로그인공유
บทที่ 516
관련 챕터
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 517
หลังหลิ่วเฟยเยี่ยนกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมาแล้วก็หันมองไปที่หลิ่วหรูเยียนแวบหนึ่ง เดิมทีคิดว่านางจะต้องดุซ่งรั่วเจินอย่างแน่นอน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลิ่วหรูเยียนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า“รั่วเจินเป็นลูกสาวที่ข้าภาคภูมิใจมาตลอด อีกทั้งสิ่งที่นางพูดก็เป็นความจริง ต่อให้น้องหญิงจะถูกพูดแทงใจแต่ก็ไม่น่าจะต้องพูดจารุนแรงถึงเพียงนี้”ถ้อยคำนี้พูดออกมา ยังไม่ต้องพูดถึงหลิ่วเฟยเยี่ยน แม้แต่นายหญิงหลิ่วก็ยังลอบรู้สึกประหลาดใจ วันนี้เหตุใดหลิ่วหรูเยียนถึงคล้ายเปลี่ยนไปเป็นคนละคน?หากเป็นที่ผ่านมา นางก็ไม่มีวันพูดเช่นนี้“พี่หญิง รั่วเจินไม่เคารพผู้ใหญ่เช่นนี้ ท่านคิดว่าไม่มีปัญหาหรือ?” หลิ่วเฟยเยี่ยนถามอย่างเหลือจะเชื่อหลิ่วหรูเยียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบ “หากน้องหญิงคิดว่าคำพูดนี้ไม่เหมาะสม เหตุใดเมื่อครู่ถึงพูดกับข้า?”“หรือว่าน้องหญิงคิดว่าหยามเกียรติเจ้าไม่ได้ แต่หยามเกียรติข้าได้หรือ? นี่หลักการอะไร!” หลิ่วเฟยเยี่ยนอ้าปาก ภายในใจเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่กลับพูดตอบโต้ไม่ออกแม้ประโยคเดียวทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งลูกสาวลูกชายตระกูลซ่งได้พบนางมีครั้งใดไม่เคารพนางบ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 518
หลิ่วหรูเยียนลุกขึ้นยืน มองพวกซ่งรั่วเจินทั้งสามคนแวบหนึ่ง เตรียมก้าวเท้าออกไปซ่งรั่วเจินสามคนย่อมลุกขึ้นตั้งแต่มารดาผินมองมาครั้งแรกแล้ว ทุกครั้งได้ฟังท่านน้าเล่นละครอยู่นาน วันนี้พวกเขาไม่ขอฟังแล้วสีหน้าหลิ่วเฟยเยี่ยนเปลี่ยนไป “พี่หญิง เหตุใดพวกท่านจะไปแล้วเล่า?”“ไม่ไปแล้วจะอยู่ทำอะไร? น้องหญิงก็อยู่สนทนากับท่านแม่ดีๆ เถอะ ข้ายังมีธุระอีกมาก บัดนี้ยังไม่รู้ว่าสามีเป็นตายร้ายดีเช่นไร ข้าต้องใส่ใจดูแลครอบครัว วาสนาไม่ดีเหมือนน้องหญิง”หลิ่วหรูเยียนถอนหายใจ ความอิจฉาและสลดใจเจืออยู่ในน้ำเสียงมือหลิ่วเฟยเยี่ยนแข็งค้างไป รู้สึกคล้ายถูกหลิ่วหรูเยียนตบนิ่งๆ หนึ่งฉาดนางพูดว่าสามีดื่มสุราทุกวัน ระหว่างทั้งคู่มีความขัดแย้งกันมากมาย ทว่าหลิ่วหรูเยียนพูดว่าสามีนางยังไม่รู้เป็นหรือตาย เช่นนี้ยังไม่ใช่นางคร่ำครวญทั้งๆ ที่มิได้เจ็บป่วย ชนิดที่ว่ายังสาดเกลือใส่แผลของหลิ่วหรูเยียนด้วยหรือ?“แต่ไหนแต่ไรมาท่านน้าและน้าเขยมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ชวนให้คนอิจฉาโดยแท้ หากท่านพ่อข้ายังอยู่ข้างกายท่านแม่ก็คงดี...” ซ่งรั่วเจินพูดอย่างสลดใจได้ถูกเวลาหนึ่งประโยคเห็นหลิ่วหรูเยียนเดินออกจากห้องแล้
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 519
หูหว่านเป็นสะใภ้ใหญ่ของสกุลหลิ่ว อุปนิสัยรุนแรง อีกทั้งยังชอบหาผลประโยชน์ เพราะเหตุนี้ทุกครั้งเห็นหลิ่วเฟยเยี่ยนขอสิ่งของจากหลิ่วหรูเยียน นางจึงหาทางแบ่งผลประโยชน์ออกมาต่อให้หลิ่วเฟยเยี่ยนดื้อรั้นเอาแต่ใจมากเพียงใด ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหูหว่านนายหญิงหลิ่วเองก็รู้อุปนิสัยของหูหว่าน แต่นางคิดว่าหูหว่านพูดไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย พวกเขาสกุลหลิ่วเองก็ขาดเงินเฉกเดียวกัน!แม้ว่านางสงสารเฟยเยี่ยน แต่อย่างไรเสียเฟยเยี่ยนก็แต่งเข้าสกุลซุนไปแล้ว ไม่สามารถยกผลประโยชน์ทั้งหมดไปให้สกุลซุนได้!“เฟยเยี่ยน พี่สะใภ้ของเจ้าพูดถูกแล้ว จะเอาของทั้งหมดกลับไปที่สกุลซุนไม่ได้ ต่อให้เจ้าไม่คิดถึงพี่ใหญ่เจ้า ก็ต้องคิดถึงหลานชายเหล่านั้นของเจ้า” นายหญิงหลิ่วพูดได้ยินดังนั้น ต่อให้หลิ่วเฟยเยี่ยนไม่ยอมก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนซ่งรั่วเจินสองสามคนรับชมภาพนี้ด้วยสายตาเย็นชา รู้สึกเพียงตลกเหลือเกิน พวกเขายังไม่ได้รับปาก คนเหล่านี้ก็จัดสรรปันส่วนด้วยตนเองเสร็จสรรพดีแล้วท่าทางนั้น...เห็นได้ชัดว่าไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะปฏิเสธ!ซ่งรั่วเจินหันมองทางหลิ่วหรูเยียน ขณะเตรียมจะเอ่ยปาก กลับมองเห็นหลิ่วหรูเยียนยิ้มน้อยๆ เป็นสัญญา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 520
“แต่ข้าเห็นสกุลซุนละโมบไม่รู้จักพอ ได้ยินมาว่าไม่ว่าน้องเขยหรือฮั่นเฟย ออกไปดื่มสุราครั้งหนึ่งก็ใช้จ่ายเงินไปจำนวนมหาศาล เอะอะก็เชิญไปทุกหนแห่ง”“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้ารู้ท่านและพี่ใหญ่เอ็นดูเฟยเยี่ยน แต่พวกท่านก็ไม่สามารถมอบให้เช่นนี้ไปตลอดได้”“เมื่อหลายวันก่อนท่านแม่ก็มอบสองร้านทางทิศใต้ให้เฟยเยี่ยนมิใช่หรือ? นี่เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานก็มาขอของจากข้าอีกแล้ว?”“ในเมื่อข้าแต่งออกไปแล้ว ก็คือคนของสกุลซ่ง บัดนี้สามีไม่อยู่ ข้าต้องดูแลทั้งครอบครัว ไม่สามารถมอบให้อย่างไร้ขีดจำกัดได้อีกแล้ว พวกท่านถือเสียว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน!”ซ่งรั่วเจินสามพี่น้องเห็นสีหน้าหูหว่านไม่สบอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ ทีแรกยังสามารถระงับเอาไว้ได้ ต่อมาไม่อาจระงับโทสะภายในสายตาได้อีกต่อไป อยากหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ทำได้เพียงฝืนระงับมุมปากเท่านั้นในอดีตหลิ่วเฟยเยี่ยนเหยียบเรือสองแคม ได้รับผลประโยชน์อยู่ตรงกลางไม่น้อย ไม่ได้เปิดโปงมาโดยตลอดครั้งนี้มารดาตัดสินใจเด็ดขาด แม้แต่ผ้าคลุมกันอายก็ดึงลงมาแล้ว!เช่นนี้ ไม่ต้องให้มารดาลำบากใจ ป้าสะใภ้เพียงคนเดียวก็เพียงพอทำให้ท่านน้าสำลักตายได้แล้ว!ไม่ผิดไปดังคาด หูหว่านระงั
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 521
เมื่อเผชิญหน้ากับคำตำหนิด้วยความโกรธกรุ่นของหลิ่วเฟยเยี่ยน หูหว่านมีสีหน้าไม่แยแสนางรู้สึกมาตลอดว่าหลิ่วเฟยเยี่ยนโง่งมยิ่งนัก ความสามารถสักนิดหามีไม่ หากไม่ใช่เพราะอาศัยความรักที่ตระกูลหลิ่วมีต่อนาง แม้แต่สิทธิจะพูดจาต่อหน้านางก็ยังไม่มี!สามีที่แต่งงานด้วยก็เป็นพวกไร้สามารถ ไม่รู้จักแสวงหาความก้าวหน้าก็แล้วไปเถอะ ทั้งวันรู้จักแต่กินดื่ม บุตรชายก็ทำเป็นแค่ก่อเรื่องจะว่าไปแล้ว คนที่นางอิจฉาจริงๆ คือหลิ่วหรูเยียนต่างหาก แต่งงานกับสามีที่ดีคนหนึ่ง หลายปีก่อนหน้านี้ซ่งหลินก็ดีต่อนางอย่างแท้จริงทั้งที่รู้ว่าที่บ้านเรียกร้องสิ่งของจากนางมาตลอด ถ้าเปลี่ยนเป็นบุรุษทั่วไปจะต้องรับไม่ได้เป็นแน่ แต่ซ่งหลินกลับไม่อยากทำให้หลิ่วหรูเยียนลำบากใจจึงไม่ได้เข้ามายุ่งมากนักเรื่องนี้มีบุรุษแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทำได้ทว่าหูหว่านยิ่งไม่อธิบาย หลิ่วเฟยเยี่ยนก็ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดมาเป็นไปได้มากว่าจะเป็นเรื่องจริง“เยียนเอ๋อร์ เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?”หลิ่วเฟยเยี่ยนมองไปทางบุตรสาวของตนเอง ในสมองกลับคิดทบทวนไม่หยุดว่าช่วงหลังมานี้สามีกลับดึกดื่นขึ้นทุกวันจริงๆ บางครั้งยังถึงขั้นไม่กลับ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 522
หากได้ชื่อว่าอกตัญญู ด้วยนิสัยของหลิ่วเฟยเยี่ยนจะต้องใส่สีตีไข่กระพือเรื่องนี้จนคนรู้กันทั่วอย่างแน่นอน ไม่เพียงกระทบต่อชื่อเสียงของบิดา แม้แต่อนาคตของลูกๆ อย่างพวกเขาก็จะได้รับผลกระทบเช่นกันในมุมมองของพวกเขา ย่อมจะยอมไม่สนใจอนาคตแต่ไม่ยอมให้มารดาได้รับความอยุติธรรมอยู่แล้ว แต่ความคิดของมารดาและของพวกเขาจะต้องไม่เหมือนกันแน่นอนนางยอมแบกรับความอยุติธรรม วนเวียนอยู่ในเรื่องนี้ แต่ไม่ยอมให้กระทบพวกเขาแม้แต่นิดเดียวซ่งจิ่งเซินอดสงสัยไม่ได้ “จะว่าไปก็แปลกจริงๆ ท่านแม่ก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านยายเหมือนกัน เหตุใดท่านยายจึงลำเอียงได้ขนาดนี้?”ถึงจะบอกว่าในครอบครับมีลูกหลายคน จะรักทุกคนไม่เท่ากันก็เป็นเรื่องปกติ แต่จะรักไม่เท่ากันอย่างไรก็ไม่เกินไปขนาดนี้กระมัง!“พวกท่านไม่รู้สึกบ้างหรือว่าความจริงท่านแม่ก็ไม่เหมือนท่านยายเลย ท่านน้ากลับเหมือนท่านยายเอามากๆ?”ซ่งรั่วเจินเอ่ยปากขึ้นอย่างถูกจังหวะ นางสงสัยว่ามารดาไม่ใช่บุตรสาวแท้ๆ ของตระกูลหลิ่ว แค่ดูจากหน้าตา ความจริงก็ไม่เหมือนแล้วหลิ่วหรูเยียนหน้าตาดีกว่าหลิ่วเฟยเยี่ยนมากนัก มิฉะนั้นตอนแรกท่านพ่อก็คงไม่ตกหลุมรักท่านแม่ตั้งแต่แรกพบ แม
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 523
นายหญิงหลิ่วงุนงง “หมายความว่าอย่างไร?”“ร้านขายไก่ทอดเป็นการค้าที่เจินเอ๋อร์คิดค้น ไม่รู้ว่าทุ่มเทความคิดไปมากมายเท่าไร ข้าเคยพูดตอนไหนหรือว่าจะยกให้พวกท่าน?”หลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าประหลาดใจ “ที่ผ่านมาท่านแม่เอาแต่เรียกร้องสิ่งของจากข้าก็แล้วไปเถอะ แต่ในฐานะผู้อาวุโสคงไม่ถึงกับไม่สนใจแม้แต่เกียรติขั้นพื้นฐาน ยังจะมาเรียกร้องจากหลานสาวอีกกระมัง?”สิ้นวาจานี้ ถึงจะเป็นนายหญิงหลิ่วที่หนังหน้าหนามาโดยตลอดก็เริ่มจะวางหน้าไม่สนิทเสียแล้ว “หรูเยียน เจ้าพูดอะไรออกมา? นี่คือกิจการตระกูลซ่งไม่ใช่หรือ?”“นี่ไม่ใช่ของตระกูลซ่ง แต่เป็นของเจินเอ๋อร์”นายหญิงหลิ่วยังว่า “พวกเขาล้วนแต่เป็นเด็กตระกูลซ่ง ของของพวกเขาก็ล้วนแต่เป็นของของตระกูลซ่งไม่ใช่รึ?”“ร้านค้าบนถนนเส้นนั้นเดิมก็เป็นสิ่งที่ตระกูลฉินชดเชยให้อี้อัน อี้อันลำบากมามากขนาดนั้น คนเป็นแม่อย่างข้ายังต้องเรียกร้องสินชดเชยพวกนั้นมาจากเขาอีกหรือเจ้าคะ?”“ข้าไม่รู้ว่าแม่คนอื่นคิดอย่างไร แต่ลูกชายที่ข้าให้กำเนิดมา ข้ารักของข้า นี่เดิมก็เป็นของของเขา ย่อมไม่มีการเรียกร้องจากเขา พวกเขาพี่น้องก็เห็นด้วยกันทุกคน”หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างมีเหตุมี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 524
“ข้าสั่งสอนเจ้ามาแบบนี้งั้นรึ? เด็กพวกนี้ถูกเจ้าสั่งสอนมาแบบนี้ มิสั่งสอนจนเสียคนไปทั้งบ้านเลยรึ!”นายหญิงหลิ่วตีหน้าเย็นชา ตำหนิอย่างเข้มงวด “เจ้าควรทบทวนตัวเองดีๆ จริงๆ ตอนนี้ยิ่งโตก็ยิ่งทำให้พวกข้าไม่สบายใจ!”ได้ยินคำตำหนิที่แสกหน้ามายกหนึ่งเช่นนี้ ซ่งรั่วเจินอดทอดถอนใจไม่ได้ว่านายหญิงหลิ่วช่ำชองวิธีล้างสมองคนจริงๆ ไม่แปลกเลยที่หลายปีมานี้หลิ่วหรูเยียนไม่กล้าต่อต้าน“ท่านยาย ท่านพร่ำพูดว่าครอบครัวพวกข้าต้องให้ตระกูลหลิ่วคอยช่วยเหลือ ไม่รู้ว่าตอนข้าถอนหมั้นตระกูลหลิ่วช่วยเหลือแล้ว หรือตอนที่พี่ใหญ่พี่รองของข้าถูกรังแก พวกท่านได้ช่วยเหลือแล้ว?”“พ่อข้าหายสาบสูญจนถึงตอนนี้ ก่อนหน้านี้แม่ข้าตัวคนเดียวไร้คนช่วยเหลือ ท่านพาท่านน้ากับท่านลุงมาสองรอบจริงๆ เรียกร้องสิ่งของกลับไปไม่น้อย”“ตอนที่ควรช่วยเหลือข้าไม่เคยเห็นเลยสักนิด สิ่งของที่ควรได้ไปกลับมีไม่น้อยเลยทีเดียว”“ต่อให้เป็นปลิงดูดเลือด เวลาพูดจาก็ยังพูดจาน่าฟัง แต่นี่ตักตวงผลประโยชน์ไปอย่างเต็มที่แล้วยังมาด่าคนอีก จะโลภมากจนน่าเกลียดไปหน่อยหรือเปล่าเจ้าคะ?”ซ่งรั่วเจินวาจาคมกริบ แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ตระกูลหลิ่วที่ราวกับ
최신 챕터
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
