บทที่ 11 ท่านเป็นตัวประหลาดจากยุคใด

ในคราแรกหลี่โต๋วเปาแค่ต้องการช่วยฉินอี้หนิงจากอันตรายเท่านั้น ชายหนุ่มจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำ ว่าในระหว่างนั้นเขาได้เผลอพูดประโยคแปลกๆ อะไรออกไปบ้าง

ตอนนี้เขาคือคนอื่นสำหรับนาง และมันอาจไม่เปลี่ยนแปลงไป หากเขาเอาแต่อยู่นิ่งโดยไม่กระทำการบางอย่าง

“ตอบมาสิ ว่าท่านเป็นตัวประหลาดจากยุคใด? ในวันนั้นข้าจำได้ เพราะเศษไหเหล้าบ๊วยที่บาดหลังเท้าข้ามันเจ็บมากๆ เช่นนั้นข้าจึงไม่ลืมมันไปง่ายๆ” คราวนี้ฉินอี้หนิงขยับเข้ามาใกล้คนตัวสูงมากขึ้น พร้อมทั้งใช้นิ้วชี้ ชี้ไปที่ดวงตากลมสวยของตนเอง “นัยน์ตาสีฟ้านั่น ข้าก็จำได้ ท่านคือเทพเจ้าแมวหรือเจ้าคะ ทั้งยังเป็นผู้ที่ส่งของแปลกๆ มาให้ข้า”

แม้ใบหน้าหล่อเหลาของหลี่โต๋วเปาจะนิ่งสงบ ทว่าภายในใจกลับลนลานอย่างที่สุด ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอไปหลายอึกทีเดียว ขณะที่สมองพยายามคิดหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลที่สุดเพื่อนำมาตอบคำถามของฝ่ายตรงข้าม

“แล้วทำไมใบหน้าของท่าน ถึงดูคล้ายคนสกุลหลี่ขนาดนี้…” เสียงหวานเบาหวิวราวกับพึมพำกับตนเอง คำถามอีกชุดถูกยิงมาในเวลากระชั้นชิด ทว่าในดวงตาสีดำขลับของฉินอี้หนิงกลับแฝงบางอย่างเอาไว้ มันมีทั้งความหวาดกลัว ความประหม่า และความลังเลใจ

หลี่โต๋วเปาได้แต่ตอบกลับนางอยู่ภายในใจว่า เพราะเขาเป็นคนสกุลหลี่อย่างไรล่ะ แต่เพราะย้อนนึกถึงข้อมูลจุดจบของชีวิตฉินอี้หนิง ชายหนุ่มก็ลังเลที่จะบอกความจริงกับนาง เพราะกลัวว่าความจริงนั้นจะทำให้วาสนาของทั้งสองหยุดลงอย่างรวดเร็ว

บุรุษแปลกหน้าถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนตัดสินใจพูดความจริงบางอย่าง

“ข้าเป็น…”

“เจ้าน่ะหรือ คือคนรักของเสี่ยวหนิงหลานข้า บุรุษหน้าหยกที่ชาวบ้านกำลังกล่าวถึง ก็ดูหล่อเหลาไม่เลวจริงๆ”

ยังไม่ทันได้เอ่ยอธิบาย เสียงของท่านตาฉินก็ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะเจ้าคะท่านตา” ฉินอี้หนิงโพล่งขึ้นทันที

ชายชรากำลังเดินมาตามถนนดินแดงที่ฉินอี้หนิงกับหลี่โต๋วเปายืนอยู่ ไม่ได้สนใจคำพูดของผู้เป็นหลานสาว แต่สนใจในสิ่งที่ได้ยินมาจากชาวบ้านมากกว่า ร่างเล็กสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย มือหนึ่งถือมัดรากสมุนไพรแห้ง อีกมือพาดไว้ข้างหลัง ท่วงท่าผ่อนคลายราวกับไม่ได้เอ่ยสิ่งใดสำคัญ แต่แววตาใต้คิ้วขาวกลับกวาดมองบุรุษที่ยืนข้างหลานสาวอย่างเงียบเชียบ

