บทที่ 9 หาเงินค่ายาให้น้องสาว

บทที่ 9 หาเงินค่ายาให้น้องสาว

สองสามีภรรยาทำเพียงยืนมอง หลังจากพยายามห้ามปรามลูกสาวแล้ว แต่ถังลู่เหมยยังคงแกล้งบ้า พร้อมกับโต้ตอบย่าถังอย่างไม่ยอมหยุด

ถ้อยคำพวกนั้นทำให้หญิงชราดิ้นไม่ต่างจากปลาโดนน้ำร้อน พยายามเข้าไปทำร้ายหลานสาวแต่กลับโดนถังเยี่ยมายืนขวางไว้

“อย่านะครับแม่” ถังเยี่ยพูดขึ้นมาเสียงแข็ง

“นี่แกเข้าข้างลูกแกหรือเจ้ารอง” ย่าถังหันมาโวยวายใส่ลูกชายที่ขัดขวางนางไว้

“แล้วแม่จะให้ผมยืนดูแม่ตีอาเหมยเหรอครับ ผมคงยอมให้แม่ทำอย่างนั้นไม่ได้” ถังเยี่ยย้อนกลับเข้าให้ เขาไม่คงไม่มีทางที่มองลูกสาวถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาแน่ ๆ แม้ว่าคนที่จะทำร้ายจะเป็นแม่ของเขาก็ตาม 

“แกไม่เห็นหรืออย่างไร ว่านังเด็กนี่มันกำลังด่าฉัน” ย่าถังยังโวยวายไม่หยุด พร้อมกับชี้หน้าถังลู่เหมยที่แลบลิ้นใส่นาง

“แม่จะถือสาอะไรกับอาเหมย แม่ก็รู้อาเหมยสติไม่สมประกอบ ผมคิดว่าแม่กลับบ้านไปเถอะครับ อยู่ไปก็มีแต่เรื่องแต่ราว ผมก็จะไปทำงานแล้วเหมือนกัน” ถังเยี่ยตอบกลับมาพร้อมกับถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

พอเจอคำพูดของลูกชาย ย่าถังจึงทำเพียงข่มอารมณ์และสะบัดหน้าเดินหนีกลับบ้านตนเองด้วยความโมโห

พอเห็นว่าย่าถังมหาภัยจากไปแล้ว ถังลู่เหมยลอบยิ้มสะใจ  ก่อนจะทำเป็นก้มหน้าเล่นมือของตัวเองเงียบ ๆ ส่วนพ่อแม่ก็มองไปที่ลูกสาวด้วยความเป็นกังวล เนื่องจากตอนนี้ถังลู่เหมยค่อนข้างแปลกไปตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาจากอาการป่วย

พอเห็นว่าพ่อกับแม่ลอบมองด้วยความแปลกใจ ถังลู่เหมยจึงเดินกลับเข้าห้องพร้อมกับบ่นว่า หิว หิว ทำให้เหนียงฟางรีบตามเข้าไปเพื่อดูอาหารให้ลูกสาว  ส่วนถังเยี่ยก็เดินกลับไปที่คอมมูนเพื่อทำงานอีกครั้ง

เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ถังลู่เหมยก็ได้นั่งมองถ้วยข้าวต้มที่สามารถนับเม็ดข้าวได้เลยว่ามีกี่เม็ดเพราะส่วนใหญ่มีแต่น้ำข้าวด้วยความอนาถใจ

‘นี่ฉันต้องกินข้าวอย่างนี้เหรอเนี่ย ต่อให้ทำงานแทบตายก็ไม่เคยมีความดี แถมยังไม่ได้กินของดี ๆ อีกต่างหาก แล้วแบบนี้ทุกคนในบ้านจะมีสุขภาพที่ดีได้อย่างไร’ หญิงสาวได้เพียงคิดในใจเท่านั้น เพราะรู้ดีว่าตอนนี้เธออาจจะเป็นที่จับตามองของพ่อกับแม่อยู่ก็ได้

แม้จะไม่อยากกินสักเท่าไหร่ แต่เพราะความหิวทำให้ถังลู่เหมยต้องกินน้ำข้าวต้มถ้วยนี้จนหมด  

“กินข้าวหมดแล้วก็กินยาสักหน่อยนะลูก อาการจะได้ดีขึ้น”

เหนียงฟางถือถ้วยยาเข้ามาในห้อง ก่อนจะยื่นให้กับลูกสาวพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น

“ขม ไม่กินนะ ขม” ถังลู่เหมยไม่พูดเปล่า เธอยังสะบัดมือไปมาพร้อมกับส่ายหน้าและขยับไปนั่งติดฝาผนัง บ่งบอกว่าเธอไม่ต้องการกินยาถ้วยนี้ ‘ให้ตายเธอก็ไม่ยอมกินยาน้ำดำปี๋ถ้วยนี้เด็ดขาด’

