บทที่ยี่สิบเจ็ด

หลังจากกินข้าวร่วมกันเสร็จก็นั่งคุยกันสักพักสองพี่น้องเจียงก็ขอตัวไปลุยงานต่อเพราะได้ฟ่านปิงออกแบบให้ครบแล้วชุดที่จะเข้าประกวดครบแล้ว

สองพี่น้องอยากจะเร่งมือจะทำให้มันออกมาให้ดีที่สุด ก่อนจะเดินออกไปฟ่านปิงหยิบเอากิ๊บช๊อบที่เธอมีในมิติให้กับเจียงห่าวไปสามสี่ชิ้นให้เอาไปผลิตออกมาขายให้กับสาวๆวัยรุ่นที่ชอบสวยชอบงามเพราะร้านที่ขายเครื่องประดับทั่วไปที่อยู่ติดกันกับร้านเครื่องทองเครื่องเพรชก็คือร้านขายเบตเล็ดของครอบครัวเจียงเช่นเดียวกัน

สร้างความดีใจให้สองสามีภรรยาที่ได้แบบใหม่มาทำออกมาวางขายสินค้าใหม่ๆอีกหลายตัว

"ขอบใจน้องมาฟ่านปิง" เหม่ยอิงกับเจียวห่าวบอกและลาทุกคนเดินออกจากร้านด้วยรอยยิ้มที่เต็มใบหน้า

ส่วนฟ่านปิงเข้าไปเพิ่มเมนูในร้านให้กับพี่ชายจื่อเซิ้นอีกหลายรายการ เธอนำเอาวัสถุดิบในครัวนั้นละออกมาสอนพ่อครัวอีกสี่ห้าอย่างสร้างความพอใจให้จื่อเซิ้นยิ่งนัก

ฟ่านปิงเก็บใบกระเพรามาจากป่าทำเมนูกระเพราหมูสับหมูกรอบ  กระเพรากุ้ง  ไข่ดาวโป๊ะบนข้าวเยิ้มๆให้แต่ละคนในครัวชิมรวมทั้งตุ๋นไข่ใส่กุ้ง  เจียวไข่ใส่กุ้งสับใส่หมูสับผัดผักรวมใส่กุ้งทุกคนกินด้วยความอร่อย

ทั้งบอกให้พ่อครัวทำคะน้าหมูกรอบผักบุ้งไฟแดงและผัดผัดบุ้งหมูกรอบก็อร่อยไม่แพ้กันรวมทั้งหมูทอดกระเทียมคืออาหารจานด่วน ได้ทุกเมนูข้าวผัดกุ้งข้าวผัดหมูและข้าวผัดรวมใส่ได้ทั้งหมูกุ้งปลาหมึกรวมกันจื่อเซิ้นยิ้มปากแทบฉีกกับเมนูใหม่ๆในวันนี้ที่แสนอร่อยสองพ่อลูกชิมอาหารของฟ่านปิงในครัวพร้อมทั้งพ่อครัวกับผู้ช่วย

หลังจากที่เสร็จจากทำอาหารเรียบร้อยแล้วทุกคนนั่งคุยกันสักพักก็ลากล้บบ้านเพราะกลัวจะถึงบ้านค่ำมืดเสียก่อนและแวะซื้อของที่ตลาดอีกบางอย่างที่ไม่มี

แม่เสิ่นก็ซื้อหลายอย่างเหมือนกันมาถึงบ้านก็เกือบห้าโมงเย็นสองพี่น้องก็ปั่นจักรยานมุ่งหน้ากลับบ้านหลังจากลาสองแม่ลูกแล้วที่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน

เฉินซานมองส่งทางจนไม่เห็นสองพี่น้องแล้วจึงปั่นจักรยานกลับบ้าน แม่เสิ่นได้แต่ส่ายหัวที่ลูกชายของเธอทำตัวติดภรรยาไม่อยากให้ห่างสายตาได้เลย

