ตอนที่ 92 หวังซื้อใจสตรี

จ้าวหย่งหยูใช้เวลาอยู่นานนับวันเพียงเพื่อสิ่งเดียว เลือกสรรเสื้อผ้าที่จะทำให้ตนดูดีที่สุด ห้องกว้างทั้งห้องถูกกองเต็มไปด้วยผ้าแพรเนื้อดีจากแดนไกล ชุดแล้วชุดเล่าถูกนำออกมาวางเรียง บ้างถูกคลี่ บ้างถูกพับ บ้างถูกโยนทิ้งอย่างไร้ค่า บ่าวรับใช้ผลัดกันเข้ามาสวม ถอด และปรับชุดให้เจ้านายอย่างไม่หยุดหย่อน ร่างพิการที่หลังค่อม แขนบิดงอ และขาที่ลากก้าวไม่มั่นคง ขยับไปมาอย่างอึดอัด แต่ในแววตาของเขากลับฉายชัดถึงความคาดหวังและความร้อนรน

เขายืนอยู่หน้ากระจกทองเหลือง เงาสะท้อนของชายอัปลักษณ์ทำให้หัวใจสั่นระรัวไปทั้งอก เขาพยายามยืดกายให้ตรงที่สุด มือบิดเบี้ยวลากเสื้อคลุมให้เรียบที่สุด ดวงตาที่ขุ่นหมองฉายประกายระริกสลับกับความสิ้นหวัง ริมฝีปากเบี้ยวคดกระตุกเล็กน้อยก่อนจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำติดขัดออกมา เสียงพร่าและขาดห้วงดังสะท้อนในห้องเงียบ

“ขะ…ข้า…ใส่…ชุด…นี้…ดู…เป็ะ…น…อย่า…งไร…บ้าง?”

เสียงสั่นเครือไม่ต่างจากเด็กที่ร้องขอคำปลอบโยนมากกว่าคำชื่นชม บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้ารีบค้อมศีรษะต่ำแทบจะติดพื้น ใบหน้าแต้มรอยยิ้มฝืนแข็งจนเกือบสั่น แต่เสียงกลับรีบพรั่งพรูออกมาอย่างสอพลอ

“นายท่าน…สง่างามยิ่งนักขอรับ! ไม่ว่าท่านจะใส่ชุดใด ก็ล้วนคู่ควรแก่เกียรติยศ!”

คำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาดังสายน้ำเชี่ยวกราก ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความตึงเครียดและหวาดหวั่น พวกเขาต่างรู้ดีว่า หากคำใดสะกิดความขุ่นเคืองของเจ้านาย เพียงชั่วพริบตา ความตายก็พร้อมพรากชีวิตไปโดยไม่ทันเอื้อนเอ่ยคำแก้ตัว

ได้ยินดังนั้น จ้าวหย่งหยูจึงกระตุกยิ้ม ริมฝีปากบิดเบี้ยวยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่ไม่อาจเรียกว่างดงาม แต่ในดวงตาขุ่นมัวกลับส่องประกายพึงใจชั่วขณะ เขาใช้มือบิดเบี้ยวลูบเสื้อผ้าหรูหราที่สวมอยู่ช้า ๆ ราวกับกำลังสัมผัสเกราะกำบังที่จะบดบังความพิกลพิการและทำให้หญิงในดวงใจต้องเหลียวมองเขาสักครั้ง

หลายวันผ่านไปกับการเลือกสรรทั้งอาภรณ์และสมบัติหรูหรา ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจวันนี้ เขาจะไปพบหลานเยว่ขบวนรถม้าหรูหราถูกจัดเตรียมอย่างใหญ่โตจนผู้คนสองข้างทางต่างหันมามองตาค้าง หีบสมบัติประดับหยก แพรพรรณจากแดนไกล และทองคำแท่งวาววับถูกบรรทุกแน่นราวกับขบวนเครื่องราชบรรณาการที่มอบแด่จักรพรรดิ ทว่าแท้จริงแล้ว สมบัติเหล่านี้มีจุดหมายเพียงหนึ่งเดียวเพื่อซื้อใจสตรีที่เขาคลั่งไคล้จนไม่อาจถอน

เมื่อรถม้าสงบหยุดลงเบื้องหน้าประตูใหญ่จวนสกุลหลาน เสียงเกือกม้าคลายออกสู่ความเงียบ ทหารยามยืนเฝ้าด้วยสีหน้าทรงอำนาจ แววตาเย็นชาไร้ไมตรี ร่างพิกลของจ้าวหย่งหยูไม่ก้าวลงจากรถด้วยตนเอง แต่ให้บ่าวรับใช้ช่วยกันพยุงขึ้นรถเข็น จากนั้นจึงค่อย ๆ เข็นไปยังหน้าประตู เสียงล้อไม้บดกับพื้นหินกึกก้องราวกับตอกย้ำความอัปลักษณ์ในทุกย่างก้าว