หลี่โต๋วเปาหยุดชะงัก พลันคิดบางอย่างออก

เพราะในเมื่อคำพูดพล่อยๆ ของเขาทำให้คนทั่วทั้งหมู่บ้านฮุ่ยฟางเข้าใจผิด เช่นนั้นระหว่างนี้ เขาก็จะรับผิดชอบฉินอี้หนิงเอง จนกว่านางจะผ่านพ้นยุคเลวร้ายในวัย 19 ปีไป เขาก็จะขอเป็นคนรัก (ปลอมๆ) ของนาง อย่างน้อยมันก็คงทำให้เขาสบายใจมากกว่าการพยายามจับคู่นางให้กับบุรุษอื่นที่ไม่รู้ว่าจะชั่วหรือเลวมากแค่ไหน

ต่อจากนี้จะเป็นการละครของอดีตจอมพลแห่งยุคจักรวรรดิอวกาศ…

“ท่านตาฉินเข้าใจถูกแล้ว ข้ากับอี้หนิงมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกันจริงๆ ข้าต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนพวกท่านโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า” ชายหนุ่มค่อมศีรษะทำความเคารพฝ่ายนั้น พลางเอ่ยเรียบๆ เพื่อหวังจะเปลี่ยนบทสนทนา

“ท่านพูดอะไร? เรื่องนั้นมันไม่จริงนะเจ้าคะท่านตา” หญิงสาวพยายามแก้ต่าง ทว่าร่างบางกลับโดนแขนแกร่งรั้งเข้ามากอดอย่างหน้าไม่อายด้วยฝีมือของคนตัวโตเสียก่อน

“น้องอี้หนิงเจ้าไม่ต้องหวาดกลัว ท่านตาฉินก็เคยเป็นหนุ่มมาก่อน ท่านย่อมเข้าใจความรักของพวกเราดี” หลี่โต๋วเปาใช้พลังจิตทำให้ร่างบางหยุดนิ่งอย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมกับแสร้งยกมือขึ้นปลอบประโลมนางอย่างอ่อนโยน

“ใช่แล้วเสี่ยวหนิง ไม่ว่าเจ้าจะเลือกผู้ใดเป็นคู่ชีวิต ตาก็ไม่คิดขัดขวางหรอก เพียงแต่เรื่องราวมันเป็นมาอย่างไรกันแน่ เหตุใดต้องปิดบังกันด้วยเล่า?” ใบหน้าของชายชราฉายแววเข้าใจหลานสาวเป็นอย่างดี

นั่นจึงเป็นเรื่องง่ายที่หลี่โต๋วเปาจะเล่นละครบทต่อไป

“ข้าได้พบอี้หนิงครั้งแรกในตอนที่มาทำการค้าที่นี่ขอรับ ในตอนนั้นนางอายุเพียงสิบสี่หนาว ข้าตชจึงไม่ได้สนใจมากนัก ทว่าเพราะนางเก่งกล้าสามารถไปเสียทุกเรื่อง ข้าจึงไม่อาจหักห้ามใจได้ จากนั้นเราสองคนจึงเริ่มสานสัมพันธ์กันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งนางถึงวัยปักปิ่น แต่เพราะครอบครัวของข้าเป็นคนเมืองหลวงที่ค่อนข้างเคร้งครัดเรื่องพื้นเพคู่ชีวิต ข้าจึงขอร้องให้นางปิดบังเรื่องนี้ไว้ก่อน จนกว่าข้าจะสามารถเกลี้ยกล่อมทางบ้านให้มาสู่ขอนางได้…”

“…..”

“แต่เพราะอี้หนิงเป็นเด็กกำพร้า ครอบครัวของข้าจึงยืนกรานจะไม่รับนางเข้ามาเป็นสะใภ้ พวกเขาให้ทางเลือกแก่ข้าสองทาง คือแต่งงานกับคนที่ท่านแม่เลือก หรือแต่งกับฉินอี้หนิงแต่ต้องออกจากตระกูล ข้ามั่นคงในรักที่มีต่ออี้หนิง จึงเลือกที่จะออกจากตระกูลเพื่อมาอยู่ดูแลนาง ระหว่างที่ข้าหางานมั่นคงในหมู่บ้านนี้ หากท่านตาไม่ว่าอะไร ข้ายินดีช่วยงานเล็กน้อยในเรือน เพื่อแลกข้าวหนึ่งมื้อกับที่พักหนึ่งคืน”

