บทที่สิบห้า

"คือว่าฉันขอรายได้สองส่วนจากการขายแบบของเครื่องประดับในแต่ละเดือนตามลายที่ฉันวาดแบบค่ะและจะวาดให้ใหม่เดือนละห้าแบบเหมือนกันกับร้านผ้าของพี่สาวเจียงหยู่ค่ะคุณเจียงห่าว" มู่ฟ่านปิงบอกความต้องการสองสามีภรรยามองหน้ากันและหันไปถามน้องสาว

"เธอตกลงกับมู่ฟ่านปิงแบบนี้ใช่ไหมเจียงหยู่" พี่ชายถามน้องสาว

"ค่ะพี่ใหญ่น้องทำสัญญากับฟ่านปิงแล้วค่ะ มีลายผ้าให้น้องเดือนละห้าแบบด้วยเช่นเดียวกัน" เจียงหยูตอบพี่ชายตามความจริง เจียงห่าวมองหน้ามู่ฟ่านปิงก่อนจะนึกว่าให้แม่ทำการตกลงเองดีกว่า

"ให้แม่ของพี่มาคุยด้วยดีกว่าว่าท่านจะว่าเช่นไร"

"ได้ค่ะฉันไม่รีบ" มู่ฟ่านปิงตอบ

สักพักมีเสียงคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกันกับเสียงพูดขึ้น

"อาห่าวให้เด็กไปตามแม่มีเรื่องอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าลูก" พอเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับลูกสาวคนเล็กในห้องทำงานของลูกชายด้วย คุณนายเจียงซินเย่วมองหน้าทุกคนในห้องงงๆรวมทั้งคนแปลกหน้าเช่นมู่ฟ่านปิงด้วย

"คุณแม่ครับนี้มู่ฟ่านปิงเธอเอาแบบวาดของเครื่องประดับมาเสนอให้ร้านของเราครับและน้องเล็กเป็นคนพามาเพราะเธอวาดแบบผ้าให้น้องเล็กด้วยเช่นกันครับคุณแม่" เจียงห่าวตอบมารดา

"สวัสดีค่ะคุณแม่" เจียงหยู่ทักทายมารดา

"สวัสดีค่ะคุนนายหนูชื่อมู่ฟ่านปิงค่ะจากหมู่บ้านหลัวเค่อค่ะ วันนี้หนูนำแบบวาดมาเสนอขายให้กับทางร้านของคุนนายค่ะเชิญคุณนายดูแบบได้เลยนะคะมีทั้งทำมาจนเสร็จแล้วและวาดแบบมาเสนอด้วยค่ะ และการขายหนูขอสองส่วนจากการขายเครื่องประดับจากแบบวาดของหนูทุกเดือนค่ะ" มู่ฟ่านปิงตอบและพรีเซ้นงานของเธออย่างฉะฉานสร้างความแปลกใจให้คุนนายเจียงซินเย่วยิ่งนัก

"ฉันขอดูแบบก่อนแล้วกันว่าจะให้เธอได้ตามที่เสนอให้มาหรือเปล่า" คุณนายซินเย่วบอกก่อนจะขอดูแบบวาดจากลูกชายเธอ คุนนายเจียงซินเย่วมองดูแบบวาดด้วยความตกตะลึงโอ๊ะ!พระเจ้า

"สาวน้อยเธอเป็นวาดแบบเองเลยเหรอนี้สวยมากลงสีสวยได้ถูกใจแม่ยิ่งนักได้แบบส่งเข้าไปประกวดแล้วลูกเจียงห่าว" คุณนายเจียงเย่วบอกลูกชายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นนางชอบทุกแบบวาดของมู่ฟ่านปิงเลย

 "คุณแม่ดูที่ทำเสร็จแล้วสิครับ" หยิบเครื่องประดับอีกสี่ห้าชิ้นให้มารดาดูที่มู่ฟ่านปิงทำจนเสร็จและนำมาเสนอ

"มีแต่แบบที่สวยและมันไม่เคยเห็นงานของร้านไหนออกมาให้เห็นเลยถ้าเช่นนี้นเราคงจะเป็นเจ้าแรกของเจ้าแม่เครื่องประดับแล้วละลูก"  คุณนายเจียงหัวเราะด้วยความดีใจแม้อายุจะเกือบหกสิบอีกห้าปีเธอก็ยังสวยมากๆ

ฟ่านปิงมองคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความสบายใจ มันจะมีได้อย่างไรคะคุณนายก็หนูนำมันมาจากภพเดิมของหนูเลยนะคะเธอคิดในใจ