อาภรณ์หรูหราที่โอบคลุมกายไม่อาจกลบเรือนร่างพิการได้ แขนขาบิดเบี้ยว หลังค่อมโค้งงอถูกซ่อนอยู่ใต้ผ้าแพรละเอียดและเข็มขัดหยก แต่ไม่มีสิ่งใดลบล้างความจริงของเงาร่างอัปลักษณ์นั้นได้

แม้จะเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เขายังคงเชิดคางขึ้นสูง ริมฝีปากเบี้ยวขยับช้า ๆ ออกเป็นถ้อยคำ เสียงพร่าหนัก ขาดเป็นห้วงดังขึ้นอย่างยากลำบาก

“บ…บอก…นาง…บอก…นายหญิง…ของเจ้า…ว่ะ…ว่าข้า…จ้าว…หย่งหยู…ต้ะ…ต้อ…งการ…พบ…”

น้ำเสียงสั่นเครือแฝงทั้งความหวัง ความตื่นเต้น และความหวาดกลัว เขากดทับความบ้าคลั่งและความโหดร้ายในใจ แสร้งทำเป็นสุภาพเรียบร้อยที่สุด เพราะเขารู้ดีหากยังไม่ได้ใจนาง เขาไม่อาจเผยด้านแท้จริงออกมาได้

ทหารยามเพียงเหลือบตาขึ้นมอง ใบหน้าไร้อารมณ์ แววตาคมกริบราวคมดาบ ก่อนจะค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการรับคำ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำสุภาพเพิ่มเติม เย็นชาเสมือนกำแพงเหล็กที่ไม่หวั่นไหวต่อบารมีหรือทรัพย์สมบัติใด ๆ

จ้าวหย่งหยูหอบหายใจถี่ มือบิดงอกำแน่นพนักรถเข็นจนสั่นระริก ดวงตาขุ่นหมองฉายแววลุ่มหลงจนแทบพุ่งออกมา แต่เขายังคงฝืนแสร้งสงบ รอคอยเพียงสิ่งเดียวให้ประตูบานนั้นเปิดออก และให้เขาได้พบสตรีในดวงใจไม่นานเกินรอ เงาร่างของ หลานเยว่ ก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูจวน ก้าวเดินอย่างสง่างามทว่ามีรัศมีเย็นเยียบแผ่คลุมรอบกาย ดวงตาคมสวยทอดมองตรงมาที่ผู้มาเยือนด้วยความห่างเหิน ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำเพียงสั้น ๆ แต่เยียบเย็นประหนึ่งน้ำแข็ง “เจ้ามาที่นี่…ทำไม?”

น้ำเสียงของนางไร้ทั้งไมตรีและความอ่อนโยนที่เขาเคยพบเจอในงานเทศกาล ความแตกต่างนั้นช่างชัดเจนจนเหมือนคนละคน ภาพนางในฝันที่เคยยิ้มอ่อนโยนให้นั้นพลันสลายสิ้นไป เหลือไว้เพียงสตรีผู้แกร่งกร้าวและห่างเหินยิ่งนัก

จ้าวหย่งหยูพลันสะท้านวูบ ใบหน้าที่บิดเบี้ยวอยู่แล้วกลับยิ่งบิดเกร็งด้วยความสับสนและเจ็บปวด ริมฝีปากคดสั่นระริก พยายามกลืนความหวั่นไหวลงไป เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ฝืนยกคางให้สูงแสดงความมั่นใจแม้มันจะดูน่าสมเพชในสายตาผู้อื่น

“ขะ…ข้า…คือบุตร…ชายเพียงคนเดียว…ของอัครเสนาบดี…จ้าวเจี้ยนกั๋ว”

เขาเปล่งคำออกมาอย่างยากลำบาก แต่แฝงไปด้วยความทะนงตน ราวกับเพียงการเอ่ยนามผู้เป็นบิดา ก็คือบัตรผ่านอันทรงอำนาจที่จะเปิดทางสู่หัวใจสตรีใดก็ได้

มือบิดงอของเขาสั่นเล็กน้อย ก่อนจะผายไปยังหีบสมบัติที่เรียงรายอยู่ด้านหลัง ขบวนรถม้าที่บรรทุกทองคำ หยก และแพรพรรณล้ำค่ามาเต็มล้น ราวกับยกตลาดสมบัติทั้งเมืองมาถวายให้หญิงเพียงคนเดียว

