บทที่ 6 ป๋ามาก

บทที่ 6

ป๋ามาก

“เป็นข้าที่ผิดเอง เทพธิดาโปรดระงับโทสะด้วย”

ดวงตากลมกะพริบปริบๆ มองหยวนซีซวนที่อยู่ดีๆ ก็คำนับให้กับนาง ฮ่องเต้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยถามด้วยความสงสัยระคนร้อนใจ

“นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน?”

“ฝ่าบาทโปรดประทานอภัย ก่อนหน้านี้กระหม่อมได้ให้สัญญากับเทพธิดาว่าจะพากลับต้าจวิน เพราะสวรรค์ส่งนางลงมาจากที่นั่น ต้าจวินจึงไม่ต่างจากบ้านของนาง เมื่อได้ยินว่าจะต้องเป็นกุ้ยเฟยอยู่ที่นี่จึงเกิดโทสะ โปรดถอนราชโองการด้วยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

ขุนนางทั้งหลายได้ยินเช่นนี้ก็เห็นด้วย รีบคุกเข่าก้มศีรษะจรดพื้นเพื่อขอให้ฮ่องเต้ถอนพระราชโองการ

“โปรดถอนพระราชโองการด้วย!!!”

ฮ่องเต้สองจิตสองใจ ใจหนึ่งยังอยากให้หนิงอวี้เฟยเป็นกุ้ยเฟยอยู่เคียงข้าง การมีเทพธิดาอยู่ด้วยย่อมทำให้บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองราวกับได้รับการอวยพรจากสวรรค์ ทว่าหากบังคับนางจนสวรรค์พิโรธเช่นนี้นอกจากไม่ได้รับการอวยพรแล้ว อาจจะถูกลงทัณฑ์ด้วยก็เป็นได้

ท้ายที่สุดฮ่องเต้จึงต้อง...

“ข้า... ขอถอนราชโองการ”

หลังจากนั้นหยวนซีซวนก็ถือโอกาสช่วงวุ่นวายพาหนิงอวี้เฟยกลับจวน

ในวันนั้นท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนตกหนักราวกับพายุอยู่ตลอดสามชั่วยาม...

ดั่งคำกล่าวที่ว่าฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ วันต่อมาท้องฟ้าที่เคยเกิดพายุโดยไร้สาเหตุ กลับเกิดสายรุ้งทอดยาวเหนือจวนอ๋อง หนิงอวี้เฟยลุกขึ้นมาดูรุ้งกินน้ำยามเช้าอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้หยวนซีซวนสัญญากับนางว่าจะพาเดินเที่ยวตลาดเมืองหลวงก่อนกลับต้าจวิน

สตรีตัวน้อยลงมารับสำรับพร้อมกับหยวนซีซวน เมื่ออาหารมาวางอยู่ตรงหน้านางก็บ่นไปกินไป อาหารพวกนี้อร่อยก็จริง แต่นางไม่ได้กินอาหารบ้านเกิดมานานแล้ว

“ไม่มีส้มตำเหรอ?”

“สะ ส้ม อะไรนะ เจ้าอยากกินส้มหรือ?” บุรุษมองนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย กับชื่ออาหารที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

ส้มเขารู้จัก ตำเขาก็รู้จัก แต่ถ้านำส้มตำมารวมกันเขาไม่รู้จัก

“ส้มตำเผ็ดๆ น่ะ”

“เอ่อ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

หนิงอวี้เฟยถอนหายใจ ความจริงนางก็ไม่ได้คาดหวังหรอก เพราะถึงอย่างไรที่นี่ก็อยู่ในยุคจีนโบราณ จะรู้จักอาหารไทยอีสานอย่างส้มตำได้อย่างไร

“ช่างเถอะ...” นางเอ่ยก่อนจะกินอาหารตรงหน้าโดยไม่บ่นอีก มันช่าง... ผิดไปจากเดิม โดยส่วนใหญ่แล้วนางจะกินไม่หยุดและพูดไม่หยุด

หยวนซีซวนส่งสายตาเป็นสัญญาณให้สาวใช้ไปหามา เพ่ยเพ่ยทำหน้าประหลาดใจไร้หนทาง แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้จึงหายไปในครัว ไม่นานก็กลับมาพร้อม ‘ส้มตำ’

เพ่ยเพ่ยวางจานส้มตำไว้บนสำโต๊ะ ก่อนจะเอ่ย

“ส้มตำเจ้าค่ะ”

หนิงอวี้เฟยมองดู ‘ส้มตำ’ ตาเบิกกว้าง ก่อนจะมองเพ่ยเพ่ยสลับไปมา...

