ดีลจบแบบใจสั่น อัญชิสาเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อเธอเดินนำชายหนุ่มไปทางลิฟต์ บรรยากาศดูน่าตึงเครียดระดับสิบ โชคดีที่คนติดตามของเขาไม่ได้ตามมาให้เธอรู้สึกกลัวมากไปกว่านี้ ส่วนเธอก็ยังคงคิดว่าเขาคือหนุ่มโฮสต์ที่จ้างมา
เมื่อครู่ทันทีที่ดีลจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนพร้อมผายมือให้เธอได้เดินนำ อัญชิสาแทบจะก้มหน้าก้มตาเดิน ยอมรับว่าที่ตัดสินใจห่าม ๆ จ้างหนุ่มโฮสต์ก็ใจสั่นมากพออยู่แล้ว แต่ที่สั่นมากกว่าปกติ คือจำเป็นไหมที่หนุ่มโฮสต์ต้องหล่อและดูดีมากมายขนาดนี้
คล้อยหลังที่อัญชิสาเดินนำไป มาเฟียหนุ่มก็พยักหน้าเรียกบอดี้การ์ดให้เข้าหา
“ครับนาย”
“เตรียมห้อง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ และห้องที่ว่านั่นคือห้องระดับเพนเฮ้าส์ชั้นสูงสุดของโรงแรมที่เพื่อนของเขาเป็นเจ้าของ ซึ่งห้ามบุคคลภายนอกวุ่นวาย!
ถึงหน้าลิฟต์อัญชิสาหยุดยืน และหันกลับมองมาเฟียหนุ่ม
“ฉะ ฉันจ้องห้องพักโรงแรมเอาไว้แล้วชั้น 16” มือเรียวเอื้อมไปกดปุ่มเพื่อรอลิฟต์ แต่เขากลับจับปลายนิ้วของเธอออกแล้วปล่อย
“ไปห้องผม ผมเปิดห้องส่วนตัวเอาไว้แล้ว”
“คะ?”
“ตามมา”
คราวนี้เขาเดินนำเธอไปที่หน้าลิฟต์อีกตัวที่มีคนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ อัญชิสาเงยหน้ามองเขาแบบงง ๆ
“แล้วทำไม …เออไม่ไปห้องของฉัน”
ก็ในเมื่อเธอเป็นคนจ่ายเงินจ้าง ค่าห้องเธอก็น่าเป็นคนจ่าย
“ผมไม่ชอบห้องคนอื่น” เขาตอบเสียงนิ่ง แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดอะไรตอบ เสียงลิฟต์ตรงหน้าก็ดังขึ้น เขาเชิญเธอให้เข้าไป ก่อนที่จะก้าวตามไปติดๆ
รอบนี้เธอประหม่าหนักกว่าเดิม เข้ายืนใกล้เธอมาก มากจนกลิ่นน้ำหอมจากชายหนุ่มปะทะเข้าที่จมูก เธอยืนก้มหน้ากุมมือตัวเองไม่ให้สั่น แต่ไอ้ที่ห้ามสั่นไม่ได้ก็คือหัวใจ สั่นแรงมาก
เธอไม่กล้าพูด ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง
แต่…ก็ไม่คิดจะถอยด้วยเช่นกัน
หล่อขนาดนี้ งานดีขนาดนี้ ถอยได้ไงก่อน? แบบนี้สิถึงจะคู่ควรกับครั้งแรกของเธอ
เมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวจนพามาถึงชั้นบนสุด อัญชิสาสูดลมหายใจฮึบเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนที่สองขาเรียวจะก้าวออกมาจากในลิฟต์ เธอชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าที่หน้าห้องที่เขาบอกว่าจองไว้ ยังมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนต้อนรับอีกสองคน
เว่อร์วังแบบแปลก ๆ แต่นาทีนี้สมองไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เพราะเรื่องน่าระทึกกว่านั้นคือความบริสุทธิ์ที่กำลังจะเสียไป
“คุณตามผมมาถึงที่นี่ เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ”
เขาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ เพราะเซ็กส์สำหรับมาเฟียแบบเขาคือการสมยอม และต้องไม่ใช่การบังคับ!
