ตอนที่15 สู่อ้อมแขน

ครั้นมู่เลี่ยงหรงสังเกตเห็นสตรีตรงหน้าเกิดอาการผิดปกติเขาจึงหยุดเป่าขลุ่ยทันที ร่างสูงปราดเข้าไปรับร่างบางสู่อ้อมแขนได้ทันท่วงที

เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดหญิงสาวถึงได้หมดเรี่ยวแรง จึงได้แต่ประคองนางไว้ในอ้อมแขน แล้วใช้อีกมือหนึ่งลูบแก้มนวลอย่างห่วงใย

ร่างงามนุ่มนิ่มหอมกรุ่นอ่อนระทวยพิงอกแกร่ง ใบหน้านางแดงเรื่อจนถึงใบหู เสียงหายใจหอบกระชั้นดังชัดเจน นัยน์ตาฉ่ำปรือ ริมฝีปากสีแดงสดเผยอออกเล็กน้อยราวกับกำลังเชื้อเชิญให้เขาเข้าครอบครอง

ผ่านไปครู่หนึ่งนางยังคงเหมือนคนไร้สติสิ้นเรี่ยวแรง ชายหนุ่มจึงตวัดแขนอุ้มร่างขึ้นแนบกาย เขาพาหญิงสาวไปยังตั่งหินแล้วนั่งลง ส่งผลให้ยามนี้เยี่ยนเยว่ฉีนั่งอยู่บนตักแกร่ง 

มู่เลี่ยงหรงจดจ้องโฉมสะคราญในอ้อมแขนอย่างไม่วางตา กิริยาช่างยั่วยวนชวนให้เขาตกตะลึง ต้องลอบกลืนน้ำลายด้วยรู้สึกว่าคอนั้นแห้งผาก

‘นางกำลังเชิญชวนข้าอยู่อย่างนั้นหรือ’

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยินดีอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเต็มใจ เขาก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีก ความสุขุมเยือกเย็นที่เคยมีพลันสลายไปจนสิ้น ในที่สุดเขาจรดริมฝีปากแนบปากอันอวบอิ่ม

ลิ้นร้อนตวัดไล้เลียกลีบปากสีกุหลาบอย่างแผ่วเบา จากนั้นค่อย ๆ แทรกเข้าสู่ด้านใน ครั้นปลายลิ้นทั้งสองสัมผัสกันก่อให้เกิดกระแสป่วนปั่นสั่นสะท้าน ลิ้นร้อนกระหวัดรัดลิ้นบาง ดูดชิมความหวานอย่างลึกซึ้ง เขาโหมจูบหนักหน่วงทว่าเนิบช้า ค่อย ๆ เติมเชื้อแผดเผานางให้ลุกเป็นไฟ บุรุษผู้หิวกระหายดูดกลืนลมหายใจของนางแทบหมดสิ้น

“เสี่ยวเยว่...เสี่ยวเยว่ของข้า...” มู่เลี่ยงหรงพึมพำดั่งคนละเมอ เขาไม่แน่ใจว่าทำไมจึงอยากเรียกขานนางเช่นนี้

แต่ก็ช่างเถิด ตอนนี้เหตุผลอะไรก็ไม่สำคัญอีกแล้ว

เยี่ยนเยว่ฉีพยายามหอบหายใจ เผยอริมฝีปากส่งเสียงครางหวิว ช่างยั่วยวนชวนให้บุรุษคลุ้มคลั่ง

มู่เลี่ยงหรงครางกระหึ่มในลำคอ กระแสร้อนวูบหนึ่งพลันพุ่งไปยังกลางกาย  ความเป็นชายแข็งขึงดึงดัน เขาปวดหนึบกับความอึดอัดตึงแน่นที่ถูกซ่อนไว้ใต้กางเกง 

แม้จะรุมร้อนด้วยเพลิงปรารถนาสักเพียงใด ชายหนุ่มก็อดทนมิให้ตนเองขาดสติจนรีบร้อนครอบครองหญิงสาวในอ้อมอกเสียตรงนี้

เยี่ยนเยว่ฉีรู้รสสัมผัสบุรุษปนกับรสสุราจาง ๆ ชายผู้นี้กำลังมอมเมานางด้วยรสจูบ หัวสมองขาวโพลน ร่างกายเบาหวิวและสติล่องลอย มือทั้งสองข้างเลื่อนขึ้นโอบต้นคอแข็งแกร่งเอาไว้แน่นราวกับเกรงว่าเขาจะจากไป

กระแสรุ่มร้อนพลุ่งพล่านยากควบคุม ยามนี้นางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้ว ได้แต่เพียงปล่อยตัวปล่อยใจไปตามที่ชายหนุ่มนำพา นางขยับตัวไปมาหวังจะคลายความรู้สึกวาบหวามที่กำลังทรมานร่างกาย แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อความแข็งขึงของบุรุษดุนดันสะโพกงาม

ถึงเยี่ยนเยว่ฉีจะไร้ประสบการณ์เรื่องชายหญิง แต่ก็เคยได้อ่านหนังสือภาพวังวสันต์[1]มาบ้าง

