13 ตกลง

13 ตกลง

“ข้อเสนออะไร” สะบัดกระบี่เก็บเข้าฝักแล้ววางไว้ด้านข้าง

“ข้าได้รับจ้างเป็นเงินจำนวนมาก .. หีบใหญ่ทีเดียว ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ให้ช่วยเหลือท่านแม่ทัพหายจากอาการหลงใหลบุรุษ กลับมาชื่นชอบสตรี และต้องทำให้หญิงผู้นั้นตั้งครรภ์” ยี่หวาพลิกหน้าเอียงไปยังทิศทางของห้องแม่ทัพจึงมิทันได้เห็นสีหน้าตกใจของหลี่เหว่ย

“ใครกันจ้างพวกเจ้า”

“จะใครเสียอีก ผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสียของเรื่องนี้มากที่สุด” ยี่หวาหยุดพูดแล้วหันหน้ากลับมาส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้

“หลี่ฮูหยินเช่นนั้นหรือ”

“เจ้าฉลาดยิ่ง ใช่แล้ว” นางขยับขาลงแล้ววางเรียบบนพื้นข้างเตาอุ่นจนหลี่เหว่ยต้องมองตาม เท้าเรียวโผล่ออกมาจากชายเสื้อคลุมรวมไปถึงท่อนขาขาวนวลโดยที่นางไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่เกลี้ยกล่อม

“ข้ามีทรัพย์สมบัติมากพอแล้วไม่ต้องการอีก”

“นั้นเพราะท่านไม่เห็นว่ามันมากมายขนาดไหน”

“เจ้าจะอยากได้เงินทองไปทำไมกันยี่หวา”

“ก็เพราะข้าไม่ต้องการติดอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตนะสิ หากข้ามีเงินทอง ข้าจะท่องเที่ยวไปให้ทั่ว”

“เจ้าหาได้จากทางอื่น” หลี่เหว่ยผลักกระบี่ออกห่างแล้วขยับร่างเข้าใกล้เตาอุ่น นั่นหมายถึงเข้าใกล้ร่างอรชรขึ้นอีกนิด - - ไม่ใช่เพราะอยากดมกลิ่นหรอกนะ อากาศมันหนาว คงเป็นเหตุผลนั้น

“หากท่านช่วยข้าให้สมหวัง มู่เฉิน ข้าจะแบ่งเงินหีบนั้นให้เจ้า ตกลงไหม” ยี่หวามองด้วยสีหน้าวาดหวังส่งรอยยิ้มกระจ่างจนหลี่เหว่ยจำต้องหลุบตาแสร้งมองกระถางเตาอุ่น

“ข้าไม่ได้อยากได้เงินทอง”

“งั้นเจ้าต้องการสิ่งใด ข้ายินยอมทั้งสิ้น” เสียงหวานนุ่มเอ่ยขึ้นกระตือรือร้นพลางขยับตัวลงนั่งพื้นด้านล่าง คุกเข่าขยับไปใกล้อีกจนมือสัมผัสหัวเข่าใหญ่หนา ยี่หวาวางมือลงบนหัวเข่าอย่างไร้ความเกรงกลัว

“ข้อแลกเปลี่ยนของข้าไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับเจ้ายี่หวา เพียงแต่...” หลี่เหว่ยเบือนหน้ากลับมา จ้องนางด้วยสายตาสีนิลคมกริบอย่างที่ใช้ในการรบ มุ่งมั่น เอาจริงเอาจัง จนเป็นยี่หวาเองที่ต้องขยับตัวออกห่างแต่มือแกร่งรั้งข้อมือเธอไว้เสียก่อน

“เพียงแต่อะไร” น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอเมื่อกระแสธารปรารถนาผ่านแวบขึ้นในดวงตาคมด้านบน

“หากต้องการให้ท่านแม่ทัพเปลี่ยนใจจากชื่นชอบบุรุษเป็นสตรี เจ้าคงหวังให้ท่านแม่ทัพร่วมหลับนอนกับหญิงใช่หรือไม่”

“ใช่ แต่เป็นหญิงใดไม่ได้นอกจากน้องสาวของข้า เยี่ยนฟาง”

“เหตุใดจึงเป็นเยี่ยนฟาง” หลี่เหว่ยขยับข้อมือดึงจนยี่หวาจำต้องลุกจากท่าคุกเข่าแล้วลงนั่งด้านข้าง

“เพราะนางดีต่อข้า และนางต้องการบุตร ต้องการที่พึ่งพิงในยามแก่ชรา”

“แล้วเจ้าไม่ต้องการหรอกหรือ” เสียงทุ้มต่ำเหมือนแหบลงอีกอย่างน่าประหลาด เขามองดวงหน้า รอยยิ้ม และไฝเหนือริมฝีปากจนเผลอยกมือขึ้นลูบ ร่างอรชรตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้ถอยหนี ยินยอมปล่อยให้นิ้วหยาบกระทำตามใจ ลูบไล้ไฝเม็ดเล็กเล่น

“ฮึ ไม่หรอก ข้ามิต้องการผู้ใดนอกจากตัวข้าเอง นี่ท่าน ข้าให้ท่านแตะตัวข้า ลูบไฝข้ามานานพอแล้วมู่เฉิน ท่านจะตอบได้หรือยังว่าต้องการสิ่งใด” ยี่หวายกมือจับข้อมือสีเข้มไว้ดึงลงแต่หลี่เหว่ยยังขืนแรงพลิกข้อมือจนเป็นนางเองที่โดนจับตรึงแน่น

“ข้าต้องการเจ้า ยี่หวา เจ้ายินยอมหรือไม่” หลี่เหว่ยมิอาจห้ามใจได้ยกข้อนิ้วลูบกรอบหน้าที่ตอนนี้เหวอไปแล้วด้วยความประหลาดใจ “เป็นอันใดกัน มีอะไรผิดแผก”

“ท่าน...ต้องการข้า ท่าน ท่าน มิได้ชอบบุรุษดอกหรือ มิใช่ มิใช่..”

“นี่เจ้าคิดอะไรอยู่ยี่หวา คิดว่าข้าเป็นคนสนิทของท่านแม่ทัพ รับใช้ทั้งนอกเตียงในเตียงงั้นสิ” น้ำเสียงเริ่มห้วนเล็กน้อย

ยี่หวาไม่อาจพูดเอ่ยวาจาใดได้ ความแปลกประหลาดใจทำให้นางได้แต่พยักหน้ารับ แล้วสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือแกร่งตรงหน้าเลื่อนลงลูบผ่านลำคอเขี่ยสาบเสื้อกระทั่งถึงสายคาดผูกเอว

ผึ่ง!!

ชายตรงหน้าดึงสายคาดนางออกเลื่อนมือเข้าหาหน้าท้องอ่อนนุ่มแบนราบกางทาบไว้ส่งกระไอร้อนแล้วลงแรงกำแน่นดึงกระชากร่างเล็กเข้าหาจนนางเสียหลัก

“ท่าน มู่เฉิน ข้า ข้ายังมิได้ตกลง” ยี่หวายันฝ่ามือบนบ่ากำยำทั้งสองข้าง ดูไปแล้วบุรุษผู้นี้ช่างหน้าหนาเพราะหาได้ใส่ใจเสียงประท้วงราวกับว่าเคยชินกับการสั่งการแล้วได้ในสิ่งที่ต้องการมาตลอด

มือสีเข้มยังรุกรานเลื่อนผ้าเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกจากหัวไหล่จนมองเห็นความขาวนวลเนียนทีละน้อย

“ข้ามิได้ชอบบุรุษยี่หวา หากเจ้าตอบตกลงข้าจะช่วยให้เจ้าสมหวัง” สายตาหลี่เหว่ยกวาดไล้ผิวพรรณนวลเนียน จากลาดไหล่เลื่อนลงสู่เนินทรวงนูนเด่นกลมกลึงใหญ่ล้นมือ พลางกลืนน้ำลาย “แต่..วันนี้ข้าเพียงขอมัดจำสักเล็กน้อย”

“มัดจำ อื้อออ มู่เฉิน ท่าน หยุดก่อน นั่นหัวนมข้า อย่ากัด อึก”

ใจบุรุษแกร่งดั่งหินผาหากแต่เพียงได้ยลสิ่งสวยงามล่อตาด้วยปลายป้านยอดเล็กชมพูสดดั่งผลเชอรี่ กลับหวั่นไหวใจเต้นโหมแรง ต้องการจับต้อง ดูดกลืน ปาดเลีย ทำทุกทางให้หัวเล็กเต่งตึงนั้นชอกช้ำคาปาก

มือกระชากดึงบั้นเอวเล็กกระชับแนบแน่นลำกายแกร่ง อีกมือจับต้นขาให้นั่งคร่อมเพื่อให้เนินนมสล้างกระเพื่อมไหวด้านหน้าตรงพอดีสำหรับกระทำอย่างที่ใจต้องการ

ลิ้นสากปาดขึ้นจากฐานทรวงขบเม้มตลอดทางจนถึงยอดปลายหัว ออกแรงขบกัดสัมผัสสนิทชิดเชื้อร้อนแรงจนยี่หวาสะท้านเฮือก ยึดบ่าเกาะเกี่ยวเป็นหลัก

“ตกลงสิยี่หวา อืม”

“ข้า ข้า คิดไม่ออก ท่านหยุดก่อน อื้ออ” ยี่หวาพยายามอย่างยิ่งแล้วในการบิดกายหนี แต่ใจกลับทำตรงข้ามแอ่นร่างส่งยอดหัวเล็กสีชมพูเข้าปากหนาของชายด้านล่าง ให้เขาได้ขบกัดไล้เลียตามใจชอบ

“คืนวันส่งตัวเยี่ยนฟางได้สุขสม คืนวันต่อมาข้าต้องได้ตัวเจ้า และเป็นเช่นนั้นทุกคืนจนกว่าเยี่ยนฟางจะตั้งครรภ์ดีหรือไม่” หลี่เหว่ยทอดถอนใจรดทรวงอกงาม ขยับใบหน้าแกร่งซุกไซ้ซอกคอขบเม้มลากลิ้นขึ้นหาซอกหูชอนไช ก่อนเลื่อนดวงหน้ามาตรงหน้านาง จดจ้องสบตากันและกัน รอคอยด้วยใจระทึก

“แค่ตั้งครรภ์ใช่หรือไม่” ยี่หวาเอ่ยเสียงเบากว่าปกติผิดวิสัยจนเรียกยิ้มมุมปากของชายร่างแกร่ง

“ใช่ แค่นั้น” หลี่เหว่ยหรี่ตาลง หลุบมองริมฝีปากตรงหน้า รอให้นางขยับปากตอบตกลง - - ลมปรารณภายในปั่นป่วนอีกแล้ว

“ตกลง”

สิ้นคำยี่หวาพลันถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหนาอุ่นร้อนจัด เขาฉกแย้มปากนางด้วยลิ้น กวาดไล้ ชอนไช เสาะหาความหวานล้ำ แล้วถอนออก จากนั้นกดอีกครั้งหนักหน่วงกว่าเดิม พลิกร่างจนนางนอนหงายโดยมีเขาสวมใส่อาภรณ์เต็มยศชะโงกง้ำเหนือกาย บดเบียดแนบแน่นจนเป็นเนื้อเดียวกันพร้อมลากฝ่ามือทั่วร่างกาย เปิดปากด้วยลิ้นชำนาญ

“คืนนี้เลย ให้เยี่ยนฟางมาคืนนี้เลย” หลี่เหว่ยหอบหายใจแล้วลดปากลงเข้าหาอีกครั้งก่อนปล่อย

“ระ เร็ว มาก”

“ข้าแค่ใจร้อน คืนนี้เมื่อเยี่ยนฟางได้สุขสม พรุ่งนี้บ่ายเจ้าต้องมาหาข้า” หลี่เหว่ยอดใจไม่ไหวดึงสาบเสื้อด้านหน้าออกแล้วก้มลงมองกวาดสายตาจดจำเนื้อนวลใต้ร่างทุกตารางนิ้ว

“ทำไมบ่าย ไม่มากลางคืน อือ...ท่าน”

มือสากเลื่อนลงถึงหน้าท้องทาบไว้ก่อนชะโงกกายขึ้นสบตาด้วยดวงตาของนักรบที่ได้รับชัยชนะ

“ข้าแรงเยอะ ครั้งเดียวไม่เคยพอ” พูดเสียงราบเรียบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาผิดไปจากคนใต้ร่างที่เพียงฟังกลับสะดุ้ง

“แต่...”

“เลือกเอายี่หวา”

และนั่นเป็นคำสุดท้ายที่ยี่หวาได้ยินเพราะเพียงแค่นางเอ่ยตอบตกลง ชายผู้นั้นพลันลุกขึ้นดึงนางให้ยืนแล้วผูกสาบเสื้อเข้าหากันก่อนดันแผ่นหลังหลุนออกจากห้องทันทีไม่รอช้า - - ไม่ทันได้สวมรองเท้าด้วยซ้ำ

ยี่หวายังยืนมึนสงสัยงวยงันหน้าเรือนหลง ยามนี้ฝนหยุดตกแล้วมองเห็นรุ้งทอแสงเจ็ดสีทำสะพานโค้งบนขอบฟ้างดงามยิ่ง เลื่อนดวงหน้าลงมองทหารยาม ยังคงยืนนิ่งไม่รับรู้เมื่อยี่หวาพาร่างอรชรเดินผ่านในชุดเสื้อคลุมสีเข้มเนื้อดีปักลายนกกระเรียน - - ยกมือทาบอกที่ยังไม่หยุดเต้นรัว

เอาล่ะ ในเมื่อสวรรค์ลิขิตให้นางต้องมาเกิดใหม่ในชาตินี้ ในเรือนร่างงดงามของหญิงคณิกาซูฮวา ฉะนั้นนางคงต้องยอมปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตากำหนดคงดีที่สุด

ดวงหน้าหวานค่อยคลี่ยิ้มมุมปากแล้วออกเดินอย่างมั่นใจด้วยเท้าเปล่า ย่ำลงพื้นหญ้านุ่มพลิ้วกาย ลืมเลือนเรื่องพัดที่เขาผู้นั้นต้องชดใช้ ในหัวสมองมีเพียงเรื่องพรุ่งนี้

รอคอยด้วยใจระทึก