ตอนที่3 ท่านอ๋อง...ข้าจะหาพระชายาให้ท่านเอง 1

เมืองหลวงแคว้นหานทั้งเจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่ง ทั้งอาคารบ้านเรือนหรือก็ใหญ่โตสวยงาม มีถนนศิลาดำทอดยาวทำให้การเดินทางในเมืองเป็นไปอย่างสะดวกสบาย

เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย เมืองหลวงจึงแบ่งออกเป็นหลายเขต ทั้งเขตการค้า เขตรื่นเริง เขตที่อยู่อาศัยของขุนนาง เขตพำนักของเหล่าราชนิกุล และสำคัญที่สุดคงหนีไม่พ้นวังหลวงอันใหญ่โตแห่งแคว้น

            ไม่ว่าจะมองไปที่ใด ก็เจอแต่ผู้คนแต่งกายด้วยอาภรณ์อันงดงาม นอกจากนี้ยังสามารถพบเห็นคนจากแคว้นอื่น ๆ ที่เข้ามาลงทุนทำการค้า หรือท่องเที่ยวเยี่ยมชมเมืองหลวงที่ได้ชื่อว่างดงามกว่าแคว้นใดในดินแดนใกล้เคียง

ที่นี่เป็นแหล่งรวมสิ่งต่าง ๆ ทั้งในและนอกแคว้น ทำให้บรรยากาศการซื้อขายสินค้าเป็นไปอย่างคึกคัก หากต้องการสิ่งใดเพียงไปหายังย่านการค้าก็จะเจออย่างแน่นอน ทั้งแพรพรรณ ขนสัตว์ เครื่องประดับ รวมไปถึงสมุนไพร ไม่เว้นแม้แต่สัตว์หายากจากต่างแคว้น แต่ถ้าต้องการสั่งทำเครื่องประดับก็เพียงแวะไปยังร้านค้าเก่าแก่ของช่างฝีมือแห่งเมืองหลวง

เนื่องจากอยู่ภายใต้เงาขององค์ฮ่องเต้ทำให้บรรยากาศสุขสงบไร้เรื่องร้ายรบกวน หรือหากจะเกิดเรื่องก็มิพ้นสายตาของมือปราบแห่งเมืองหลวงไปได้

เขตที่อยู่อาศัยของราชนิกุล

ในบรรดาที่พำนักของราชนิกุล จวนฉินอ๋อง มู่เลี่ยงหรง ผู้เป็นพระอนุชาร่วมสายพระโลหิตของฮ่องเต้ มู่เหวินหลง กินอาณาเขตกว้างขวางที่สุด

งานประดับตกแต่งและวัสดุในการสร้างล้วนเป็นของชั้นหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นสิงโตหินคู่ที่นั่งพิทักษ์ประตูบานใหญ่เคียงข้างองครักษ์หลวงในชุดเกราะน่าเกรงขาม เบื้องหลังบานประตูไม้มะเกลื่อสีดำขลับขนาดใหญ่เป็นทางเดินศิลาทอดยาวถึงประตูโค้งใต้มุขหน้าจวน สองข้างทางขนาบไปด้วยต้นสนขนาดใหญ่ให้บรรยากาศเคร่งครึม ทำให้เหล่าผู้มาเยือนรู้สึกถึงความสูงส่งของผู้เป็นเจ้าของจวน

ภายในห้องโถงต้อนรับโอ่อ่างดงาม เครื่องประดับตกแต่งและภาพวาดประดับผนังล้วนเป็นสมบัติโบราณมีค่าควรเมือง ที่นั่งประธานตรงกลางโถงทำจากไม้สักฉลุลายพยัคฆ์จากช่างฝีมือของวังหลวง เพิ่มความนุ่มสบายด้วยเบาะผ้าแพรหรูหราสำหรับหน้าร้อน และปูด้วยขนจิ้งจอกเงินสำหรับฤดูหนาว บรรยากาศโดยรอบเคลือบแผงกลิ่นอายอันสูงศักดิ์ของราชนิกุลทุกกระเบียด

ส่วนของเรือนพำนักประกอบด้วยเรือนหลัก เรือนเล็ก และเรือนสำหรับต้อนรับแขกรวมทั้งสิ้นสิบสองหมู่ ระหว่างทางเดินเชื่อมไปยังเรือนต่าง ๆ จะมีสวนไม้ดอกไม้ประดับเจริญตาอย่างยิ่ง นอกจากนี้ภายในจวนยังมีสระบัว สวนหิน รวมไปถึงหุบเขาจำลองขนาดใหญ่อีกด้วย

บัดนี้หิมะละลายสิ้น แม้ยังมีลมหนาวพัดผ่าน แต่ท่ามกลางแสงอาทิตย์อันอบอุ่นก็ช่วยให้อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การพักผ่อน

ภายในศาลาริมสระบัวขนาดใหญ่ปรากฏเงาร่างของสองบุรุษ หนึ่งคือถางซือเซิน อัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย สหายของผู้เป็นเจ้าของจวนหลังงามนี้ เขามีใบหน้าคมคาย ปากบางคล้ายอมยิ้มเล็กน้อย นัยน์ตาลุ่มลึก สวมอาภรณ์สีฟ้าจากผ้าเนื้อดี เปล่งรัศมีของผู้มีภูมิอย่างเต็มเปี่ยม อีกหนึ่งคือฉินอ๋อง มู่เลี่ยงหรง ผมสีดำขลับราวปีกกาถูกครอบเก็บใต้กวานทองซึ่งเป็นเครื่องแสดงฐานะ บุรุษในอาภรณ์สีฟ้าแผ่รัศมีสูงศักดิ์ตามแบบฉบับราชนิกุลอันดับหนึ่ง