ครั้งนั้นนางบังเอิญไปพบเข้าตอนไปยืมหนังสือในห้องของพี่ชายคนรองมาอ่าน จำได้ว่าตอนเห็นภาพในหนังสือครั้งแรกก็อายแทบตาย จนพี่รองเข้ามาเห็นเข้าพอดี แต่เขาก็ไม่ได้ดุว่า กลับพูดว่าให้นางศึกษาเรื่องในห้องหอเอาไว้บ้างก็ดี ยามได้ร่วมหอกับบุรุษที่พึงใจจะได้ไม่ตระหนกตกใจจนทำอันใดมิถูก

เมื่อรู้ว่าตนเองกำลังนั่งอยู่บนความเป็นชายของฉินอ๋องก็ตกใจ นี่หรือคือแก่นกายของบุรุษ มันช่างใหญ่โตและร้อนจนแทบลวกผิว คิดไม่ถึงเลยว่าของจริงจะน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าภาพวาดในหนังสือ

เยี่ยนเยว่ฉีได้สติขึ้นมาทันที ความตกใจระคนอับอาย นางจึงพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนที่รัดแน่น

มู่เลี่ยงหรงกัดฟันกรอด พอหญิงสาวในอ้อมกอดขยับกาย ยิ่งดิ้นสะโพกงอนงามก็ยิ่งบดเบียดกับแก่นกายของเขา ชายหนุ่มส่งเสียงครางต่ำในลำคอ สตรีนางนี้ทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง ความอดกลั้นที่มีเกือบจะพังทลาย บุรุษผู้ร้อนรุ่มถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย แต่ยังคงโอบกอดเจ้าแสนซนไว้อย่างหวงแหน

“เสี่ยวเยว่...อย่าดิ้นสิ” เขากระซิบข้างหูนางอย่างแผ่วเบา ซ้ำเรียกขานนางอย่างสนิทชิดเชื้อ

“ทะ...ท่านอ๋อง...ปะ...ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ” นางยังไม่ยอมหยุดดิ้น มือทั้งสองทั้งทุบทั้งผลักป่ายปัดไปทั่ว เริ่มร้องโวยวายเสียงดังหวังให้เขาปล่อยตัวนางเสียที

“อยู่นิ่ง ๆ ไม่อย่างนั้นเราจะทนไม่ไหวแล้วนะ” มู่เลี่ยงหรงห้ามปรามด้วยเสียงอันสั่นเทา แต่มิยอมคลายอ้อมแขนแม้สักน้อย ลมหายใจร้อนเป่ากระทบใบหูนางจนแดงซ่าน

“ฮือ ๆ ท่านปล่อยสิ ปล่อยข้า” นางยังคงดิ้นรน มือเล็กทุบลงบนอกอีกฝ่าย

“ชู่ว์...เด็กดื้อ ถ้าเจ้าดิ้นอยู่แบบนี้เราจะสงบลงได้อย่างไร หรือว่าเจ้าอยากให้เราหมดความอดทนแล้วจับเจ้ากินเสียทั้งเนื้อทั้งตัวเดี๋ยวนี้...หือ” กล่าวจบก็จุมพิตแผ่วเบาบนริมฝีปากของนางทีหนึ่ง

ลมหายใจอันหนักหน่วงของท่านอ๋องทำให้เยี่ยนเยว่ฉีรู้ว่าเขากำลังข่มใจด้วยความยากเย็น นางจึงหยุดดิ้น หยดน้ำใส ๆ เริ่มเอ่อคลอบนดวงตา อับอายที่ถูกเขาช่วงชิงจูบแรกของนางไป

เมื่อหญิงสาวเชื่อฟังและหยุดดิ้น มู่เลี่ยงหรงยิ้มกริ่มอย่างพอใจ นัยน์ตาคมปลาบยังฉายแววปรารถนาอันลุกโชน นิ้วเรียวหยาบของบุรุษวาดไล้บนริมฝีปากบวมแดงที่เพิ่งผ่านการจูบอย่างเร่าร้อน รสชาติหวานล้ำยังคงตราตรึง อ๋องหนุ่มไม่คิดว่าสตรีในอ้อมกอดจะหอมหวานถึงเพียงนี้ จะดูดกลืนเท่าไรก็มิพอ ทำให้เขาหิวกระหายไม่รู้จบ…

มู่เลี่ยงหรงยังไม่ยอมปล่อยร่างบางให้ลงจากตัก ภายในใจเริ่มรักใคร่เอ็นดูนางขึ้นหลายส่วน ชายหนุ่มเพียงหัวเราะเบา ๆ ทุกครั้งที่นางหน้าแดงยามถูกหยอกเย้าจุดอ่อนไหวบนใบหู

ในคราแรกฉินอ๋องเพียงหวังจะตรวจสอบวรยุทธ์ของหญิงสาวแล้วคืนขลุ่ยหยกให้แก่นางเพียงเท่านั้น ไม่คิดว่าจะได้รางวัลเป็นจูบอันเนิ่นนานแสนหวาน ชายหนุ่มแปลกใจอยู่ไม่น้อยเนื่องจากคาดไม่ถึงว่าคนงามจะกล้า ‘ยั่วยวน’ เขา