บทที่สิบสอง

พอมาถึงบ้านของสองพี่น้องมู่สองหนุ่มก็แยกไปที่สวนและทำงานที่ค้างอยู่ ส่วนฟ่านปิงกับแม่เสิ่นก็ปักผ้าต่อที่หลังบ้านใต้ต้นลูกพับที่เย็นสบาย

"แม่ว่าวันนี้เราก็คงจะได้ผ้าปักกันคนละสองผืนที่สวยงามเป็นอย่างมากแน่เลยปิงเอ๋อร์แม่ไม่อยากขายแล้วสิ"  ฟ่านปิงหัวเราะเบาๆและบอกกับแม่เสิ่นไป

"เดี๋ยวหนูจะวาดแบบใหม่ๆออกมาให้คุนแม่ปักทุกลายเลยคะ"

"ดีๆรับปากแม่แล้วนะปิงเอ๋อร์" แม่เสิ่นพูดด้วยความดีใจ

"ค่ะกลัวว่าคุณแม่จะปักไม่ทันมากกว่าค่ะ" ฟ่านปิงตอบกลับ สองคนแม่ลูกคนละฝาพูดคุยกันจะถึงเวลาอาหารเที่ยงฟ่านปิงจึงขอตัวไปทำอาหาร

"ไม่ต้องทำหลายอย่างพอดีแม่ทำมาด้วยสองอย่างในตระกร้าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแม่ลืมบอกหนูไปเมื่อเช้า"

"อ้อค่ะเดี๋ยวหนูจะอุ่นให้ร้อนๆและทำเพิ่มอีกสองอย่างก็พอค่ะคุณแม่" พูดจบเธอก็เดินเข้าครัวไปทำเลยเดี๋ยวสองหนุ่มจะกลับมาเสียก่อน

มู่ฟ่านปิงใช้เวลาทำอาหารไม่นานก็เสร็จพอดีกับสองหนุ่มกลับมาถึงและช่วยกันยกอาหารไปขึ้นโต๊ะ และคนที่กินข้าวอร่อยที่สุดคงจะสามีจำเป็นของเธอและพี่ชายที่กินข้าวกันคนละสามถ้วย

หลังจากกินข้าวอิ่มแล้วก็นั่งพักกันจนถึงยามบ่ายสองหนุ่มก็เตรียมตัวขึ้นเขาไปตัดไม้ฟ่านปิงจะไปด้วยป้าเสิ่นจึงบอกให้ไปแค่ป่าไผ่ป้าเสิ่นจะไปเป็นเพื่อนด้วย

"ได้ค่ะคุณแม่เราไปหาผักป่ากันรอที่ตีนเขานะคะ" ฟ่านปิงดีใจที่จะได้ไปขึ้นเขากับพี่ชายเฉินซานมองหน้าภรรยาตัวน้อยด้วยความเอ็นดูยิ้มให้เธอตลอดถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยมองเขาหรือยิ้มให้เขาก็ตาม

จากนั้นสี่คนก็เดินมุ่งหน้าขึ้นเขาหลังบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของพี่น้องมู่มากนัก

"พรุ่งนี้หนูว่าจะเข้าไปที่อำเภอเพื่อไปเสนอขายแบบเครื่องประดับน่ะคะ" มู่ฟ่านปิงบอกแม่เสิ่น

"อือถ้าเช่นนั้นก็ไปด้วยกันหมดนี้ละแม่จะพาไปที่ร้านที่แม่ขายผ้าที่ปักแล้วเขาจะได้ไม่โกง"

"ได้ค่ะคุณแม่" ฟ่านมู่ปิงไม่ดื้อดึงการมีผู้ใหญ่ไปได้เป็นสิ่งที่ดีและดีเสียอีกจะได้ไปหลายๆที่ด้วยเพื่อหาลู่ทางทำเงินให้กับเธอ