“แต่ถ้าลูกไม่กินยา ลูกจะไม่หายนะอาเหมย” เหนียงฟางเข้าใจว่าลูกไม่ต้องการกินยาจึงได้พยายามหว่านล้อมอีกครั้ง

“อาเหมย หายแล้ว จริง ๆ นะ หายแล้ว ไม่กินยา ขม” หญิงสาวเองก็ยืนยันความคิดตนเองด้วยการพยักหน้ารัวๆ สลับกับส่ายหน้ารัวๆ เพื่อบ่งบอกว่าให้ตายก็ไม่กินยาถ้วยนี้เด็ดขาด

เมื่อบังคับลูกไม่ได้ เธอจึงถอนหายใจอย่างจนปัญญา แต่ก็ไม่อยากบังคับ จึงพูดขึ้นอย่างยินยอม

“ไม่กินก็ไม่กิน ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะ อย่าดื้อนะ จะได้หายเร็วๆ แม่จะไปช่วยพ่อทำงานก่อน” พอเห็นว่าลูกสาวอาการดีขึ้น เหนียงฟางเลยตั้งใจว่าจะไปทำงานเสียหน่อย

“อืม อาเหมยไม่ดื้อ อาเหมยเด็กดี” ถังลู่เหมยพยักหน้าตอบกลับ แล้วก็ล้มตัวนอนพร้อมกับมุดใต้ผ้าห่มที่แสนจะบางจนแทบจะกันลมหนาวอะไรไม่ได้เลย

เมื่อเห็นว่าลูกสาวนอนหลับแล้ว เหนียงฟางจึงเดินออกมาโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูไว้ ก่อนจะไปที่คอมมูนเพื่อลงคะแนนทำงาน 

ทันทีที่รู้สึกว่าแม่ออกไปจากห้องแล้ว หญิงสาวก็เปิดหน้าออกมาจากผ้าห่ม ก่อนจะนอนมองเพดานและคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“ถ้าอยู่อย่างนี้ต่อไปได้อดตายแน่ ๆ สวรรค์หนอสวรรค์ทำไมไม่ส่งไปเกิดที่ดี ๆ สักหน่อย หรือไม่ก็น่าจะมีอะไรให้สักนิดก็ได้ อยู่ในยุคนี้ ยุคที่ขาดแคลนในเรื่องของอาหาร คนจนแทบไม่มีกินแบบนี้จะทำอย่างไร” ถังลู่เหมยได้แต่พูดกับตัวเอง ในใจนั้นหวาดหวั่นว่าเธอจะอดตายเสียก่อนที่จะหายบ้าน่ะสิ

“เอ๊ะ แต่เดี๋ยวนะ ตอนที่เราเป็นวิญญาณ เหมือนจะเห็นว่ามีต้นโสมและเห็ดหลินจืออยู่ในป่านี่นา หากเก็บแล้วขุดไปขายก็คงจะได้เงินไม่น้อย” หญิงสาวคล้ายกับนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนที่เป็นวิญญาณเร่ร่อน เธอพบเจอต้นโสมแล้วเหมือนจะเห็นเห็ดหลินจือจำนวนมากมายด้วยเหมือนกัน

ถังลู่เหมยคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว

ย้อนกลับมาทางด้านของถังอี้คุน พอออกมาจากบ้านแล้วชายหนุ่มก็ขึ้นเกวียนและมุ่งตรงไปยังตลาดมืดทันที ในใจนั้นหวังว่าจะมีคนจ้างให้ทำงาน อย่างน้อยเขาก็จะสามารถเอาเงินในส่วนนี้ไปซื้อยาของพวกฝรั่งที่ได้ผลดีให้น้องสาวได้กินแทนยาต้มที่น้องสาวไม่ชอบกิน

“อ้าววันนี้มารับจ้างหรืออาคุน หายไปนานเลยนะ” เถ้าแก่คนหนึ่งในตลาดมืดเอ่ยทักทายขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเข้ามาที่นี่

“ครับเถ้าแก่ มีงานอะไรให้ผมทำ บอกได้เลยนะครับ ผมไม่เกี่ยงงาน ไม่ว่างานนั้นจะหนักสักแค่ไหน” ถังอี้คุนรีบตอบกลับไปทันที ปกติเขาก็ไม่ใช่คนที่จะเลือกงานอยู่แล้ว วันนี้ก็เช่นกัน ไม่ว่างานอะไรเขาก็พร้อมที่จะทำทั้งนั้น

“ได้สิอาคุน เดี๋ยวช่วงสาย ๆ จะมีของเข้ามาที่ร้าน นายมาช่วยขนของก็แล้วกัน” เถ้าแก่พูดขึ้นอย่างใจดี ความจริงแล้วคนงานของเขาก็มีเพียงพอ ไม่จำเป็นต้องจ้างคนนอกเข้ามาช่วย แต่ดูเหมือนถังอี้คุนน่าจะเดือดร้อนเรื่องเงินถึงได้วิ่งเข้ามารับจ้างในวันนี้ เขาจึงจะให้ความช่วยเหลือสักหน่อย