“ค่ะ” อัญชิสาพยักหน้า เธอตามเขามาถึงนี่ถามได้จะเปลี่ยนใจนะหรือ ฮึ...ไม่มีทาง
“ฉันมีเงินจ่ายให้คุณแน่นอนไม่ต้องกลัว” เธอว่า เหมือนเขากลัวเธอไม่มีเงิน แต่เอาเถอะเธอกะมีอะไรแค่ชั่วโมงเดียวแล้วก็จบ อย่างเก่งคงไม่น่าถึงสองหมื่น
"ก็ดี" เขาตอบเสียงเรียบ มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำหญิงสาวเข้ามาในห้อง อัญชิสากวาดสายตาไปรอบ ๆ ความหรูหราของห้องนี้ทำเธอหวั่นใจแปลก ๆ ก็…นี่มันห้องระดับ VVIP ชัดๆ
สายตาคู่หวานกวาดมองโดยรอบห้อง ก่อนจะเดินตามเขาไปจนถึงห้องนอนที่แยกเป็นสัดส่วน จนกระทั่ง มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าเตียงนอนหรูตั้งตระหง่าน อยู่กลางห้อง ด้านนอกมองผ่านกระจกใสขนาดใหญ่ เห็นบรรยากาศภายนอกของชั้นระฟ้าบ่งบอกว่าห้องพักนี้อยู่สูงลิบระฟ้า
อยู่ ๆ อัญชิสาก็เริ่มปอดแหก มือไม้เย็บเฉียบตามอุณหภูมิภายในห้องเย็นจัด แต่ทว่าใบหน้าหวานกลับมีเหงื่อผุดออกมาเฉย
“ไปนั่งรอผมบนเตียง” เขาออกคำสั่ง
“ห๊ะ…” เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย อัญชิสารู้สึกแปลก เพราะเขากล้าออกคำสั่งกับผู้ว่าจ้างแบบเธอมากกว่าที่เธอควรจะเป็นคนสั่ง
ทว่าความคิดกลับทำให้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
หนุ่มโฮสต์สุดหล่อที่เธอจ้างมากำลังถอดเสื้อสูท เขาโยนมันลงไปบนโซฟา ก่อนที่เขาจะเริ่มยกแขนขึ้นมาปลดกระดุมข้อแขนออก
อึก…เซ็กซี่มากค่ะพ่อ!
“เออ คะ คุณจะอาบน้ำก่อนไหม”
“ค่อยอาบทีเดียว”
มาเฟียหนุ่มตอบ แต่สายตาคมกริบยังจับจ้องอัญชิสาไม่วางตา มือหนาเคลื่อนมาปลดกระดุมตรงคอเสื้ออย่างใจเย็น ในขณะที่สองขาของเขาจะก้าวตรงมาหาเธอ
“ดะ เดี๋ยว เออฉันลืมถามไป ละ แล้วคุณได้พกถุงยางมาไหมคะ ครั้งแรกควรจะป้องกัน”
“ไม่มีไซซ์”
หา….หมายความว่ายังไงไม่มีไซซ์ อัญชิสาเหวอหนัก
“ตะ แต่ฉันว่าเราควรป้องกันนะ เพราะฉันไม่รู้ว่าคุณเคยนอนกับใครมาบ้างแล้ว ติดโรคมาหรือเปล่า”
หญิงสาวพูดพลางเริ่มขยับตัวหนี แต่ทว่าไม่ทันแล้วเขาเดินมาถึงตัวพร้อมกับดันร่างเธอลงไปนอน ร่างใหญ่คร่อมร่างเธอเอาไว้ จนไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้
สาบเสื้อของคริสโตเฟอร์แยกออก เธอลอบมองแผ่นหน้าท้องแน่นที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
คลีน แน่น ขาว…
อัญชิสาถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่!
“ผมไม่เคยนอนกับใครมาสามเดือน พอที่จะทำให้มั่นใจได้หรือยัง”
“อ่า…ออ คะ” เธอใจคอไม่ค่อยดี สมองประมวลผลได้ช้าลง รู้สึกเหมือนวันนี้ตัวเองพูดจาติด ๆ ขัด ๆ
“แล้วคุณละ นอนกับใครมาล่าสุด” เขารีเช็กอีกครั้งให้มั่นใจ แต่ดูจากอาการตัวสั่นเป็นลูกนกแบบนี้ ดูแล้วจะไม่น่า…
“ฉะ ฉันไม่เคย”
“ดี งั้นก็ปลอดภัย สดได้” คริสโตเฟอร์ทำท่าโน้มตัวไปข้างหู เล่นเอาคนใต้ร่างหลับตาปี๋ สองมือรีบดันใบหน้าของเขาออก
“ดะเดี๋ยว เรายังไม่ตกลงเรื่องราคา” เธอหลี่ตาขึ้นมามองเขาอีกครั้ง เขาถอนหายใจมีสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะจับข้อมือของเธอที่ดันใบหน้าเขาเอาไว้ออกแล้วกดลงจนจมลงกับที่นอนนุ่ม
“เอาเท่าที่มี”
“ฉะ ฉันมีแค่สองหมื่น”
“อืม…”
“งะ งั้น แค่ชะ ชั่วโมงเดียวก็พอนะ ถะ ถ้า มากกว่านั้นฉันไม่มีเงินจ่าย”
“อืม ถ้าเกินชั่วโมงผมแถมให้”
“ตะ แต่…”
“หยุดพูดได้หรือยัง…” เขาดุ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงที่ซอกคอขาวเนียนของหญิงสาว ลมหายใจร้อนระอุพ่นผะผ่าววนเวียนจนอัญชิสาขนลุกซู่ ลิ้นร้อนที่เปียกชื้นเข้าโลมเลียซอกหู ก่อนจะขบเม้มเบา ๆ ที่ติ่งหู สร้างสัมผัสที่แปลกใหม่ในชีวิตที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต
เขาปล่อยข้อมือเธอ ก่อนจะเลื่อนมาเคล้นคลึง คงที่หน้าอกที่ทั้งนุ่มและแน่น ติดก็แต่เสื้อผ้าที่มีมันขวางเนื้อสัมผัสจนหงุดหงิด และเขาควรจะถอดมันทิ้งไปตั้งนานแล้ว
เร็วเท่าความคิด เขาเอื้อมมือไปปลดซิปซ่อนตรงด้านข้างชุดของเธอ ก่อนจะปลดชุดสวยให้เลื่อนลงผ่านเรียวขา
“อะ…” ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบร่าง อัญชิสาอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน
สายตาคมกริบคนตรงหน้า จ้องมองร่างกายเกือบเปลือยเปล่าของเธอไม่วางตา เขาไล่สายตาจากใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ไปหยุดอยู่ที่หน้าอกคู่สวยที่เขาเพิ่งโยนบราปีกนกทิ้งมันไป เม็ดสีชมพูบนยอดอกแข็งขึ้นเพราะความหนาว แต่ชวนให้เอาปลายลิ้นไปสัมผัส มือหนาลูบไล้หน้าท้องที่แบนราบทว่ายังพอมีกล้ามเนื้อนิด ๆ ชวนเซ็กซี่
มาเฟียหนุ่มหยุดทุกสิ่ง เมื่อไล่สายตาไปหยุดอยู่ที่ถึงชั้นในจีสติงลูกไม้สีแดงสด
ก่อนหน้านี้ หญิงสาวตั้งใจใส่มาโชว์อดีตแฟนหนุ่ม ที่เขาไม่มีบุญพอเห็นมัน!
