บทที่ยี่สิบเก้า

ประมาณสิบโมงกว่าพี่ชายกับสามีจำเป็นก็กลับมาพร้อมด้วยเงินก้อนโตเช่นทุกวัน ฟ่านปิงก็ให้พี่ชายแบ่งสองบ้านเท่าๆกันแม่เสิ่นเรียกลูกชายมานั่งฟังเรื่องที่ฟ่านปิงสร้างบ้านสองหลังและขอเป็นคนจ่ายเงินหลังของฟ่านปิงเอง เพราะเป็นที่ดินของสองพี่น้องแต่ต่อไปทั้งสองแม่ลูกจะแต่งงานและย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านกับลูกสะใภ้เมื่อคืนสองแม่ลูกตกลงกันแล้วว่าจะย้ายมาอยู่ที่บ้านเดียวกัน

"ช่วยกันทำงานแม่เสิ่นปักผ้าเฉินซานช่วยมู่หยางทำสวนและทำนาเพราะต่อไปเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะลูก ฟ่านปิงให้แม่ได้ออกค่าสร้างบ้านด้วยเถอะนะยังไงแม่ต้องมาอยู่กับลูกชายลูกสะใภ้ของแม่อยู่แล้วต่อไปยายแก่คนนี้ต้องให้ลูกสะใภ้กับลูกชายดูแลไปตลอดชีวิตบ้านหลังเก่าแม่จะปิดเอาไว้ ให้เฉินซานไปดูแลเอาถ้ามีคนเช่าก็จะให้เช่า" แม่เสิ่นบอกกับสองพี่น้องบ้านมู่

"ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ก็ช่วยแค่ครึ่งเดียวก็พอค่ะหนูก็อยากมีส่วนสร้างบ้านของตัวเองด้วยเช่นเดียวกัน" ฟ่านปิงบอกแม่เสิ่น เพราะแม่เสิ่นจะออกให้คนเดียวอ้างว่ามาอาศัยในบ้านของลูกสะใภ้ ดันกันไปก็ไม่มีอะไรดีจึงตกลงที่คนละครึ่งเพื่อความสบายใจกันทั้งสองฝ่าย

เฉินซานพอใจมากที่ภรรยาตัวน้อยยอมให้เขากับแม่มีส่วนช่วยเธอสร้างบ้านและใช้ชีวิตร่วมกันไปที่บ้านหลังนี้ไปจนแก่ชราไปด้วยกัน เขาอยากมีลูกสามสี่คนให้มารดาเลี้ยงและยึดเอาตัวกับหัวใจของฟ่านปิงให้อยู่ที่เขากับลูกเพียงเท่านั้น

หลังจากกคุยกันเรื่องบ้านเสร็จเรียบร้อยมู่หยางบอกจะไปขอซื้อที่รอบตัวบ้านเอาไว้ปลูกผักผลไม้ตามที่คุยกันกับน้องสาวเพราะจะไม่ไปทำงานที่ไหนอีกแล้วส่วนฟ่านปิงกับป้าเสิ่นก็ปักผ้าไป

ผมกับน้องเขยจะรับหน้าที่ทำสวนทำนาเองครับเล่าสิ่งที่เขากับฟ่านปิงปรึกษากันให้ฟังที่ตกลงกันที่จะทำต่อไปนี้ให้สองแม่ลูกฟังซึ่งทั้งสองแม่ลูกก็เห็นด้วย ทั้งยังจะช่วยจ่ายเงินเพิ่มอีกแม่เสิ่นจึงให้ลูกชายไปขอซื้อฝั่งที่ดินติดกันกับของฟ่านปิงเอาไว้ให้ลูกๆของเฉินซานกับฟ่านปิงที่จะเกิดมา ซึ่งฟ่านปิงก็ไม่ได้ขัดอะไรเขาอยากจะซื้อก็ตามใจในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว ซึ่งเหลือเวลาไม่ถึงสิบวันก็สิ้นเดือนนี้คือกำหนดการงานแต่งของเธอกับสามีจำเป็น

หลังตกลงกันเรียบร้อยสองหนุ่มก็ปั่นจักรยานออกไปในหมู่บ้านเพื่อทำธุระให้เสร็จในวันนี้เลย และตอนนี้ก็ห้าโมงเช้าแล้วฟ่านปิงจึงเดินเข้าครัวอุ่นกระต่ายตุ๋นที่เธอทำเอาไว้แล้วเมื่อเช้ารวมทั้งไก่ย่างด้วยอีกหนึ่งอย่างก่อนที่สองหนุ่มจะกลับมา

ส่วนแม่เสิ่นนั่งปักผ้าต่อเพราะฟ่านปิงไม่ให้ไปช่วยเธอทำคนเดียวได้สบายมากฟ่านปิงบอกแม่เสิ่นก่อนที่จะเข้าไปในครัวทำอาหารสำหรับสี่คน

ส่วนสองหนุ่มที่ไปในหมู่บ้านเพื่อซื้อที่เพื่มบริเวณรอบที่ของสองพี่น้องบ้านมู่ลุง ผู้ใหญ่บ้านบอก

"ฝั่งขวาสามสิบไร่ฝั่งซ้ายยี่สิบไร่จะรับหมดเลยไหม"

มู่หยางจึงบอกให้ลุงผู้ใหญ่บ้านแยกให้เป็นสามชื่อมู่หยางเอาซ้ายยี่สิบไร่ใส่ชื่อตัวเอง ทางฝั่งขวาให้ใส่ชื่อมู่ฟ่านปิงกับเสิ่นเฉินซานคนละสิบห้าไร่  เพราะเฉินซานอยากมีที่ดินที่ทำสวนติดกันกับของภรรยาและเขาจะมอบให้เป็นชื่อของภรรยาเมื่อแต่งงานกันแล้ว มู่หยางจึงไม่ขัดความตั้งใจของเขา ทั้งยังบอกให้ลุงผู้ใหญ่บ้านจ้างคนมาตัดหญ้าและขุดบ่อน้ำให้ด้วยแปลงละสามบ่อ และพลิกหน้าดินให้เรียบร้อยเลยรวมทั้งจ้างล้อมรั้วของที่ดินทั้งหมดตามค่าจ้างในเมืองเพราะไม่เลี้ยงอาหาร

โดยจ้างลุงผู้ใหญ่บ้านกับลูกชายเป็นคนดูแลคุมคนงานและให้คัดเอาคนที่ขยันมาทำงานให้และให้ค่าดำเนินการเรื่องที่ดินไปสิบหยวนก่อนค่าแรงจะให้อีกต่างหากถ้าพาคนงานไปทำงานให้ พอตกลงกันเรียบร้อยสองหนุ่มก็ปั่นจักรยานกับบ้านไปกินข้าวมื้อเที่ยงที่ตอนนี้เลยมานิดหน่อยิบอกเรื่องซื้อที่ให้น้องสาวและแม่ของเฉินซานฟังตอนที่นั่งกินข้าวเที่ยง ฟ่านปิงรับรู้ก็ไม่ได้ว่าอะไรรวมทั้งแม่เสิ่นด้วย

พูดกันไปมาอาหารบนโต๊ะหมดเกลี้ยงทุกอย่างเพราะสองหนุ่มที่อร่อยจนเพิ่มข้าวไปหลายถ้วย หลังจากกินข้าวอิ่มสองหนุ่มจึงนอนพักก่อนจะขึ้นไปหาผักป่าอีกรอบพวกเขาแค่หาอะไรทำ

เพราะงานในสวนของบ้านมู่พึ่งจะทำเสร็จไปสองหนุ่มนั้นต้องงการไปหาล่าสัตว์มากกว่าอยู่บ้านเฉยๆ ช่วยงานปักเย็บก็ไม่ได้สู้ไปหาอาหารมาเพิ่มเอาไว้ดีกว่าน้องสาวทำอาหารให้กินดีกว่ามู่หยางคิด

การงานของสองครอบครัวนเวียนไปเช่นนี้ทุกวันสองหนุ่มขึ้นเขาหาบปลากับกุ้งทุกวันในตอนเช้า

และรถก็วิ่งไปรับที่ท้ายสวนทุกวันไม่มีใครรู้ว่าสองครอบครัวทำอะไร ช่างก็เข้ามาสร้างบ้านตามที่นัดกันไว้ซึ่งฟ่านปิงไม่ห่วงเพราะเป็นคนที่พี่ชายจื่อเซิ้นหามาให้และไม่ได้รู้จักกับคนในหมู่บ้านแห่งนี้จึงทำให้สองพี่น้องโล่งใจไม่ต้องมาคอยตอบคำถามของใคร ส่วนงานในสวนมู่หยางนัดลุงผู้ใหญ่หลังจากเสร็จงานแต่งของฟ่านปิงที่จะถึงอีกอาทิตย์เดียว

คนที่อยากให้ถึงวันแต่งเร็วๆวันนั้นก็คือเฉินซานเขานั่งนับวันรอด้วยใจที่จดจ่อตั้งแต่ที่วันที่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้เฉินซานอยากกอดภรรยาตัวน้อยของตัวเองใจจะขาดแต่ติดตรงที่ว่าฟ่านปิงโกรธเขามาก เขาได้สัญญากับตัวเองและแม่เอาไว้แล้วว่าจะไม่ล่วงเกินฟ่านปิงให้เธอเสียใจจนโกรธและไม่ยอมแต่งงานด้วยยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งหลงรักภรรยาของตัวเองทำอาการก็อร่อยทำงานก็เก่งทุกอย่างวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน ถ้าไม่ติดว่าร่างนี้อายุสิบแปดปีแต่ความคิดของเธอเหมือนคนมีอายุที่เยอะและมีประสบการณ์ของคนใช้ชีวิตมาก่อนเขาคิดว่าฟ่านปิงคือสิ่งมหัศจรรย์ที่มีไอคิวที่เก่งกว่าคนอื่นๆทั่วไปอย่างแน่นอน

เฉินซานคิดในใจถ้าแต่งงานเมื่อไรเขาจะไม่ยอมแค่นอนกอดภรรยาของตัวเองอย่างแน่นอน เขาต้องมีลูกที่น่ารักผูกเอาแม่ของลูกด้วยความรักที่เขามีจนมันจะระเบิดของมาเพียงแค่รอเวลาเผด็จศึกภรรยาตัวน้อยในคือเข้าหออย่างแน่นอน รออีกแค่หนึ่งอาทิตย์เพียงเท่านั้นใจเย็นๆไอ้ลูกชายพ่อก็อยากรักแม่ใจแทบขาดในแต่ละวันได้เห็นรอยยิ้มได้ฟังเสียงหัวเราะกังวานใสล่อเลี้ยงหัวใจ ตั้งแต่วันที่ภรรยาตัวน้อยของเขาโกรธจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามที่จะหักหานน้ำใจของเธอแค่ทำให้ภรรยาหายโกรธกับเรื่องที่ผ่านมาหืดขึ้นคอจึงไม่กล้าทำอะไรให้ฟ่านปิงขุ่นเคียงใจเพิ่มอีกใจของผู้หญิงนี้น่ากลัวจริงๆเฉินซานคิด