ท่านตาฉินเหลือบตาไปทางหลานสาวที่ยังยืนนิ่ง ยามนี้ใบหน้าของฉินอี้หนิงแดงก่ำ (หน้าแดงด้วยความโกรธ) พาลให้ท่านตาฉินเข้าใจผิดไปเองว่านางกำลังเขินอาย ด้วยความสงสารในชะตาชีวิตของบุรุษผู้นี้ ชายชราจึงพยักหน้ารับเบาๆ

“เรือนของข้าแม้จะเล็ก แต่ก็ยินดีต้อนรับเจ้าเสมอ ขอเพียงเจ้ารักหนิงเอ๋อร์หลานสาวข้าด้วยใจจริง” ชายชรากล่าวอย่างไม่เร่งรีบ “เช่นนั้นวันนี้ เจ้ามาช่วยข้าแยกรากฝางจี [1] กับรากชวงซง [2] ก่อนก็แล้วกัน”

หลี่โต๋วเปาค้อมศีรษะเล็กน้อย

“ขอบพระคุณท่านตาฉินมาก ข้าจะไม่รบกวนท่านนานเกินไปแน่นอน ข้าจะพยายามสร้างตัวเพื่อให้ท่านมั่นใจว่าอี้หนิงจะไม่ต้องอยู่อย่างอดอยาก หรือลำบากในอนาคต”

ชายหนุ่มเลือกที่จะสร้างตัวตนปลอมขึ้นมา และไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมว่าตนเป็นใคร ไม่ใช่เพราะไม่อยาก แต่เพราะในขณะนี้…สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวซึ่งอยู่ตรงหน้าของเขา ช่างอบอุ่นเกินไปสำหรับความจริงอันแปลกประหลาดที่ยากจะเชื่อ

“พวกเจ้าก็รีบตามมาเถอะ…” ท่านตาฉินกวักมือเรียกก่อนจะเดินนำหน้าไปก่อน

หลี่โต๋วเปาจึงมีโอกาสได้พูดคุยกับฉินอี้หนิง เพื่อหวังว่านางจะยอมเล่นละครตามน้ำ และรอดพ้นจากสิ่งร้ายๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น

มือใหญ่โอบกอดร่างเล็กเข้ามาแนบชิด ทั้งที่หัวใจของเขาก็กำลังเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม

“แต่งเรื่องเก่งขนาดนี้ ท่านคิดจะทำบ้าอะไร?” เมื่อร่างกายถูกคลายพลังจิตออกไปบางส่วน ฉินอี้หนิงก็ใช้กำปั้นน้อยๆ ของนางทุบอกฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว แม้ไม่แรงนักเพราะนางไม่เคยทำร้ายใคร แต่ก็ค่อนข้างสร้างความสะใจให้หญิงสาวอยู่ไม่น้อย ส่วนหนึ่งอาจเพราะฝ่ายตรงข้ามมีใบหน้าที่คล้ายทรราชสกุลหลี่อยู่หลายส่วนกระมัง

“อาจเพราะข้ารักเจ้า” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาไม่ดังนัก ทว่าชัดเจน ขณะที่ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบนิ่ง และไม่มีอารมณ์ใดถูกแสดงออกมาเป็นพิเศษ

“ท่านมันตัวประหลาดจริงๆ ถ้าเชื่อท่าน ข้าคงไม่ใช่คน”

หลี่โต๋วเปายิ้มน้อยๆ บนมุมปาก “ข้าสัญญาว่าจะคุ้มครองเจ้าให้ปลอดภัย ไม่ทำอะไรแปลกๆ กับเจ้าแน่นอน เจ้าเองก็คงไม่อยากโดนวอแวจากบุรุษ หรือโดนจับไปแต่งงานโดยไม่เต็มใจใช่หรือไม่?”

“แต่ข้าไม่ได้ขอให้ท่านมาช่วยเสียหน่อย”

“ข้าเต็มใจช่วย และหากเจ้าอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ก็ต้องมั่นใจในสิ่งที่ข้าจะทำ” ชายหนุ่มยักไหล่อย่างไม่ทุกข์ร้อน “เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ใช่คนทั่วไป” ชายหนุ่มจงใจเน้นคำว่าคนเป็นพิเศษ เพื่อสร้างความลังเลให้ฉินอี้หนิงหลงคิดว่าเขาเป็นเทพเจ้ามาจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ซึ่งเป็นความเชื่อแปลกๆ ของผู้คนในยุคสมัยนี้

“ท่านชื่ออะไร เป็นใครมาจากไหนข้ายังไม่รู้เลย”

“เรื่องพันนั้นมันจำเป็นด้วยเหรอ?”

“ก็ในเมื่อเรากำลังจะเป็นสามีภรรยากัน มีครอบครัวไหนไม่รู้จักชื่อสมาชิกในครอบครัวบ้างล่ะ”

“ก็อาจจะมีอยู่” เขาจงใจกวนประสาทนาง พอได้เห็นท่าทีที่พอใจจึงเอ่ยต่อ “เรียกข้าว่าเว่ยหนี่ฉาง หรือไม่ก็เรียกท่านพี่ก็พอ”

“ข้านึกว่าท่านจะมีชื่อน่ารักๆ ว่าโต๋วเปาเสียอีก” นางอดไม่ได้ที่จะแซวเพื่อลองเชิง ทว่าท่าทีของชายหนุ่มกลับไม่ได้แฝงความหลอกลวงอยู่ตั้งแต่ต้น

“นั่นคือชื่อที่แท้จริงของข้า” หลี่โต๋วเปาตอบไปตามตรง แน่นอนว่าคำว่ารัก เขาก็ไม่เคยเอ่ยกับผู้ใดเล่นๆ เช่นกัน

“ท่านสกุลโต๋วหรือเจ้าคะ” นางยังคงถามต่อ ทว่ายามนี้ใบหน้างามดูสดใสขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ใช่”

“งั้นก็คงเป็นสกุลเว่ย” พอเห็นฝ่ายตรงข้ามพยักหน้าน้อยๆ นางก็ไม่รอช้าที่จะถามต่อ “แต่ทำไมท่านไม่ใช่ชื่อจริงเล่า?”

“เพราะมันอาจดูประหลาด หากข้าใช้ชื่อเดียวกับแมวที่หายตัวไป”

ฉินอี้หนิงหัวเราะเบาๆ “นั่นก็จริง ท่านตากับท่านยายที่เลี้ยงดูข้าคงคิดหาคำตอบของชื่อท่านจนหลงทางไปไกลแน่”

เพราะนางไม่ได้รู้สึกรังเกียจฝ่ายตรงข้าม กลับกันยิ่งรู้สึกปลอดภัยที่มีเขา และรู้สึกผูกพันกับเขาเสียมากกว่า จึงยินยอมที่จะเดินตามเกมของชายหนุ่มผู้เป็นดังเทพเจ้าอย่างง่ายดาย

“เช่นนั้นข้าจะให้เกียรติชื่อของท่าน และเรียกท่านว่าท่านพี่นะเจ้าคะ”

สิ้นประโยคแสนน่ารักของฉินอี้หนิง ระหว่างการเดินกลับบ้านของทั้งสอง ก็มีเพียงเสียงจากธรรมชาติเท่านั้น

เมื่อเดินทางมาถึงบ้านของสกุลฉิน หญิงชราก็มองหลี่โต๋วเปาด้วยแววตาเมตตา ส่วนชายชราผู้เงียบขรึมนั้น แม้จะมีความหวงหลานสาวอยู่บ้าง แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความเข้าใจในชีวิตมนุษย์

สุดท้ายคือหญิงสาวที่แม้จะมีดวงตาแข็งกร้าวอย่างคนไม่พอใจกัน แต่กลับยื่นมื้อกลางวันแสนอร่อยให้เขาโดยไม่พูดอะไร

หลี่โต๋วเปาได้แต่คิดเงียบๆ เขาจะไม่เร่งบอกความจริง หากมันยังไม่ถึงเวลา เพราะบางครั้งการได้อยู่ใกล้ฉินอี้หนิงอย่างเงียบๆ ก็อาจมีค่ามากกว่าคำอธิบายพันล้านคำอันไร้ประโยชน์ที่เขาต้องกล่าวออกไป

 

 

[1] ฝางจี คือสมุนไพรจีนที่ใช้ ราก ไม่ใช่ใบ สรรพคุณขับปัสสาวะ แก้ปวดข้อ ลดบวม

[2] กระตุ้นการไหลเวียนเลือด บรรเทาปวดประจำเดือน ใช้บ่อยในตำรับบำรุงเลือด แก้เลือดคั่งในหญิงสาว