บทที่ 16

“ผมพูดจริงนะ ถ้าคุณคิดว่าผมแค่เมาละก็ คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้เมา มีสติรู้ตัวทุกอย่างเลยละ ผมจำได้ทุกการกระทำ ทุกคำพูดของตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องที่ผมจูบคุณ”

“ไม่ต้องพูดมันออกมาก็ได้นะคะ!” คีรติสวนกลับทันควัน สีหน้าเธอแลดูอับอายเหลือจะเอ่ย นี่เขากล้าพูดเรื่องแบบนั้นตรง ๆ ได้อย่างไรกัน โชคดีนะที่น้ำผึ้งยังไม่กลับมา ไม่เช่นนั้นเธอคงขายหน้ามากกว่านี้แน่

“ก็มันเรื่องจริงนี่ ผมจำได้ว่าผมจูบคุณ” ยิ่งเห็นคีรติเขินเขาก็ยิ่งอยากแกล้ง เธอคงไม่รู้ตัวว่าเวลาทำสายตาดุ ๆ ใส่กลบเกลื่อนทั้งที่หน้าแดงก่ำ มันยิ่งทำให้เธอดูน่าแกล้งขึ้นเป็นเท่าตัว

“ค่ะ! คุณลืมมันไปดีกว่านะคะ มันอาจจะเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ เพราะทั้งคุณและฉันเราต่างดื่มแอลกอฮอล์ด้วยกันทั้งคู่”

“นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนคุณขอเวลานอก เพื่อจะสรรหาคำมาปฏิเสธผม ในขณะที่ผมนอนไม่หลับ คอยแต่คิดว่าจะทำยังไงให้คุณเชื่อใจและยอมรับรักผมสักที” สีหน้าคีตะแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด

“คือฉันแค่คิดว่าบรรยากาศมันอาจพาไป คุณเลยเผลอทำเรื่องแบบนั้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ” น้ำเสียงของคีรติขาดห้วง ยังคงสับสนอยู่มากว่าควรเชื่อในสิ่งที่คีตะพูดออกมาหรือไม่

“คีรติ…ผมอายุสามสิบกว่า ไม่เด็กแล้วนะ ผมผ่านอะไรมามากมายจนรู้ว่าแบบไหนเรียกว่าแค่ ‘อยากได้’ กับแบบไหนที่เรียกว่า ‘จริงจัง’ แล้วถ้าผมทำกับคุณเพราะบรรยากาศพาไปจริง ๆ ป่านนี้เราคงไม่ได้จบแค่จูบ นี่ผมจริงจังกับคุณนะ อีกอย่างผมไม่อยากหักหาญน้ำใจคุณ ไม่มีวันจะทำด้วย”

ตึกตัก ตึกตัก…

หัวใจหญิงสาวเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก ทุกคำจากปากชายตรงหน้าทำเธอนิ่งค้างอย่างพูดอะไรไม่ออก คีตะกำลังบอกว่าเขาชอบเธอ จริงจังกับเธอ ทั้งที่ตัวเขามีสิทธิ์เจอผู้หญิงสวยมากหน้าหลายตาที่สามารถมอบความสุขในแบบที่เขาต้องการได้

“คุณไม่มีใครเหรอคะ” คีรติตัดสินใจถามด้วยน้ำเสียงสงบ ทว่าสีหน้าจริงจัง

“ไม่มี ผมโสดมาตั้งแต่เรียนจบ แต่ถ้าจะนับคนที่ผมเอาขึ้นเตียงด้วยคงไม่ยุติธรรมเท่าไรนะ” คีตะไม่ได้โกหก เขาไม่คิดจะมีคนรักเป็นจริงเป็นจังตอนนี้ ชีวิตหนุ่มโสดอย่างเขาจะนอนกับผู้หญิงอีกกี่คนก็ได้ หากคู่นอนเต็มใจจะมีความสุขกันแค่บนเตียงเท่านั้น

“ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้นหรอกค่ะ!”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอถามคุณบ้าง ที่บอกว่าโสดน่ะ เพราะคุณมีผู้ชายที่ชอบแล้ว?”

