บทที่ 12 ตอบแทน

บทที่ 12 ตอบแทน

อ้ายเยว่สนุกสนานกับลูกแมวที่เขาได้ช่วยลงมาจากต้นไม้ พูดคุยกับแม่นมจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของหลี่มี่ที่เดินผ่านมา

"คุณชายเจ้าคะ ฮูหยินกำลังเดินมาทางนี้นำลูกแมวที่คุณชายได้ช่วยไว้ไปให้ฮูหยินดูดีมั้ยเจ้าคะ" อ้ายเยว่หันไปมองเยิ่นเม่ยเม่ยที่กำลังเดินผ่านพร้อมอุ้มลูกแมวเอาไว้ในอ้อมแขน

"ทำไมต้องนำไปให้นางได้ดูด้วย ข้าไม่ชอบนางแม่นมเข้าใจหรือไม่"

"แต่ว่าฮูหยินได้รับบาดเจ็บที่หัวเพราะช่วยคุณชายเอาไว้นะเจ้าคะ หากฮูหยินมารับคุณชายไว้ไม่ทัน คุณชายอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ก็เป็นได้"

"แม่นมพูดมาก ก็ได้แต่ที่ข้าทำเพราะไม่ใช่ข้าชอบนางหรอกนะ แต่เพราะนางช่วยข้าอย่างที่แม่นมกล่าวเท่านั้น" อ้ายเยว่ยังคงไม่อาจจะเปิดใจรับหลี่มี่ได้ แต่ก็ยังอุ้มลูกแมวดินไปหานาง

หลี่มี่เดินผ่านห้องของอ้ายเยว่แต่นางไม่คิดจะเข้าไปหาเพราะยังไม่พร้อมที่จะรับมือเพียงแค่ฟางเหนียงนางก็ปวดหัวพอแรงอยู่แล้ว แต่ทว่านางกลับเห็นว่าอ้ายเยว่กำลังอุ้มลูกแมวเดินตรงมาหานาง

"ไป๋ลู่เจ้าดูสิว่านั้นใช่คุณชายอ้ายเยว่หรือไม่? หรือว่าข้าตาฝาด"

"นั้นคุณชายอ้ายเยว่จริง ๆ เจ้าค่ะ " หลี่มี่คิ้วขมวดเข้าหากัน ปกติเด็กชายไม่ชอบนางแต่วันนี้เขากลับเดินเข้ามาหานางก่อนหรือว่าจะมีแผนอันใดอีก

"นี่ท่านหายดีแล้วอย่างนั้นหรือถึงออกมาเดินเล่นเช่นนี้" อ้ายเยว่ถามหลี่มี่ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด่าง

"เจ้าไม่อยากให้ข้าหายหรืออย่างไร ว่าแต่ที่เจ้าอุ้มอยู่นั้นใช่สิ่งที่เจ้าช่วยไว่หรือไม่?"

"ใช่แล้ว นี่คือมู่มู่แมวน้อยสัตว์เลี้ยงของข้า "

"เหอะ เจ้าเลี้ยงสัตว์เป็นด้วยหรือข้าเห็นเจ้าชอบรังแกสัตว์ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าจะรังแกมันเสียอีก" หลี่มี่หมั่นไส้ท่าทางอวดดีของอ้ายเยว่จึงเหน็บแหนมเด็กน้อยที่กำลังอวดลูกแมวให้นางดู

"ข้าไม่ได้มีจิตใจชั่วร้ายถึงเพียงนั้นเสียหน่อย หากท่านหายดีก็ดีแล้ว ท่านอยากได้อันใดเป็นการตอบแทนที่ช่วยข้า แต่..หากจะให้ข้าเรียกท่านว่าท่านแม่คงไม่มีทาง" อ้ายเยว่เอียงคอเอ่ยถามความต้องการของหลี่มี่ นางกอดอกพลางทำท่าทางนึกคิด

"เจ้าให้ข้าเอ่ยออกมาตามที่ต้องการใช่หรือไม่? "

"ใช่นะสิ!!"

"เช่นนั้นคืนนี้เจ้าจงมานอนกับข้าที่ห้อง นี่คือการตอบแทนที่ข้าช่วยเจ้า "

"ไม่เอา ใครจะอยากไปนอนกับท่านกัน "

"แต่มีท่านพ่อเจ้าด้วยนะ เจ้าไม่อยากนอนด้วยจริง ๆ นะหรือบนเตียงที่แสนนุ่มนอนสามคนท่านพ่อของเจ้า ข้าแล้วก็เจ้าจะอบอุ่นถึงเพียงใดกันนะ แต่หากเจ้าไม่ต้องการข้าเองก็ไม่บังคับใจเจ้า ไป๋ลู่ไปกันเถอะ ข้ายังอยากเดินเล่นไปเรื่อย ๆ ให้ทั่วเรือนค่อยกลับห้อง" หลี่มี่เอ่ยเสร็จทำเป็นไม่สนใจอ้ายเยว่แต่ทว่ตอนนี้ใบหน้าของอ้ายเยว่เต็มไปด้วยความสงสัยในคำพูดของหลี่มี่