พอเดินมาถึงป่าไผ่ ด้านหลังป่าไผ่คือน้ำตกที่ไหลลงไปหลังบ้านของเธอ นางเสิ่นหนานจึงชวนฟ่านปิงเดินเลาะไปอีกทางที่มีผักป่าเพราะเธอเคยขึ้นมาหาผักป่าจึงชวนฟ่านปิงเดินไปดูบริเวณนั้นก่อนและให้สองหนุ่มไปตัดไม้อีกทาง

พอเดินแยกมาสักพักฟ่านปิงจึงสอดส่ายสายตาหาทางไปอีกทางที่ไม่ค่อยมีคนเดินมองเห็นผักป่าขึ้นมากกว่าที่เธอเดินมาจึงชวนแม่เสิ่นเดินไปด

"หนูเห็นว่าผักขึ้นทางฝั่งโน้นเยอะมากเลยค่ะคุณแม่" 

"แต่มันรกกว่าทางนี้นะฟ่านปิงแม่ว่าหนูอย่าไปเลยนะลูก  นางเสิ่นหนานบอกเด็กสาวด้วยกลัวว่าจะมีสัตว์มีพิษเพราะฝั่งทางนั้นชาวบ้านไม่ค่อยกล้าเข้าไปเพราะเคยมีข่าวลือเรื่องที่นานมาแล้วมีคนเจอสัตว์ป่าดุร้ายทางป่าฝั่งนั้น

ฟ่านปิงจึงเอาเสียมกับมีดพร้ามาแกว่งไปเพื่อไล่สัตว์ที่อยู่ตามพุ้มไม้ให้หนีไปก่อนจะหันมาบอกแม่เสิ่น

"ให้รอเธอที่ตรงนี้ก็ได้หนูเข้าไปดูแปบเดียวก็ได้ค่ะแล้วหนูจะรีบออกมาไม่ต้องห่วงหนูนะคะคุณแม่" ฟ่านปิงบอก

"ไม่แม่ไม่ให้ลูกเข้าไปคนเดียวหรอกนะฟ่านปิงถ้าหนูอยากเข้าไปแม่จะไปเป็นเพื่อนแต่อย่าลึกมากนะลูก" นางเสิ่นหนานบอกกมู่ฟ่านปิงก่อนจะรีบเดินตามสาวน้อยเข้าป่าไปอีกทาง

พอเดินเข้ามาสักพักก็มองเห็นมีผักป่าหลายอย่างเพราะคนไม่กล้าเข้ามาหานั้นเอง เธอจึงบออกให้แม่เสิ่นเก็บผักที่ยอดอวบๆมากมายหลายอย่างจะว่าไปดินมันก็ยังชื้นอยู่นะเพราะยังไม่หมดหน้าฝนผักป่าจึงมีให้เก็บมากมายแม้แต่เห็ดก็มีให้เก็บฟ่านปปิงก็เก็บได้มาเยอะเช่นเดียวกัน

จนได้ผักจนพอแล้วเธอจึงพาแม่เสิ่นหนานสับหน่อไม้และปอกเปลือกให้เรียบร้อยจนเต็มตระกร้าทั้งสองใบที่ทั้งสองสะพายมาจึงชวนกันอออกมารอสองหนุ่มข้างลำธารฟ่านปิงล้างผักในลำธารจนสะอาดทุกออย่างรวมทั้งตระกร้าของแม่เสิ่นหนานด้วย

เธอจึงก้มมองลงไปที่น้ำในลำธารอื้อหือปลาก็มีแต่ตัวใหญ่ๆกุ้งก็ยังมีอยู่เลยป่าทางนี้สมบรูณ์มากจริงๆวันหลังชวนพี่ใหญ่ขึ้นมาช่วยจับดีกว่า ส่วนนางเสิ่นหนานนั่งรอฟ่านปิงอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ได้ลงไปในน้ำกับฟ่างปิงด้วย เพียงแต่เดินมาล้างหน้าล้างตาแล้วไปนั่งรอเด็กสาวข้างบน

"ฟ่านปิงอย่าเล่นน้ำนานจนเกินไปเดี๋ยวสักพักแม่ว่าเราออกไปรอพี่เขาตรงป่าไผ่อีกนะ"

"ค่ะหนูขอเดินดูแถวนี้ไม่นานแม่นั่งพักให้หายเหนื่อยเถอะค่ะ" ฟ่านปิงตอบก่อนจะหันไปสนใจกุ้งตัวใหญ่ตามซอกหินและปลาตัวใหญ่ๆ เธอแกล้งก้มๆเงยๆกวดเอากุ้งกับปลาเข้ามิติไปไม่น้อยใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีที่เธอรีบเก็บกุ้งกับปลาจนพอใจ จับไปฝากแม่เสิ่นสิบตัวและปลาสองตัวเธอเอาใส่ใบตองและเอาเถาวัลย์มัดเอาไว้ส่วนปลาก็ร้อยใส่เถาวัลย์และถือขึ้นไปข้างบน

ปลาเธอแกล้งใช้มีดฟันให้มันตายเพราะแม่เสิ่นจะได้ไม่สงสัยว่าเธอจับปลาได้อย่างไร

 "โอ๊ะ!!!ป่านปิงหนูจับปลาได้ด้วยเหรอนี้เก่งจริงๆลูกสะใภ้ของแม่มาๆแม่จะช่วยถือเราจะได้รีบออกไปหาพี่ายของลูกกัน" 

"อ้อค่ะแม่เสิ่นที่จริงหนูใช้มีดฟันปลาจนมันตายและจับกุ้งให้แม่อีกสิบตัวให้แม่เสิ่นกลับไปทำอาหารเย็นที่บ้านกันนะคะ" 

นางเสิ่นเอามือลูบหัวฟ่านปิงด้วยความอ่อนโยน

"เราทำกินด้วยกันในวันนี้ละลูกแม่จะทำช่วยหนูเองนะปิงเอ๋อร์" แม่เสิ่นหนานตอบฟ่านปิงและพากันเดินออกจากป่าไปรอสองหนุ่มที่ป่าไผ่ของอีกฝั่งหนึ่ง

พอเดินออกมาถึงที่นัดเจอกันก็เจอกับพี่ชายและสามีจำเป็นชะเง้อคอมองหาด้วยความเป็นห่วง พอเห็นแม่เสิ่นกับฟ่านปิงเดินออกมาพ้นป่ามู่หยางกับเฉินซานก็รีบเดินไปช่วยถือกระกร้าคนละใบแทนเธอกับแม่เสิ่น

"แม่ไปไหนมาผมมารอได้เกือบสิบนาทีแล้วนะกำลังชวนมู่หยางให้เดินหาพอดีอย่าบอกว่าแอบเข้าไปป่าอีกฝั่งมานะครับแม่" เฉินซานถามมารดา

"ใช่แล้วลูกแม่ไปป่าฝั่งโน้นมากับฟ่านปิงแต่ไม่ได้เข้าไปลึกมากหรอกลูกแค่ข้างลำธารนี้ละได้ผักมาเยอะมากมายหลายอย่าง ปิงเอ๋อร์เจอทั้งเห็ดทั้งผักและจับปลากับกุ้งไปทำอาหารค่ำด้วย" นางเสิ่นบอกกับลูกชาย

"ครับแม่แต่วันหลังต้องรอพวกผมทั้งสองคนก่อนนะครับไปแค่ผู้หญิงสองคนมันไม่ปลอดภัยผมเป็นห่วง" เฉินซานบอกมารดา

 "น้องด้วยนะปิงเอ๋อร์" เฉินซานหันมาบอกภรรยาตัวน้อยของตัวเองแต่ก็ได้รับสายตาค้อนกลับมาวงใหญ่ เฉินซานยิ้มให้ฟ่านปิง

"พี่เป็นห่วงน้องนะครับวันหลังรอพี่กับมู่หยางนะครับ" เขาบอกภรรยาตัวน้อยด้วยรอยยิ้มกลับไปแม้จะได้เพียงสายตาค้อนให้มาวงใหญ่ก็ตาม