง… และไม่อาจปกป้องหญิงคนรักจากเคราะห์ร้ายในค่ำคืนนี้ได้สำหรับเขานี่ไม่ใช่ราตรีแห่งเกียรติยศ แต่คือคืนที่หัวใจถูกฉีกขาดอย่างไร้ปรานี

ความกระหายที่รุนแรงเกินกว่าจะถูกควบคุมของหลี่เถี่ยนกวงนั้น เปรียบเสมือนเงามืดที่ปกคลุมราชสำนักมานานหลายปี มันย่ำยีหัวใจและศักดิ์ศรีของผู้คนครั้งแล้วครั้งเล่า จนเรื่องอัปยศกลายเป็นเพียงกิจวัตรที่ไม่มีใครกล้าพูดถึง เสียงร่ำไห้ในยามค่ำคืนและสายตาที่สิ้นหวังของเหยื่อกลายเป็นภาพชินตาในเรือนของมัน

สำหรับกลุ่มคนที่หลงใหลในอำนาจ ขันทีเฒ่าคือ ประตูสวรรค์ ที่พาพวกเขาก้าวข้ามขอบฟ้า สู่ตำแหน่งสูงส่งโดยไม่ต้องใช้ความสามารถใด ๆ นอกจากร่างกายและรอยยิ้ม แต่สำหรับผู้ที่ยึดมั่นในเกียรติและศักดิ์ศรี ชายชราผู้นี้กลับเป็น ประตูนรก ที่เมื่อก้าวเข้าไปแล้ว จะถูกกลืนหายทั้งร่างและจิตวิญญาณ เหลือเพียงเถ้าถ่านของความเป็นคนเท่านั้น

แสงราง ๆ แห่งรุ่งอรุณค่อย ๆ ลูบไล้ปลายฟ้า แต่บรรยากาศรอบเรือนของขันทีเฒ่ากลับหนักอึ้งกว่าความมืดในค่ำคืนที่ผ่านมาชายคนขับรถม้าก้าวออกมาช้า ๆ จากเรือนนั้น ดวงตาเหม่อลอยราววิญญาณถูกสูบออกจากร่าง กล้ามเนื้อที่เคยแข็งแรงกำยำ บัดนี้เต็มไปด้วยรอยเขียวคล้ำบอกเล่าถึงค่ำคืนอันโหดร้าย

เมื่อสายตาเขาเห็นหญิงสาวคนรักยืนรออยู่ ความว่างเปล่าในแววตากลับถูกแทนที่ด้วยแสงบางเบาแห่งความรักและความละอาย“น้องพี่…พี่ขอโทษ พี่ผิดต่อเจ้าจริง ๆ” น้ำเสียงของเขาสั่นพร่า เต็มไปด้วยความเสียใจที่กัดกินหัวใจ“ท่านพี่…” นางเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนโผเข้ากอดชายคนรัก น้ำตาไหลพรากไม่อาจหยุดได้

ในจังหวะนั้น ขันทีเฒ่า หลี่เถี่ยนกวง ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดในเรือน สายตาที่ทอดมามีเพียงความดูแคลนปนเหยียดหยามเขาโยนถุงเงินใส่หัวคนขับรถม้าอย่างไม่ไยดี“นี่คือค่าเหนื่อยของเจ้า…เป็นแค่บ่าวรับใช้ต่ำศักดิ์ อย่าได้ทำทีเล่นตัวไปนัก นี่คือค่าจ้างที่พวกเจ้าหาไม่ได้ตลอดทั้งปี”

มือของชายหนุ่มและหญิงสาวกำแน่นจนเล็บจิกลงเนื้อ ความโกรธแล่นพล่านในอก แต่ก็ต้องฝืนกลืนมันลงไป“ขอบคุณนายท่าน…ที่เมตตา”คำพูดถูกเปล่งออกมาพร้อมรอยยิ้มฝืน ๆ ทั้งที่หัวใจแทบจะแหลกสลายอยู่ข้างใน

“เห้อ… สามีของเจ้ามันก็เป็นเพียงแค่ของเล่นราคาถูก เล่นครั้งเดียวก็เกินพอ”น้ำเสียงของหลี่เถี่ยนกวงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน แววตาเฉียบคมฉายชัดถึงความเย่อหยิ่งและไร้เมตตา ราวกับทุกถ้อยคำถูกจงใจเหวี่ยงมาเพื่อเหยียบย่ำศักดิ์ศรีให้แหลกสลายเขาไม่แม้แต่จะเหลือเศษเสี้ยวของการรักษาน้ำใจ หรือแม้แต่ความเห็นอกเห็นใจต่อมนุษย์ด้วยกันคำพูดนั้นปักลึกลงในหัวใจของหญิงสาวและชายคนรักดุจคมมีดที่กรีดซ้ำรอยแผลเก่า กลิ่นคาวของความอับอายปะปนกับความโกรธขุ่นล้นอยู่ในอกแต่ทั้งคู่ก็ต้องกลืนมันลงไป

เมื่อร่างของหลี่เถี่ยนกวงลับหายเข้าไปในเงามืดของเรือนใหญ่ ความเงียบก็ปกคลุมตรอกด้านนอก ชายคนขับรถม้ากำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บแค้น เสียงของเขาแผ่วต่ำแต่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต

“ขอเพียงสักวัน… วันที่ชีวิตของมันตกต่ำถึงขีดสุด ข้าจะเป็นคนแรกที่ใช้ฝ่าเท้าของข้าบดขยี้มันให้จมดิน” สาวใช้ซึ่งยืนอยู่เคียงข้าง น้ำตายังคลอเบ้า เอื้อมมือมาจับมือชายคนรักของนางไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป

“ท่านพี่… ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว พวกเรา…หนีไปด้วยกันเถอะ” เสียงนางสั่นพร่า แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เงินถุงนั้น แม้ได้มาพร้อมกับหยาดน้ำตาและความอัปยศ กลับกลายเป็นประตูบานเดียวที่เปิดทางให้ทั้งคู่เริ่มต้นชีวิตใหม่หนีไปให้ไกลแสนไกลจากเงามืดของวังหลวงและเงื้อมมือของปีศาจในคราบมนุษย์