มันคือส้มที่เป็นลูกกลมๆ นำมาปลอกเปลือกแล้วฉีกเป็นกลีบๆ จากนั้นก็นำไปตำในครกและใส่พริกลงไป

นางหัวเราะก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออกกับ ‘ส้มตำ’ ในสายตาของผู้คนยุคจีนโบราณเหลือเกิน แต่จะไปโทษพวกเขาก็ไม่ถูก

“เอ่อ ส้มตำมันไม่ใช่แบบนี้นะ แต่ว่าขอบคุณนะเพ่ยเพ่ย ทุกคนด้วย” สตรีตัวน้อยเอ่ยพลางใช้ตะเกียบคีบชิ้นส้มที่ถูกตำขึ้นมา ก่อนจะลองกินมันอย่างกล้าๆ กลัวๆ

...อ่า เผ็ดอย่างเดียวเลยนี่นา...

“ข้าอิ่มแล้ว ว่าแต่เราจะไปเที่ยวตลาดกันตอนไหนหรือ?” หนิงอวี้เฟยวางตะเกียบลงก่อนจะหาเรื่องคุย

“เย็นนี้ แล้ว... ส้มตำที่เจ้าอยากกินมันมีหน้าตาเป็นอย่างไร?” หยวนซีซวนยังคงไม่หยุดพูดถึงเรื่องส้มตำของนาง

“อืม มันทำมาจากมะละกอ สับๆ แล้วฝานเป็นเส้นๆ หรืออาจจะขูดเป็นเส้นๆ เอาก็ได้ จากนั้นก็นำไปตำเหมือนที่ตำส้มนี่แหละ ใส่พริก ใส่เครื่องปรุง น้ำปลา น้ำตาล มะนาว แล้วก็ผงชูรสนิดหน่อย ที่สำคัญที่สุดก็คือปลาร้า!” สตรีตัวน้อยเอ่ยไปก็สูดปากไป ยิ่งพูดยิ่งอยากกินจนนางต้องถอนหายใจ “อ่า อยากกินจังเลย”

“วันนี้ไปตลาด หากเจ้าชอบสิ่งใดไม่ว่าสิ่งของหรือของกิน เจ้าซื้อได้เต็มที่ถือว่าชดเชยเรื่องส้มตำได้หรือไม่?”

“ป๋ามาก! ชดเชยได้อยู่แล้ว!” นางเอ่ยพลางยิ้มกว้าง ได้กินได้เที่ยวโดยไม่ต้องเสียงเงินสักตำลึง ย่อมดีอยู่แล้ว

“ปะ ป๋า? ป่าป๊าหรือ?”

“หือ?”

หนิงอวี้เฟยเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ก่อนจะมองใบหน้าของหยวนซีซวนที่คล้ายกำลังใช้ความคิด

“เจ้าเรียกข้าว่าป่าป๊าหรือ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังจนนางแทบสำลักอากาศ ก่อนจะรีบโบกมือรัว

“ไม่ใช่! คือมัน…!”

“แต่เจ้าพูดว่า ‘ป๋ามาก’...” หยวนซีซวนยังคงมองนางด้วยสายตาอ่านไม่ออก

“เฮ้อ มันหมายถึงเจ้าหล่อ เท่ ใจใหญ่ ไม่ใช่ว่าข้าเรียกเจ้าว่าพ่อหรอก!”

“หล่อ? เท่? ใจใหญ่?” แต่ความสงสัยของหยวนซีซวนยังไม่จบแต่่เพียงเท่านั้น ไม่รู้ว่าต้องโทษที่นางพูดแต่ถ้อยคำยุคปัจจุบัน หรือต้องโทษที่บุรุษเป็นคนช่างสงสัยดี

“หมายถึงเจ้ารูปงามมาก อีกทั้งยังดูแลข้าดี ใจกว้างดั่งแม่น้ำ อะไรแบบนี้น่ะ”

บุรุษพยักหน้ารับ ราวกับเข้าใจแล้ว แต่ดวงตายังมีแววสงสัย 

“เช่นนั้น ป๋ามาก ก็คือคำชมเช่นนั้นหรือ?”  

“อื้อ ใช่แล้ว” นางถอนหายใจเมื่อดูเหมือนหยวนซีซวนจะเข้าใจแล้ว เพราะดูแล้วหากเขาไม่คลายความสงสัย บุรุษผู้นี้ก็คงจะถามนางไม่หยุดเป็นแน่

“ก็ดี เช่นนั้นข้าคงเป็น ‘ป๋ามาก’ ของเจ้าแล้ว” หยวนซีซวนยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

หนิงอวี้เฟยกะพริบตาถี่ พลางทำหน้าเหมือนถูกโจมตีกลับทันที นางแทบอยากกัดลิ้นตัวเอง

“ขะ ข้าอิ่มแล้ว ขอไปเดินเล่นสักหน่อย”

“เชิญ”

บุรุษมองนางที่รีบร้อนเดินออกไปพลางพึมพำกับถ้อยคำที่ฟังดูแปลกหู แต่กลับมาหมายความลึกซึ้ง

…ป๋ามากหรือ ต้องจำเอาไว้เสียแล้ว…

ช่วงเย็นของวันนั้น ทั้งสองสวมใส่อาภรณ์เรียบง่ายเพื่อให้กลมกลืนกับชาวบ้าน ก่อนจะเดินออกจากจวนเพื่อไปตลาดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าใด

ตลาดยามเย็นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา สีสันของผ้าไหมที่แขวนอยู่หน้าร้านสะท้อนแสงอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้า ผู้คนเดินกันขวักไขว่ เสียงหัวเราะและเสียงเจรจาซ้อนทับกันไปทั่วทุกตรอกซอกซอย 

หนิงอวี้เฟยเดินเคียงข้างหยวนซีซวน นางไม่ได้สนใจสิ่งใดนอกจากของกินรอบตัว มือของนางเต็มไปด้วยอาหาร ตั้งแต่เปาปิ้งจนถึงขนมหวานหลากชนิด

“หอมจัง นั่นกลิ่นอะไรน่ะ”

“น่าจะเป็นกลิ่นกำยานหอม เอาไว้จุดในห้องคลายความเมื่อยล้า”

“แล้วนั่นล่ะ?” นางชีไม้ชี้มือไปที่ขนมหลากสี ซึ่งก่อนหน้านี้ได้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องลองกินให้ได้

“ขนมถั่วหวาน เจ้าอยากลองหรือไม่?”

“อื้อ!” บุรุษส่งสัญญาณมือให้ผู้ติดตามไปซื้อมาให้ เมื่อนางลองชิมหนึ่งคำก็ติดใจ รสชาติไม่ต่างจากขนมลูกชุบในยุคของนางเลย พอได้กินขนมที่คุ้นเคยก็ดูเหมือนนางจะอารมณ์ดีขึ้นมาก

หยวนซีซวนมองนางด้วยแววตาเอ็นดู ยามแรกที่นางตกลงมาจากฟ้า นางยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนสับสน ราวกับลูกกวางหลงฝูงมาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ตอนนี้นางกลับสดใสขึ้น ราวฟ้าหลังฝนจริงๆ

“โอโห นั่นอะไรน่ะ?” นางอุทานเสียงดัง แววตาเป็นประกายมองไปด้านหน้า

“น่าจะเป็นคณะละครพเนจรน่ะ ทำการแสดงตามหมู่บ้านที่เดินทางผ่านเพื่อเรี่ยไรเงิน”

“น่าสนุกจัง!”

เสียงกลองดังขึ้นเป็นจังหวะเร้าใจ ก่อนที่นักแสดงจะก้าวออกมาสู่เวทีกลางลาน พวกเขาสวมอาภรณ์สีดำประดับลวดลายทองคำ ผ้าคลุมบางพลิ้วไหวตามแรงลม หนิงอวี้เฟยรีบวิ่งไปพร้อมๆ กับชาวบ้านที่กำลังไปดูการแสดง

“ช้าก่อน...!”

หยวนซีซวนกำลังจะคว้าตัวนางแต่กลับไม่ทัน สตรีตัวน้อยหลงไปกับฝูงคนเสียแล้ว บุรุษเหลือบสายตามองหาบางสิ่ง ก่อนจะสบตาเข้ากับองครักษ์เหงาเหยียนอู่ ก่อนจะส่งสัญญาณให้ตามคุ้มกันนางเงียบๆ ส่วนตนเองก็รีบตามหานางท่ามกลางฝูงคน

เสียงกลองยังคงดังเร่งเร้าท่ามกลางการร่ายรำแห่งเปลวไฟ ผู้ชมตื่นตากับท่วงท่าของนักแสดง ทว่าภายในกลุ่มคณะละครพเนจร ไม่ใช่ทุกคนเป็นเพียงนักแสดง 

กลุ่มโจรป่าปะปนอยู่ท่ามกลางพวกเขา พวกมันกระโจนเข้ามาจับตัวชาวบ้านราวกับท้าทายอำนาจของทางการ เกิดเป็นความชุลมุนวุ่นวายทำให้การตามหาตัวหนิงอวี้เฟยยิ่งยากเข้าอีก

หยวนซีซวนกวาดสายตามองไปรอบตัว สบสายตากับเหยียนอู่ เขาคาดหวังให้พวกเขาแจ้งข่าวของนาง แต่สิ่งที่ได้รับคือสัญญาณเงียบงัน

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้ากระแทกพื้นหินดังขึ้นกลางความสับสน ทหารนายหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาถึง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน

“เทพธิดาถูกจับตัวไปขอรับ กระหม่อมเร่งไปช่วยแล้ว ทว่าโจรป่าเข้ามาขวางเอาไว้จึงไม่สามารถช่วยเทพธิดาได้ กระหม่อมน้อมรับโทษขอรับ!”