06 ไม่ใช่คนเดิม

ในห้องเรียน เธอจดเลคเชอร์ เงียบขรึม ระหว่างพัก เธอนั่งแยกโต๊ะกับเพื่อนคนอื่น เหมือนตั้งใจเว้นระยะ เพราะไม่อยากถูกทำให้เดือดร้อนอีก

ตอนอยู่ในกลุ่มทำรายงาน เธอไม่โต้เถียงแม้พิมพ์จะออกคำสั่งกับเธอ ก็เป็นเรื่องที่ทำได้ ไม่อยากโดดเด่น ไม่ใช่เพราะกลัวคนมองไม่ดี แต่ไม่อยากวุ่นวายด้วย

ทุกอย่างดูเรียบร้อย…

แต่มันทำให้พีทอึดอัดเหมือนนั่งอยู่บนเข็มพันเล่ม แม้แต่ก๊อตยังเอ่ยขึ้น

“เงียบแปลก ๆ ว่ะ สาวสวยขี้เหวี่ยงคนนั้นหายไปไหน?”

พีทไม่ตอบเขาเงียบเหมือนมีโทษติดตัว ที่ไม่กล้าเปิดเผย เพราะคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืน ยิ่งทำให้เขาเกลียดตัวเองที่ทำกับเธอแบบนั้น 

“ทะเลาะกันเหรอ เพิ่งจะหมั้นกันเองนะ” สีหน้ากวน ๆ ของเพื่อนสนิททำให้พีทนิ่งไม่ได้

“ไม่ต้องยุ่งเลย คืนนี้ฉันไม่ว่างนะมีธุระด่วน” พีทลุกขึ้นเดินออกจากห้องประจำของพวกเขา

ก่อนที่ก๊อตจะทิ้งคำพูดส่งท้ายให้ “จ้า ๆ พ่อคนติดเมีย” 

“ใครติด...ฉันไม่สนใจเธอหรอก” เขาหันมาพูด แล้วรีบเดินจากไป สำหรับเขาแล้วก็แค่ทำหน้าที่คู่หมั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ทำให้เขาติดกับทั้งที ก็ควรรับผิดชอบสิจะโทษเขาใจร้ายไม่ได้หรอกนะ

 

หลังจบคลาสช่วงบ่าย พีทยืนรอที่ห้องนั่งเล่น ขณะที่มินนี่กำลังจะเดินผ่านไป

“มินนี่” เขาเอ่ยเรียกเสียงเบา เธอหยุดฝีเท้าแต่ไม่หันมามอง

“เดี๋ยว” เขาเดินตามมา “คือ…เมื่อคืน ฉัน...”

เธอหันมาในที่สุด แววตาของเธอไม่มีแม้แต่ความโกรธหรืออารมณ์ใด ๆ เจืออยู่ มันว่างเปล่าเหมือนกับว่าเขาเป็นแค่คนแปลกหน้า

“จะขอโทษเหรอ?” เธอถามเสียงเรียบ “ถ้าใช่ ไม่ต้อง”

พีทชะงัก

“ฉันไม่ได้อยากได้คำขอโทษ…จากคนที่ไม่เชื่อฉันตั้งแต่แรก”

เธอพูดต่อ เสียงนิ่งสนิท แต่น้ำหนักของคำหนักหน่วง

“มินนี่...ฉันทำผิดเหรอ เธอเป็นคู่หมั้น ฉันก็ควรได้เธอไม่ใช่เหรอ ที่ฉันต้องหมั้นไม่ใช่เพราะเธอหรือไง” เขาไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

คำพูดของเขาก้องกังวานในหัวของเธอ สมแล้วที่เป็นตัวละครในนิยาย ทำตามบทไม่ขาดตกบกพร่อง นี้คือตัวตนของเขา 

“เมื่อคืน นายเห็นฉันร้องไห้ใช่มั้ย?” เธอถามโดยไม่เว้นจังหวะ

เขานิ่งไป

“แล้วนายทำอะไรล่ะ? ถ้าฉันไม่ต้องการก็ไม่ต้องบังคับฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ เข้าใจนะ” 

มินนี่หันหลังเดินออกมา ทว่าแขนเรียวถูกดึงไว้ จนตัวเธอเสียหลักพุ่งชนแผ่นอกกว้างของเขาเต็มแรง

ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงนิด สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของเขา 

“คิดว่าฉันอยากเหรอ...” เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาดูหมิ่น “วันนั้นแค่ลองของ...แต่ก็รู้ว่าคนอย่างเธอกินแล้วเบื่อมาก"

“นั่นแหละ...” เธอพูดพร้อมผลักเขาออกไปสุดแรง มือข้างขวาสั่นไหว อยากจะง้างตบสักที แต่ไม่อยากให้มีเรื่อง เธอจึงควบคุมสติก่อนจะนับหนึ่งถึงสิบ มองดูสีหน้าของคนหน้าหนา มองเธอพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก

 ‘คิดว่าหล่อตายแหละ’

“มองทำไม...ไม่จบเหรอ” เขาเดินเข้ามาใกล้ มินนี่ตกใจจนผลักเขาอีกครั้ง เธอกอดออกอย่างมั่นใจ ก่อนจะยิ้มสวย ๆ เริด ๆ 

“นายเกลียดฉันขนาดนั้น... ก็ไม่ต้องฝืนรู้สึกผิดหรอก ฉันจะไม่วุ่นวายกับชีวิตนายอีก นายก็อยู่ห่าง ๆ ไม่ต้องทำเป็นรู้จักก็ได้ โอเครนะ”

เธอยิ้มจาง ๆ ก่อนหันไปก้าวเดิน ทิ้งให้พีทนึกถึงคำพูดสุดท้ายของเธอ ก็จริงอย่างที่เธอบอก เขาก็ไม่ได้ชอบเธอ จะวุ่นวาย หรือ ใส่ใจทำไม 

 

คืนนั้น...

พีทกลับไปที่ห้องนอน ทิ้งตัวลงบนเตียง แต่เขาหลับตาไม่ได้เลย ในหัวมีแต่เสียงของเธอ และภาพตอนเธอหลับอยู่บนโซฟาด้วยแผลเต็มตัว

เขายกมือขึ้นกุมหน้าแน่น ๆ เขาไม่อยากยอมรับ แต่ก็อดไม่ได้ลุกขึ้นไปเคาะประตูห้องของเธอพร้อมกับกล่องยา

เสียงประตูหน้าห้องทำให้เธอลุกขึ้นไปเปิด ตอนนี้เธอรู้สึกง่วงหลังจากอ่านหนังสือ กะว่าจะเข้านอนอยู่แล้ว สีหน้าคนง่วงนอน ดวงตาเปิดแค่ครึ่งเดียวมองคนที่มาเคาะประตูอย่างน่ารำคาญ

“มีอะไร...”

พีทนิ่งไปพักหนึ่งเมื่อเห็นเธอสวมชุดนอนตัวบาง เผยเนินอกขาวที่ยังมีรอยแดงนิดหน่อย ใบหน้าไร้เครื่องสำอางขาวนวลราวกับผิวทารก ทำเอาชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่

มินนี่ใช้นิ้วจิ้มตัวเขาเพื่อดึงสติ  “ทำไมมองฉันแบบนี้ มีอะไรก็พูดสิจะไปนอนแล้ว” 

“อะแฮม...เธอทำแผลหรือยัง” เขาพูดเสียงเรียบใบหน้าไม่แสดงออกว่ารู้สึกอะไร เป็นห่วงก็ไม่ใช่ เขาจะสนใจแผลเธอทำไม

“ไม่ต้องสนใจหรอก” เธอจะปิดประตู แต่ขาของเขาขั้นประตูเอาไว้ก่อน

“ก็ไม่ได้เป็นห่วงหรอก...พิมพ์ให้ฉันช่วยดูแลเพราะรู้สึกผิด คิดว่าฉันเป็นห่วงเธอเหรอ” 

“เอามา...ฉันจัดการเองได้” 

เธอคว้าเอากล่องยามาจากเขาทันควัน ทำเพื่อผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ‘เอาความหวังดีของพวกนายกองไวตรงนั้นแหละ’

เธอใช้สายตามองเขาก่อนจะปิดประตูดังปัง! “แผลแค่นี้ ไม่ให้พวกเธอมาสนใจหรอก”

 

วันนี้มินนี่มีเวรดูแลสัตว์ป่วยในคลินิกเล็ก ๆ ของคณะ เธอตั้งใจจะใช้เวลาดูแลแมวที่เธอรับผิดชอบ อย่างดีที่สุด เพื่อเบี่ยงเบนความคิดของตัวเอง

“น้องทูน่า กินยาแล้วนะคะ เดี๋ยวได้กลับบ้านเร็ว ๆ นี้แน่” เธอกระซิบกับแมวที่นอนในกรงอย่างอ่อนโยน

เธอไม่เห็นเลยว่า... มีใครอีกคนกำลังยืนมองเธอจากประตูกระจกด้านหลัง

พีทยืนนิ่ง มองแววตาอ่อนโยนที่เธอมอบให้แมวตัวน้อยอย่างเงียบงัน เขาเพิ่งเคยเห็นแววตาแบบนั้น...เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่า “เขาไม่รู้จักเธอเลย”

พีทยืนพิงกระจก มองเธออย่างนิ่งงันอยู่หลายนาที มินนี่ไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาอยู่ตรงนั้น

เธอกำลังใช้สำลีซับน้ำยา ทำความสะอาดแผลให้น้องแมวด้วยมือข้างที่พันผ้าไว้หลวม ๆ แผลของเธอยังไม่ได้หาย 

มินนี่สะดุ้งโหยง เมื่อหันมาเจอพีทที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ 

“มีธุระอะไร” เธอถามเสียงเรียบ ยังคงจดจ่อกับเจ้าทูนา ไม่สนใจมองคนไม่ดี

“แค่ผ่านมาดู กลัวว่าเธอจะบีบคอแมวน้อยจนตาย แบบนั้นคงน่าสงสารมาก”

มินนี่ทิ้งทุกอย่างก่อนจะหันมามองเขาตาเขม็ง เธอกอดอกพูดอย่างมั่นใจ “ฉันไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้น คิดว่าฉันเป็นแม่มดหรือไง อย่ามาหาเรื่อง"

คิ้วของเธอตีกันเป็นปม ดวงตาเคร่งขรึมราวกับจะระเบิดตัวเขาให้ได้ ริมฝีปากเรียบเป็นเส้นตรง ทำเอาพีท มองเพลินจนลืมตัว 

“ยิ้มอะไร? โอเคอยู่หรือเปล่า" มินนี่ปวดหัวกับเขาจริง หรือเขาจะเป็นบ้า แต่นิยายไม่เขียนบอกกันนะ 

ชายหนุ่มร่างโตดวงตายส่ายไปมา รู้สึกเสียฟอร์มจนแทบไม่อยากเชื่อตัวเอง 

“อะแฮม...ก็ใครจะรู้ เธออาจจะเป็นแม่มดก็ได้ ใครก็รู้ว่าเธอร้ายกาจแค่ไหน”

“ถ้าฉันเป็นแม่มด ฉันจะจับนายมาปรุงยาเป็นคนแรกเลย อยากลองดูไหม” มินนี่ยกกรรไกรขึ้นมา ทำหน้าเหมือนแม่มดในหนัง ก่อนจะเดินเข้าไปหาพีททีละก้าว

“นี่เธอ...บ้าไปแล้วเหรอ” 

“ฉันไม่กลัวหรอก...แม่มดอะไร" พีทหันมาพูดหลังจากออกไปได้ไกลแล้ว พร้อมหายใจหอบ เมื่อกี้เธอน่ารักจนเขาทนดาเมจไม่ไหว “อย่าไปหลงยัยแม่มดเชียวนะ”

 

เย็นวันเดียวกันร้านกาแฟใกล้มหา’ ลัย เขามานั่งพักกับเพื่อนอีกสองสามคน

“เห้ย มึงเป็นไรวะช่วงนี้ ดูหงุดหงิดง่ายกว่าปกติอีก”

ก๊อตเอ่ยขณะจิบน้ำส้มปั่น อย่างสบายใจ พีทถอนหายใจ ก่อนจะก้มหน้ามองแก้วกาแฟในมือ

“มินนี่เปลี่ยนไป” เสียงเขาเบามาก

“อ้าว มึงไม่ดีใจเหรอ? แต่ก่อนก็บ่นว่าเธอเรื่องเยอะ ขี้เหวี่ยง ทะเลาะกันทุกวัน”

ก๊อตหัวเราะ แต่พอเห็นว่าเพื่อนเงียบจริงจัง ก็เริ่มขมวดคิ้ว

“หรือว่า...มึงชอบเค้าวะ?”

พีทไม่ตอบในทันทีก๊อตเบิกตากว้าง “เชี่ย... จริงดิ?”

พีทวางแก้วเสียงดังนิด ๆ

“ใครจะไปชอบยัยนั้น เธอสวยก็จริง แต่ไม่ได้จิตใจดีเหมือนพิมพ์นะ ผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอฉันไม่มีทางชอบ”

“ก็จริง มึงก็ชอบพิมพ์นิ แต่ก็ไม่สมหวังหรอกนะเพื่อนยาก?” ก๊อตพูดทะเล้น ยิ้มมุมปาก

พีทเม้มปากแน่นไม่ตอบ เพราะตอนนี้เขาไม่สนใจพิมพ์เหมือนเมื่อก่อน ทำให้เขาสับสนตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น

ทว่าตอนนั้นมินนี่ก็ได้ยินทุกประโยค ก่อนเธอจะเดินออกมา โดยมีเพื่อนสนิทอย่าง ‘อริช’ ตามมาด้วย 

“เป็นไรไหม?” เพื่อนสาวเห็นเธอเดินออกมาก็เป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ฉันกับเขาตกลงกันไว้แล้ว เดี๋ยวก็ถอนหมั้น” 

“ช่างเถอะ วันนี้ไม่ต้องสนใจเขา ไปดื่มกัน” 

“ไปสิ...” 

ตอนนี้อยากดื่มให้หายเครียด ไม่อยากคิดอะไรมากแล้ว