“เจ้าคิดนานไปแล้วซือเซิน” มู่เลี่ยงหรงเปล่งวาจาเร่งรัดบุรุษที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกระดานหมาก มุมปากระตุกเป็นรอยยิ้มคล้ายเย้ยหยัน นัยน์ตาดุจเหยี่ยวฉายแววเย็นชาเหมือนยามปกติ

“ซือเซินแพ้แล้ว” อัครเสนาบดีกล่าวเสียงขรึม ทว่าหาได้มีแววใส่ใจกับความพ่ายแพ้อยู่ในน้ำเสียงสักนิด

“ผิดแล้ว...หมากของเจ้ามิได้เลว แต่วันนี้สหายของข้าไม่มีสมาธิกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า มีเรื่องใดทำให้กังวลใจอย่างนั้นหรือ” มู่เลี่ยงหรงถามพลางละสายตาขึ้นจากกระดานหมาก

ผู้สูงศักดิ์ผินมองนางกำนัลที่ยืนรอรับใช้ เพียงเท่านั้นนางพลันกระวีกระวาดรินชาชั้นดีลงจอกแล้วยื่นให้ผู้เป็นนายอย่างรู้งาน

จมูกโด่งสูดดมไอร้อนแฝงกลิ่นหอมล้ำเลิศก่อนจรดริมฝีปากหยักได้รูปจิบชาเบา ๆ ครั้นเห็นสหายยังคงนิ่งเฉยจึงเอ่ยถามอีกคราหนึ่ง

“ซือเซิน เจ้ามีอะไรก็ว่ามาเถิด”

“งานเลี้ยงชมดอกเหมยปีนี้ ฝ่าบาทอยากให้ท่านอ๋องไปด้วย”

“แค่ชมดอกไม้ หากข้าไม่ไป งานก็คงยังจัดได้อยู่กระมัง อีกอย่าง พระเชษฐาทรงรับปากแล้วว่าจะไม่พระราชทานสาวงามคนไหนให้อีกหากข้ามิได้ร้องขอ” มู่เลี่ยงหรงขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงงานชมดอกเหมยปีก่อน เขาจำต้องแต่งกับบุตรีฝาแฝดของเจ้ากรมอาญามาเป็นชายารองของตน ก่อนหน้านั้นก็ได้ชายารองคนแรกเป็นบุตรสาวเสนาบดีกรมพระคลัง

หลังจากได้ชายารองอย่างไม่เต็มใจสองปีติดต่อกัน มู่เลี่ยงหรง แทบไม่ร่วมงานประเภทรวมเหล่าสตรีอีกเลย หากหลีกเลี่ยงมิได้ บางทีก็หาเรื่องกลับออกจากงานก่อน บางครั้งก็เร้นกายหายออกจากที่นั่ง

ความจริงเขารู้สึกไม่เป็นสุขที่ต้องเสียมารยาทในงานพิธีต่าง ๆ ยิ่งนัก จนในที่สุดท่านอ๋องหนุ่มจึงตัดสินใจเข้าเฝ้าโอรสมังกร แล้วเอ่ยขอคำสัญญาเกี่ยวกับการเลือกพระชายาจากพระเชษฐา พระองค์ก็ทรงรับปากว่าจะไม่พระราชทานหญิงสาวให้หากพระอนุชาไม่ร้องขอ

แต่เหมือนฮ่องเต้มู่เหวินหลงจะชอบอกชอบใจยามเห็นใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี หากบุคคลผู้นี้มิใช่ฮ่องเต้ ท่านอ๋องหนุ่มก็อยากจะเอามีดกรีดบนใบหน้าอันรื่นเริงของพระเชษฐาร่วมอุทรยิ่งนัก

            “ท่านกลัวได้ชายารองฝาแฝดอีกหรืออย่างไร” ถางซือเซินอดหัวเราะเบา ๆ มิได้ เขาจำได้ว่าฉินอ๋องมีสีหน้าเช่นไรเมื่อต้องแต่งชายารองพร้อมกันถึงสองคน

“กลัว” ผู้เป็นอ๋องยอมรับอย่างง่ายดาย แต่ริมฝีปากบางหยักขึ้นเล็กน้อยคล้ายกับไม่แยแสสิ่งใด

“ซือเซินเห็นว่าชายารองฝาแฝดของท่านก็งดงามมาก บุรุษมากมายในเมืองหลวงล้วนอิจฉาฉินอ๋องกันทั้งนั้น ไม่ดีหรือที่มีสตรีปรนนิบัติทั้งซ้ายขวา”

“ขอยอมรับว่าพวกนางให้ความรู้สึกแปลกใหม่กับข้ามิน้อย” แววตาของมู่เลี่ยงหรงส่องประกายวิบวับแวบหนึ่ง “แต่สำหรับข้านั้นสตรีใดก็มิได้ต่างกัน พวกนางมีหน้าที่ปรนนิบัติบุรุษ เป็นสมบัติในเรือน จะมีประโยชน์ที่สุดก็ตรงให้กำเนิดทายาทได้กระมัง ดังนั้นจะมีหนึ่งคนหรือสองคนก็เพื่อจุดประสงค์เดียว” เขาค่อย ๆ วางจอกหยกลงกับโต๊ะเล็กที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะกระดานหมาก