7

            "เจ้าเป็นวิชาเเพทย์รึ" หนิงฮูหยินตกใจไม่น้อย หนิงเยียนไปเรียนวิชาเเพทย์ยามใด

หนิงเยียนคิดว่าแย่เเล้วหนิงฮูหยินต้องสงสัยนางแน่ ๆ ว่านางไม่ใช่หนิงเยียนตัวจริง

"เจ้ามีอะไรปิดบังเเม่รึไม่"

"ท่านแม่ ข้าไม่ขอปิดบังท่านแล้วกัน ในตอนที่ตกน้ำสลบไปหลายวัน ข้าได้ไปเจอกับท่านผู้เฒ่าท่านหนึ่ง เขาบอกสอนเคล็ดลับวิชาแพทย์ให้ข้าในฝัน อีกทั้งบอกอีกว่า ข้าชอบทำร้ายคนอื่น ยั่วยวนบุรุษ หญิงใจบาป เมื่อรอดไปให้ทำความดีรักษาผู้คนใต้หล้าเเล้วชีวิตจะมีสุข"

หนิงเยียนเล่าด้วยเเววตาที่ใสซื่อ ทำให้มารดาเชื่อเสียสนิทใจ

"คนดีของข้า"

"ท่านเเม่ ท่านนอนพักเถอะ" นางอาศัยตอนที่มารดาเผลอฉีดยาแก้ไข้ให้มารดา อาการของหนิงฮูหยินคือป่วยไข้เพราะโดนไอเย็น หนิงฮูหยินหลับอย่างสบาย ในสมองหวนคิดถึงคำพูดของสามีว่าบุตรสาวรักษาไท่ชางหวงได้ ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ

หนิงเยียนมองมารดาหลับไปแล้วรู้สึกโล่งใจจึงเรียกสาวใช้ให้มาดูแลมารดา ส่วนนางออกจากเรือนใหญ่ ในความทรงจำของหนิงเยียน เรือนร้อยดาวคือเรือนของนาง กระนั้นนางจึงหมายจะเดินไปที่เรือนร้อยดาว 

แต่ทว่าเดินไปตามเเนวระเบียงได้ไม่นานมีสองสตรีมาขวางนางไว้ 

สตรีสองนางในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมผุดขึ้นมา เป็นบุตรสาวอนุเซี่ยทั้งสองคน

คุณหนูรองหนิงชิง คุณหนูสามหนิงซิน อีกทั้งสตรีสองนางไม่ค่อยถูกกับหนิงเยียนด้วย

"หลีกไปอย่าได้ขวางทางข้า"

"พี่หญิง จะไม่ทักทายพวกเราหน่อยรึ ท่านได้เป็นถึงชายาเอก ลืมน้องรักอย่างพวกเราได้อย่างไร" หนิงชิงเอ่ยขึ้นอย่างยิ้ม ๆ

"อยากโดนตบรึไม่"

"พี่หญิง ข้าแค่คิดถึงท่าน" หนิงซินสอดปากขึ้น 

หนิงเยียนหมดความอดทนนางเดินชนสตรีทั้งสองนางเกือบล้ม แล้วมุ่งหน้าไปที่เรือนร้อยดาว

สองพี่น้องไม่ยอมเลิกรายังคงเดินตามหนิงเยียนไป วันนี้พวกนางจะทำให้เวยอ๋องเห็นความร้ายกาจของหนิงเยียน

นางหยุดที่หน้าเรือน กำลังจะก้าวเข้าไปในเรือน สองพี่น้องยังคงตามมา 

หนิงเยียนเปลี่ยนใจเเล้ว นางเห็นสระบัวที่หน้าเรือนจึงเดินไปที่สระบัว สองคนพี่น้องยังคงเดินตามหนิงเยียน 

จังหวะที่เข้ามาในศาลาสระบัว 

"พวกเจ้าจะเอายังไงกันเเน่" 

"ท่านก็ยังนิสัยเสียเหมือนเดิม ทั้งที่เป็นพระชายาเวยอ๋องแล้ว" หนิงซินเป็นคนเอ่ยขึ้น

"ข้านิสัยเสียกว่าที่เจ้าคิด" หนิงเยียนพูดยังไม่ทันจบ นางถีบหนิงซินลงในสระบัว ตามด้วยหนิงชิง สองพี่น้องร้องโวยวาย ท่ามกลางเสียงหัวเราะของหนิงเยียนที่สาแก่ใจ...

