ตอนที่๒๒(1)

ภายในรถม้าหรูระหว่างทางกลับจวนไป๋อี้เฉินทิ้งตัวลงบนเบาะกำมะหยี่ กัดฟันแน่น ดวงตาดอกท้อคุกรุ่นด้วยเพลิงโทสะตลอดเส้นทางตั้งแต่เขาก้าวออกจากโถงรับรองของจวิ้นอันโหว คำปฏิเสธสุภาพของสองผู้เฒ่ายังก้องอยู่ในหัว

...ไม่ให้เยี่ยมไข้?

...บอกว่ายังอ่อนเพลีย?

...ใครจะไปเชื่อ!เขาเค้นเสียงต่ำสบถกับตัวเอง “พวกสกุลสวี...คิดกันอยู่แต่จะกันข้าออกจากบุตรสาว กลัวข้าหรือแค่รังเกียจ” ริมฝีปากแสยะรอยยิ้มเย้ย ดวงตาวูบไหวด้วยความขุ่นเคือง

“คิดว่าข้าโง่เง่ากินหญ้าต่างข้าวหรือ พวกเจ้าแค่หวาดหวั่นว่าจะถูกฮ่องเต้ระแวงกระมัง หึ! ยิ่งพวกเจ้ากีดกัน ข้ายิ่งต้องได้ และไม่ใช่เพียงบุตรสาวคนเดียว แต่ข้า ไป๋อี้เฉิน จะเอามาทั้งสอง!”

เขาเติบโตมาในวังหลวง ลูกไม้เช่นนี้เห็นมามาก ยิ่งจวิ้นอันโหวฐานะไม่ธรรมดา กุมกำลังทหารเอาไว้สามในสิบส่วนของต้าหรง เป็นรองก็แค่ชินอ๋องไป๋อี้หานกับฮ่องเต้

ไหนจะยังดองกับสกุลโจวแนบแน่น สกุลโจวคือหัวขบวนขุนนางบุ๋น หากเขารวบทั้งบุ๋นและบู๊มาอยู่ในกำมือ ต่อไปฐานะองค์ไท่จื่อจะไปตกที่ใครได้หากมิใช่เขา

มือข้างหนึ่งบีบขอบหน้าต่างรถม้าแน่นจนข้อขาว อารมณ์เสียกระพือกรุ่นในอกพลัน รถม้าก็หยุดกระทันหันเสียงล้อบดถ