“ยะ อย่ามอง”
อัญชิสาร้องห้าม เมื่อฝ่ามือหนาค่อย ๆ ดึงชั้นในที่ปกปิดจุดหวงแหนสุดท้ายของเธอออก
คริสโตเฟอร์มองตาไม่กะพริบ เขาลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ ผ่านผู้หญิงมานับสิบ แต่ไม่เคยมีใคร สวย…เนียน…สีชมพูระเรื่อ…ไร้แพรไหมสีดำให้ขวางตาขนาดนี้
บริสุทธิ์จนเหมือนเด็ก…
“สวย” เสียงงึมงำบ่งบอกว่าพอใจ
ผู้หญิงตรงหน้าเขาสวยทั้งตัว
สวยยัน…
สวยทุกส่วน
สวยไม่มีที่ติเลยจริง ๆ
💋💋💋
“ร้องไห้ทำไมครับ?”เสียงทุ้มจากคนตรงหน้าเอ่ยถาม ทำเอาอัญชิสาชะงักไปนิด เพราะอย่าว่าแต่แผ่นหลังคนตรงหน้าเหมือนคริสโตเฟอร์เลย ขนาดเสียงก็ยังเหมือนเหมือนมาก…นี้เธอคิดถึงเขามากจน…อ๊ะ!! หรือว่า!!อัญชิสาค่อย ๆ เงยหน้ามองเห็นรองเท้าหนังสีดำมันวับที่คุ้นตา ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปอีก เห็นคนตรงหน้ากำลังนั่งลงชันเข่ามองจ้องเธอ“คุณคริส!”“ร้องไห้ทำไม หรือยังโกรธที่เห็นหน้าผมอีก” สีหน้าคริสโตเฟอร์สลดลง แต่ก็เข้าประคองอัญชิสาให้ยืนขึ้นฮรึก…“ยังโกรธผมอยู่อีกเหรอ?”“ฮรึก…โกรธ…”อัญชิสาตอบสะอึกสะอื้นเป็นเด็ก ๆ ถึงตอนนี้พอจะรับรู้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองมาที่เธอกับคริสโตเฟอร์ก็ไม่สนคนจะร้องไห้อะ?ห้ามได้ไหมล่ะ…ก็ไม่ได้“ผมขอโทษที่มาให้เห็นหน้า แต่ว่าผม…”“ฉันโกรธ โกรธที่คุณหายไปไหนตั้งหลายวัน ฮรึก”กลายเป็นเขาสินะที่ผิดทั้งขึ้นทั้งล่อง เธอโกรธจนไล่เขาเพราะไม่อยากเห็นหน้า แต่ตอนนี้เธอดันโกรธที่เขาหายไปจริง ๆคริสโตเฟอร์คลายยิ้มออกมา ที่อย่างน้อยก็รู้ว่าความโกรธอันหลังของเธอมาจากความคิดถึง“คิดถึงผมเหรอ”“ฉันไม่ได้คิดถึง!” เธอแหวเสียงเข้าใส่ สองมือป้ายปาดน้ำตาไปด้วย พร้อมกับมองคนตัดหน้าด้วยแววตาต
“พักนี้ทำไมเหม่อบ่อยจังเลยคะ คิดถึงใครหรือเปล่าเอ่ย?”เป็นคำถามจากคนตรงหน้าที่ทำให้คนที่กำลังเขี่ยจานอาหารไปมารีบเงยหน้าขึ้นมาแล้วฉีกยิ้ม“เปล่านี่คะ อัญไม่ได้คิดถึงใคร”แต่ก็ยังไม่วายโกหกตาใสเหมือนเดิม“เอ ไอย์ว่าคุณอัญต้องคิดถึงคุณคริสแน่เลย เห็นว่าช่วงนี้เขายุ่ง ๆ นิดหน่อยค่ะ แต่ถึงยุ่งยังไงก็ยังขอให้ไอรดามาอยู่เป็นเพื่อนคุณเพราะเขากลัวคุณจะหนีจากเขาไปไหนอีก”“กลัวหนีแต่ก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น” อัญชิสาลืมตัวบ่นพึมพำ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดพูดอะไรออกมา เธอรีบส่ายหน้าทันที“อ่า…เปล่านะคะ อัญหมายความว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลยก็ได้ จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าเท่าไหร่”ไอรดามองหน้าอัญชิสาแล้วอมยิ้มเพราะคนตรงหน้าเหมือนเธอไม่มีผิด“เอาเถอะค่ะ ไอย์เคยเป็นแบบคุณมาก่อน เคยพูดแบบคุณ เคยรู้สึกแบบคุณ ไม่ยอมรับตัวเอง จนเกือบจะเสียคุณไทเกอร์ไปเหมือนกัน เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะไอย์ไม่รู้ใจตัวเองว่าจริง ๆ แล้วไอย์หลงรักเขาไปตั้งแต่ตอนไหน”“…”“กับความรักบางทีความรักมันก็ไม่มีเหตุผลหรอกนะคะว่าจะเกิดขึ้นช้าหรือไว บทมันจะรักก็คือรัก แต่ถ้ารักแล้วต้องรู้ตัวให้ไวก่อนจะเสียเขาไปให้คนอื่น คุณอัญคิดดูสิ คุณค
-ที่คอนโด-หลังจากกลับมาถึงที่พัก อัญชิสาตรงเข้าไปในห้องนอนทันที เธอยังคงเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จากับ คริสโตเฟอร์เหมือนเดิม แถมเขายังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องของเธออีกต่างหากเดือดร้อนถึงคนที่ไม่เคยมีเมียอย่างคริสโตเฟอร์ต้องโทรไปปรึกษาพาทิศเพื่อนซี้ซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมเอดิลอสและกำลังจะแต่งงานกับไอรดาดาราสาวชื่อดังเร็ววันนี้....“ไทเกอร์ มึงทำยังไงวะผู้หญิงถึงยอมแต่งงานด้วย” น้ำเสียงติดจริงจังเอ่ยถาม แต่ปลายสายกลับตอบมาด้วยเสียงหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลก(สัส โทรมาหากูด้วยเรื่องแค่นี้)“แค่นี้เรื่องไร เรื่องซีเรียสเว้ย”(ซีเรียสไรวะ อย่างมึงต้องมียิงเปรี้ยงปร้าง หรือโดนลอบฆ่าโน้นถึงจะเรียกว่าซีเรียส)“เอาดี ๆ กูจริงจัง”(ครับ ๆ คุณเพื่อน แต่เอาจริงนะคนระดับมึงแค่จับผู้หญิงมาแล้วบังคับให้แต่งงานด้วย ง่ายนิดเดียว)“ง่ายพ่อง ถ้าง่ายกูจะโทรมาปรึกษาเสือผู้หญิงอย่างมึงไหม” คริสโตเฟอร์ถอนหายใจหนักอีก เพราะการขอผู้หญิงแต่งงานหรือการมีความรักมันค่อนข้างอยู่นอกสารบบเขาไปหน่อย(สัสครับคุณคริส กรุณาพูดจาดี ๆ ใครเป็นเสือ ถึงกูจะชื่อไทเกอร์ แต่กับเมียกูกูเชื่องเป็นแมวนะครับ)“มึงจะจริงจังกี่โมง?
-ที่โรงพยาบาล-ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มยังคงเดินหงุดหงิดงุ่นงานไปมาที่หน้าห้องตรวจ มองนาฬิกาข้อมืออย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งคุณหมอผลักประตูออกมา เขาจึงรีบถลาเข้าไปถามอาการ“เออ...เธอเป็นอย่างไงบ้างครับ”“คุณเป็นญาติของเธอหรือเปล่าครับ”หมอชะงักมองหน้าก่อนจะเป็นถามย้อนกลับ เล่นเอาคริสโตเฟอร์อึ้ง…พูดไม่ออกใช่…เมื่อวานก่อนอัญชิสาก็ถามเขาแบบนี้ และเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าสถานะที่ให้เธอคืออะไร?แค่..ชอบที่มีดีเธออยู่ใกล้ ๆชอบตอนที่ได้มีอะไรด้วยกันแทบทุกวันมันเหมือนทั้งร่างกายและหัวใจมันได้รับการปลดปล่อย จากงานและหลาย ๆ สิ่งที่หนักหน่วงใช่…เธอคือแบตเตอรี่ของเขา!นึกย้อนถึงตอนที่แม่บ้านโทรมารายงานว่าอัญชิสาเขียนจดหมายลาและทิ้งเงินสดแปดหมื่นไว้ในซองสีน้ำตาลบนหัวนอนหัวใจของเขาก็กระตุกแกว่งขึ้นทันที!เขารีบหยิบไอแพดไล่เปิดเช็กดูกล้องวงจรปิด ทุกจุดที่ชวนให้เขาสงสัย ไล่เหตุการณ์ย้อนหลังไปถึงสาเหตุที่ทำให้อัญชิสาตัดสินใจหลบหนี ก่อนจะพบว่า…เมื่อวันก่อนเธอไปบริษัท ได้เข้าไปคุยอะไรกับเอมม่าบางอย่าง และเธอได้กลับออกมาพร้อมซองสีน้ำตาลที่คาดว่าจะเป็นเงินสด!ทั้งภาพทั้งเสียงพอจับใจความได้ว่าอะไรเป