ความนี้ทราบไปถึงบิดาหนิงเสิ่นไม่คาดคิดว่า ธิดาคนโตยังนิสัยเสียไม่เปลี่ยน หลังจากให้คุณหนูรองกับคุณหนูสามเปลี่ยนผ้าเเล้ว พวกนางอยู่ในห้องโถงใหญ่ เวยอ๋องรอชมละครปาหี่ ที่ชายาตัวร้ายเป็นคนสร้างขึ้น นางจะรับมือกับพ่อตนอย่างไร

"ท่านพ่อ เรื่องนี้น้องสาวทั้งสองมาวุ่นวายกับข้าก่อน" หนิงเยียนเอ่ยขึ้น ถ้าพวกนางไม่มาวุ่นวายกับหนิงเยียนจะมีจุดจบเช่นนี้รึ

"เยียนเอ๋อร์ แต่เจ้าก็ทำเกินไป" คนเป็นบิดาตำหนิบุตรสาว

"ท่านพ่อ เอาเวลามาตำหนิข้า มิสู้ไปอบรมพวกนางทั้งสองคนให้มีมารยาทไม่ดีกว่ารึ"

เวยอ๋องมองชายาตัวร้ายตีฝีปากกับบิดาอย่างคล่องปรื๋อ นิสัยนางไม่เปลี่ยนที่ทำร้ายผู้อื่น

หนิงเสิ่นจนปัญญา 

"เอาละ ข้ามาเยี่ยมท่านเเม่ ขอตัวกลับเเล้วกันวันนี้" 

นางลุกออกจากห้องโถงโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

"ท่านอ๋อง นางคงสร้างความวุ่นวายให้ท่านไม่น้อย"

เวยอ๋องไม่เอ่ยอันใดเพียงสาวเท้าออกจากห้องโถง มาที่รถม้า พบว่านางนั่งอีกฝั่งหนึ่ง

ที่เขาตามนางกลับจวนมาต้องการสืบหาว่านางเรียนวิชาแพทย์มาจากที่ใด ยังไม่ได้สืบได้เรื่อง ดันเกิดเรื่อง นางถีบน้องสาวทั้งสองคนตกน้ำเสียก่อน

"นิสัยของเจ้ายังคงร้ายกาจเหมือนเดิม" เวยอ๋องเอ่ยขึ้น

"ใครไม่ทำร้ายข้าก่อน ข้าก็ไม่ทำร้ายคนผู้นั้นหรอก"

จู่ ๆ รถม้าเกิดหยุดกะทันหัน หนิงเยียนเกือบล้มหน้าคะมำลงพื้น 

"ท่านอ๋องมีชายผู้หนึ่งขวางรถม้าไว้ขอรับ"

"หนิงเยียน หนิงเยียน" คนผู้นั้นตะโกนเรียกชื่อนาง ทำให้เปิดม่านดู พบว่าบุรุษผู้นี้ ช่างคุ้นในความทรงจำนางนัก

ใช่เเล้วเขาคือชายงามแห่งสำนักสังคีต หนิงเยียนเหตุใดเจ้าต้องหาเรื่องให้ข้าด้วย เจ้าอยู่มีแต่เรื่องชั่วร้ายเสียจริง

ชายผู้นั้นมาหาหนิงเยียนข้างหน้าม่าน 

"ข้าดีใจที่ได้เจอท่าน ข้าดีใจ ตั้งแต่ท่านแต่งงาน ท่านไม่ไปหาข้าเลย" ชูเซี่ย...ชายในสำนักสังคีตย่อมมีความรู้สึกที่ดีต่อหนิงเยียน เพราะนางปรนเปรอเขาด้วยเงินทองไม่น้อยเลยละ

"ข้า..." นางจะพูดอย่างไรดี

ชูเซี่ยกุมมือนาง 

"เอามือของเจ้าออกจากชายาของข้าประเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงทรงพลังดังขึ้น

ชูเซี่ยมองเวยอ๋อง เป็นเจ้าอ๋องคนนี้ที่ไม่ให้ยอดพธูมาหาเขา

"เจ้าสารเลว ไม่ให้นางมาหาข้า" เวยอ๋องทนไม่ไหวเรียกองครักษ์เงาออกมาจัดการชูเซี่ยจนสลบคาถนน

"งามหน้านัก หนิงเยียน เจ้ามันสารเลวสิ้นดี แต่งเข้าจวนอ๋องยังทำตัวไร้ยางอาย" เวยอ๋องใบหน้าเขียวคล้ำ ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าทอสตรีเยี่ยงหนิงเยียน

หนิงเยียนไม่คิดว่าเจ้าของร่างเดิมจะทำวีรกรรมที่เลวร้ายได้ขนาดนี้ 

เมื่อถึงจวนอ๋องเวยอ๋องออกจากรถม้าไปที่เรือน ส่วนหนิงเยียนเดินทอดน่อง สมองหวนคิดเรื่องเลวร้ายอันใดอีกหนิงเยียนคนเดิมก่อไว้ คิดว่าบุรุษสำนักสังคีตคนเดียวไม่น่าจะพอ...