บทที่ 13 อวลกลิ่นเสน่หา

แม้จะได้บ้านพร้อมที่ดินซึ่งมีทรัพย์สินเป็นเครื่องเรือนจากเมืองหลวงอย่างครบครัน ทว่าหลี่โต๋วเปาก็ไม่ได้ย้ายไปอยู่ในทันที อีกทั้งคืนนี้เขายังใช้เวลาอยู่ที่สกุลฉินเพื่อทานอาหารเย็น และหัดสานรองเท้าจากใยป่านร่วมกับท่านตาฉิน

“ต้องลอกเปลือกออกให้หมด แล้วถึงจะตากจนแห้งได้” ท่านตาฉินกงจื่อพึมพำเบาๆ ราวกับกำลังทบทวนถ้อยคำจากท่านยาย

ขณะที่ปลายนิ้วหยาบกร้านค่อยๆ ลากผ่านเส้นใยป่านที่ซ่อนอยู่ใต้เปลือกหยาบ

สำหรับหลี่โต๋วเปาความเหนียวแน่นของมันคล้ายดั่งความอดทนของผู้คนในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ยิ่งนัก

เมื่อเปลือกชั้นนอกถูกลอกออกแล้ว เส้นใยป่านสีหม่นก็ถูกนำไปผึ่งลมเพื่อเตรียมตากแดดในวันพรุ่งนี้

“ถ้าตากจนแห้งแล้ว เราก็จะนำเส้นใยป่านมาตีบนแผ่นไม้ให้เส้นใยแตกตัว ก่อนจะใช้หวีไม้ไผ่หวีให้เรียบเสมอกัน”

“….” หลี่โต๋วเปาตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ พอต้นป่านต้นสุดท้ายในมือของชายหนุ่มหมดลง เท่ากับว่างานนี้หมดสิ้นแล้ว

“เส้นใยเหล่านี้…เมื่อนำไปกรอเป็นเส้น สามารถใช้ถักเป็นเชือกหรือทอผ้าได้ ก็จะกลายเป็นสิ่งจำเป็นในทุกครัวเรือน ตั้งแต่เชือกมัดฟืน ไปจนถึงเชือกผูกรองเท้าฟาง” ชายชราอธิบายอย่างอ่อนโยน

“เสี่ยวหนิงกำลังจะนำขนมมา พวกเจ้ารีบไปล้างไม้ล้างมือแล้วมานั่งพักเถอะ” เป็นท่านยายที่เอ่ยขึ้น

หลี่โต๋วเปาเดินไปล้างมือที่โอ่งใกล้ห้องครัว ก่อนจะพบว่าฉินอี้หนิงกำลังตั้งอกตั้งใจทำบางอย่าง ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาร่างบางเพื่อใช้ช่วงเวลาดีๆ ร่วมกับนาง

“เจ้ากำลังทำสิ่งใด” ร่างสูงเดินมายืนข้างๆ ขณะที่มือเรียวสวยกำลังเรียงชามใส่น้ำแกงหน้าตาเรียบง่ายสามชามที่มีเห็ดสามชนิดเป็นองค์ประกอบ

“ข้ากำลังทำน้ำแกงสามเห็ดเจ้าค่ะ มีเห็ดเยื่อไผ่ [1] เห็ดฮวากู่ [2] เห็ดโข่วหมัว [3] เป็นน้ำแกงบำรุงกระเพาะ” ฉินอี้หนิงให้ความสนใจกับการจัดวางเห็ดจนไม่ได้มองคนข้างๆ ที่กำลังพยายามเอาตัวมาแนบชิดกับนางอย่างเป็นธรรมชาติ

ตั้งแต่ที่ฉินอี้หนิงพูดเปิดอกบอกกับเขาไปตามตรงเมื่อช่วงเย็น หลี่โต๋วเปาก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย ชายหนุ่มเริ่มใส่ใจ เริ่มตามวอแวนางมากกว่าครั้งไหนๆ แถมกลายเป็นคนชอบการสัมผัส ชอบการใกล้ชิดนางไปเสียแล้ว

