ตอนที่ 96 ข้ายังพักไม่ได้

ลูกน้องบางคนของซูจิ่งหลงในยามนี้…หาใช่คนภักดีแท้จริง หากแต่เปรียบเสมือน สุนัขดุที่เลี้ยงไม่เชื่องเมื่อเจ้าของเข้มแข็งมันก็หมอบคลานอย่างว่าง่าย แต่เมื่อเห็นเจ้านายบาดเจ็บอ่อนแรง มันก็พร้อมจะเผยเขี้ยวกัดเจ้านายทันทีซูจิ่งหลงรู้ดี…สัตว์เดรัจฉานพวกนี้ต้องถูกแส้ฟาดสั่งสอน ให้มันจดจำว่าใครคือ นายและใครคือสัตว์เลี้ยงต่ำต้อย

บัดนี้ร่างสูงใหญ่ของเขายังคงยืนหยัดอยู่กลางโถง แม้โลหิตจะไหลรินจากแผ่นหลังไม่หยุด พื้นหินเย็นแปรเปลี่ยนเป็นแอ่งสีแดง แต่สายตาคมเข้มยังแข็งกร้าวราวคมดาบ ไม่แม้แต่จะเปิดเผยความอ่อนแอให้ใครเห็น เพราะเขารู้ดีว่าหากเพียงแสดงท่าทีล้มเหลวแม้ชั่ววินาทีเดียว เหล่าสุนัขที่ซ่อนใจคิดทรยศจะกระโจนเข้าฉีกกระชากทันที ริมฝีปากที่เปื้อนเลือดยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนเปล่งคำสั่งสั้น กระชับ แต่ทรงอำนาจยิ่งนัก

“ฆ่ามันให้สิ้น…จงจัดการพวกมันซะ!” เสียงนั้นหนักแน่นราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางโถงกว้าง ทำให้ผู้ติดตามทุกคนสะดุ้งสะท้าน ดาบถูกชักออกจากฝักในทันที เสียง ฉัวะ! ดังระงมไปทั่ว เสียงฝีเท้ากึกก้องสะท้อนราวกับคลื่นทะเลโหมซัด

บรรยากาศในโถงใหญ่พลันแปรเปลี่ยนเป็นกลิ่นสังหารที่หนาแน่นจนหายใจติดขัด ในขณะที่บางคนที่เคยมีใจคิดหักหลังกลับหน้าซีดเผือด รีบเปลี่ยนสีหน้าเสมือนกิ้งก้าที่ตื่นกลัว กระดิกหางประจบ ส่งเสียงเห่าใส่ศัตรูรอบด้านเพื่อกลบเกลื่อนความผิดบาปของตนสายตาคมเข้มของซูจิ่งหลงกวาดมองไปทั่ว พลันบรรยากาศกดทับหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม ทุกคนล้วนเข้าใจชัดเจนในวินาทีนั้น…หากคิดทรยศเพียงเสี้ยวใจไม่ใช่แค่ตัวเองที่จะตาย แต่ทั้งตระกูล พ่อแม่ ลูกเมีย…ก็จะต้องกลายเป็นเถ้าถ่านตามไปด้วย

เสียงหอบกระเส่าดังลอดออกมาจากลำคอเบี้ยวคดของ จ้าวหย่งหยู“ถะ…ถ้อย…แล้ว…เ-รีบ…พะ…ข้า…กลับ…เดี๋ยวนี้!”คราวนี้กลับพูดออกมาอย่างร้อนรนจนลืมไปเสียสนิทว่าตนเองคือเจ้าง่อยผู้ไร้เรี่ยวแรง คำพูดติดขัดไม่ชัดเจน แต่โทนเสียงกลับสะท้อนความตื่นตระหนกสุดขีด แผนชั่วที่คิดจะใช้วิธีหมาลอบกัด กลับล้มเหลวไม่เป็นท่ามันเชื่อว่าการยื่นผลประโยชน์จะทำให้คนสนิทของซูจิ่งหลงลงมือแทนมันได้ แต่กลับกลายเป็นว่าความฝันที่จะกำจัดศัตรูหัวใจ ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ ต่อหน้าต่อตา

ซูจิ่งหลง ส่งเสียงคำรามต่ำ ร่างสูงใหญ่พุ่งทะยานไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับพยัคฆ์กระโจนเหยื่อ เสียงดังก้องกังวานไปทั่วโถง“เจ้าง่อย! แกหนีไปไหน… จงทิ้งชีวิตโสโครกของแกไว้ที่นี่ซะ!”