“ไม่ใช่ค่ะ ที่บอกว่าโสดแปลว่าฉันไม่มีแฟน แล้วก็ไม่มีคนที่ชอบด้วย…”

“แม้แต่ผมงั้นเหรอ ตั้งแต่เราเจอกันทุกคืนมาเกือบเดือน คุยกันถูกคอแทบทุกเรื่อง คุณไม่นึกชอบผมบ้างเลยเหรอครับ หรือว่าจริง ๆ คุณรังเกียจผม”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ คุณเป็นลูกค้าของฉัน” ยิ่งคีตะเค้นมากเท่าไร คีรติก็ยิ่งจนมุม ที่มากไปกว่านั้นคือความรู้สึกในใจเธอที่ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ชัดเจนว่าเธอกำลังตกหลุมรักชายหนุ่มตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว

“แต่คุณก็รู้ ผมไม่ได้อยากเป็นแค่ลูกค้า” คีตะเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว ร่างเล็กถอยหนีจนหลังติดประชิดขอบบาร์

“เขยิบออกไปหน่อยได้ไหมคะ ฉันอึดอัด” คีรติหลบสายตาทรงเสน่ห์ที่จ้องมองมา เอาแต่ก้มหน้าลง ด้วยกลัวว่าจะเผลอแสดงความในใจผ่านทางสายตาให้เขารับรู้

“แต่ผมอยากอยู่ใกล้คุณ รู้ไหมว่าเมื่อคืนคุณทำให้ผมนอนไม่หลับ มันโคตรทรมานเลยคีรติ”

ใช่! เขาทรมาน ร่างกายไม่รักดีมันเกิดใคร่ในตัวเธอประหนึ่งเด็กหนุ่มเพิ่งมีแรกรัก

คีตะเก็บเอาร่างกายเย้ายวน น้ำเสียง และริมฝีปากหวานปานน้ำผึ้งของคีรติไปจินตนาการจนฝันถึง พานให้ ‘ส่วนนั้น’ ตื่นตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาได้แต่พร่ำบอกตัวเองว่าต้องอดทนอีกนิด และเมื่อถึงเวลานั้นเขาจะเอาคืนให้สาสมกับที่เธอเข้ามาเป็นต้นเหตุให้เขาต้องกักเก็บความกระหายไว้เนิ่นนานเช่นนี้

“คุณบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ ทำไมผู้ชายที่ดูดีทั้งรูปร่าง หน้าตา แล้วก็ฐานะอย่างคุณถึงยังไม่มีใคร ฉันเชื่อว่ามีสาว ๆ หลายคนที่อยากเป็นผู้หญิงของคุณ”

นั่นเป็นสิ่งที่คีรติสงสัยที่สุดแล้ว เป็นไปได้ยากเหลือเกินที่ผู้ชายมากเสน่ห์อย่างเขาจะโสด เธอเชื่อว่าคนอย่างคีตะคงมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้าหาและพร้อมเสนอตัวให้ จะเป็นไปได้เหรอที่เขาไม่มีใครเลย ไม่ใช่ว่าพอกลางวันก็ควงเมียออกหน้าออกตาร่อนไปทั่วนะ?

“ใครบอกคุณว่าผมไม่มีผู้หญิงเข้าหาล่ะ ใช่…ยอมรับว่าก่อนเจอคุณมีผู้หญิงเข้าหาผม ไม่สิ ตอนนี้ก็มี แต่ผมไม่ได้สนใจใครอีกแล้ว เมื่อก่อนอาจมีบ้างตามประสาหนุ่มโสด แต่ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วว่าผมชอบคุณ ผมอยากรู้จักคุณ อยากพิสูจน์ให้เห็นว่าผมจริงใจกับคุณ

“นี่เป็นสาเหตุที่ผมไม่ไปเที่ยวกลางคืนที่ไหน แถมยอมทุ่มเงินเป็นแสนมานั่งคุยกับคุณทุกคืน รู้ไหมว่าการได้นั่งคุยกับคุณทำให้ผมมีความสุข สุขยิ่งกว่าการได้ขึ้นเตียงมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนอื่นอีก…” ชายหนุ่มเชยคางมนให้เธอยอมสบประสานสายตากัน ก่อนจะเลื่อนตาลงมองริมฝีปากอวบอิ่มที่เขารู้แล้วว่ามันหวานล้ำแค่ไหน

“คุณไม่ชอบผมเหรอคีรติ”

“ฉันแค่...แค่คิดว่ามันเร็วเกินไปค่ะ” คีรติตอบตามจริง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน เธอเพิ่งจะได้พบเจอและรู้จักคีตะ รวม ๆ แล้วยังไม่ทันครบเดือนเลยนะ?!

“คุณตอบไม่ตรงคำถาม” เขายิ้มอ่อนโยน “เวลาที่เรารู้จักกันอาจจะน้อยก็จริง แต่คุณอย่าเพิ่งสนใจเรื่องอื่นเลยนะ ตอนนี้ขอแค่คุณลองถามหัวใจตัวเองดู ผมอยากรู้ว่าคุณชอบผมบ้างไหม”

“ฉัน...” คีรติระบายลมหายใจ เรียกคืนความกล้าที่จะสบตากับคนตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมา “ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เวลาอยู่กับคุณฉันรู้สึกตื่นเต้น ไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่บางทีฉันก็รู้สึกว่าคุณ…อันตราย”

ไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุให้คีรติรู้สึกแบบนั้น...

อาจเป็นสัญชาตญาณที่ร่ำร้องบอกเธอว่าคีตะมีบางสิ่งซ้อนเร้นปิดบังอยู่

“หึ ถ้าจะอันตรายก็อันตรายต่อหัวใจคุณนั่นแหละ เพราะผมตั้งใจมาขโมยหัวใจคุณอยู่แล้ว โอ๊ย!”

“ไม่ตลกนะคะ” คีรติทุบอกชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ ก่อนที่ข้อมือเล็กจะถูกเขาคว้าจับเอาไว้

“สรุปว่า คุณก็ชอบผม?” คีตะถามย้ำ

“ฉัน…ค่ะ ฉันชอบคุณเหมือนกัน” หญิงสาวแม้จะเขินอายแต่พอได้พูดความรู้สึกออกไปตรง ๆ มันกลับทำให้โล่งใจไม่น้อย

“เยส! นี่เป็นเรื่องที่ผมดีใจที่สุดในรอบปีเลยรู้ไหมเค้ก”

“เวอร์แล้วค่ะ” หญิงสาวอดขำท่าทีของคนตัวโตไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นเราคบกันได้ไหมครับ ค่อย ๆ ศึกษาดูใจกัน ผมสัญญาว่าจะค่อยเป็นค่อยไป ไม่ทำให้คุณอึดอัด แต่ผมแค่อยากอยู่ใกล้คุณในสถานะที่พิเศษมากกว่าคำว่าเพื่อน ผมอยากเป็นคนรักของคุณ”

“ถ้าฉันไม่ตกลงล่ะคะ”

“ผมก็จะกอดคุณไว้แบบนี้ไม่ปล่อย…” คีตะยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมอ้าแขนรวบเอวหญิงสาวมาแนบร่างตน

คีรติอ้าปากค้าง “คุณนี่มันร้ายชะมัด!”

“ตกลงว่าคบ?” ชายหนุ่มย้ำถามอีกครั้ง กระทั่งคนในอ้อมแขนยอมพยักหน้ารับด้วยท่าทางเขินอาย เขาก็ทำท่าเหมือนดีใจเสียเต็มประดา ก่อนจะกอดเธอไว้แน่น ใบหน้าคมคายหล่อเหลาพาดคางบนลาดไหล่บาง เลี่ยงไม่ให้เธอเห็นสายตาดำมืดของเขาในเวลานี้

ในที่สุด…

เขาก็เข้าไปอยู่ในหัวใจของคีรติได้สำเร็จ!