บทที่สามสิบ

และก็ถึงวันแต่งงานของเสิ่นเฉินซานกับมู่ฟ่านปิงสองพี่น้องเชิญคนในหมู่บ้านไม่กี่คนที่เป็นญาติของลุงผู้ใหญ่บ้านจริงๆเท่านั้น

ฟ่านปิงถูกพี่สาวเจียงหยู่ส่งช่างแต่งหน้ามาให้ตั้งแต่เช้ามืดญาติฝ่ายเจ้าสาวมีคุณนายเจียงซินเย่วกับสามีลูกชายลูกสะใภ้ แล้วก็บุตรสาวคนเล็กกับสามีของเธอ รวมถึงพี่ชายจื่อเซิ้นบิดาของจื่อเซิ้นที่มากันครบตั้งแต่เช้าอาหารสั่งมาจากภัตคารของพี่ชายจื่อเซิ้นเลย

พิธีการผ่านไปทุกขั้นตอนจนญาติผู้ใหญ่กินข้าวร่ามกันและเดินทางกลับไปหมดแล้วพี่สาวเจียงหยู่เข้ามาอวยพรพร้อมทั้งคุณนายเจียงซินเย่ว ให้ของขวัญลูกสาวบุญธรรมแบบไม่หวงอะไรเลย

เพราะกำไรที่ฟ่านปิงมอบให้กับทุกคนมากมายมหาศาลคุณนายมอบตึกให้มู่ฟ่านปิงหนึ่งหลังในตัวเมือง ถ้าอยากค้าขายเพราะเธอ เห็นสองพี่น้องบอกว่าพี่ชายจะยึดอาชีพขายของตัวเองตอนนี้เริ่มปลูกผลไม้กับผักไปบางส่วนแล้วในพื้นที่เก่าที่พ่อแม่สร้างเอาไว้ให้

ส่วนจื่อเซิ้นมอบบ้านให้หนึ่งหลังในย่านที่บ้านของตัวเขาเองกับบิดาอาศัยอยู่ทั้งหมดอวยพรให้สองหนุ่มสาว

ร่วมรับประทานอาการร่วมกันจนอิ่มก่อนจะเดินทางกลับโดยมีแม่เสิ่นเจ้าบ่าวกับพี่ชายมู่หยางเป็นคนรับแขกส่งแทนเจ้าสาวอย่างฟ่านปิง

ที่ต้องรอให้สามีเข้าไปเปิดผ้าคลุมหน้าให้ตามพิธีการแต่สำหรับฟ่านปิงก็แอบเปิดส่องดูที่หน้าต่างในห้องหอของตัวเอง แขกอีกกลุ่มก็คือนายช่างที่กำลังเร่งสร้างบ้านให้เสร็จทันหน้าหนาวที่จะถึงในอีกสองเดือนนี้ก็ทำได้ครึ่งเดือนแล้วจนหลังแรกเกือบจะเสร็จแล้วเหมือนกัน

ทุกคนต่างตื่นเต้นกับอาหารมากมายและอร่อยแบบที่หากินได้แค่ในรานอาหารของพี่ชายจื่อเซิ้นเพียงเท่านั้นอาหารมายมายเพียงพอต่อทุกคนรวมทั้งห่อให้ไปฝากคนที่บ้านอีกจนเสร็จสิ้นทุกอย่าง

เฉินซานรีบเข้าไปในห้องหอเพื่อเปิดผ้าคลุมให้หน้าให้ภรรยาและกลัวว่าฟ่านปิงจะหิวข้าวเพราะต้องตื่นตั้งแต่ตีสามกว่า แต่ที่เขาไม่รู้คือฟ่านปิงไม่ยอมให้ตัวเองหิวอย่างแน่นอน เธอหยิบอาหารของตัวเองในมิติกินไปเรียบร้อยทั้งรวมทั้งกาแฟในห้องหอด้วยความอร่อย