“อันไหนคือเห็ดเยื่อไผ่” เสียงทุ้มกระซิบถามเบาๆ ราวกับเด็กขี้สงสัย

“ชิ้นที่ยาวและใหญ่ที่สุด” นางใช้ตะเกียบไม้คีบให้เขาดู ตามด้วยเห็ดอีกสองชนิดที่ถูกหั่นเป็นแผ่น

“เจ้าเล่นใส่เห็ดเยื่อไผ่ลงไปทั้งโคนขนาดนี้ มันจะติดคอคนกินมั้ยเนี่ย” เสียงทุ้มอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวนางขำๆ แน่นอนว่ามันตามมาด้วยสายตาตำหนิของฉินอี้หนิง พร้อมทั้งเสียงจิปากเบาๆ อย่างน่าเอ็นดูของนาง

“เห็ดนะไม่ใช่เนื้อ แค่กัดเบาๆ มันก็ขาดออกจากกันแล้ว ยกเว้นท่านจะกินอาหารแบบไม่เคี้ยวมันถึงได้ติดคอเอา”

“ข้าเพิ่งเคยกินเห็ดเมื่อไม่นานมานี้เอง” หลี่โต๋วเปาพูดตามความจริง แน่นอนว่าคนที่ทำให้เขาได้ลิ้มรสเห็ดเป็นครั้งแรกก็คือฉินอี้หนิง

ชายหนุ่มจงใจทำหน้าให้กวนบาทาฝ่ายตรงข้ามมากที่สุด แต่ฉินอี้หนิงก็เลือกที่จะกลับไปให้ความสนใจกับน้ำแกงของนางต่อ

หลี่โต๋วเปาสังเกตเห็นว่าในน้ำแกงนั้นมีข้าวโพดหวานหั่นเป็นท่อนๆ หัวผักกาดและแครอทหั่นเต๋าผสมอยู่ด้วย หรือบางทีของพวกนี้อาจเป็นความลับที่ทำให้น้ำแกงกลายเป็นสีทองสวยงามเช่นนี้

“ใจเจ้าจะให้งดกินเนื้อสัตว์หรือ ใยน้ำแกงจึงมีแต่พืชเล่า” หลี่โต๋วเปาที่รับบทเป็นเด็กน้อยขี้สงสัย ยังคงเอ่ยถามต่ออย่างกวนบาทา

“ท่านรอดูก่อนเถอะน่า มองเห็นไหมว่านี่คืออะไร” มือเรียวชี้ให้ฝ่ายตรงข้ามมองดูจานใส่เนื้อหมูหมักรมควันที่ถูกแล่จนบางเฉียบ “มันคือสิ่งที่ข้าจะใช้ตกแต่งอย่างไรล่ะ ถึงเนื้อสัตว์จะหายากแต่ข้าก็ไม่ใจร้ายพอจะใส่วัตถุดิบไม่ครบสูตรหรอกนะ”

กล่าวจบฉินอี้หนิงก็ตกแต่งแต่ละชามด้วยใบผักชีสามใบ และเนื้อหมูหมักรมควันแล่บางสองสามชิ้น บอกตามตรงว่าสีเขียวสดของผักชีพอใส่ลงในน้ำแกงสีทองนี่แล้ว ให้ความรู้สึกประหนึ่งมันเป็นน้ำหยดออกมาจากหุบเขาธรรมชาติก็ไม่ปาน

“ไหนๆ ท่านก็มากวนใจข้าแล้ว ท่านช่วยยกน้ำแกงสองชามนี้ไปให้ท่านตากับท่านยายหน่อยสิเจ้าคะ”

“ย่อมได้”

“เช่นนั้นท่านก็ตามข้ามานะเจ้าคะ”

ฉินอี้หนิงเดินถือชามใส่น้ำแกงสามเห็ดมาจัดวางลงบนโต๊ะไม้กลมกลางห้องโถง ก่อนจะเช็ดริมขอบถ้วยเบาๆ ด้วยชายผ้าสะอาดในมือ นางหันไปพยักหน้าให้หลี่โต๋วเปาที่เพิ่งยกชามอีกคู่หนึ่งเดินตามเข้ามา

“ระวังร้อนนะเจ้าคะ” นางเอ่ยอย่างนุ่มนวล แอบกลัวเล็กๆ ว่าหลี่โต๋วเปาจะได้รับบาดเจ็บ

ท่านตาฉินกงจื่อขยับตัวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างประตู ส่วนท่านยายฉินอี้เอินที่นั่งรออยู่บนเก้าก่อนแล้วก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ พลางคลี่ผ้าเช็ดมือออกจากแขนเสื้อ

“โอ้โฮ กลิ่นหอมจนข้าแทบจะกลืนลมหายใจแทนเสียแล้ว” หญิงชรากล่าวเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะตักน้ำแกงขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “อุณหภูมิกำลังดี เครื่องเทศไม่มากไม่น้อย น้ำแกงกลมกล่อม สะท้อนนิสัยของคนต้มได้เลยจริงๆ”

“ท่านยายชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” ฉินอี้หนิงก้มหน้ายิ้ม พวงแก้มขึ้นสีแดงเล็กน้อย

หลี่โต๋วเปาไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงแต่นั่งลงตรงข้ามนางอย่างเงียบๆ ก่อนจะยกช้อนตักน้ำแกงชิมบ้าง

อุ่น…กลมกล่อม…และมีรสชาติหอมหวานของพืชผักที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน มันผสมรวมกับเห็ดสามชนิดอย่างเข้ากัน

เมื่อบรรยากาศในบ้านเริ่มเงียบสงบลงได้เพียงครู่หนึ่ง เสียงของท่านตาฉินก็เอ่ยบางอย่างขึ้นมาอย่างแผ่วเบา แต่ทว่าทุกประโยคชัดเจนยิ่งนัก

“เรื่องการงานแต่ง…ตอนนี้เตรียมพร้อมหมดแล้วล่ะ”

ฉินอี้หนิงชะงัก มือที่กำลังถือช้อนค้างอยู่กลางอากาศ นางเงยหน้าขึ้นมองท่านตา ก่อนเหลือบมองหลี่โต๋วเปาโดยไม่ตั้งใจ ยามนี้ชายหนุ่มเลิกคิ้วเพียงเล็กน้อย มุมปากประดับรอยยิ้มราวกับคาดเดาไว้อยู่ก่อนแล้ว

“พรุ่งนี้คือฤกษ์งามยามดี ตามปฏิทินของซินแสเฒ่าที่เรือนเหนือ” ท่านยายพูดพลางวางช้อนลงช้าๆ “เราจะจัดงานแต่งเล็กๆ อย่างเรียบง่าย มีเพียงคนในหมู่บ้าน กับญาติสนิทมิตรสหาย…จะไม่วุ่นวายให้หลานสาวข้าต้องเหนื่อยเกินไป”

“เจ้าทั้งสองอยู่ด้วยกันจนชาวบ้านรู้ไปหมดแล้ว” ท่านตาพูดโดยไม่มองใครเป็นพิเศษ “หากไม่รีบแต่ง ก็คงจะดูเหมือนพวกเราละเลยชื่อเสียงของหลานสาวมากเกินไป”

อี้หนิงหน้าแดงเรื่อ ใบหูแดงยิ่งกว่าไฟจากเตาถ่าน ขณะที่หลี่โต๋วเปาเพียงแต่ยิ้มจางๆ ก่อนขยับปากเอ่ยเสียงต่ำโดยไม่มองใคร

“หากอี้หนิงไม่ปฏิเสธและท่านตาท่านยายอนุญาต เมื่อแต่งงานแล้ว ข้าอยากขอพานางไปอยู่เรือนของตนเองขอรับ”

ท่านตากับท่านยายสบตากันเงียบๆ สักพัก ก่อนที่หญิงชราจะเอื้อมมือมาลูบหลังหลานสาวเบาๆ

“ข้าเข้าใจ หนุ่มสาวแต่งงานก็ต้องมีเรือนหอไว้ผลิตเจ้าตัวน้อย ฮ่าๆๆ เจ้าเป็นคนมีความสามารถ มาตัวเปล่าเพียงหนึ่งวันก็สามารถสร้างบ้านยกฐานะตนเองได้ถึงขนาดนี้ ข้ากับตาแก่ย่อมอนุญาตให้พวกเจ้าออกไปสร้างครอบครัวเป็นของตนเองอยู่แล้ว”

“แต่หนิงเอ๋อร์…”

“ชู้วววว”

ฉินอี้หนิงที่กำลังจะชี้แจงว่านางชอบอยู่กับท่านตาและท่านยายในบ้านหลังนี้ และไม่ขอออกไปสร้างครอบครัวกับใคร ถูกหยุดคำพูดทุกอย่างไว้โดยท่านตาฉินกงจื่อ

ท่ามกลางการจิบน้ำแกงอันเงียบงัน ฉินอี้หนิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของตนเอง นางเพียงรู้ว่ากลิ่นหอมจากผักชีสามใบในชามข้างหน้า บัดนี้ไม่ใช่เพียงกลิ่นของอาหาร หากแต่คือกลิ่นของฤดูใหม่ที่กำลังเดินทางเข้ามาอย่างรวดเร็ว ซึ่งดูเหมือนมันจะเร็วเกินกว่าที่นางจะสามารถทำใจยอมรับได้ทัน

และนางก็อยากย้อนเวลากลับไปตัดสินใจใหม่อีกครั้ง เพราะนางยังไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่ตอนนี้

 

 

[1] อุดมไปด้วยสารอาหาร ได้รับการระบุให้เป็นหนึ่งในแปดสมบัติของสมุนไพรมาตั้งแต่สมัยโบราณ

[2] จัดเป็นเห็ดหอมชั้นยอด มีสรรพคุณในการป้องกันโรค เสริมสร้างสุขภาพ และชะลอความแก่

[3] เห็ดกระดุมชนิดหนึ่ง ในไทยเป็นคนละสายพันธุ์ มีสีขาวกับสีน้ำตาล เป็นเห็ดเนื้อนุ่ม ต้มน้ำซุปหอมนุ่ม

ไม่นานการทานอาหารร่วมกันก็จบลง ท่านตาฉินวางตะเกียบ ก่อนยกน้ำชาจิบช้าๆ แล้วเหลือบมองคู่หนุ่มสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันโดยไม่ได้กล่าวคำใด

เมื่อถ้วยใส่น้ำแกงเห็ดสามสหายถูกฉินอี้หนิงยกไปเก็บจนเรียบร้อย ท่านยายฉินอี้เอินก็ยิ้มบางๆ แล้วผงกศีรษะเป็นสัญญาณให้หลานสาวลุกขึ้นไปเปิดหีบผ้าตรงมุมห้อง

“หนิงเอ๋อร์…ไปยกห่อผ้าในหีบนั้นออกมาเถิด” น้ำเสียงของหญิงชรานุ่มนวล เจือไปด้วยความจริงจังและความรักที่มีต่อฉินอี้หนิง

ฉินอี้หนิงลุกขึ้นตามคำสั่ง ท่าทีของนางสงบนิ่ง แม้ปลายนิ้วจะสั่นเล็กน้อยขณะเปิดฝาหีบ นางพอจะเดาออกว่ามันคงเกี่ยวข้องกับพิธีแต่งงานในวันพรุ่งนี้ ทว่าสิ่งที่นางพบคือห่อผ้าสองห่อที่พับไว้อย่างประณีต สีของห่อด้านหนึ่งเป็นแดงมงคล อีกห่อเป็นผ้าฝ้ายสีธรรมชาติ