มือใหญ่คว้าศีรษะบิดเบี้ยวของจ้าวหย่งหยู บีบแน่นจนกระดูกขมับลั่น กร๊อบ! จากนั้นก็กดลงกับโต๊ะไม้เนื้อแข็ง ปึง! แรงกระแทกสะเทือนจนฟันของมันแตกกระจาย เสียง กร๊อบแกร๊บ! ของฟันที่หักละเอียดดังสะท้อน ทันใดนั้น เลือดแดงเข้มปนเศษฟันสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น

“อั่กกกกกกก!” จ้าวหย่งหยูร้องโหยหวนอย่างน่าสมเพช น้ำลายปนเลือดไหลทะลักจากปากคดเบี้ยว ร่างทั้งร่างสั่นระริกดุจสัตว์ถูกเชือด

“นายน้อย!”เหล่ายอดฝีมือที่คุ้มกันอยู่รอบ ๆ ถึงกับหน้าถอดสี รีบกรูเข้ามาพร้อมกันด้วยความตื่นตระหนก ฝ่ามือทรงพลังฟาดกระแทกไปยังอกของซูจิ่งหลง ผั่ก! ร่างสูงใหญ่ของเขาพลันกระเด็นลอยชนเสาไม้ดัง โครม! เลือดสดทะลักออกจากบาดแผลที่แผ่นหลังทันที

หากเป็นในยามปกติ ฝีมือของคนพวกนี้…ยังไม่ถึงครึ่งของเขาด้วยซ้ำ แต่ในยามที่เขาอ่อนแรง เลือดไหลไม่หยุด ความได้เปรียบจึงตกอยู่ในมือของพวกมันเหล่าลูกน้องของจ้าวหย่งหยูรีบเข็นรถเข็นพร้อมร่างนายที่เลือดท่วมปากออกไปจากโรงประมูลอย่างเร่งรีบ ร่างอันบิดเบี้ยวที่เต็มไปด้วยคราบเลือดถูกพาออกไปอย่างน่าสมเพช ราวกับสุนัขพิการที่เพิ่งถูกฟาดซ้ำจนน่วม

ซูจิ่งหลงพยายามยันกายลุกขึ้น ดวงตาคมวาวโรจน์ยังคงเปล่งประกายเยียบเย็น แม้เลือดแดงจะไหลรินไม่หยุด ริมฝีปากเปื้อนเลือดเอ่ยคำสั้น ๆ แต่ดังก้องราวกับตราสั่งฟ้าดิน

“ไม่ต้องตาม…!” เสียงนั้นหนักแน่น แม้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ก็เป็นคำสั่งที่ไม่อาจต้านทานได้ ผู้ติดตามทุกคนชะงักงัน กัดฟันยืนนิ่ง หัวใจพวกเขารู้ชัดว่าแม้นายท่านจะบาดเจ็บใกล้สิ้นสติ แต่เกียรติและอำนาจของซูจิ่งหลง…ยังคงกดข่มทุกชีวิตในโถงนี้อย่างสมบูรณ์

เลือดสดยังคงไหลรินจากบาดแผลบนแผ่นหลัง ร่างสูงใหญ่ของ ซูจิ่งหลง เอนพิงกับพนักเก้าอี้ไม้สลักอย่างเหนื่อยอ่อน ลมหายใจที่เคยหนักแน่นมั่นคง บัดนี้สะท้านเฮือกเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยและความเจ็บปวด ถึงกระนั้น แววตาคมเข้มยังคงส่องประกายเยียบเย็น ไม่ยอมแสดงด้านที่อ่อนแอออกมาให้ผู้ใดได้เห็น

คำสั่งแรกที่หลุดจากริมฝีปากหยักกลับไม่ใช่การเรียกหาหมอฝีมือเลิศ หากแต่เป็นคำสั่งที่หนักแน่นไปด้วยความหมาย“งานวันเกิดของหลานชายข้า…ในครั้งนี้จะพลาดไม่ได้เป็นอันขาด ข้าฝากที่เหลือ…ไว้กับเจ้า”

เสียงทุ้มต่ำพร่าลึก แฝงไปด้วยทั้งความเหนื่อยหอบและความแน่วแน่ เสี้ยวหน้าคมชื้นเหงื่อสะท้อนให้เห็นว่าร่างกายแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง แต่ถึงอย่างนั้น ความคิดแรกของเขาก็ยังคงผูกพันอยู่กับงานวันเกิดที่จะมาถึงงานที่เขาสัญญากับนางว่าจะทำให้สมบูรณ์แบบที่สุด

พ่อบ้านชรา ที่ยืนประนมมืออยู่ด้านข้างรีบโค้งคำนับ ร่างสั่นระริกเพราะทั้งความตื้นตันและความกังวล น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างนอบน้อมเต็มไปด้วยความภักดี“นายท่านโปรดวางใจ… ข้าจะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง จัดการทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบที่สุด”

