ตอนที่ 91 อาศัยบารมีบิดาเหยียบหัวผู้คน

ใครเล่าจะคาดคิดได้ว่า เจ้าง่อยผู้พิกลอัปลักษณ์ กลับมีอำนาจเพียงพอจะกำหนดชะตาชีวิตผู้คนมากมาย เพียงแค่ขยับริมฝีปากเอื้อนเอ่ยคำไม่กี่คำ?เหล่าจิตรกรผู้เคยสร้างสรรค์ผลงานอันเลื่องชื่อไปทั่วแผ่นดิน บัดนี้กลับถูกเหยียบย่ำจนตกต่ำชะตาพลิกผัน เพียงเพราะความพิโรธที่พลุ่งพล่านขึ้นในชั่ววูบของชายพิการผู้หนึ่งเท่านั้น

แท้จริงแล้ว ตั้งแต่แรกเกิด ชีวิตของเขาไม่เคยมีสิ่งใดคู่ควรแก่การสรรเสริญ ร่างกายบิดเบี้ยว… จิตใจอาฆาต… วาจาติดขัดที่บิดเบี้ยวราวกับถูกสาป… ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนสะท้อนความอับเฉาไร้แสงสว่างในชะตากรรม อำนาจอันล้นฟ้าที่ทำให้เขาสามารถเหยียบย่ำผู้อื่นได้ มิใช่สิ่งที่สร้างสมมาด้วยฝีมือตน หากแต่เป็นเพียงเงา ของผู้เป็นบิดาที่ทอดทับลงมา

และบิดาผู้นั้นก็คือ จ้าวเจี้ยนกั๋ว อัครเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชสำนักบุรุษผู้เป็นเสาหลักแผ่นดิน กุมทั้งอำนาจบุ๋นและบู๊ไว้ในกำมือ เพียงเอื้อนเอ่ยถ้อยคำก็สามารถสั่นสะเทือนทั่วท้องพระโรงได้นามของเขาเปรียบประหนึ่งขุนเขาตระหง่าน ค้ำจุนราชสกุลและคุ้มครองแผ่นดิน… แต่เกราะอันยิ่งใหญ่ที่ควรปกป้องบ้านเมืองนั้น กลับกลายเป็นกำแพงที่บังภัยให้กับเศษมนุษย์อัปลักษณ์ที่เรียกว่าบุตรชาย ได้มีสิทธิ์เหยียบย่ำผู้อื่นอย่างอหังการ

เช้าวันนั้น แสงแดดอุ่นยามสายสาดลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามาในเรือน โต๊ะอาหารถูกจัดเรียงอย่างประณีต กลิ่นเครื่องเทศหอมกรุ่นคลุ้งไปทั่วห้อง จ้าวเจี้ยนกั๋วนั่งอย่างสงบ ท่วงท่าองอาจ แววตาสงบนิ่งของเขาสะท้อนบารมีผู้ยิ่งใหญ่ แม้จะไม่มีถ้อยคำโอ่อวังเวงใด แต่เพียงการนั่งนิ่ง ๆ ก็ดึงดูดให้ทุกสายตายากจะละไปได้

ตรงกันข้าม บุตรชายพิกล จ้าวหย่งหยู กลับกอดภาพเหมือนของหลานเยว่ ไว้แนบอก แขนบิดงอพยายามโอบรัดอย่างทุลักทุเล สายตาที่ทอดมองรูปนั้นเต็มไปด้วยความทะนุถนอม ราวกับเขาต้องการให้หญิงงามในภาพนั่งร่วมโต๊ะอยู่กับตนจริง ๆ

“นางเป็นใครกันเล่า… ช่างงดงามนัก” จ้าวเจี้ยนกั๋วเอื้อนเอ่ย น้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงพลังอำนาจที่ยากจะปฏิเสธความแตกต่างของพ่อลูกฉายชัด ผู้เป็นบิดาเปี่ยมด้วยความสง่างาม สุขุม น่าเกรงขาม ส่วนบุตรชายกลับอัปลักษณ์ บิดเบี้ยว และหมกมุ่นอยู่กับพันธนาการแห่งใจหย่งหยูเงยหน้าขึ้น ดวงตาขุ่นมัวฉายประกายลุ่มหลง ริมฝีปากบิดเบี้ยวสั่นไหว พยายามเค้นคำออกมาทีละพยางค์อย่างยากลำบาก“น…นาง… คื…อ…นางใน…ดวงใจ…ข้า…”

เสียงพร่ากระท่อนกระแท่นนั้นขาดห้วง ราวกับทุกถ้อยคำถูกบีบออกจากลำคอพิการ แต่แววตาที่พร่าเลือนกลับเต็มไปด้วยความปรารถนาอันมิอาจดับลงได้เงาร่างพิกลค่อย ๆ พยุงตัวเข้าใกล้ มือบิดงอเกาะขอบโต๊ะแน่น ใบหน้าบิดเบี้ยวชุ่มเหงื่อ ริมฝีปากสั่นพยายามฝืนเค้นคำออกมา“ท่ะ…ท่านพ่อ… ขะ…ข้า…เผลอ…สั่งคน…ไป-ทุบตี…จิตรกร…พวกมัน…เละ…เละไม่ต่าง…จากหมา…”

คำสารภาพอันขาดห้วงนั้นเจือด้วยเสียงหัวเราะพร่าที่แฝงความสะใจแปลกประหลาด จ้าวเจี้ยนกั๋วเงียบไปชั่วอึดใจ ไม่ได้ตำหนิ ไม่ได้ดุด่า มีเพียงรอยยิ้มละมุนบนใบหน้า อบอุ่นประหนึ่งบิดาผู้แสนอาทร“ลูกพ่อ… เจ้าจงวางใจเถิด… ไม่มีสิ่งใดที่พ่อจัดการแทนเจ้าไม่ได้”

ทว่าเพียงสิ้นประโยคนั้น น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเยียบเย็นราวคมดาบ“เอาเงินไปปิดปากมัน… หากไม่รับ ก็ส่งมันไปนอนใต้ดินเสีย”

หย่งหยูหัวเราะพร่าขาดห้วง ดวงตาเลื่อนลอยเคลิบเคลิ้ม “ฮะ…ฮ่า…ท่านพ่อ… พ่อ…เก่งที่สุด…” แขนบิดงอรัดภาพเหมือนหญิงงามแน่นยิ่งกว่าเดิม ราวกับนางคือโลกทั้งใบ เขาซบหน้าลงราวเด็กทารกอ้อนแม่ เสียงหัวเราะพร่าเบาหวิวสะท้อนก้องอยู่ในห้องเงียบงัน

และแล้ว… ในวันเดียวกันนั้นเอง เสียงคร่ำครวญแห่งความยุติธรรมก็ถูกดับสิ้นไปขุนนางฝ่ายยุติธรรมและเหล่ามือปราบผู้ยืนหยัดทวงความเป็นธรรม ถูกปลิดชีพทีละราย… ทีละราย… เลือดของผู้ซื่อสัตย์นองพื้น เพียงเพราะไม่ยอมก้มหัวรับสินบน ความซื่อตรงที่ควรค่าแก่การสดุดี กลับกลายเป็นความผิดบาปใหญ่หลวงในสายตาของผู้กุมอำนาจ

แต่ถึงจะมีคนหนึ่งล้มลง อีกคนก็ยังลุกขึ้นแทนที่ ทว่าไม่นาน พวกเขาก็ต้องล้มตายตามกันไป เสียงแห่งความยุติธรรมจึงถูกปิดตาย วงจรแห่งการสังหารดำเนินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนท้ายที่สุดไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยปากถามหาความจริงอีก ความจริงที่ควรถูกเปิดเผยถูกฝังลึกอยู่ใต้ซากศพและคราบเลือด สุดท้ายเรื่องราวทั้งหมดก็เงียบหาย ราวไม่เคยเกิดขึ้น