เมื่อนางวางมันลงตรงหน้าของสองผู้เฒ่า ท่านยายจึงเริ่มอธิบายช้าๆ

“นี่คือของสำคัญที่ต้องใช้ในวันพรุ่งนี้…ถึงเวลาแล้วที่เจ้าทั้งสองควรได้ครอบครอง”

มือเหี่ยวย่นค่อยๆ คลี่ห่อผ้าสีแดงออก เผยให้เห็นชุดผ้าฝ้ายสีแดง ที่แม้จะถูกตัดเย็บอย่างเรียบง่ายด้วยฝีเข็มชาวบ้านธรรมดา ทว่าทุกฝีเข็มล้วนเปี่ยมไปด้วยความละเอียดอ่อนและความหมายโดยนัยจากคนที่สร้างมันขึ้นมา

“ชุดเจ้าสาวนี้ ยายเย็บไว้เองเมื่อหลายปีก่อน ตั้งใจจะให้คนในครอบครัวของเราได้ใช้ในวันสำคัญ ยามนี้…คนคนนั้นคือเจ้าแล้ว”

ฉินอี้หนิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาไหววูบ ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างอดกลั้น นางรับชุดด้วยสองมือที่คอยประคองอย่างบรรจง ประหนึ่งกลัวมันจะแตกหักเสียกลางอากาศ

ข้างกันนั้น ท่านตาฉินเอื้อมหยิบห่อผ้าอีกผืน ค่อยๆ คลี่ออกอย่างเงียบๆ พบว่ามันเป็นเสื้อผ้าฝ้ายชายสีขาวนวล มีแถบแดงเล็กๆ ปักอักษรมงคลด้วยฝีมือช่างปักพื้นบ้าน เป็นความเรียบง่ายที่งดงามอย่างน่าประหลาด

“เว่ยหนี่ฉาง” ชายชราเรียกชื่อปลอมๆ ของหลี่โต๋วเปาจนเต็มเสียง “พรุ่งนี้เจ้าจะกลายเป็นคนในเรือนสกุลฉินแห่งนี้…ข้าไม่อาจให้เจ้าแต่งตัวมาลอยๆ ได้”

หลี่โต๋วเปายกมือขึ้นรับของชิ้นนั้น แม้ใบหน้าหล่อเหลาจะยังสงบนิ่งเฉหเช่นเคย ทว่าหัวใจกลับเต้นหนักๆ อยู่ในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวคำขอบคุณออกมา หากแต่การค้อมศีรษะของเขาในยามนี้ ก็เปี่ยมไปด้วยความหมายเกินกว่าทุกคำพูดแล้ว

เมื่อเสื้อผ้าถูกส่งถึงมือชายหญิงที่พวกเขารักและเอ็นดูอย่างสุดหัวใจ ทั้งเรือนพลันตกอยู่ในความเงียบงันชั่วครู่ มีเพียงเสียงลมที่ลอดผ่านชายผ้าม่านผืนโปร่ง และแสงเทียนที่ให้ความสว่างสไวแก่เรือนหลังนี้

ท่านยายเอื้อมมือแตะหลังมือของฉินอี้หนิงเบาๆ ก่อนกล่าวบางอย่าง

“คืนนี้เจ้าจงหลับให้สนิท…เพราะพรุ่งนี้เช้าเจ้าจะไม่ใช่แค่หญิงสาวในเรือนนี้อีกต่อไป แต่จะเป็นสะใภ้ของสกุลเว่ย”