"ความอบอุ่นอย่างนั้นหรือ?? นอนด้วยกันสามคนหรือ?? แม่นมความอบอุ่นเป็นเช่นไรท่านรู้หรือไม่" อ้ายเยว่หันไปถามแม่นมที่ยืนอยู่ข้างหลังพร้อมนั่งลงปล่อยให้ลูกแมวได้เดินเล่น

"ความอบอุ่นคือการถูกรักเจ้าค่ะ การโดนสวมกอดจากอ้อมแขนของท่านพ่อท่านแม่ โดยมีคุณชายนอนอยู่ตรงกลางนั้นคือความอบอุ่นเจ้าค่ะ " อ้ายเยว่ได้ยินคำพูดของแม่นมเขาเองก็อยากได้รับความอบอุ่นเช่นกัน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยได้นอนกับท่านพ่อด้วยซ้ำความอบอุ่นที่เคยได้มาจากอ้อมกอดของแม่นมที่กล่อมเขาหลับนอน ใจของอ้ายเยว่เริ่มสับสนกับความต้องการนี้ หันไปมองหลี่มี่จากด้านหลังที่ตอนนี้นางกำลังเดินจากไปไกล ๆ หากเขาต้องการความอบอุ่นที่นางว่ามาจะเป็นเช่นไรนะ

เรือนหลิวอี้เฟ่ย

ภายในเรือนสาวใช้ต่างพากันทำหน้าที่ ท่านใต้เท้าหลิวบิดาของหลิวอี้เฟ่ย เขาเป็นใต้เท้าที่ไม่ได้มีนิสัยดีอันใดอำนาจทุกอย่างที่เขาครอบครองทำให้เขากำเริบพยองตน เขาเลี้ยงบุตรสาวมาอย่างตามใจทุกอย่างไม่ว่านางต้องการอะไรเขาก็หามาให้นางได้เสมอ ใต้เท้าหลิวมีบุตรชายคนโตและหลิวอี้เฟ่ยเป็นบุตรสาวคนรอง ทั้งพ่อและพี่ต่างพากันตามใจนางราวกับเป็นไข่ในหิน

วันนี้ทั้งสองนั่งจิบน้ำชาอยู่ที่ศาลาในสวนกลางเรือนหารือเรื่องที่ทำอยู่ในตอนนี้ เขาจะให้บุตรชายคนโตทำผลงานเพื่อให้เป็นที่ยอมรับของฝ่าบาทเพื่อทูลขอองค์หญิงแต่งงานเพื่ออำนาจในตระกูล หลิวอี้เฟ่ยใบหน้าบูดบึ้งเดินเข้ามาหาทั้งสองจนท่านพ่อกับท่านพี่เป็นห่วงได้เอ่ยถาม

"หลิวอี้เฟ่ยมีผู้ใดขัดใจเจ้าอย่างนั้นหรือใบหน้าเจ้าถึงดูไม่ได้เช่นนี้ " ใต้เท้าหลิวได้เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"นั้นสิ! ผู้ใดกันกล้ามาทำให้อี้เฟ่ยของข้าอารมณ์ไม่ดีบอกข้ามา ข้าจะจัดการให้"

"ท่านพ่อ ท่านพี่ลูกมีเรื่องทุกข์ใจเจ้าค่ะ ท่านพ่อรู้หรือไม่เจ้าคะว่าใจของข้าหมายปลองชายใด" หลิวอี้เฟ่ยนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ใกล้ใต้เท้าหลิวพลางถอนหายใจ

"เหอะเหตุใดข้าจะไม่รู้เพียงมองดูเจ้าเวลาพบเจอบุรุษผู้นั้นข้ารู้ได้ในทันที "

"เจ้าจะอาลัยอาวรณ์บุรุษเช่นนั้นทำไมกัน สู้เจ้าแต่งกับองค์ชายสามเข้าวังมิดีกว่าหรือ? ทั้งอำนาจทั้งเงินทอง" ท่านพี่ของนางเอ่ยให้หลิวอี้เฟ่ยตัดใจ

"ท่านพี่องค์ชายสามเจ้าชู้เสเพลวัน ๆ ไม่ทำอันใดข้าไม่ชอบคนเช่นนั้นเจ้าค่ะ แต่งเข้าไปในวังแม้จะมีเงินทองอำนาจแต่ข้าหามีความสุขไม่ ไม่แน่ข้าอาจจะพบเจอเรื่องให้ทุกใจอีกมากมาย"

