บทที่สิบสาม

ในค่ำวันนั้นมู่ฟ่านปิงกับแม่เสิ่นทำอาหารด้วยกันกุ้งเผาพร้อมน้ำจิ้มรสเด็ดจากฟ่านปิง ผัดผักป่าจากแม่เสิ่นมู่ฟ่านปิงเลยจัดแปะซะปลาทอดที่จับได้ไปอีกหม้อใหญ่เล่นเอาสองหนุ่มกินข้าวหมดไปหลายถ้วยและบอกว่าวันหน้าจะพากันขึ้นไปจับกุ้งด้วยกันทั้งสี่คนและหาที่ดักปลาไปใส่ด้วยฟ่านปิงบอกว่าหาของไปขายที่ตัวอำเภอกันดีกว่า

การค้าเปิดขายเสรีและทำเงินให้กับครอบครัวได้เธอเสนอให้พี่ชายเข้าไปขายกับสามีจำเป็นลองหาผักป่าของบ้านชาวเมืองอยากกินน่าจะขายดีมาก

"พรุ่งนี้ลองเข้าไปหาดูทำเลและดูร้านค้าเอาไว้ขายของกันดีไหมคะพี่ใหญ่" เธอหันไปหาพี่ชายเพื่อขอความคิดเห็นด้วย

"ได้สิพรุ่งนี้เราค่อยเดินสำรวจดูให้ทั่วตลาดเลยดีไหมพี่จะช่วยลองเป็นพ่อค้าตามที่น้องบอกก็น่าสนใจดีนายว่าไหมเฉินซาน ถ้านายมาเป็นน้องเขยของฉันต้องทำตามใจน้องสาวก็ของฉันนะเพราะว่าน้องสาวฉันใหญ่ที่สุดในบ้าน"มู่หยางบอกน้องเขยจำเป็นของตัวเอง

"ครับพี่ภรรยาผมจะเชื่อฟังที่ภรรยาบอกทุกอย่างเลยครับ"  เฉินซานตอบมู่หยางแต่สายตานั้นจ้องมองแต่หน้าของภรรยาตัวน้อยของตัวเอง แม่เสิ่นจึงหัวเราะและบอก

"เป็นเรื่องที่ดีที่จะทำการค้าแต่แม่จะปักผ้าขายเฝ้าร้านและช่วยขายของช่วยอีกแรงนะปิงเอ๋อร์ อะไรที่หนูอยากทำพวกเราจะสนับสนุนหนูทุกอย่างนะลูกเพราะเราคือครอบครัวเดียวกันแล้ว" แม่เสิ่นบอกลูกสะใภ้เพราะอีกไม่นานจะแต่งฟ่านปิงเข้าบ้านแล้วนั้นเอง

"พรุ่งนี้เราก็เข้ามันไปด้วยกันทุกคนนี้ละมีอะไรจะได้ปรึกษาหารือกัน" แม่เสิ่นหนานบอกก่อนจะกลับบ้านและนัดกันตอนเช้าเจ็ดโมงกับสองพี่น้อง

มู่หยางกับฟ่านปิงพูดคุยกันในบ้านต่อฟ่านปิงจึงพาพี่ชายของเธอเข้ามิติ

"กุ้งที่ลำธารเยอะมากๆเลยค่ะพี่ใหญ่ปลาก็มีแต่ตัวใหญ่น้องแอบเข้าเข้ามิติมาเยอะมากเช่นเดียวกันค่ะ"

เธอพาพี่ชายเดินไปดูสองบ่อปูนที่ฟ่านปิงแยกใส่เอาไว้ปลากับกุ้งไม่ให้ปนกัน

"โอ๊ะ!!!ปิงเอ๋อร์มันตัวใหญ่และเยอะมากๆเลย พี่ว่าเราลองเอาไปถามที่ร้านอาหารที่พี่ทำงานดูเราน่าจะขายได้นะและหาที่ดักปลาไปใส่กับเฉินซานสองคนก็ได้ ส่วนน้องกับป้าเสิ่นหนานก็เก็บผักป่าก็พอเพราะพี่เห็นมีชาวบ้านเอาผักป่าไปขายให้ที่ร้านเป็นบางครั้งแต่ไม่เยอะ และผักมันไม่ใหญ่และอวบเท่าที่น้องเก็บมาเลยนะฟ่านปิง" มู่หยางบอกน้องสาว