แค่นั่งรอแค่สามีมาเปิดหน้าเพราะแม่เสิ่นอยากให้ทำตามขั้นตอนนั้นเองลูกสะใภ้คนนี้เธอรักมาก เสิ่นเฉินซานรีบเข้ามาเปิดผ้าคลุมหน้าให้ภรรยาในห้องด้วยความเป็นห่วง

"ปิงเอ๋อร์น้องหิวข้าวไหม" ทันทีที่เปิดผ้าคลุมหน้าและมองหน้าของภรรยาด้วยความตกตะลึง

"ฟ่านปิงน้องสวยเหลือเกิน"เฉินซานบอกกับเจ้าสาวใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างปราณีตกว่าทุกวัน

ที่ผ่านเขาว่าฟ่านปิงสวยแล้ววันนี้มู่ฟ่านปิงยิ่งสวยกว่าทุกวันเฉินซานมองด้วยใจที่เต้นระรัวเขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของภรรยาด้วยสายตาลึกซึ้งอย่างอดใจไม่ไหวและก้มลงจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอดใจไม่อยู่เพราะนับวันรอที่จะได้แต่งงานในเร็ววัน

ฟ่านปิงเองก็ตื่นเต้นไม่ต่างกันเพราะตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ผ่านมาเป็นเดือน เธอพึ่งจะมองหน้าของสามีของตัวเองเต็มตาก็วันนี้แหละ ที่จริงแล้วสามีเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่งแต่เพราะคำพูดของเขาทำให้เธอโกรธจนไม่เคยมองหน้าของสามีตรงๆเลยสักครั้ง

แค่กินข้าวด้วยกันทุกวันเขาถามคำเธอก็ตอบคำเพราะไม่อยากพูดด้วยวันนี้ใบหน้าที่มีแผลเป็นเขาเปิดให้เห็นรอยยาวข้างซ้ายที่แผลหายแล้วแต่รอยแดงและแผลเป็นยังคงมีให้เห็นอยู่ แต่ก็ไม่ถึงกันน่าเกลียดมากแต่เสี่ยวชิงกับรังเกียจคู่หมั้นของตัวเองจนทำให้ผู้ชายคนนี้ได้มาเป็นสามีของเธอในตอนนี้

ถ้าคู่หมั้นเก่าได้ยินว่าเงินสินสอดที่เฉินซานมอบให้กับมู่ฟ่านปิงถึงหกหมื่นหยวนรวมทั้งที่ดินอีกสิบห้าไร่คงจะอกแตกตายหรือก็กรีดร้องโหยหวนจนได้ยินไปทั้งหมู่บ้านหลัวเค่อเลยละมั่ง

ฟ่านปิงใจเต้นเร็วระรัวและตื่นเต้นไม่ต่างจากเจ้าบ่าวก็คือสามีรุกเธอหนักมากเขาลูบใบหน้าของเธอและพึมพำก้มลงจูบเธอโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวมัวแต่มองแผลที่ใบหน้าของสามี จนตอนนี้ฟ่านปิงแทบจะขาดใจตายกับจูบที่เอาแต่ใจของสามีจนเธอต้องทุบอกเขาเบาๆ เฉินซานผละออกให้ภรรยาหายใจครู่เดียวก็ก้มลงจูบดึงวิญญาณของฟ่านปิงอีกครั้งก่อนจะเอนตัวภรรยาลงที่เตียงเฉินซานขึ้นคร่อมร่างบางและตักตวงริมฝีปากหวานอย่างเอาแต่ใจและเรียกร้องให้สาวน้อยตอบสนองตัวเอง

ฟ่านปิงถึงแม้จะมาจากภพอื่นแต่ก็ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อนก็ตัวอ่อนและทำอะไรไม่ถูก ปล่อยให้สามีตักตวงจูบจนพอใจเธอรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีในตอนนี้เพราะถ้าเฉินซานไม่หยุดในตอนนี้เธอได้เสียตัวในตอนนี้แน่นอน

