บทที่สิบ

วันรุ่งขึ้นสองพี่น้องมู่อาบน้ำกินข้าวเสร็จก็พากันปั่นจักรยานไปในหมู่บ้านเพราะบ้านของสองพี่น้องอยู่ท้ายหมู่บ้านด้านหลังสวนผลไม้บ้านมู่มีลำธารไหลผ่านมาจากบนเขา   พีระดาคิดว่าคนรุ่นเก่าก็หาทำเลตั้งหมู่บ้านเก่งเหมือนกันเพราะทุกชีวิตอาศัยน้ำไม่ว่าคนหรือผักแม้แต่สัตว์ก็ด้วย

พอพี่ชายล็อคกุญแจบ้านเรียบร้อยสองพี่น้องก็ปั่นจักรยานเข้าไปในหมู่บ้านเพราะฟ่านปิงอยากจะดูวิวข้างทางดีๆของบ้านป่าแห่งนี้ เผื่อจะเจออะไรดีๆบ้างไม่ต้องรีบมากเพราะมีนัดตอนเก้าโมงสองพี่น้องจึงปั่นจักรยานช้าๆคุยกันเล่นไปฆ่าเวลา

มู่หยางกับมู่ฟ่านปิงมาถึงสองโมงสี่สิบห้านาทียังไม่เห็นสองครอบครัวคู่กรณีของเธอมาเห็นก็แต่สองแม่ลูกตระกูลเสิ่นที่นั่งรออยู่ที่ลานบ้านของลุงผู้ใหญ่บ้าน

ป้าเสิ่นมองเห็นพี่น้องมู่มาถึงก็ยิ้มทักทายและบอกให้มานั่งด้วยกันส่วนอีกคนรีบลุกขึ้นมาทั้งยังเดินมาหาอีกต่างหากฟ่านปิงกรอกตามองบนกับคนหน้ามึน

"ปิงเอ๋อร์มาถึงแล้วมานั่งกับแม่ของพี่เถอะครับ" เสิ่นเฉินซานบอกภรรยาตัวน้อยกับพี่ชายของเธอ

มู่หยางพยักหน้ารับคำทักทายน้องเขยจำเป็นและเขาก็ทักทายท่านป้าเสิ่นเช่นเดียวกันก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งเดียวกันกับเฉินซาน

ส่วนฟ่านปิงเดินไปนั่งข้างนางเสิ่นหนานโดยมีหมีตัวโตเดินตามยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งสงสัยหัวกระแทกพื้นมาฟ่านปิงคิดในใจ

แม้จะไม่อยากมองหน้าของสามีจำเป็นของตัวเองก็ตาม ซึ่งแตกต่างกับอีกคนที่ดีใจที่ได้เห็นใบหน้าเล็กๆตาโตๆทำหน้าบึ้งใส่เขาก็ตาม แต่กับมารดาของเขาเธอจะพูดคุยอย่างน้อบน้อมมากแต่ทว่าแค่นี้เฉินซานก็พอใจมากแล้วละ เขารอได้เพียงในใจของเธอลดความโกรธในตัวของเขาลงมาบ้างก็พอ

ฟ่านปิงกับพี่ชายทักทายลุงหัวหน้าหมู่บ้านเรียบร้อยจึงมานั่งที่ของตัวเอง

สามโมงตรงสองครอบครัวก็มาถึงและมีชาวบ้านที่ต้องการเสือกเรื่องของชาวบ้านก็ตามมาเกือบครึ่งหมู่บ้านพอมากันครบหัวหน้าหมู่บ้านก็รีบพูดขึ้นมาเลยเพื่อให้ไม่เป็นการเสียเวลา

"เอาละข้าร่างสัญญาเอาไว้เรียบร้อยแล้วพวกเจ้าสองครอบครัวก็เอาเงินออกมาข้าจะนับและนำส่งให้นังหนูมู่ฟ่านปิง

มู่ฟ่านปิงมองหน้าทุกคนที่เดินเข้ามารวมทั้งคู่หยวนหยางสองผีเน่ากับโลงผุที่ไม่กล้าจะมองหน้าของเธอเต็มตาแม้แต่นางเสี่ยวหลันหน้ายังบวมอยู่คงจะโดนสามีสั่งสอนมาไม่น้อย

สองป้าจ้องมองมู่ฟ่านปิงด้วยความโกรธที่ทำให้ทั้งสองโดนสามีตบสั่งสอนจนหน้าบวมเป็นหัวหมู

แต่ไม่กล้ามีปากเสียงกลัวเสียเงินเพิ่มเพราะสามีคาดโทษเอาไว้แล้วว่าก่อเรื่องอีกจะหย่าให้ทันที   จึงทำได้เพียงถลึงตาจ้องมองมู่ฟ่านปิงด้วยความโกรธแค้น

มูฟ่านปิงจ้องตอบและทำท่ายักไหล่ใส่สองป้าลูกมหาภัยและทำหน้ากวนตีนใส่อีกต่างหาก   ทุกการกระทำของมู่ฟ่านปิงอยู่ในสายตาของเฉินซานตลอด   เขายกยิ้มมุมปากที่ภรรยาตัวน้อยของเขาแสบไม่น้อยและไม่ทีท่าทางกลัวสองครอบครัวนั้นอีกต่างหาก