"เฉินซานวันนี้แม่ขายผ้าปักได้เงินมาเป็นพันหยวนถ้าแม่ปักลายที่ฟ่านปิงวาดแบบให้เพราะว่าทางร้านของคุณหนูเจียงหยู่จะใช้ผ้าที่แม่ปักไปเป็นตัวอย่างให้กับทางร้านปักออกมาขายต่อ ตอนนี้ช่างปักผ้าปักกันไม่ทันต้องจองคิวกันล่วงหน้ายิ่งแม่กับฟ่านปิงนำลายผ้าไปส่งในวันนี้อีกลำพังแค่เราจับกุ้งส่งทุกวันกับปลาเราก็ไม่ต้องดิ้นรนอีกต่อไปแล้วนะลูก ลายผ้าที่ฟ่านปิงออกแบบแต่ละลายแม่เกิดมาจนอายุปูนนี้แล้วยังไม่เคยเห็นเลยที่ไหนเลยลูก"

นางเสิ่นหยวนบอกลูกชายของนางเอง

"ต่อไปในวันข้างหน้าลูกแค่ดูแลสวนช่วยพี่ชายของน้องและทำนาก็พอแล้ว ส่วนแม่กับฟ่านปิงก็จะปักผ้าขายก็พอแล้วอีกหน่อยพอฟ่านปิงมีลูกให้แม่ก็จะได้เลี้ยงหลานชีวิตนี้แม่ก็ตายตาหลับแล้วละซานเอ่อร์" 

เสียงมารดาบอกลูกชายไปตลอดทางที่เฉินซานปั่นจักรยานไปที่บ้าน

"ครับแม่ผมอยากจะแต่งให้กับฟ่านปิงในวันพรุ่งนี้เลยครับแม่ผมอยากดูแลภรรยาของผมใจแทบขาด ยิ่งเธอยังไม่หายโกรธดีเลยผมยิ่งอยากจะทำให้เธอเห็นว่าผมจริงใจกับเธอมากนะครับแม่และผมก็หวงภรรยาของผมมากๆด้วยที่ใครก็คอยแต่จะมองภรรยาของผมเวลาเข้าเมืองผมอยากจะทำงานแทนเธอทุกอย่างเลยครับแม่" 

เฉินซานไม่อายที่จะบอกแม่ของตัวเองว่าเขารู้สึกเช่นไรเพราะมีกันแค่สองคนแม่ลูกมีอะไรสองแม่ลูกจึงไม่มีความลับต่อกัน

ส่วนสองพี่น้องที่ปั่นจักรยานผ่านหมู่บ้านก็เจอคนที่กลับจากนามาก็หลายคนแต่ทั้งสองไม่ได้สนิทกับใครนอกจากครอบครัวลุงผู้ใหญ่บ้านที่คอยช่วยเหลือพวกเขาเวลามาหาที่บ้านของท่านในบางครั้งแค่นั้น

พอดีปั่นเลยทางแยกออกไปทางบ้านของพี่น้องมู่ก็ปะกันกับครอบครัวของเสี่ยวชิงกับอี้เหิงที่พากันกลับจากทำงานที่ทุ่งนาของพวกเขากำลังจะไปในหมู่บ้านตรงทางแยกพอดี

"อ้อนึกว่าใครสองพี่น้องขี้โรคที่ไม่เจียมตัวคิดจะแต่งให้กับลูกเขยของฉันนี้เอง สงสัยเงินที่ได้ไปคงจะนำไปซื้อยามากินช่างน่าสมเพชจริงๆขูดเอาเงินจากครอบครัวของพวกเราไปรักษาตัวเอง" เสียงนางเสี่ยวหลันร้องตะโกนใส่สองพี่น้องบ้านมู่ทันทีเพราะใกล้จะมืดค่ำแล้วไม่มีใครผ่านทางมาแถวนี้ พอดีจึงเป็นโอกาสให้เธอจิกกัดสองพี่น้องเพราะยังแค้นที่ต้องจ่ายเงินให้ฟ่านปิงไปถึงสองพันหยวนรวมทั้งนางอีหรูกับลูกชายที่เดินตามมาด้วยกันสี่คน