มันยังไม่มืดเลยนะฟ่านปิงคิดก่อนจะทุบอกสามีและรีบบอกเขาว่าเธอหิวข้าวมากในตอนนี้

"คุณฉันหิวข้าว"ฟ่านปิงบอกสามีที่ตอนนี้ซุกซอกคอของเธอย่างอดใจไม่ไหว มืออีกข้างบีบเค้นหน้าอกที่ใหญ่เกินตัวของเธอด้วยความเมามัน เฉินซานเงยหน้ามองภรรยาที่เอามือดันหัวของเขาเอาไว้และบอกว่าเธอหิวข้าวมากแล้วในตอนนี้เขาจึงข่มใจอดกลั้นความต้องการเอาไว้ก่อนนี้ภรรยาคงจะหิวมากจนร้องบอกให้เขาหยุด

เขามองหน้าของภรรยาด้วยสายตาล้ำลึกก่อนจะก้มลงหอมแก้มเธอหนักๆไปทั้งสองข้างและบอกอีกว่า

 เรียกพี่ซานก่อนสิปิงเอ๋อร์พี่จึงจะปล่อยตัวน้องจะมาเรียกคุณได้ยังไงครับเรียกพี่สิไม่เช่นนั้นพี่จะกินน้องในตอนนี้เลยละครับ" เขาขู่พร้อมทั้งก้มลงซุกซอกคอของภรรยาใหม่อีกรอบและมือก็ยังบีบหน้าอกของภรรยาด้วยความหลงไหล

 "พี่เฉินซานฟ่านปิงเอ๋อร์หิวข้าวมาเลยค่ะของกินข้าวก่อนนะคะ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลากลางคืนเลยค่ะตอนนี้หนูหิวข้าวมากๆเลยค่ะพี่ซาน" เพื่อที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นจากการเข้าหอในตอนกลางวันฟ่านปิงต้องทำแล้วละตอนนี้

"ได้เดี๋ยวพี่จะไปยกมาให้เองครับ" เฉินซานตอบภรรยาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนก่อนจะดึงเธอขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะจูงมือภรรยามานั่งกินอาหารมงคนที่โต๊ะเพราะแม่เสิ่นนำเข้ามาวางไว้ตอนที่จะออกไปต้อนรับแขก

จากนั้นสองคนผัวเมียก็กินอาหารมงคลด้วยกันเฉินซานช่วยภรรยาถอดเครื่องประดับออกผมและช่วยถอดชุดแต่งงานออกให้ภรรยา ก่อนที่จะชวนกันออกมาดูข้างนอกห้องเพราะมันยังไม่มืดเฉินซานตามใจภรรยาเพราะว่าจะรอให้ถึงคืนนี้ เขาจึงอดเปรี้ยวเอาไว้กินหวานนั้นเองรอมาตั้งเดือนมารอมาแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็มืดแล้วอดทนอีกนิดนะลูกชายพ่อ

ส่วนมู่ฟ่านปิงนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่รอดตัวไปไม่โดนจับกินในตอนกลางวันแทนอาหารเที่ยงถึงจะยังไม่ได้รักแต่สามีที่ได้มาอย่างไม่ได้ตั้งใจคนนี้ เขาก็แสดงให้เห็นถึงความจริงใจตลอดตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องก็คุกเข่าให้พี่ชายของเธอและสารภาพผิดทุกอย่างที่เข้าใจในตัวเธอผิดและขอโอกาสแก้ตัวมาตลอดเกือบหนึ่งเดือนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนถึงวันนี้ที่ได้แต่งงานกันสมใจของชายหนุ่มที่บอกกับเธอมาโดยตลอดว่า

"พี่จะรอวันที่เราแต่งงานกันนะน้องจะด่าจะโกรธ อะไรก็ได้แต่อย่าทิ้งพี่เพราะพี่ไม่มีวันปล่อยมือจากภรรยาของพี่อย่างแน่นอน" ฟ่านปิงคิดถึงสิ่งที่สามีของเธอบอกมาตลอดที่ร่วมงานกันมาทุกวันที่บ้านของเธอเอง