“ขอบคุณมากครับเถ้าแก่ เดี๋ยวช่วงสาย ๆ ผมจะมาอีกครั้ง” ชายหนุ่มตอบรับอย่างยินดี ก่อนจะเดินไปถามตามร้านต่าง ๆ ที่เขาเคยรับจ้างไว้ ซึ่งก็มีงานให้ทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ปฏิเสธ จวบจนถึงเวลานัดจึงเดินกลับมาที่ร้านเถ้าแก่อีกครั้ง

วันนี้ถังอี้คุนรับจ้างทำงานให้เถ้าแก่ได้เงินมาหนึ่งหยวนกับห้าเหมา ซึ่งเขารู้ดีว่าเงินจำนวนนี้ไม่พอที่จะซื้อยาดี ๆ ให้กับน้องสาว เลยตัดสินใจว่าจะอยู่หางานอีกสักพัก

“เอ่อ…ขอโทษนะคะ ฉันมีเรื่องสอบถามสักเล็กน้อยได้ไหม”

หญิงสาวหน้าตาดี การแต่งกายไม่ต่างจากคุณหนูคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดถามกับชายหนุ่มที่กำลังเดินหางาน

“ได้ครับ ไม่ทราบว่าคุณต้องการจะถามเรื่องอะไร” ถังอี้คุนพยักหน้าตอบกลับ พร้อมกับคิดในใจ ‘ดูจากการแต่งกายแล้วหญิงสาวคนนี้แล้วน่าจะเป็นลูกผู้ดี แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่สถานที่อย่างนี้ได้ล่ะ’

“ฉันได้ยินมาว่าตลาดมืดแห่งนี้มีร้านขายนาฬิกา เลยอยากจะซื้อให้เป็นของขวัญคุณพ่อ คุณพอจะแนะนำร้านขายสินค้าพวกนี้หรือพาฉันไปซื้อได้ไหม แต่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันมีค่านายหน้าให้” หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่าเหมยฮวา เธอเพิ่งย้ายมาที่เมืองนี้ได้ไม่นาน แต่พอจะซื้อของขวัญวันเกิดให้กับบิดา ได้เห็นใครหลายคนบอกว่าตลาดมืดแห่งนี้มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ วันนี้เธอเลยตัดสินใจเข้าซื้อสักหน่อย แต่เพราะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่จึงเดินมาสอบถามชายหนุ่ม

“ถ้าเป็นนาฬิกา คุณสามารถไปซื้อได้ที่ห้างสรรพสินค้าของรัฐได้เลยนะครับ แต่ที่นั่นอาจจะต้องใช้คูปองร่วมด้วย ส่วนตลาดมืดแห่งนี้ หากจะถามว่ามีร้านที่ขายไหม มีครับ คุณลองตัดสินใจดูว่าจะซื้อที่ไหน แล้วคุณต้องการนาฬิกาแบบไหนครับ” ถังอี้คุนตอบกลับไปอย่างใจกว้าง

“ฉันต้องการนาฬิกาที่ไม่เหมือนใคร ราคาเท่าไหร่ฉันไม่เกี่ยง คุณพอจะแนะนำได้ไหม” เหมยฮวาลองไปดูที่ห้างสรรพสินค้าแล้วแต่ไม่ถูกใจ สำหรับเธอมองรู้ว่ามันธรรมดาเกินไป เลยอยากรู้ว่าที่นี่มีดีกว่าในห้างสรรพสินค้าหรือไม่

ถังอี้คุนชั่งใจเล็กน้อย เพราะกลัวว่าหญิงสาวคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ หากเขาพาไปที่ร้านลับ ไม่แน่ว่าจะเกิดอันตรายไปด้วย

เหมยฮวาเหมือนเข้าใจความรู้สึกของเขา เธอจึงอมยิ้มและพูดขึ้นมา “คุณไม่ต้องกลัวว่าฉันเป็นเจ้าหน้าที่หรอกนะคะ ฉันเองก็เป็นคนธรรมดาที่มาทำธุรกิจในเมืองนี้ แต่เพราะอยากหาของขวัญให้กับคุณพ่อ ซึ่งมีคนบอกว่าให้มาหาซื้อในตลาดมืดจะได้มีสินค้าแปลก ๆ ฉันก็เลยมาเท่านั้นเอง”

พอได้ยินเธอพูดแบบนั้นถังอี้คุนก็พยักหน้า แล้วตอบกลับมาว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ตามผมมา ผมพอจะรู้จักร้านขายนาฬิกาดี ๆ อยู่ แต่อย่างไรก็ตัดสินใจเอาเองนะครับ”

“ขอบคุณมากนะคะ” เหมยฮวาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไป