บทที่ 14 สั่นไหว

เวลาหกโมงเย็น ปุณณ์มาส่งทิชาที่หน้าบ้าน ซึ่งเหมือนปุณณ์จะรู้ว่าวันนี้ทิชาจะกลับเย็นก็เลยมาดักรอเพื่อที่จะไปส่งกลับบ้าน ตอนแรกทิชาก็ไม่ยอมกลับกับปุณณ์ แต่ปุณณ์ก็อ้างว่าถ้าทิชากลับรถสาธารณะอาจทำให้ต้องไปเบียดกับผู้คนต่างๆ และอาจจะเจ็บแผลที่โดนน้ำร้อนลวกได้นะ ทิชาจึงยอมกลับมาด้วย

รถของปุณณ์มาจอดส่งทิชาที่หน้าบ้าน ทิชาลงจากรถแล้วโบกมือร่ำลาปุณณ์ก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน ฉัตรที่มองผ่านหน้าต่างห้องตัวเองในมือกำถุงยาแน่น แล้วโยนลงพื้นด้วยความหัวเสีย

‘ได้ยาดีแล้วสินะ ยานี้คงไม่ต้องการแล้วมั้ง’

ทิชาเดินขึ้นบันไดมาเห็นฉัตรยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง เขาพยายามจะเดินเลี่ยงเพื่อหลบเข้าห้องไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับน้ำเสียงที่แข็งกร้าวของฉัตรเสียก่อน

“กลับมาถึงแล้วหรือ ไปถึงไหนกันมาล่ะ ถึงกลับมาตอนนี้”

ทิชาหันหน้ามามองฉัตร เห็นฉัตรค่อยๆ ย่างก้าวเข้ามาจ้องตาไม่กระพริบ ทิชาตกใจกลัวยกกระเป๋านักเรียนขึ้นมากอดกระชับไว้แนบอกแล้วถอยหลังไปชนกับประตูห้องตัวเอง

“คุณฉัตรพูดเรื่องอะไรหรือครับ ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย”

“อ๋อเดี๋ยวนี้คุยกับฉันทำเป็นห่างเหินนะ ใช้แทนตัวว่าผม ทีคุยกับไอ้ปุณณ์แล้ว ทิชาอย่างโน้น ทิชาอย่างนี้ ได้ยินจะอ้วก”

“ก็คุณฉัตรเป็นคนบอกผมเองว่า คุณฉัตรเป็นเจ้านาย ส่วนผมเป็นแค่คนรับใช้ ผมก็ไม่กล้าพูดจาสนิทสนมกับเจ้านายหรอกครับ”

“เดี๋ยวนี้รู้จักยอกย้อนนะ ปีกกล้าขาแข็งแล้วหรือไง ก็แค่มีลูกชายท่านทูตมาจีบ คิดว่ามันจะปกป้องคุ้มกะลาหัวได้หรือไง”

ฉัตรเอื้อมไปเปิดประตูห้องของทิชาแล้วผลักทิชาเข้าไปในห้อง แต่มือของฉัตรดันผลักไปโดนหน้าอกข้างที่โดนน้ำซุปลวก

“โอ๊ย..”

ทิชาเผลอร้องออกมา ฉัตรหน้าเสียไปนิด แล้วเขาเดินไปกระชากกระเป๋านักเรียนของทิชาออกแล้วเอามือดึงคอเสื้อให้แหวกลงมา ซึ่งทำให้เห็นรอยแดงเป็นวงกว้างที่แผ่นอกของคนตัวเล็กกว่า

“เดี๋ยวก็คงหายแล้วมั้ง ได้หมอดีคอยเช็ดแผลทายาให้ทุกวัน”

“ถ้าคุณฉัตรหมายถึงคนที่ทายาให้ผมละก็ ไม่ใช่ปุณณ์นะครับ เป็นพี่พยาบาล ปุณณ์เขาแค่ช่วยเช็ดแผลให้เฉยๆ ตอนนั้นผมเองก็ตกใจทำอะไรไม่ถูกก็เลยไม่ได้ห้ามปุณณ์นะครับ”

“ใครจะเช็ดแผลทายาให้นาย มันก็เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย มาบอกฉันทำไม”

“ผมกลัวคุณฉัตรจะเข้าใจผิดครับ”

“แล้วทำไมต้องกลัวฉันเข้าใจผิดด้วย ก็ปุณณ์เขาขอนายเป็นแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เอ่อ.. ครับ คุณฉัตรทราบ?”