มีแต่กลิ่นเงินลอยมาจนเต็มไปหมดรวยๆแล้วเรามีตัวช่วยมันก็ดีอย่างนี้เองอิๆๆ ฟ่านปิงหัวเราะอย่างชั่วร้ายในใจคนเดียว

"เอาละมาเราตกลงกันหน่อยสิสาวน้อยเธอบอกจะวาดแบบให้ที่ร้านของเราเดือนละห้าลายใช่ไหมแลกกับค่าแบบวาดรายเดือนสองส่วน" คุณนายเจียงถามความต้องการของมมู่ฟ่านปิงพอดูแบบวาดทุกลายรวมทั้งเครื่องประดับใหม่ๆที่ในร้านของเธอไม่มีและไม่เคยมีคนวาดออกมาให้แบบนี้อีกด้วย นี้ถือว่าร้านของเธอเป็นเจ้าแรกที่จะได้เปิดตัวในงานประกวดที่จะถึงในอีกสองเดือนที่จะถึงนี้อย่างแน่นอน

"ค่ะคุณนายแลกกับสองส่วนที่ลายที่หนูวาดแบบส่งให้กับทางร้านทุกสิ้นเดือนว่าขายได้กี่ชิ้นในแต่ละลายหนูขอแค่สองส่วนพอค่ะ และหนูรับรองว่าร้านของคุณนายจะได้ที่หนึ่งอย่างแน่นอนเพราะไม่มีใครวาดลายออกมาได้เหมือนหนูอย่างแน่นอน นอกซะจากเอาตัวอย่างจากทางร้านไปทำตามเพียงเท่านั้น แต่เจ้าแรกที่ตีตลาดคือร้านของคุนนายอย่างแน่นอนค่ะ"

มู่ฟ่านปิงตอบคุณนายเจียงด้วยน้ำดังกังวานเสียงฉะฉาน

"ได้ถ้าเธอสามารถทำให้ร้านของเราได้ที่หนึ่งฉันจะแบ่งจากเงินรางวัลให้เธออีกสิบส่วนเป็นอย่างไรสาวน้อย รางวัลปีนี้เป็นล้านหยวนเลยนะฉันถึงได้กลุ้มใจที่จะหาลายของเครื่องประดับแปลกใหม่และไม่มีใครเห็นมันมาก่อนจนต้องติดป้ายที่หน้าร้านให้คนส่งลายใหม่ๆเข้ามา แต่ก็ยังไม่ถูกใจอยู่ดีเพราะมีแต่ลายเก่าๆทั้งนั้น วันนี้เธอคือความโชคดีของพวกเรามาเถอะเจียงห่าวรีบมาทำสัญญากับหนูฟ่านปิงได้แล้วลูก" คุณนายเจียงเย่วบอกลูกชายด้วยรอยยิ้มที่ได้สิ่งถูกใจในเช้าวันนี้

"ครับแม่ผมเตรียมเอาไว้แล้วครับนี้สัญญาฟ่านปิงเธอลองอ่านดูก่อนว่าถูกใจเธอหรือไม่ขาดอะไรก็บอกพี่จะได้เขียนเพิ่มเข้าไปให้" เจียงห่าวบอกกับคู่ค้าของเขา

มู่ฟ่านปิงเอาสัญญามาอ่านให้ละเอียดจึงลงชื่อของเธอในใบสัญญาถือว่าแม่ลูกสองร้านนี้น่าคบหาไม่น้อยไม่เอาเปรียบเธอฟ่านปิงได้รับสองส่วนทุกลายที่วาดแบบในแต่ละเดือนตามที่ทางร้านขายได้และเธอต้องวาดลายใหม่ๆออกมาเดือนละห้าลายเช่นเดียวกัน

ส่วนสามสาวบ้านเจียงนั้นหันไปเม้ามอยกันอย่างถูกใจที่ได้ลายของเครื่องประดับให้กับร้านของตัวเอง แถมลูกสาวบอกว่าได้ซื้อลายผ้าจากมู่ฟ่านปิงมาหลายลายด้วยเช่นเดียวกันคุณนายมองมู่ฟ่านปิงด้วยความทึ่งในความสามารถของเธอ

"คุณแม่คะเดี๋ยวเดินไปที่ร้านกับหนูนะคะหนูเลือกเอาลายผ้าไว้ให้คุนแม่กับเหม่ยอิงคนละสองผืนผ้าคลุมไหล่กับผ้าเช็ดหน้าเข้าชุดกันเลยค่ะสวยมากๆเลย ลายผ้าเหมือนพวกมันมีชีวิตและยิ้มได้เลยค่ะหนูอยากให้คุณแม่ไปเห็นไม่ต่างจากลายของเครื่องประดับเลยค่ะ" เจียงหยู่บรรยายให้มารดาฟังด้วยความตื่นเต้นจนคุณนายเจียงอยากจะเดินไปดูตอนนี้เลย

"เอ่อคุณนายคะถ้าคุณนายอยากจะส่งชุดเครื่องประดับเข้าประกวดเดี๋ยวหนูจะวาดมาให้อีกเจ็ดวันนะคะรวมทั้งชุดที่จะใส่และเครื่องประดับทุกชิ้นหนูจะวาดให้ใหม่และสวยกว่าชุดนี้อีกค่ะคุณนาย"

"อะไร!นะฟ่านปิงนี้เธอบอกจะวาดมาให้ฉันใหม่ในอีกเจ็ดวันรวมทั้งชุดที่จะใส่เข้าประกวดอย่างนั้นใช่ไหม" คุณนายเจียงพูดด้วยความตื่นเต้นรวมทั้งลูกสาวกับลูกสะใภ้ที่ทำตาโตอ้าปากค้างพอฟ่านปิงพูดจบ นี้ก็ว่าได้ลายที่สวยมากแล้วแต่สาวน้อยฟ่านปิงบอกจะวาดให้สวยกว่าชุดนี้อีกทุกคนจึงดีใจจนยิ้มแก้มปริเลยในตอนนี้

"ฟ่านปิงหนูมาเป็นน้องสาวบุญธรรมของพี่เถอะนะ" พี่สาวเจียงหยู่บอกก่อนจะดึงเอาตัวของฟ่านปิงไปกอดอย่างดีใจที่ได้เจอเพรชเม็ดงามกลางป่า

"นั้นสิเป็นลูกสาวบุญธรรมของแม่ก็ได้นะเนอะหยู่เอ๋อร์" คุณนายบอกลูกสาวคนเล็กของตัวเอง

แม้ว่าเธอจะแต่งงานออกไปแล้วแต่แม่กับพี่ชายก็รักและคอยดูแลน้องสาวไม่เคยขาดยังมีร้านค้าใกล้ๆกันอีกเพราะสามีของเจียงหยู่เป็นเพื่อนกันกับพี่ชายใหญ่นั้นเองแบบนี้เรือล่มในหนองเงินทองจะไปไหนเสีย

ฟ่านปิงคิดในใจก่อนจะไหว้ขอบคุณความเมตาจากทั้งสองแม่ลูก

"แล้วพ่อแม่หนูยังอยู่ด้วยไหมฟ่านปิง" คุณนายซินเย่วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเอามือลูบหัวฟ่านปิง

เพราะได้ยินลูกสาวบอกเรื่องลาวของสาวน้อยให้ฟังคร่าวๆแล้วนั้นเองทั้งยังบอกอีกว่าเธอจะแต่งงานในสิ้นเดือนนี้ ปีนี้อายุของฟ่านปิงก็สิบแปดปีกว่าแล้ว

"ไม่ค่ะหนูอยู่กับพี่ชายสองคนมาได้ห้าหกปีแล้วตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ของหนูเสียชีวิตไป แต่หนูไม่ค่อยแข็งแรงพี่ชายจึงให้อยู่ที่บ้านหัดปักผ้าทำอาหารรอเพียงเท่านั้นหนูก็ตั้งใจฝึกฝนมาจนทำได้นี้ละค่ะ" ฟ่านปิงตอบคำถามทุกคน

"โถๆน่าสงสานจริงๆเลยลูกอีกสามวันแม่จะรับหนูเป็นลูกบุญธรรมและอยากพูดคุยกับพี่ชายของหนูด้วยดีไหม เอ๋แต่ว่าวันนี้เขารอหนูที่โรงน้ำชาใช่ไหมงั้นเราเดินไปที่ร้านผ้าของเจียงหยู่และทักทายพี่ชายกับคู่หมั้นของหนูด้วยเลยก็แล้วกันนะ เจียงห่าวอยู่เฝ้าร้านก็แล้วกันแม่จะไปร้านผ้ากับน้องและเมียของลูกเอง" คุณนายหันมาสั่งลูกชาย

"ครับแม่แต่ว่าเดี๋ยวผมสั่งงานตรงนี้แล้วจะเดินตามไปนะครับ" เจียงห่าวตอบมารดาเพราะเขาก็อยากเห็นลายผ้าของน้องสาวด้วยเช่นเดียวกัน