แม้จะลืมตาดูโลกมาพร้อมร่างกายบิดเบี้ยวและใบหน้าอัปลักษณ์ แต่ในสายตาของ จ้าวเจี้ยนกั๋ว บุตรชายผู้นี้ไม่เคยไร้ค่าเลยแม้แต่วินาทีเดียวเขาคือสายใยแห่งรักเพียงหนึ่งเดียวที่หลงเหลือจากฮูหยินผู้ล่วงลับผู้จากไปทันทีหลังให้กำเนิดบุตรชาย เด็กคนนี้จึงเป็นราวกับชีวิตใหม่ที่บิดาทุ่มเททุกสิ่งให้

ตั้งแต่วัยเยาว์ หย่งหยูถูกตามใจจนไม่รู้จักข้อจำกัด เพียงเอ่ยถ้อยคำพร่ำเพ้อ บิดาก็จัดหามาให้ เพียงก่อเรื่อง บิดาก็หาทางกลบเกลื่อน ทุกความผิดและความวิปริตถูกกลบฝังใต้เงาอำนาจคืนแล้วคืนเล่า จ้าวเจี้ยนกั๋วลูบศีรษะบุตรชาย เอ่ยคำมั่นสัญญาหนักแน่นราวปฏิญาณว่า“ต่อให้วันใดพ่อไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว… ชีวิตของเจ้าก็จะยังสุขสบายไปทั้งชาติ” คำสัญญานั้นมิใช่ถ้อยคำลอยลม แต่คือความจริงที่ถูกวางรากฐานไว้แล้วทรัพย์สินมหาศาล บ้านเรือนตระการตา ข้าทาสบริวาร และเหล่าชายฉกรรจ์ผู้ภักดี ล้วนจัดเตรียมไว้เพื่อบุตรชายเพียงหนึ่งเดียว

แต่ความรักอันไร้ขอบเขตเช่นนั้น กลับกลายเป็นยาพิษร้ายแรงที่บ่มเพาะอย่างเงียบงันผลลัพธ์คือชายหนุ่มผู้พิการทั้งร่างกายและหัวใจผู้ซึ่งมีอำนาจล้นมือ… และสามารถเหยียบย่ำชะตาชีวิตผู้อื่นได้เพียงแค่เอื้อนเอ่ยคำออกมาจากริมฝีปากบิดเบี้ยว

ในสายตาของ จ้าวหย่งหยู ผู้เป็นบุตรชาย จ้าวเจี้ยนกั๋ว คือบิดาผู้เปี่ยมด้วยความเมตตาและหัวใจอันอบอุ่น อ้อมแขนของเขาเป็นดังร่มเงาใหญ่ที่คอยโอบปกป้องมิให้โลกภายนอกได้ทำร้าย แต่ในสายตาของ ผู้คนทั้งแผ่นดินจ้าวเจี้ยนกั๋ว หาใช่บุรุษผู้เปี่ยมเมตตา หากแต่เป็น ปีศาจในคราบอัครเสนาบดี รอยยิ้มอ่อนโยนที่ทอดแก่ลูกชายกลับกลายเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผู้คนรอบกายสะท้านด้วยความหวาดหวั่น เสียงเอื้อนเอ่ยที่แผ่วเบาดุจสายลม กลับอัดแน่นด้วยอำนาจที่กำหนดความเป็นความตายของผู้คนเพียงปลายลิ้น คำพูดของเขาเหมือนขนนกเบาบางสำหรับผู้เป็นลูก แต่กลับหนักดุจภูผาสำหรับผู้ที่ต้องเผชิญหน้า ความรักที่เขาหยิบยื่นให้แก่บุตรชายคนเดียวมิใช่เพียงความอบอุ่นของครอบครัว หากแต่เป็นความอบอุ่นที่สุมทับขึ้นมาจากกองเลือดและซากศพของผู้คนที่กล้าทัดทานอำนาจ ยามที่เขาปกป้องลูกชาย โลกภายนอกทั้งแผ่นดินก็ต้องสั่นสะเทือน ยามที่เขายิ้มละมุนให้บุตร คือยามที่เสียงกรีดร้องของผู้บริสุทธิ์ถูกฝังกลบอยู่ใต้ผืนดินอย่างไร้ร่องรอยสำหรับ จ้าวหย่งหยู นั่นคือความรักอันสูงส่งแต่สำหรับ ผู้คนทั้งหลาย นั่นคือฝันร้ายที่ไม่สิ้นสุด