ส่วนอี้เหิงกับเสี่ยวชิงชิงก็ไม่กล้ามองหน้ามู่ฟ่านปิงกับเฉินซานเต็มตาเรื่องจ่ายเงินจึงตกเป็นของหัวหน้าทั้งสองครอบครัว   ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ได้รับรู้เรื่องที่ภรรยาของตัวเองไปทำเรื่องเสี่ยมเสียต่อวงศ์ตระกูลรวมทั้งลูกของพวกท่านด้วย

พอจ่ายเงินให้มู่ฟ่านปิงเรียบร้อยลุงหัวหน้าหมู่บ้านจึงเอาสัญญาให้ถือไว้บ้านละฉบับ

"ถ้าใครไปหาเรื่องสองพี่น้องที่บ้านอีกเตรียมเงินค่าปรับเอาไว้ได้เลย   เพราะพวกแกอายุเยอะจนเป็นพ่อแม่คนแล้วยังจะะหาเรื่องรังแกเด็กอีก จนมันเกิดเรื่องขึ้นจนได้และเหมือนกรรมมันจะตามทันเพราะอยากให้นังหนูฟ่านปิงเสียหายแต่ลูกของพวกแกก็เสียหายด้วยเช่นเดียวกัน"  ท่านลุงผู้ใหญ่บ้านหัวเราะสี่คนแม่ลูกที่ร่วมมือกันทำร้ายฟ่านปิง

นางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูสะบัดหน้าด้วยความโกรธที่ได้ยินคำพูดจากระทบตัวเองสองคน ชาวบ้านที่มาก็ส่งเสียงต่อว่าครอบครัวของพวกนางตลอดจนไม่กล้าออกมาบ้านมาสามวันแล้ว นางเสี่ยวหลันจึงหันไปพูดแขวะมู่ฟ่านปิง

"ได้เงินแล้วหล่อนจะไม่วิ่งตามลูกชายของฉันมานะเพราะว่าหล่อนกับลูกของฉันถอนหมั้นกันแล้วหึ" นางสะบัดหน้าใส่มู่ฟ่านปิง

"อ้อไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณยายของที่ฉันคายทิ้งไปแล้วฉันไม่กลับไปเก็บมาใช้อย่างแน่ค่ะ เพราะอี้เหิงกับเสี่ยวชิงชิงเหมาะสมกันยิ่งกว่าผีเน่ากับโลงผุเสียอีกจริงไหมเสี่ยวชิงชิงเพื่อนรัก" มู่ฟ่านปิงหันไปทางสองผัวเมียที่ยืนจับมือกันอยู่ มู่ฟ่านปิงเบ้ปากใส่สองคนจอมวางแผน

"นี้ละหนาเขาถึงบอกว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวแต่ยังลากเอาฉันไปเกี่ยวข้องกับเรื่องฉ่าวโฉ่วของตัวเองด้วยสิจ๊ะ คิดว่าคนจะไม่รู้เรื่องของตัวเองละสิเล่นบทเป็นนางดอกบัวขาวผู้หวังดีแต่จิตใจอิจฉาคิดแต่จะทำร้ายลับหลังเพื่อน ถ้าฉันเชื่อฟังพี่ชายคงไม่ต้องเกิดเรื่องทุเรศกับฉันหรอก" มู่ฟ่านปิงตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัวสองคนผัวเมีย เสียงชาวบ้านซูดปากตามเลยพอได้ยินมู่ฟ่านปิงเถียงคนเพราะไม่ค่อยเห็นสาวน้อยสู้คนและเธอยังไม่ค่อยเข้ามาในหมู่บ้านสักเท่าไร

ก่อนที่นางเสี่ยวหลันจะอ้าปากต่อว่าแทนลูกสาวท่านลุงเสี่ยวต้วนตวาดเสียงดังลั่นเสียก่อน

"กลับบ้านได้แล้วยายแกชอบหาเรื่องให้เด็กมันถอนหงอกนักใช่ไหมอย่าให้ข้าหมดความอดทด" พูดจบเขาก็เดินออกไปจากลานหน้าบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทันทีจนสองแม่ลูกจึงรีบจูงมือกันวิ่งตามหลังไปเพราะกลัวโดนทำโทษรวมทั้งครอบครัวของอี้เหิงด้วย

มู่ฟ่านปิงเบ้ปากตามหลังแต่เลือกจะไม่ต่อปากต่อคำอีกจึงหันกลับมาจะชวนพี่ชายกลับบ้าน ยกมือไหว้ขอบคุณลุงผู้ใหญ่บ้านที่ช่วยเหลือพวกเธอสองพี่น้องด้วยความจริงใจ เพราะเมื่อเช้าเธอเอาผลไม้มาฝากให้ท่านลุงแล้วเพื่อเป็นการขอบคุณที่คอยช่วยเหลือพวกเธอสองพี่น้อง

"เอาละฟ่านปิงมานั่งนี้ก่อนพอดีเรื่องของเรายังไม่จบ ที่หนูกับเสิ่นเฉินซานได้เสียกันแล้ว ตอนนี้นางเสิ่นหนานกับเฉินซานก็มาปรึกษาลุงตั้งแต่เช้าว่าจะหมั้นหมายแล้วแต่งหนูภายในอาทิตย์นี้เลยลุงจึงจะพูดคุยกันกับมู่หยางด้วยให้จบในวันนี้"

ลุงผู้ใหญ่พูดจบก็หันมาหามู่ฟ่านปิง

!!!!!!ตายห่าละกูทีนี้พีระดาคิดในใจคิดหาทางรอดให้กับตัวเอง