แววตาของชายชราผู้นี้เปี่ยมไปด้วยความซื่อสัตย์ เขารับใช้ซูจิ่งหลงมานานนับสิบปี ผ่านร้อนผ่านหนาว เคยเห็นความโหดเหี้ยมและความเมตตาในคราวเดียวกัน แต่ไม่เคยเห็นนายท่านของตนเอ่ยฝากฝังสิ่งใดด้วยน้ำเสียงเช่นนี้มาก่อน

แม้ซูจิ่งหลงจะมิได้ออกคำสั่งชัดเจนให้ตามหมอผู้เก่งกาจ แต่พ่อบ้านก็รู้ดีว่าชีวิตของนายท่านนั้นสำคัญเหนือสิ่งใด หากไม่มีเขาแล้ว งานวันเกิดจะมีความหมายอันใดอีก? ดวงตาชราหรี่ลงแน่วแน่ ก่อนรีบหันกายออกไปอย่างรวดเร็ว ตั้งใจไปตามหมอฝีมือดีที่สุดมาโดยไม่ลังเล

ในห้องโถงอันเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงหอบสะท้านของซูจิ่งหลงที่ดังขึ้นเป็นระยะ ๆ แม้จะเจ็บปวดแทบสิ้นสติ แต่ริมฝีปากที่ซีดขาวยังคงยกยิ้มบาง แฝงความมุ่งมั่นดุจภูผาสำหรับเขาแล้วความเจ็บปวดเป็นเรื่องเล็ก แต่สัญญาที่ให้ไว้กับนางและลูกชายของนาง…สำคัญยิ่งกว่าชีวิต

เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว หมอฝีมือเลิศ ก็ถูกพ่อบ้านชราพามาถึง สีหน้าเคร่งเครียดของเขาสะท้อนความรู้สึกกดดัน เพราะบุรุษที่นอนพิงอยู่เบื้องหน้ามิใช่ใครอื่น แต่คือ ซูจิ่งหลง บุรุษผู้ก้องสะท้านเมืองหลวง ชื่อเสียงโหดเหี้ยมเป็นดั่งภูผาเย็นยะเยือก แต่บัดนี้กลับปรากฏร่างเปื้อนเลือดที่แทบไร้เรี่ยวแรง

หมอไม่กล้าเสียเวลามากความ เขารีบตรวจบาดแผลด้วยมือสั่นเล็กน้อย ก่อนจัดการรักษาเบื้องต้นด้วยความระมัดระวังที่สุด ทุกการเคลื่อนไหวของเขาราวกับเดินอยู่บนเส้นเชือกเหนือเหวลึกผิดพลาดเพียงเสี้ยวเดียวอาจแลกด้วยชีวิตของตนเองหลังจากพันแผลเรียบร้อย หมอก็ถอนหายใจยาว สายตาสั่นวูบด้วยทั้งความโล่งใจและกังวล ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจที่สุด“บาดแผลของท่าน…ฉกรรจ์ยิ่งนัก การที่ท่านยังมีลมหายใจอยู่ถึงยามนี้…นับได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว หากท่านยังฝืนเดินเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าชีวิตจะสั้นลงยิ่งกว่าที่ควร ท่านควรพักให้มากที่สุด พักเพื่อรักษาตัว”

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ราวกับทุกสายตาต่างจับจ้องรอฟังคำตอบจากชายผู้ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นซูจิ่งหลง เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากที่ซีดขาวกลับยกยิ้มบางยิ้มที่หาได้ยากยิ่งนักในร่างของบุรุษผู้โหดเหี้ยม เขาเอ่ยเสียงแผ่วทุ้ม แต่หนักแน่นจนทุกคนได้ยินชัด“ข้า…ยังพักไม่ได้”

น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดื้อดึงเพราะความหยิ่งผยอง หากแต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความอบอุ่นที่ไม่ค่อยมีใครเคยเห็นมาก่อน แววตาคมเข้มที่ทอดมองออกไปไกล…เหมือนกำลังมองภาพรอยยิ้มของเด็กชายตัวน้อยและสตรีผู้หนึ่งที่อยู่ในหัวใจของเขา

“ไม่มีสิ่งใด…สำคัญไปกว่า…รอยยิ้มของคนทั้งสองอีกแล้ว”

เมื่อถ้อยคำสิ้นสุด ทุกคนในห้องต่างนิ่งงัน แม้แต่หมอผู้ผ่านประสบการณ์ยังอดไม่ได้ที่จะใจสั่น เพราะนี่คือคำพูดของบุรุษผู้ไร้หัวใจแต่กลับยอมฝืนตนเอง เพียงเพื่อรักษาสัญญา