หน้าท้องแบบราบกระตุกเกร็ง สัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นร้อนที่ถูกปลดปล่อยเข้าภายใน ลมหายใจทั้งสองหอบกระเส่า“ครับ” เป็นครั้งแรกที่เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยตอบ ส่งผลให้คนใต้ร่างร้องไห้อย่างหนัก“คนเลว…ฮรึก...คุณปลอดภัยใช่ไหมคะ ฮือ…”ทั้งโกรธ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคริสโตเฟอร์ค่อย ๆ ดึงผ้าปิดตาออก มองอัญขิสาที่ร้องไห้จนน้ำตาอาบแก้มไปหมด“ฮรึก คุณปลอดภัยแล้วจริง ๆ ด้วย”“ครับ ขอโทษ” เขาจูบลงที่หน้าผากเธออีกครั้ง“ฉันกลัว กลัวคุณจะตาย ฮรึก ฮือ”“ทำไมถึงกลัวผมจะตาย”“ก็…” อัญชิสาเลือกที่จะเม้มริมฝีปากแทนการที่จะพูดต่อ ดวงตาคู่หวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาฉายแววเต็มไปด้วยตัดพ้อ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาแกล้งให้เธอกลัว!“ผมสิเพิ่งรู้ตัวว่าจะตายถ้าขาดคุณ”“แต่ ครั้งนี้คุณทำเกินไปมาก!”“อะไรนะ ทำถึงมาก?” คริสโตเฟอร์ยิ้มล้อ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ยิ้มและไม่ได้เล่นด้วยใช่! ต่อให้ยอมรับว่าลึก ๆ เธอหลงชอบคริสโตเฟอร์มากแค่ไหน แต่ครั้งนี้เขาทำเกินไปจริงๆเธอกลัวมาก…“ฉันไม่เล่น ฉันจะกลับ!”“งั้นอาบน้ำกันก่อน” คริสโตเฟอร์แตะหลังมือ แต่โดนอัญชิสาสะบัดมือทิ้งทันที“ไม่ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วทะ
สองมือที่ได้รับอิสระรีบไขว่คว้าหมายจะดึงผ้าปิดตาออก แต่กลับถูกฝ่ามือหนารวบข้อมือเธอเอาไว้ แล้วตรึงสองแขน ก่อนจะดันร่างบางลงไปกับเตียงนอนนุ่ม“ดะเดี๋ยวค่ะ เขาไม่ได้รับอันตรายใช่ไหม คุณแน่ใจว่าปล่อยเขาไปแล้วจริงๆ”เธอยังละล่ำละลักถามชายตรงหน้าอีกครั้ง ทั้งที่ตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายอยู่รอมร่อ แต่เธอกลับห่วงคริสโตเฟอร์มากกว่า“อืม...” เขาตอบอีกครั้ง“ฮรึก...ขอบคุณที่ไว้ชีวิตเขา”อัญชิสาโล่งอก แต่กลับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดกับตัวเองในนาทีข้างหน้าเธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างยอมรับชะตากรรม…ในความมืดมิดของผ้าปิดตาที่มองอะไรไม่เห็นกลับรู้สึกได้ถึงฝ่ามือแกร่งของชายแปลกหน้าคนนั้น เข้าสอดประสานเข้าที่เรียวนิ้วทั้งห้าของเธอไว้และ…เขากำลังยกตัวขึ้นคร่อม!ร่างบางไม่ได้ดิ้นรนหรือขัดขืน เพราะนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องรับปากชายคนนั้นไว้แล้วว่าต้องแลก!เขา...คลายมืออัญชิสาออกข้างหนึ่ง เมื่อเห็นเธอสงบนิ่ง ก่อนเคลื่อนมือค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของอัญชิสาทีละเม็ด ทีละเม็ด จนความเย็นกระทบร่าง สาบเสื้อเผยแยกออกจากกันเผยให้เห็นเนินหน้าอกภายใต้บราเซียร์ขนาดใหญ่เธอเบือนหน้าหนีร้อ