"แล้วองค์ชายสามแตกต่างจากท่านแม่ทัพเทียนหลันเซ่อเช่นไร องค์ชายสามดีกว่าเป็นไหน ท่านแม่ทัพแม้จะเก่งกาจมีบริวาลมากมายแต่เจ้าอย่าลืมสิว่าเขานั้นต่างเคยมีภรรยาแถมยังมีลูกติด ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพแต่งบุตรสาวของรองแม่ทัพเข้ามาอยู่ในเรือนเป็นฮูหยินแล้วมิใช่หรือ? เจ้าตัดใจเสียเถอะ " ท่านพี่ยังคงเอ่ยเพื่อให้หลิวอี้เฟ่ยเปลี่ยนใจ ส่วนท่านใต้เท้านั่งนิ่งเงียบฟังทั้งสองคุยกันก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่เต็มไปด้วยความหวั่นเกรง

"แต่อย่างไรท่านแม่ทัพเองก็เป็นบุรุษที่ดี หากข้าได้เขามาเป็นเขยคงมีแต่จะทำให้อำนาจของข้าเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ในใต้หล้านี้คงไม่มีผู้ใดกล้ามาทำอันใดได้ แล้วเจ้าจะให้ข้าช่วยเช่นไรหรือหลิวอี้เฟ่ย"

"ท่านพ่อเห็นด้วยกับข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ เห็นมั้ยท่านพี่ท่านพ่อยังชอบท่านแม่ทัพเลย " นางยิ้มร่ารีบหันไปบอกท่านพี่ว่าท่านพ่อเห็นชอบกับนางในเรื่องนี้

"เหอะที่ท่านพ่อชอบมิใช่ท่านแม่ทัพเสียหน่อยแต่เป็นอำนาจต่างหาก"

"ชิ!ข้าไม่คุยกับท่านพี่แล้ว ท่านพ่อเจ้าคะท่านพ่อจะว่าอย่างไรหากข้าจะยอมเป็นเพียงฮูหยินรองของท่านแม่ทัพ แต่ท่านพ่อมิต้องกังวลเจ้าค่ะ เพราะท่านป้าฟางเหนียงเองก็มิได้ชื่นชอบฮูหยินคนใหม่ แถมยังจะหาทางกำจัดนางทิ้งด้วยซ้ำ "

"อื้ม เรื่องนี้ก็ไม่ได้ติดอันใดอีกอย่างท่านแม่ทัพเองก็เป็นคนใหญ่คนโตการมีฮูหยินรองมิใช่เรื่องน่าเกลียด แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านแม่ทัพสนใจเจ้า " สิ่งที่ใต้เท้ากังวลคือการที่บุตรสาวไม่ได้ความรักต่างหาก

"เรื่องนั้นท่านพ่อมิต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ เพียงแค่ท่านพ่อสนับสนุนข้า "

"ได้สิ ..หากเจ้าต้องการอะไรข้าจัดการให้เจ้าได้เสมอเพียงแค่เจ้าเอ่ยปาก"

"ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวนำเรื่องนี้ไปหารือกับท่านป้าก่อนนะเจ้าคะ" หลิวอี้เฟ่ยยิ้มไม่หุบรีบนำเรื่องนี้ไปหารือกับฟางเหนียงทันที

หลังจากที่นางเดินจากไปท่านพี่จึงเอ่ยถามใต้เท้าหลิว

"ท่านพ่อ เหตุใดท่านพ่อถึงได้ยอมนางด้วยขอรับ เรื่องอื่นข้าไม่ว่าแต่เรื่องนี้ไม่เหมาะสม หลิวอี้เฟ่ยเป็นสตรีที่เพรียบพร้อมทุกอย่าง นางไม่เหมาะสมกับตำแหน่งฮูหยินรองของท่านแม่ทัพด้วยซ้ำ "

"เจ้าไม่รู้อันใด ท่านแม่ทัพผู้นี้ไม่ว่าจะเป็นฐานะ อำนาจเงินทองล้วนมีมากกว่าเราด้วยซ้ำ หากเป็นเช่นดั่งที่หลิวอี้เฟ่ยเอ่ยหากนางกำจัดฮูหยินใหญ่ได้ไม่นานนางจะได้ขึ้นเป็นฮูหยินใหญ่อีกอย่างฟางเหนียงเองก็เอ็นดูนางมีหรือที่อำนาจทุกอย่างไม่ตกอยู่ที่นาง"

"เอ๊ะ! ท่านพ่ออย่าลืมสิว่าท่านแม่ทัพมีบุตรชายอยู่หนึ่งคนแล้วเช่นนี้อำนาจจะตกมาอยู่ที่หลิวอี้เฟ่ยได้อย่างไร "

"เจ้าน่าจะฉลาดได้ข้าสักนิด ก็แค่หาทางกำจัดทิ้งเหมือนฮูหยินใหญ่ของท่านแม่ทัพอย่างไรล่ะ แค่นั้นก็ไม่มีผู้ใดมาขัดขวางหนทางยิ่งใหญ่ของข้าแล้ว ฮ่าฮ่า"

"ใช่ ๆ ท่านพ่อช่างปราดเปรื่องเหลือเกิน ฮ่า ฮ่า" สองพ่อลูกหัวเราะกันอย่างชอบใจเมื่อเห็นอำนาจที่ยิ่งใหญ่อยู่ต่อหน้า