"พี่ใหญ่จอดฟังดูสิค่ะเสียงเปรตที่ไหนมันมาส่งเสียงโหยหวนตรงทางแยกพอดีฉันจะไม่ได้ไปไหว้พระสักเก้าวัดเลยหรือค่ะพี่ใหญ่ทำบุญกรวดน้ำให้เปรต" ฟ่านปิงตะโกนบอกพี่ชายของเธอเสียงดัง

"แกว่าใครเป็นเปรตนังขี้โรคฟ่านปิง" นางเสี่ยวหลันตะโกนด่ามู่ฟ่านปิง

"อ้อเสียงสัมพเวสีนี้เองใครร้อนตัวก็รับเอาไปสิป้า ผีเน่ากับโรงผุคงคิดว่าลูกชายของตัวเองตัวเป็นทองละมังฉันไม่ไปแย่งเอามาของที่ทิ้งไปแล้วกลับมาหรอกฉันไม่เก็บคืนมาให้เป็นเสนียดตัวหรอกจ๊ะป้า ต้องขอบใจเสี่ยวชิงนะที่แย่งเอาเขาไปจากหนูไปก่อนแถมท้องโตก่อนแต่งเสียอีกเป็นไงละคิดจะใส่ร้ายคนอื่นกรรมคืนสนองกับคิดว่าฉันไม่รู้ว่าถึงความเน่าฟะของเธอสองคนหรือถึงกับลงทุนเสียตัวหลายครั้งเพื่อที่จะแย่งเอาผู้ชายเฮงซวยไปจากฉันแต่ต้องขอบใจเธอนะที่ทำมันจนสำเร็จโดยที่ฉันไม่ต้องลงมือเลยแถมได้เงินมาใช้สบายๆถึงสี่พันหยวนจริงไหมเสี่ยวชิงเพื่อนรัก"

"มันจะมากไปแล้วนะฟ่านปิงเสี่ยวชิงเป็นเพื่อนเธอนะ" อี้เหิงรีบพูดเอาใจเสี่ยวชิงทันที

"คิดว่าผมสนใจคุณหรอก็แค่สัญญาจากพ่อของเธอให้ไว้กับพ่อของผมเท่านั้นและผมก็ไม่ได้รักชอบคุณเลย" อี้เหิงพูดให้กับฟ่านปิงคิดจะให้เธอเสียใจที่อกหักจากตัวเอง

อ้อหรอคุณคิดว่าฉันชอบคุณเหรอมั่นหน้าดีนะอี้เหิงจะบอกอะไรให้นะ ฉันรอให้นายพาพ่อแม่มาขอถอนหมั้นกับฉันทุกวันแค่บอกกันดีๆก็ได้เพราะฉันไม่ได้รักนายเลยอ้ออีกอย่างนะภรรยาของเธอเสี่ยวชิงจะไม่ต้องอับอายเพราะกินก่อนแต่งยังไงละจะให้ฉันพูดไหมว่าเธอสองคนไป????ที่ไหนกันมาบ้างหึ"  เสี่ยวชิงทั้งโกรธและอายที่ฟ่านปิงรู้ทันตัวเองทุกอย่าง เมื่อก่อนเธอพูดอะไรฟ่านปิงจะเชื่อและทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง ที่เห็นว่านิสัยที่เปลี่ยนไปของฟ่านปิงเปลี่ยนในคืนที่เกิดเรื่องในตอนเช้าที่บ้านร้างฟ่านปิงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ทั้งที่เธอกับแม่และอี้เหิงวางแผนเอาไว้แต่ล่มไม่เป็นท่า

เพราะนังฟ่านปิงมันแฉเรื่องของเธอจนเธออับอายเสียเองแถมยังต้องจ่ายเงินค่าทำขวัญมันไปอีกสองพันหยวนมันน่าเจ็บใจจริงๆที่เสียรู้ให้ฟ่านปิง