“วันนี้…ข้า…มาพร้อม…ของขวัญ…เยี่ยมเยียน…เจ้ามากมาย…”

เสียงพร่าขาดห้วงพ่นออกมาด้วยความภาคภูมิใจปะปนความกระวนกระวาย เขาหวังว่าสมบัติเหล่านี้จะเป็นกุญแจที่ไขไปถึงใจของหลานเยว่ แต่สายตาคมที่ทอดมองกลับมาทั้งเย็นชา ทั้งห่างเหินบ่งบอกชัดเจนว่า ไม่มีทองคำกองใดบนโลก ที่จะซื้อใจสตรีนางนี้ได้เลย

“ข้า…รังเกียจเจ้าคนโรคจิตที่ลอบส่งคนมาตามข้า หากยังมีสติหลงเหลืออยู่บ้างก็จงกลับไปเสียเถิด”

น้ำเสียงนั้นเย็นชาไร้ซึ่งความปรานี ไม่เพียงตัดความหวัง แต่ยังย่ำยีศักดิ์ศรีที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเขาทันใดนั้น จ้าวหย่งหยู ร่างพิกลก็สะท้านเฮือกทั้งกาย ดวงตาที่มัวหมองเบิกกว้างราวกับถูกฉีกหัวใจด้วยมือเปล่า มือบิดเบี้ยวกำแน่นบนพนักรถเข็นจนข้อกระดูกนูนขึ้น เส้นเลือดปูดโปนบนขมับ ความเจ็บปวดและความตื่นตระหนกแผดเผาจิตใจจนแทบหายใจไม่ออก

เขา…ที่ตลอดชีวิตไม่เคยมีใครกล้าพูดกับตนเช่นนี้เขา…ที่เติบโตมาท่ามกลางการตามใจและบารมีของบิดาบัดนี้กลับต้องเผชิญถ้อยคำที่โหดร้ายยิ่งกว่าดาบแทงใจ

ริมฝีปากเบี้ยวคดสั่นระริก ก่อนจะขยับออกเป็นถ้อยคำพร่าขาดห้วง คล้ายเศษมนุษย์ที่กำลังร้องขอความเมตตา

“ขะ…ข้า…มะ…ไม่ได้…ตั้งใจ… ข้า…เพียง…อยาก…รู้จัก…เจ้า…เท่านั้น… นับแต่…แรกเห็น…ใจของข้า…ก็มิอาจ…มอบให้ผู้ใด…อีก…เลย…” เสียงพร่าติดขัดนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและลุ่มหลง ความเว้าวอนที่เอื้อนเอ่ยออกมามิใช่ถ้อยคำรัก หากแต่เป็นเพียงเศษซากการขอร้องอันน่าสมเพชของชายพิการผู้ถูกโลกปฏิเสธ

แท้จริงแล้ว… สิ่งที่ทำให้ หลานเยว่ กรีดถ้อยคำเย็นชาออกไป มิใช่เพราะรูปลักษณ์อัปลักษณ์พิกลพิการของ จ้าวหย่งหยู ไม่ใช่เพราะหลังค่อม ใบหน้าบิดเบี้ยว หรือวาจาติดขัดของเขา หากแต่เป็น กลิ่นอายแห่งความมืดดำที่อบอวลอยู่รอบกายเขาต่างหาก

นาง… ผู้เคยโลดแล่นอยู่ในโลกมืด ดื่มเลือดและสูดกลิ่นคาวศพมานับไม่ถ้วนนาง… ผู้ที่ช่ำชองในการแยกแยะ เนื้อแท้ของคน จากเพียงแววตาและลมหายใจ

เพียงแค่เอื้อนเอ่ยสนทนากับเขาไม่กี่คำ… นางก็รู้แล้วทันทีชายผู้นี้หาใช่เพียงเศษมนุษย์ผู้เคราะห์ร้ายที่เกิดมาพิกลพิการ แต่เป็น ปีศาจที่ซ่อนอยู่ในคราบผู้พิการกลิ่นอายของความโหดร้ายความเคียดแค้นและราคะที่บิดเบี้ยว ลอยคลุ้งอยู่รอบกายเขาอย่างเข้มข้นมันคือกลิ่นที่ผู้คนทั่วไปไม่เคยรับรู้… แต่สำหรับนาง มันรุนแรงเสียจนกระแทกเข้าสู่โพรงจมูกและซึมซาบเข้าไปถึงกระดูกดำ