"พี่ใหญ่พรุ่งนี้เราลองไปขายดูนะคะว่าที่ร้านเค้าต้องการเยอะไหมทั้งปลาและกุ้งทั้งผักนั้นละเราลองไปเสนอขายดูเลยทีเดียว" 

จากนั้นสองพี่น้องก็แยกกันเข้าห้องพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าเมืองไปทำธุระหลายอย่างเพื่อจะหาเงินเข้าบ้าน

วันรุ่งขึ้นหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จตั้งแต่เช้ามู่ฟ่านปิงเตรียมเอาแแบบลายปักผ้ารวมทั้งผ้าที่เธอปักไว้อีกสามผืนเพื่อนำไปเสนอกับทางร้าน

ผักป่าสามอย่างและกุ้งที่อีกห้าตัวที่เธอแยกเอาไว้ตั้งเมื่อคืนใส่ถุงผ้าคนละถุงกับของพี่ชายเดินออกมาล็อคกุญแจประตูหน้าบ้านและพี่ชายปั่นจักรยานให้เธอซ้อนท้ายไปที่หน้าหมู่บ้านเพราะนัดกับกับสองแม่ลูกตระกูลเสิ่นเอาไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เพราะยุคนี้มีรถวิ่งเข้าตัวอำเภอแล้วแต่ต้องรอให้คนเต็มรถก่อนรถถึงจะออกและวิ่งตามเวลาซึ่งชาวบ้านจะรู้เวลารถวิ่งออกจากหมู่บ้านทุกคน

สองพี่น้องบ้านมู่ขี่จักรยานมาสักพักก็ถึงหน้าหมู่บ้านซึ่งเสิ่นเฉินซานกับแม่เสิ่นรออยู่

สองพี่น้องทักทายกันแล้วกับสองแม่ลูกแล้วจึงก็ปั่นจักรยานตามหลังกันไปสองคันใช่เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก็ถึงตลาดคนกำลังคึกคักและเดินหาซื้อของกันไปมาเสียงแม่ค้าร้องเรียกลูกค้าแข่งกันครึกครื้น

ฟ่านปิงมองด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็นตลาดยุคเก่าทุกการกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาของเฉินซานตลอดเขายิ้มตามและมองเธอที่อยากรู้จริงๆว่าเธอไม่เคยมาตลาดบ่อยหรืออย่างไร จึงดูเหมือนเด็กที่เห็นสิ่งของถูกใจต่อไปเขาจะพาเธอมาเที่ยวตลาดบ่อยๆขอแค่เธอเอ่ยปากบอกเขา

"เราไปที่ร้านขายผ้าปักกันก่อนดีกว่า" แม่เสิ่นหนานจับมือฟ่านปิงให้เดินตามไปที่ร้านขายผ้าที่เธอส่งขายทุกเดือนและเจ้าของก็ใจดีให้ราคาดีไม่เอาเปรียบคนปักผ้าขาย

พอมาถึงหน้าร้านเด็กในร้านมองเห็นแม่เสิ่นก็ทักทายด้วยความสนิทเพราะแม่เสิ่นมาส่งผ้าปักตลอดเดือนหนึ่งก็ทำเงินได้หลายหยวน

"วันนี้ป้ามีลายผ้าใหม่มาเสนอให้เถ้าแก่เนี้ยหนูช่วยไปบอกให้ป้าหน่อยนะ" ป้าเสิ่นบอกกับเด็กที่ขายผ้าหน้าร้าน เด็กสาวจึงพาป้าเสิ่นกับมู่ฟ่านปิงเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านาย เคาะประตูห้องบอกกับเจ้านาย