หญิงชราเว้นจังหวะพูดเล็กน้อย คล้ายกำลังทบทวนสิ่งที่อยู่ในใจ

“เจ้าทั้งสองต้องจำไว้ว่าชีวิตคู่ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเหมือนการชงน้ำชา เพราะมันต้องอาศัยความอ่อนน้อมและความหนักแน่นในเวลาเดียวกัน เมื่ออยู่ด้วยกันต้องรู้จักอดทน รู้จักยิ้ม รู้จักถอย และหากมีวันใดที่เจ้ารู้สึกว่าถูกเหยียบย่ำ ก็จงจำไว้ว่า…ต้นไม้ที่เติบโตจากดินลึก ย่อมไม่ใช่สิ่งที่จะหักลงด้วยลมเพียงคราวเดียว”

มือของท่านยายลูบเบาๆ บนเสื้อผ้าเจ้าสาวสีแดง เสียงของท่านยายยังคงนุ่มลึก และเต็มไปด้วยความหวังดี

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านยาย ข้าไม่ได้แต่งไปไหนไกล ท่านอย่าเอ่ยเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ” ดวงตากลมสวยเริ่มมีน้ำตาคลอขึ้นมา

“ให้เกียรติสามีเจ้าบ้าง…แต่ก็อย่าลืมให้เกียรติตนเองด้วยหนา รักเขาได้แต่จงอย่าลืมรักตนเองให้มากกว่า เพราะแม้เจ้าจะกลายเป็นภรรยาของเขาแล้ว แต่เจ้าก็ยังเป็นหลานของยาย ยังเป็นหนิงเอ๋อร์น้อยของเรือนนี้” แม้สายตาของหญิงชราจะเริ่มฝ้าฟางไปตามวัย แต่แววตากลับอบอุ่นแน่วแน่ยิ่งกว่าใคร “เมื่อเจ้าออกจากบ้านนี้ไปในฐานะภรรยาของเว่ยหนี่ฉาง หากวันใดเจ้ารู้สึกเหนื่อย ก็จงรู้ไว้ว่าเรือนเล็กๆ หลังนี้ยังคงเปิดประตูรอเจ้าเสมอ”

ประโยคสุดท้ายดังขึ้นเบาๆ หากแต่ทิ้งความสะเทือนไว้ในอกของฉินอี้หนิงตราบนานแสนนาน จนหญิงสาวต้องซุกหน้าลงบนตักอุ่นของหญิงชราเพื่อร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดอายใคร

“ฮึก ท่านตา ท่านยาย ฮือ ข้าไม่อยากแต่งงานแล้วเจ้าค่ะ ข้าอยากอยู่กับพวกท่าน”

เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังอู้อี้อยู่บนตักของหญิงชรา ใบหน้าเล็กๆ ซุกแน่นไม่ยอมเงยขึ้นมาแม้แต่น้อย

อดีตจอมพลอย่างหลี่โต๋วเปาจำต้องยืนนิ่งราวกับเสาไม้เก่า เมื่อเขาต้องเผชิญกับวิกฤตครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต นั่นคือเจ้าสาวดื้อจะไม่แต่งงาน!

แฮ่ม

ชายหนุ่มแสร้งกระแอมไอเบาๆ

แฮ่ม

สองครั้ง…

แฮ่ม

สามครั้ง…ไม่มีผล

ครั้งที่สี่จึงกลายเป็นประโยคพูดแทน

“เจ้าจะไม่แต่งกับข้าได้อย่างไร” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังชนิดที่คนทั้งเรือนต้องเงยหน้าขึ้นมอง “ในเมื่อเจ้าเป็นผู้ขืนใจข้า”

“ท่านพูด บะ…”

ฉินอี้หนิงที่กำลังจะหันไปแหว่ใส่คนตัวโต ถูกอะไรบางอย่างทำให้นางพูดไม่ออก นางรู้ดีว่าเขาเป็นเทพเซียนปลอมตัวมา แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะน่าตายและกวนบาทานางได้มากขนาดนี้ ร่างบางแทบจะดิ้นเร้าอยู่รอมร่อ สุดท้ายจำต้องยอมแพ้และพูดว่าอยากแต่งงานกับบุรุษหน้าหยกผู้นี้เหมือนเดิม