ฉัตรจ้องไปที่ดวงตากลมโตใสเหมือนดั่งดวงตาของลูกกวางตัวน้อยที่มีแววตาสงสัยปนหวาดกลัว

“แต่ผมบอกปุณณ์ไปแล้วว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า”

ทันทีที่ฉัตรได้ยินก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก แต่รอยยิ้มนั้นก็ปรากฎอยู่แวบเดียว เจ้าของรอยยิ้มก็รีบหุบยิ้มทำหน้าตึงเหมือนเดิม แล้วเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนที่จะพ้นประตูห้องฉัตรได้หันหน้ามาสั่งทิชาอีก

“นายเองก็รีบไปอาบน้ำซะ เสร็จแล้วมาหาฉันที่ห้อง”

ทิชาทำหน้างง ได้แต่มองตามหลังฉัตรไปจนประตูห้องปิดลง เขายังคงรำพึงรำพันกับตัวเองว่า

“อะไรของเขานะ งงไปหมดแล้ว”

ทิชาเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวออกมา วันนี้เขาเลือกใส่ชุดนอนที่เป็นเสื้อฮาวายผ้าแพรเข้าชุดกับกางเกงขาสั้น ใส่นอนเย็นสบายดี ทิชากำลังจะไปนั่งทำการบ้านก็นึกได้ว่า ฉัตรบอกว่าหลังอาบน้ำเสร็จแล้วไปหาที่ห้อง แค่นึกได้ทิชาก็เสียวสันหลังวาบแล้ว นี่เขาจะเจอกับอะไรอีกนะ คิดไปทิชาก็เผลอเอามือลูบที่ต้นคอ เพราะเวลาที่ฉัตรโกรธ ฉัตรมักจะกัดต้นคอเขาจนเลือดซิบเป็นการลงโทษทุกครั้ง นี่ก็คงหนีไม่พ้นโดนลงโทษเหมือนเดิมแน่เลย ทิชาทำหน้าเศร้าแล้วเดินไปเคาะประตูห้องของฉัตร เปิดเข้าไป

ภาพที่ทิชาเห็นทำให้ใบหน้าขาวร้อนวูบขึ้นมาทันที เพราะฉัตรนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกจากห้องน้ำ เผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่าและมีหยดน้ำเกาะ ทิชายอมรับเลยว่าฉัตรเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก ขนาดเขาเป็นผู้ชายด้วยกันเห็นฉัตรเปลือยอกเดินออกมาแบบนี้ ยังรู้สึกว่าฉัตรดูเซ็กซี่มากเลย ทิชาหันหลังให้เตรียมจะเดินออกไปรอที่หน้าห้อง แต่ก็มีเสียงเรียกเสียก่อน

“จะไปไหนล่ะ”

“ผมไปรอหน้าห้องก่อนนะครับ ให้คุณฉัตรแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วผมค่อยเข้ามาใหม่”

ทิชาตั้งหน้าตั้งตาจะรีบเดิน แต่ก็ยังไม่ได้ก้าวไปไหน ก็โดนฉัตรคว้าข้อมือกระตุกให้เซถลาเข้ามาหาเสียก่อน ทิชาเสียหลักลำตัวเข้าประทะกับหน้าอกที่แข็งแกร่งของฉัตร พอรู้สึกตัวก็รีบเด้งตัวเองออกมาแล้วยืนก้มหน้า

“ปลดกระดุมเสื้อ”

ทิชาเงยด้วยความตกใจ

“เอ่อคุณฉัตร”

“ฉันจะดูแผลนาย เดี๋ยวคุณลูกชายท่านทูตเขาจะมาบอกว่าฉันใจดำ ไม่ดูแลคนในบ้าน”

“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ”

“บอกให้ทำอะไรก็ทำซิ ทำไมต้องให้ฉันอารมณ์เสียอยู่เรื่อย”

“เอ่อ.. ครับ ครับ”

ทิชารีบปลดกระดุมมือไม้สั่นไปหมด พอกระดุม สามเม็ดถูกปลดออกก็เผยให้เห็นหน้าอกขาวอมชมพูที่ตอนนี้อกด้านซ้ายมีรอยแดงเป็นวงกว้าง ฉัตรเดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบตลับยาเปิดออกแล้วใช้นิ้วควักเนื้อครีมสีขาวป้ายไปที่หน้าอกคนตัวเล็ก ซึ่งตอนนี้ยืนนิ่งเป็นหินแทบไม่หายใจ

ยามที่นิ้วมือของฉัตรสัมผัสที่หน้าอก ใจของทิชาก็เต้นแรงขึ้น ซึ่งเจ้าตัวไม่สามารถห้ามอาการนี้ได้ ฉัตรเองก็รับรู้ถึงความสั่นไหวของก้อนเนื้อภายในหน้าอกนั้น เขาจึงแกล้งทาวนไปมา แล้วจงใจทายาบดขยี้ที่เม็ดทับทิมสีชมพูนั้น จนทิชาสะดุ้งลำตัวกระตุกเล็กน้อย เขารีบกลั้นหายใจไว้ เพราะจู่จู่ก็เกิดอาการเสียวซ่านขึ้นมา เลือดในกายสูบฉีดพุ่งขึ้นสู่ลำคอขาวและใบหน้า ทำให้ตอนนี้ทั้งคอและหน้าของทิชาขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย คนที่ทายาให้เห็นอาการดังกล่าวก็ได้ใจ