"ป้าเสิ่นมาส่งผ้าและมีลายผ้ามาให้เถ้าแก่เนี้ยดูด้วยค่ะ" 

พอเปิดประตูเข้าไปด้านในห้องก็เจอกับเจ้าของร้านอายุคงจะยี่สิบกว่าฟ่านปิงจึงไหว้สวัสดีตามคำแนะนำจากแม่เสิ่น จากนั้นก็เอาลายผ้าที่ทั้งสองคนปักออกมาให้เจ้าของร้านดูพอเจ้าของร้านมองเห็นลายผ้าที่แม่เสิ่นกับมู่ฟ่านปิงปักมาคนละสามผืนสามลาย

"โอ๊ะ!" เธอเอามือติดปากแล้วก็ตาโตและขอซื้อด้วยราคาที่สูงเพราะว่าผ้าที่ฟ่านปิงนำออกมาสวยมากๆ ปักลายการ์ตูนเข้าใส่มันเหมือนกับมีชีวิตและยิ้มได้

เธอขอซื้อลายผ้าต่อทันทีและซื้อขาดตัวฟ่านปิงจึงขอสองส่วนจากรายได้ทั้งเดือนและยังจะวาดแบบลายใหม่ๆให้เดือนละห้าลาย เจียงหยู่จึงตกลงและทำสัญญากันคนละสองแผ่นเก็บไว้คนละใบเพื่อเป็นหลักฐานโดยมีแม่เสิ่นลงชื่อเป็นพยานให้

และเจียงหยู่จึงขอซื้อผ้าที่ปักไปให้ผู้ใหญ่ที่เธอเคารพที่จะถึงวันเกิดในอีกสิบวันข้างหน้าก็คือผู้อาวุโสในบ้านของสามีของเธอเพราะผ้าที่ฟ่านปิงปักเป็นผ้าคลุมไหล่สองผืนใหญ่กับผ้าเช็ดหน้าผืนเดี่ยวและผืนใหญ่ได้ในราคาหนึ่งร้อยหยวน

ผืนเล็กห้าสิบหยวนวันนี้สองแม่ลูกคนละฝาได้เงินค่าผ้ามาคนละสองร้อยห้าสิบหยวนสร้างความดีใจให้กับแม่เสิ่นที่ส่งผ้าปักทั้งเดือนจะได้สิบถึงยี่สิบหยวนเพียงเท่านั้นแต่วันนี้เธอทำเงินจากลายผ้าของฟ่านปิงถึงสองร้อยห้าสิบหยวนซึ้งมันเยอะมากๆเทียบกลับที่ส่งผ้าเช็ดหน้ามาโดยตลอดหลายปี

เจียงหยู่บอกว่าปักผ้าผืนใหญ่มาส่งให้ได้เลยตามแบบที่ฟ่านปิงวาดเพราะจะเอามาโชว์หน้าร้านพร้อมกับแบบที่จะนำมาส่งด้วยได้เลยและรับซื้อราคาที่ให้ในวันนี้อีกด้วย

"หรือจะไปเลือกเอาผ้าที่ร้านไปปักมาส่งเลยก็ได้นะป้าเสิ่นหนาน" เจียงหยู่บอกกับสองสาวต่างวัยด้วยรอยยิ้มวันนี้เธอได้ของที่ถูกใจไปให้ญาติผู้ใหญ่ของสามีได้แล้ว

"อ้อแล้วค่าผ้าไม่ต้องคิดเงินนะเอาไว้สิ้นเดือนเราค่อยว่ากัน เลือกไปปักได้เลยลงบัญชีเอาไว้กันพนักงานได้เลยนะคะ" และเธอยังเดินออกมาสั่งคนงานด้วยตัวเองและแนะนำมู่ฟ่านปิงให้คนงานรู้จักอำนวยความสะดวกให้เธอทุกอย่างเหมือนเธออีกด้วย